Λέξεις που ακούς ακόμα και στον ύπνο σου, μελωδίες που σιγοτραγουδάς συνέχεια, νοήματα που σε σημαδεύουν, άνθρωποι που σε επηρεάζουν και γίνονται οι μόνοι που σε καταλαβαίνουν σε ορισμένες φάσεις της ζωής σου... Αυτά όλα είναι η μουσική, τα τραγούδια, οι αγαπημένοι τραγουδιστές και τα συγκροτήματα...

Σε φάσεις που οι γύρω σου σε πνίγουν, θες να χτυπήσεις το κεφάλι σου στο τοίχο, φωνάζεις χωρίς να σε ακούει κανένας ή ακόμα χειρότερα δεν καταλαβαίνεις τι σου γίνεται, δεν αισθάνεσαι τίποτα, Εκείνοι είναι εκεί αν και χιλιόμετρα μακριά. Και άλλες πάλι φορές που πετάς στα σύννεφα από τη χαρά σου αλλά οι γύρω σου είναι στην κοσμάρα τους, Εκείνοι είναι εκεί γιατί απλά πάντα είναι. Και εδώ έρχεται το πιο κρίσιμο ερώτημα: είναι εκεί ή εσύ θες τόσο πολύ να είναι σε σημείο που να αρχίζεις να το πιστεύεις;

Και αν όντως ήταν εδώ... Αν ο Kurt Cobain ζούσε και ήταν συμφοιτητής σου, ο Chester Bennington γείτονας σου και ο Γιάννης Αγγελάκας πρώτος σου ξάδερφος, πώς θα ήταν τα πράγματα; Θα ήταν εκεί για σένα; Θα συνδεόσουν μαζί τους ή απλά θα σε οδηγούσαν στην παράνοια όπως οι τωρινοί συμφοιτητές, γείτονες και πρώτα ξαδέρφια σου από αντίδραση; Δεν γίνεται όμως, δεν δέχομαι ότι η τελειότητα του στίχου "World is a vampire" των Smashing Pumpkins και η πανέμορφη μελωδία του "Protect me from what I want" των Placebo δεν θα μας επηρέαζαν επειδή οι Smashing Pumpkins θα ήταν η μπάντα της σχολική παρέλασης και τα τραγούδια των Placebo σλόγκαν για σούπερ μάρκετ σ' ένα παράλληλο σύμπαν.

Ανεξάρτητα πάντως από το γιατί και πως ταυτιζόμαστε με τραγούδια και το τι θα γινόταν αν τα πράγματα άλλαζαν, δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το να αισθάνεσαι ένα τραγούδι σε βαθμό που η καρδιά σου χτυπάει με το ρυθμό του τραγουδιού, οι λέξεις αντηχούν μέσα στο μυαλό σου και βγάζεις από μέσα σου αυτό που σε πνίγει με τον πιο δημιουργικό τρόπο. Η αίσθηση ότι κάποιος εκεί έξω σε καταλαβαίνει τη στιγμή που είσαι ολομόναχος και ότι η ελπίδα για να σωθείς υπάρχει, καθώς οι περισσότεροι επιτυχημένοι εκεί έξω δεν πήγαιναν σε ιδιωτικά σχολεία και δεν μεγάλωσαν σε βίλες με χαρούμενες οικογένειες, σου δίνουν δύναμη να αδράξεις την μέρα γιατί πολύ απλά δεν είσαι μόνος. Γιατί και οι Linkin Park "hurt much more than anytime before" στο "Breaking the habit", οι Αχαιοί αναρωτιούνται "ποιος διψάει να φύγει" στο "Η πόλη" και οι My Chemical Romance εκλιπαρούν "can you stake me before the sun goes down?" στο " Vampires will never hurt you".

Γιατί ο κόσμος θα ήταν πολύ χειρότερος χωρίς τη μουσική των Slipknot, των Ξύλινων Σπαθιών και γιατί όχι και του Eminem... 

Πόσα Σαββατόβραδα έχεις μείνει σπίτι γιατί δεν έχεις όρεξη να ετοιμαστείς για να βγεις, γιατί δεν βρίσκεις παρέα, γιατί κάτι στράβωσε ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο και η τηλεόραση δεν έχει τίποτα ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις στην αρχή...

Μια παρόμοια φάση πέρασα το προηγούμενο Σάββατο και αυτό που άλλαξε το βράδυ μου είναι το ζάπινγκ στα ξεχασμένα κανάλια της τηλεόρασης. Κατά τις δώδεκα και τέταρτο περίπου ξεκινάει μια ταινία με περίεργο τίτλο "L"σε σκηνοθεσία Μπάμπη Μακρίδη. Μία ταινία που εγώ προσωπικά δεν είχα ακούσει και οφείλω να πω ότι ντρέπομαι γι' αυτό...

Σκηνές σε παγωμένη φύση, εξαιρετική φωτογραφία, καινοτόμα σκηνοθεσία και μια ιστορία για έναν άνθρωπο που ζει μέσα στο αυτοκίνητο του και ξαφνικά κάτι αλλάζει...οι ισορροπίες ανατρέπονται. Μία ταινία όπου ο θεατής μπορεί να μην καταλαβαίνει τα πάντα, αυτό όμως τον κάνει να σκεφτεί, να σηκωθεί από τον δερμάτινο καναπέ του και να ψάξει...