Oι τίτλοι αρχής πέφτουν. Ακόμα και αυτοί σε προετοιμάζουν γι' αυτό που θα ακολουθήσει. Γνωστό από πριν το υπέροχο soundtrack "Where is my mind" των Pixies. Ένας ανθρωπάκος, ο αφηγητής, πάσχει από αϋπνία, συνηθίζει να πίνει καφέ από τα Starbucks, αγοράζει έπιπλα από το IKEA και κάπου εκεί μπλέκεται ένας τυπάς, χωρίς όρια, μαζί και μία λέσχη πάλης. Μία λέσχη που εξαπλώνεται με τον καιρό όλο και περισσότερο. Έχει τους δικούς της κανόνες και τα δικά της πιστά μέλη. Μάχες χωρίς νικητή και χαμένο. Αυτοκαταστροφή, αυτό είναι. Εκτόνωση που δίνει δύναμη στα πλαίσια μιας κοινωνίας που μάχεται υπέρ της παγκοσμιοποίησης. Και η ζωή του αφηγητή αλλάζει. 

Κάπου εδώ εμπλεκόμαστε όλοι εμείς, οι άνθρωποι του 2014 που σε λίγο θα γίνει 2015. Πόσο ίδιοι παίζει να είμαστε οι περισσότεροι; Πόσο όλα γύρω μας, μας καθοδηγούν να κάνουμε συγκεκριμένα πράγματα; Να φοράμε συγκεκριμένα ρούχα, να τρώμε συγκεκριμένα τρόφιμα, να ακούμε συγκεκριμένη μουσική...να γινόμαστε "συγκεκριμένοι"; Πόσο εύκολο είναι να ξεφύγουμε από την μαζοποίηση που μας κυριεύει; Πόσα πράγματα κάνουμε επειδή πολύ απλά τα κάνουν όλοι;

Και όταν αντισταθούμε, όταν λέμε ότι θα κλείσουμε την τηλεόραση, θα σβήσουμε τον λογαριασμό μας στο facebook και θα ακολουθήσουμε αυτό που θέλουμε πραγματικά, ανεπηρέαστοι; Το κάνουμε ή πέφτουμε στην μεγαλύτερη παγίδα; Δεν κάνουμε χιλιάδες τάδε, δεν ακούμε την τάδε μουσική, δεν βλέπουμε την τάδε ταινία, δεν πάμε στα τάδε μαγαζιά, επειδή αυτό κάνουν όλοι και εμείς θέλουμε να ξεχωρίζουμε.

Πόσο εύκολο είναι να βρούμε αυτό που θέλουμε, να μην επηρεαζόμαστε αλλά να είμαστε ανοιχτοί σε όλα, να ξέρουμε τι θέλουμε; Πόσο "άρρωστοι", "αλλοιωμένοι"...; Όλες οι αντιλήψεις και θεωρίες που υποστηρίζουμε πηγάζουν από μέσα μας ή κάποιος, κάτι τις πηγάζει από μας; Έχουμε βολευτεί σε κάποιες σταθερές στη ζωή μας, φωλιάζουμε σε πράγματα, εξαρτόμαστε από αυτά και πολύ σπάνια κάνουμε πραγματικά αυτό που θέλουμε, γιατί όλα όσα έχουμε και νομίζουμε ότι μας βοηθούν και μας είναι απαραίτητα, μας πνίγουν.

Fight Club λοιπόν, αν υπήρχε πραγματικά αυτή η λέσχη, αν όλοι ανήκαμε στην λέσχη του χάους; Ελεύθεροι, χωρίς υποχρεώσεις, περιουσία, σκοτούρες, οικογένεια, φίλους, ανάλογα με αυτό που μας εκφράζει τη δεδομένη στιγμή. Δύναμη, πόνος, αντίδραση, ρίσκο, ερεθίσματα που θα μας κρατούσαν ζωντανούς, όλοι με ένα σακίδιο στην πλάτη, τίποτα δικό μας και όμως όλα θα μας ανήκουν. Πώς θα ήταν η κοινωνία; Θα πηγαίναμε μπροστά, αν βέβαια υπάρχει τρόπος να πάμε; Μπορεί και να μην υπάρχει, ίσως γιατί έχουμε πάντα μέσα μας την αμφιβολία, είμαστε αδύναμοι και ανασφαλής, ερχόμαστε στον κόσμο χωρίς να ξέρουμε τίποτα και μέχρι να πεθάνουμε μαθαίνουμε. Και όμως η δύναμη της αντίδρασης, ανεξαρτητοποίησης απ' όλους και απ' όλα και η ικανότητα να ξυπνάμε από αυτό που ζούμε μπορεί να μας αλλάξει, αρκεί να γίνει η αρχή. Ποιος όμως μπορεί να κάνει την αρχή στις συνθήκες που ζούμε; 

Ας σκεφτούμε λοιπόν πόσο αληθινοί είμαστε, ας κατέβουμε από τα συννεφάκια μας. Τέρμα οι αυταπάτες. Αυτό που  μας χρειάζεται είναι ένα Fight Club. Δεν είναι απαραίτητο να κάψουμε τα χέρια μας με καυστική ποτάσα όπως στην ταινία, ούτε να παραμορφώσουμε τους διπλανούς μας, αρκεί να αναθεωρήσουμε. Να βρούμε τι μας πνίγει, γιατί μπορεί να μας φυλακίζουν όσα νομίζουμε ότι μας κάνουν ευτυχισμένους.

Fight Club quotes

• If you wake up at a different time, in a different place, could you wake up as a different person?
• Fight club wasn't about winning or losing. It wasn't about words. The hysterical shouting was in tongues, like at a Pentecostal Church.
• Without pain, without sacrifice, we would have nothing.
• It's only after we've lost everything that we're free to do anything.
• The things you own end up owning you.
• Losing all hope is freedom