Θέλω να ξεχάσω…

Το ότι η κουμπάρα μου ήταν jet-lagged ή/και στον κόσμο της κι έτσι έσερνα την ουρά μου (του νυφικού) με αποτέλεσμα να γίνει μαύρη.

Τον Χάσπα που δεν έκανε σαν τρελός απ’ τη χαρά του όταν έπαιξε ο ύμνος του Ολυμπιακού για την είσοδό μας στην αίθουσα, αλλά αντίθετα είπε ότι πρέπει να σεβόμαστε και τους αντιπάλους (βρήκε μέρα να θυμηθεί ότι ο κουμπάρος του είναι Βάζελος).

Τα παιδάκια που παίζανε με κάτι πετρούλες που κρεμόντουσαν από το νυφικό, με αποτέλεσμα να απολεσθεί μια αξίας δεκάδων ευρώ (βασικά χέστηκα, έτσι το ‘πα αυτό, χάριν της ιδιοτροπίας).

Το ότι, κατά το συγκλονιστικό χορό του αγγουριού, δεν άκουσα ούτε νότα απ’ το τραγούδι μας γιατί ο Χάσπας είχε όρεξη για κουβέντα (ίσως να ‘ταν καλύτερα όμως, γιατί μπορούσε να συγκινηθώ και να χαλάσω το μακιγιάζ - είν' αυτό που παίζει). 

Τη διακόσμηση που έκανε το ανθοπωλείο που ήταν λες και τους είπα ότι μισώ τα λουλούδια και δε θέλω να τα βλέπω ούτε ζωγραφιστά (τα …πέταλα που διακοσμούσαν μια …μουχλόμπαλα μετριούνταν στα δάκτυλα του ενός ποδιού).

Τα πρώτα μας ξαδέρφια που ήρθανε συν γυναιξί και απαγορευμένοις τέκνοις στο δείπνο με το έτσι θέλω και φέρανε για δώρο κάτι ψωροευρώ.

Την δεσποινίδα Πρώτηφοράτηβλέπω Ασχετίδου που άρπαξε το μπουκέτο που έριξα μέσα από τα χέρια μιας που το άξιζε (ακόμα δεν κατάλαβα τι έγινε).  

Θέλω να (και θα) θυμάμαι…

Την πανέμορφη χειρονομία από τη chocolat και τη neerie που μου στείλανε μια ωραία και μεγάλη ανθοδέσμη για να ξεκινήσει όμορφα η μέρα μου.

Το ότι όλα πήγαν θαυμάσια κι ότι η υπόθεση με τα ανύπαρκτα λουλούδια ήταν το ελάχιστο που θα μπορούσε να μας συμβεί (αν το ήξερα νωρίτερα, θα έπαιρνα αυτά της chocoleerie μαζί μου).

Το καλό φαγητό και τη διασκέδαση με τους φίλους μου.

Το ότι όλοι φάνηκαν ικανοποιημένοι (άμα κάνεις το δικό σου, πώς να μην είσαι; Κακία μου, αλλά μόλις ξανάδα το σημείο με τα πρώτα ξαδέρφια).

Τα συγκινητικά δώρα από φίλους.

Τις φίλες μου που ήταν όλες κούκλες.

Τη μητέρα μου που ήταν κούκλα.

Τον Χάσπα με το ωραίο κουστούμι...

Toν Μορφέα που πήρε τον Χάσπα πριν προλάβει με δει που έγινα σαν βρεγμένο κοτόπουλο στον κάμπο μονάχο έχοντας κατακλύσει τα μαλλιά μου καταλάθος στην προσπάθειά μου να βρω το ζεστό και το κρύο...

:)

Κεραστείτε!

Να σας συστήσω το λόγο της επίσημής μου (και, σημειώσατε, εκούσιας) απόσυρσης από την κυκλοφορία σε 40 ώρες - who's counting!

Όταν είναι άρρωστος κάνει σαν μωρό
Όταν είμαι άρρωστη κάνει σαν μωρό
Πιστεύει στον Ολυμπιακό
Όταν χάσουν οι ομάδες του δεν βλέπεται
Πριν να παίξουν σε μεγάλο ματς οι ομάδες του δεν βλέπεται
Όταν νευριάσει δεν βλέπεται
Μπλοκάρει στο άκουσμα της λέξης «τώρα» ή «σήμερα»
Θέλει ολιγοήμερη προειδοποίηση για τα –μικρά– πάντα που αποφάσισα και για τους δυο μας για να το εμπεδώσει ψυχολογικά
Θέλει ολιγόμηνη προειδοποίηση για τα μεγαλύτερα
Όταν του υποδείξεις κάτι θα κάνει το αντίθετο (κυπριστί, πρήshεται)
Δεν ψωνίζει για το σπίτι
Δεν μαγειρεύει
Δεν τρώει ό,τι νάναι – σχεδόν μόνο κρέας σε μορφή γύρου ή σουβλακίων
Τρώει φαγητό με τη ketchup του
Δεν του αρέσουν οι μακαρονάδες
Ψωνίζει ρούχα γι’ αυτόν η μάνα του
Δεν μου κάνει μικρά άσχετα δωράκια
Καμιά φορά δεν μου κάνει ούτε σχετικά
Είναι (πολύ) σπιτόγατος
Είναι αναβλητικός
Σφίγγει την οδοντόκρεμα στη μέση
Αφήνει τα καπάκια των μπουκαλιών ανοικτά
Αφήνει τα φώτα αναμμένα όταν φεύγει απ’ το δωμάτιο
Σπαταλάει άπειρο νερό όταν…

Πλένει τα πιάτα κάθε μέρα
Κατεβάζει τα σκουπίδια και γεμίζει το ψυγειάκι με νερό
Μετά από καυγά, ανεξαρτήτως μεγέθους και αιτίας, θα κάνει το πρώτο βήμα για συμφιλίωση – πάντα
Δεν μου χαλάει χατίρι (σε βαθμό 98%)
Το 1% θα το προσπαθήσει αλλά θα ναυαγήσει (π.χ. γαμήλιος χορός) ενώ το 1% θα με απορρίψει αμέσως (π.χ. πάμε κάπου "τώρα")
Έχει μια καρδιά τεράστια που χωράει –σχεδόν- όλο τον κόσμο
Έχει εκεί κι ένα θρόνο που έφτιαξε μόνος του και με έχει εμένα πάνω
Διαβάζει τη σκέψη μου – πάντα
Ξέρει τι αισθάνομαι – πάντα
Τελειώνει τις προτάσεις μου και προβλέπει ορθά τις απαντήσεις μου
Μου λέει "αγαπώ σε" σχεδόν κάθε μέρα

Εύχομαι ολόψυχα σ' όλα τα κοριτσάκια να ευτυχήσουν κοντά σε κάποιον με έστω τα μισά της δεύτερης λίστας, κάποιον που να τις καταλαβαίνει και να τις αγαπά - τότε κι αυτά της πρώτης γίνονται υποφερτά!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

Σας προσκαλώ στο γάμο μου

το Σάββατο 14 Ιουνίου 2008

στη Λεμεσό

Κουτρούλης

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

Είχε αφήσει να νοηθεί πως θα τον παντρευόταν. Κι απ’ εκείνη τη στιγμή, όποτε ακουμπούσε στο στήθος του κι άκουγε την καρδιά του, ήθελε να κλαίει. Όπως τη μέρα που της ζήτησε να μείνει μαζί του για πάντα. Τότε είχαν πλημμυρίσει τα μάτια της και δεν μπορούσε να του εξηγήσει το λόγο. Τον είχε αφήσει να νομίζει πως ήταν από χαρά. Ήτανε κι η χαρά βέβαια (την είχε σκάσει!), αλλά πολύ περισσότερο ήταν…

…φόβος.

Ο φόβος της απώλειας.

Ξέρει ότι κάποτε θα ακουμπήσει στο στήθος του και θα ’ναι κρύο και δεν θα ακούει τίποτα.