"Ν'αγαπάς την ευθύνη.
Να λες.Εγώ μονάχος
μου έχω χρέος να σώσω
τη γης.Αν δεν σωθεί,
εγώ θα φταίω."

        ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ.

Και πάνω απο τις υστερικές κραυγές όσων βιώνουν την εθνικιστική τους κλιμακτήριο,εμείς υψώνουμε ένα τραγούδι. ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΤΙΜΗΣ.

Ἦταν τό γεγονός τῆς χρονιᾶς γιά τόν πολιτισμό τῆς Θράκης: ἡ ἀναστήλωση καί ἐπαναλειτουργία τοῦ ἀρχαίου θεάτρου τῆς Μαρώνειας, τοῦ μοναδικοῦ ἀπό τά 3 πού γνωρίζουμε ὅτι λειτουργοῦσαν στήν ἀρχαία Θράκη (ἀπό ἐκεῖνα τῆς Σαμοθράκης καί τῶν Ἀβδήρων σώζονται μόνο σπαράγματα). Ἔτσι, μετά τίς ἀνασκαφές πού ξεκίνησαν στή δεκαετία τοῦ ‘80 καί τίς πρόσφατες ἀναστηλώσεις, στίς 29 Αὐγούστου ἦρθε ἡ στιγμή νά ξανακουστεῖ ὁ ἑλληνικός τραγικός λόγος στή θαυμάσια τοποθεσία μέσα στούς ἐλαιῶνες. Ἡ Λυδία Κονιόρδου ὑπῆρξε ἐκπληκτική στούς τρεῖς μονολόγους τῆς Ἠλέκτρας καί χάρισε τό ταλέντο της στούς 500 περίπου τυχερούς θεατές.

Πῶς ὅμως φτάσαμε ὥς ἐδῶ; Ἀκούγοντας τούς χαιρετισμούς στά ἐγκαίνια καί διαβάζοντας τά σχετικά ρεπορτάζ, κανένα ὀρθό συμπέρασμα δέν προέκυπτε. Λές καί ὅλα ἦρθαν κάπως αὐτόματα! Κι ὅμως, ἄν δέν ὑπῆρχε ὁ  Σύλλογος Φίλων Ἀρχαίου Θεάτρου Μαρώνειας ἤδη ἀπό τό 1999 μέ μοναδικό του σκοπό τήν ἀναστήλωση καί έπαναλειτουργία τοῦ χώρου, ΤΙΠΟΤΕ δέν θά εἶχε συμβεῖ. Οἱ ἀρχαιολόγοι ἀντιδροῦσαν τότε κρίνοντας τήν λειτουργία τοῦ θεάτρου ἀδύνατη, οἱ πολιτικοί κρύβονταν γιά χρόνια πίσω ἀπό αὐτό καί ὁ κόσμος ἀδρανοῦσε. Ὅμως ἡ πρωτοβουλία τοῦ Συλλόγου καί προσωπικά τοῦ Κομοτηναίου τραγουδοποιοῦ Θανάση Γκαϊφύλλια, πού ξεκινώντας μέ μία «μουσική κατάληψη» τοῦ χώρου πρίν 16 χρόνια ἔδωσε μεγάλον ἀγώνα, κινητοποίησε τούς πάντες καί κατέληξε αἰσίως στό προχθεσινό ἀποτέλεσμα πού ὀφείλεται ἐν πολλοῖς στή δική του ἰδέα καί εὐαισθησία. Ἕνα κομβικό σημεῖο εἶχε σταθεῖ καί ἡ ἔντονη λογομαχία τοῦ ἀρχαιολόγου, μέλους τοῦ ΔΣ τοῦ συλλόγου καί καλοῦ μας φίλου, Γιώργου Βολουδάκη μέ τήν τότε (1999) γ.γ. τοῦ ΥΠΠΟ, Λ. Μενδώνη γιά τό ζήτημα αὐτό. Ὡστόσο στίς 29 Αὐγούστου 2009 τίποτε τέτοιο δέν μνημονεύτηκε. Δέν πειράζει,  εἶναι γνωστό τό πῶς λειτουργεῖ τό σύστημα στήν Ἑλλάδα…
Μά ἀκόμη καί στό πολιτικό προσωπικό πού προχώρησε τήν ὑπόθεση ἔγιναν ἀδικίες. Στό πρόγραμμα π.χ. βρέθηκε χῶρος γιά τή φωτογραφία τοῦ …δήμαρχου Χ. Παπανικολάου, ἀποσιωπήθηκε ὅμως ἡ συμβολή τοῦ νομάρχη καί (κυρίως) τοῦ Χρήστου Ζαχόπουλου, ὁ ὁποῖος ἀνέλαβε - καί πέτυχε - νά ὑλοποιήσει τήν προσωπική ὑπόσχεση τοῦ Καραμανλῆ γιά τήν ἀναστήλωση. Περισσότερες λεπτομέρειες γιά τό ἱστορικό τῆς πρωτοβουλίας στήν ἱστοσελίδα τοῦ συλλόγου www.arxaiotheatro.gr.
Νά ἐλπίσουμε ὅτι ἦρθε καί ἡ ὥρα τῆς ἑνοποίησης - ἀνάδειξης τοῦ σύνολου ἀρχαιολογικοῦ χώρου τῆς Μαρώνειας; Ἤ μήπως πρέπει νά παλέψουμε μέ κάποιον νέο σύλλογο γιά ἄλλα 25 χρόνια;

• Submit to:
• Digg.com
• Mixx.com
• Technorati
• del.icio.us
• Facebook.com
• StumbleUpon
• reddit.com

• Tagged as: Βολουδάκης, Γκαϊφύλλιας, Ζαχόπουλος, Θέατρο Μαρώνειας, Κονιόρδου
  
• Published by kkar in: Αρθρα & απόψεις Συμβαίνουν στη Θράκη
• If you like this blog please take a second from your precious time and subscribe to my rss feed!

Αντιγραφή απο την εφημερίδα της Θράκης "ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ". Η μόνη εφημερίδα που "τόλμησε" να γράψει την αλήθεια, αφού είχε επιβληθεί άνωθεν "σιγή ασυρμάτου". Τι την ήθελα κι εγώ εκείνη την ανοιχτή επιστολή προς Ευριππίδη Στυλιανίδη; Δεν το βούλωνα καλύτερα, όπως πολύ σοφά έπραξαν τόσοι και τόσοι. Πολύ σωστά ο Άλκης Αλκαίος μου αφιέρωσε το "Αγύριστο Κεφάλι". Οι μικροπρέπειες όμως των..." μετρίων ", ελάχιστη σημασία έχουν μπροστά στο θαύμα του αναστηλωμένου θεάτρου.

Θανάσης Γκαϊφύλλιας.

Τα πρώτα παιδικά μου χρόνια στην Κομοτηνή, τα έζησα σε μια φτωχογειτονιά με πλίνθινα σπίτια. Εκεί είδα φτώχεια, που δε θα ξεχάσω ποτέ. Όλοι όσοι έμεναν εκεί ήθελαν να ξεφύγουν απ’ τη μίζερη και αδιέξοδη ζωή τους. Ακόμα και η διεύθυνση μας το θύμιζε καθημερινά. Οδός Πύργου- Αδιέξοδος Α. Στη διπλανή αυλή έμενε μια οικογένεια με τέσσερα παιδιά. Τρία κορίτσια κι ένα αγόρι, που ήταν τρίτο στη σειρά. Ο Χρήστος μόλις είχε τελειώσει τη θητεία του, αλλά τα πραγματικά ζόρια τώρα άρχιζαν γι’ αυτόν. Θα έπρεπε πρώτα να παντρέψει τα κορίτσια και ύστερα, αν του έμενε χρόνος και κουράγιο, θα έκανε κι αυτός οικογένεια.

Τα κορίτσια στο βελόνι κι ο Χρήστος εργάτης, που έκανε μεροκάματο, όταν και όπου έβρισκε. Δύσκολες μέρες και το χειρότερο, χωρίς προοπτική. Υπήρχε όμως μια μέρα που ξεχώριζε. Η Κυριακή. Τότε ο Χρήστος έβγαινε στην αυλή φορώντας ένα άσπρο φανελάκι κασκορσέ, που τόνιζε το γεροδεμένο και ηλιοκαμένο του κορμί, στερέωνε ένα καθρεφτάκι πάνω στο μουσλούκι (δοχείο με νερό κρεμασμένο στον τοίχο) και καθώς ξυριζόταν, από ένα φορητό πικάπ  άκουγε  τα αγαπημένα του δισκάκια. Αποκλειστικά  Καζαντζίδη. Μόλις άκουγα μουσική πήγαινα κι εγώ στην αυλή τους, γιατί μου άρεσε το σκηνικό, αλλά τα τραγούδια του Στέλιου μου ήταν αδιάφορα. Μια Κυριακή άκουσα έναν άλλο τραγουδιστή (αργότερα έμαθα ότι τον έλεγαν Αγγελόπουλο) κι όταν πήγα στην αυλή, ο Χρήστος δεν ήταν εκεί. Είχε πάει στη Γερμανία και προφανώς είχε πάρει τα αγαπημένα δισκάκια μαζί του.

Τα χρόνια περνούσαν και καθώς μεγάλωνα στην καινούργια μου γειτονιά, κάθε φορά που άκουγα τις…φάμπρικες της Γερμανίας, έφερνα την εικόνα του Χρήστου στο μυαλό μου να λιώνει εκείνα τα δισκάκια στην καταραμένη ξενιτιά. Άκουγα αχόρταγα από το ραδιόφωνο κάθε τι καινούργιο ( κυρίως Νέο Κύμα ) κι αργότερα ξόδευα το χαρτζιλίκι μου στα juke box για χάρη του Elvis, των Beatles και των Stones, αλλά ποτέ δεν χάλασα μια δραχμή για χάρη του Στέλιου. Είδα με συμπάθεια την προσπάθειά του να μπει στα χωράφια του Μπιθικώτση, τραγουδώντας Μίκη και Μάνο, αλλά ως εκεί. Έπρεπε να ωριμάσω για να γίνω πιο διαλλακτικός με τις επιλογές μου και τότε πρόσεξα την ερμηνεία του στο «Τι θέλεις απο μένανε» του Νικολόπουλου κι έπαθα την πλάκα μου. Δε χόρταινα να τον ακούω να παίζει με μια jazz διάθεση με τα ημιτόνια, να βυθίζει τη φωνή του στα έγκατα του πεντάγραμμου και με άνεση να την εκτοξεύει δυο οκτάβες επάνω, χωρίς να χάσουν οι νότες τίποτε απ’ τη δυναμική τους. Άνοιγε το στόμα του για το αγαπημένο του ΑΑΑΑ και νόμιζε κανείς πως έκρυβε τον τρούλο της Αγια-Σοφιάς στο λαρύγγι του.

Ανακάλυψα το «Μίσος» του Άκη Πάνου και υποκλίθηκα. Και κάποια στιγμή επέτρεψα στον εαυτό μου να βουρκώσει ακούγοντας «Το μερτικό μου απ’ τη χαρά» του Λοίζου. Α ρε Χρήστο, δίκιο είχες που λάτρευες την  «απόλυτη φωνή».

                                                               Κομοτηνή 07-09-2009

                                                                               Θανάσης Γκαϊφύλλιας

ΥΓ

Χθες, 14 Σεπτεμβρίου, έκλεισαν οκτώ χρόνια απο το θάνατο του Στέλιου Καζαντζίδη κι ο φίλος Ηρακλής Οικονόμου με παρακάλεσε να γράψω ένα κείμενο που το δημοσίευσε στην εφημερίδα "Εποχή" την Κυριακή 13/09/2009 και στα Μουσικά Προάστια. Το δημοσιεύω και εδώ για να το μοιραστώ μαζί σας.