να κάνω τη melkat06 ή Ιέρεια, κατά κόσμον Κατερίνα να μείνει άλαλη.
Για όσους τη γνωρίζουν πραγματικά, θα καταλάβουν το μέγεθος της επιτυχίας.
Το θαύμα διετελέσθη εχθές λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Λόγω των επικείμενων γενεθλίων της φιλενάδας μου και λόγω της οικειότητας που έχουμε, την έβαλα να διαλέξει μεταξύ των δώρων που είχα κατά νου.
Τελικά διάλεξε θέατρο, στο έργο "οι Παίκτες" του Γκόγκολ. Το δώρο όμως δεν περιοριζόταν στο εισιτήριο. Ήταν πακετάκι που περιλάμβανει και τη βόλτα στα καμαρίνια για να πάρει αυτόγραφο από τον αγαπημένο της ηθοποιό, Αλέξανδρο Λογοθέτη. Τι το ήθελα και συναίνεσα;
Πήραμε τα εισητήρια ανα χείρας και περιμέναμε υπομενετικά στο φουαγιέ να παρακολουθήσουμε την παράσταση. Ωραίο το έργο, αν και για τις μέρες μας αναμενόμενο το τέλος. Σκηνικά λιτά. Ερμηνείες πολύ καλές ως εκπληκτικές σε ρόλους δύσκολους.
Με το που κάτσαμε στις θέσεις μας αναγνώρισε η Ιέρεια με τη μία, ποιος από τους ηθοποιούς, που ήταν ήδη πάνω στη σκηνή και φορούσαν μάσκες ήταν ο Λογοθέτης. Εκστασιάστηκε...
Όλη τη διάρκεια της παράστασης την άκουγα να αναστενάζει δίπλα μου. Εδώ μέχρι και γυμνά οπίσθια εμφανίστηκαν στη σκηνή, το Κατερινιώ να κοιτάει στην άλλη άκρη...τον Αλέξανδρο.
Τελειώνει η παράσταση χειροκροτάμε...
-Τι έγινε Κατερίνα, πάμε στα καμαρίνια;
- Μπα. Μήπως να μην πάμε; Μη σε σέρνω.
-Όλα κι όλα στο έταξα, θα πάμε!!!
Σχεδόν σέρνωντας την, την οδήγησα με το ζόρι στα καμαρίνια των ηθοποιών. Μπαίνοντας ήταν όλοι οι συντελεστές της παράστασης μαζεμένοι. Όλοι εκτός από τον "Άδωνη" μας. Η Κατερίνα, παγωμένη. Κάτι πρέπει να πω. Δεν γίνετε να το παίζουμε μουγκοθόδωροι.
-Ωραίο έργο. Δύσκολο...λέω εγώ.
-Δεν το καταλάβατε; ρωτάει ένας ηθοποιός
Βλέπω με την άκρη του ματιού μου τη Κατερίνα χαμένη στην κοσμάρα της. Υπό οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες ο εν λόγω κύριος θα είχε ακούσει τόσα σχόλια από τη φιλενάδα μου, που στην καλύτερη απλά θα έβαζε τα κλάμματα, στην χειρότερη θα παρατούσε την ηθοποιία και θα γινόταν τσαγκάρης. Αλλά τίποτα άκρα του τάφου σιωπή.
Μόλις συνήλθα από το σοκ από την στάση της Νίνας απάντησα στον κατά τα άλλα ευγενέστατο κύριο, πως λέγοντας δύσκολο εννοώ ερμηνευτικά δύσκολο...(είπαμε είμαστε ξανθιές, αλλά το παράκανε)
Προχωράμε και σε πέντε βήματα στεκόμαστε μπροστά από τον κύριο Λογοθέτη.
Είπαμε και οι δύο εν χωρώ καλησπέρα σας, συγχηρητήρια και σταμάτησε η καλή μου πάλι (λέτε να την πέτυχα σε περίεργη μέρα;). Οπότε αρχίζω πάλι τις μπούρδες, μπας και ξεκολλήσει το καμάρι μου. Τίποτα. Μηδέν εις το πηλίκο. Είδα και απόειδα το άμοιρο τέκνο, που τραβάει τα πάνδεινα στο βωμό της φιλίας και ζητάω αυτόγραφο.
Αισθάνεται άβολα ο ηθοποιός γιατί δεν έχει στυλό. Προσφέρομαι να του δώσω γιατί...
-Κουβαλάω τα συμπράγκαλα από το γραφείο (κατά λέξη όπως το ακούτε. φτου μου να μη με ματιάσω)
Και το τότε το καμάρι μου είχε καλύτερη έκλαμψη από τη δική μου...
-Εγώ τα αφήνω στο γραφείο...
Τι έγινε; Ποιος ήρθε; Όχι δεν μπορεί να μίλησε η Κατερίνα. Κάποιος μου κάνει πλάκα. Αλλά δυστυχώς για την αντοχή μου στο να μη γελάσω δε μου έκανε...Έπεσε και δεύτερη ατάκα απανωτή.
Πάει ο άνθρωπος να υπογράψει και ψάχνει σελίδα στο πρόγραμμα...τσιριχτή
-Όχι, όχι εκεί. Στη φωτογραφία σας...διευκρινίζει η μικρή μου κορασίδα!!!
Όλη αυτή την ώρα να μην βγάζει τα μάτια της από πάνω του και εγώ να προσέχω μη γλυστρήσω στα μέλια...
Καληνύχτα σας και φύγαμε...
Όσο ώρα ακόμα ήμασταν μαζί...δεν είχε συνέλθει. Σκέφθηκε όμως τις θανατηφόρες, αν και περιορισμένες στον αριθμό ατάκες της και γέλαγε. Γέλασα και εγώ επιτέλους, που κόντεψα να κατουρηθώ πάνω μου από το σφίξιμο. Στο κλου της ιστορίας γυρνάει με το ένα φρύδι σηκωμένο, με ειρωνία στο βλέμμα και λέει:
-Έχω δει "το Γάλα"...
Δεν κατάλαβα και την κοίταζα σα χάνος (σειρά μου τώρα).
-Έπρεπε να είχα πει στο τυπάκι που μας θεώρησε ηλίθιες...
"Κατερινάκι πολλά έπρεπε να είχες πει που δεν είπες. Δεν πειράζει την επόμενη φορά. Γιατί δεν τη γλιτώνεις. Όλο και κάπου θα παίζει και του χρόνου. Τώρα που πήρα το κολάϊ...Σόρρυ για τη φώτο. Τον αδικεί αλλά δεν βρήκα καλύτερη!"
13 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΌχι, δεν αναφέρομαι στο κατά τα άλλα συμπαθέστατο παραδοσιακό όργανο (που είναι τα χρόνια που δεν άφηνα πανηγύρι για πανηγύρι...).
Αναφέρομαι στην περιπαικτική έκφραση που απευθύνεται σε έτερα ήμισυ, φαντάρους, υπαλλήλους κλπ με τον τονικό διαχωρισμό μεταξύ δεύτερης και τρίτης συλλαβής...Κλαρίιιι-νο (το «νο» το λέμε κοφτά).
Το πως ακριβώς λέγεται και το γιατί θα μου επιτρέψετε να σας το αναλύσω με ένα παράδειγμα, για έτερα ήμισυ...
Κάποτε είχα ένα φιλαράκι, ας τον πούμε Χαρίλαο. Ο Χαρίλαος ήταν ένα πολύ καλόβολο παιδί, ευγενικό, πάντα με ένα χαμόγελο και μίλαγε πολύ. Ο Χαρίλαος ακριβώς λόγω αυτής του της ιδιότητας είχε ένα πρόβλημα με τις κοπέλες. Ενώ τις πλησίαζε εύκολα, μόλις άρχιζε να φιλοσοφεί και να αναλύει, οι τσούπρες την κάναν με ελαφρά.
Κάποια μέρα όμως γνώρισε την, ας την πούμε Γεωργία. Όμορφη κοπέλα, η Γεωργία, πολύ όμορφη και φαίνονταν καλή. Αποφάσισαν τα δυο πιτσουνάκια να κάνουν σχέση. Όλοι εμείς οι υπόλοιποι, χαρήκαμε πολύ για τον φίλο μας, γιατί το είχε μαράζι.
Με τον καιρό όμως ο Χαρίλαος άρχισε να εξαφανίζεται...
Το «Αχ δε μπορώ σήμερα παιδιά, θα βγω με τη Γεωργία...» είχε γίνει καραμέλα..
Δεν έπαιρνε τηλέφωνο, ούτε και σήκωνε το δικό του.
Άλλαξε ύφος, στυλ, πόζα...ακόμα και τρόπο ντυσίματος, επειδή «έτσι αρέσει στη Γεωργία».
Άλλαξε σκέψη, νοοτροπία και ιδανικά «γιατί έτσι είπε η Γεωργία».
Σταμάτησε να βγαίνει και καθόταν σπίτι γιατί «έχει νεύρα η Γεωργία».
Αν ποτέ το αποφάσιζε να ξεκουνήσει, έστηνε όλο τον κόσμο γιατί «άργησε να ετοιμαστεί η Γεωργία».
Όπου στην προκειμένη φάση του απαντούσαμε όλοι « Μα καλά ρε Χαρίλαε, στο δίπλα τετράγωνο είμαστε. Ας άφηνες τη Γεωργία να ετοιμαστεί και ας ερχόταν μόνη της, με την ησυχία της».
«Τι λετε; Μετά θα μου κράταγε μούτρα και δε θα ερχόταν...»απαντούσε ο ερωτευμένος Σαίξπηρ.
Τα αστεία δεν άργησαν να βρουν αποδέκτη. «Τι δώρο θα πάρουμε στο Χαρίλαο για τα γενέθλια του;»
«Ένα ζευγάρι παπούτσια, γιατί είναι καιρός να αρχίσει να φοράει δύο...»
Με τον καιρό όμως... τα παιδιά χώρισαν. Η Γεωργία ήταν απαρηγόρητη. Μονίμως τη βλέπαμε στο δρόμο με κόκκινα και πρησμένα μάτια. Κάποια στιγμή έπνιξε τον πόνο της στην αγκαλιά κάποιου άλλου και άρχισε εκείνη αυτή τη φορά να στριμώχνει τα ποδαράκια της σε μία γόβα.
Ο Χαρίλαος από την άλλη δεν άργησε να γεμίσει τη κενή θέση δίπλα του. Με μία που τρέχει από πίσω του, φοράει ένα παπούτσι και υπακούει τυφλά σε εντολές.
Συμπέρασμα: το κλαρί-νο κάποτε ήταν ο Χαρίλαος, στη θέση του όμως ξεφύτρωσαν δύο, σαν τη Λερναία Ύδρα ένα πράγμα.
Το γιατί από κλαρίνο το παιδί έγινε κλαρινιτζής κατανοητό.
Η άλλη πως στο καλό από οργανοπαίχτης έγινε όργανο, ακόμα το ψάχνω...
10 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΕλαττώματα ...μπόλικα, όπως όλοι οι άνθρωποι δηλαδή. Είναι αυτά που μας κάνουν ξεχωριστούς, ενίοτε και γοητευτικούς. Όταν όμως αυτά αρχίζουν και σου προκαλούν προβλήματα, τότε η κατάσταση είναι σοβαρή...
Το δικό μου πρόβλημα είναι η παράδοξη μνήμη μου. Πες μου ένα αριθμό, με πολλά ψηφία, πάρα πολλά, και θα τον θυμάμαι. Πες μου ένα όνομα... το ξέχασα αμέσως! Στο ΜΗ βέβαια αυτό γίνεται ακόμα πιο δύσκολο. Υπάρχει ένα όνομα και ένα nick. Αυτό ήταν. Η Αναστασία βγαίνει εκτός αγώνα...Και όλα εντάξει...με τον καιρό και πολλή, μα πολλή προσπάθεια, αυτό αντιμετωπίζεται. Δεν παύει όμως να οδηγεί σε παρεξηγήσεις και διάφορους μη κολακευτικούς χαρακτηρισμούς...ψηλομύτα!!!
-«Εε και; Αυτό το παθαίνουν πολλοί. Δεν έγινε και τίποτα.»
Έγινε και παραέγινε, γιατί το ανέκδοτο δεν τελειώνει εδώ... Αυτό θα ήταν περίεργο στην περίπτωσή μου.
Μη με ρωτήσετε πως και γιατί. Δεν μπορώ να σας απαντήσω. Συνέβη όμως... Κάποια ωραία πρωία συνειδητοποίησα πως εκτός των υπολοίπων φόβων μου, απέκτησα και αγοραφοβία.
Μόλις δω πολύ και άγνωστο κόσμο, τα χάνω! Με πιάνει δύσπνοια, ιδρώνω και τρέμω κυριολεκτικά. Πρέπει να ασκήσω μεγάλο αυτοέλεγχο για να μην υποκύψω στην παρόρμηση να το βάλω στα πόδια. Ενίοτε τα καταφέρνω, ενίοτε όχι! Και τότε είναι που κρύβομαι σε όποια γωνιά βρω εύκαιρη. Με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο.
Κάνε τώρα και τη σούμα. Παρεξηγούμαι, που παρεξηγούμαι λόγω «αμνησίας», δεν τολμώ να πλησιάσω και άνθρωπο...
Είναι αυτό που λέμε «ήταν στραβό το κλήμα, το έφαγε και ο γαϊδαρος...»
Το υπόσχομαι όμως και σε σας, μα και σε μένα. Δεν μπορεί να τραβήξει άλλο αυτό. Θα βάλω τα δυνατά μου, θα σφίξω τα δόντια και θα προσπαθήσω να μιλήσω σε όλους και να θυμάμαι και ονόματα.
Αν πάλι, όμως δε τα καταφέρω, μη με παρεξηγείτε. Δείξτε κατανόηση.
«Μικρό παιδάκι είμαι και εγώ δε μπορούσα να το σταματήσω...»
14 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΠως το λεει το ανέκδοτο;
Ποια είναι η δίαιτα της πάπιας;
Τρως τα πάντα και κάνεις την πάπια!!!
Κάπως έτσι κάνουν μερικοί-ες και κάνουν μετά τις κινέζες...
Όχι από τις γυμνές, από τις άλλες!!!
Εμού και εαυτού μου συμπεριλαμβανομένου! Άντε και μερικοί (+1) ακόμα!
Και επειδή το τριήμερο απαιτεί να το γλεντήσουμε δεόντως, αυτό σκοπεύω να κάνω και εγώ (εκτός από την πάπια) σε μία ηλιόλουστη παραλία...
Σκοπεύω να περάσω μοναδικά, unique, αγγλιστί, με καλή παρέα (+1) και μπόλικες βόλτες...
Και ας μη με βγάλει ο δρόμος κατά το Ελ. Β ενιζέλος, για Χίο, το νησί της μαστίχας που λεει και η Βικι παίδεια…θα με βγάλει το τουτού για νότια...
Αν και η αρχική κράτηση έλεγε για έναν κάποιο αριθμό ατόμων, αναμένεται να αυξηθούν...
Τα νεότερα με την επιστροφή!Καλό μας ταξίδι, βρε!!!
Και ο νοών, νοείτο!!!
ΥΓ. Σας έδωσα (όχι στεγνά, εξού και το νεροπίστολο), σας έδωσα όμως!!!
4 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΏρα 17 απογευματινή και κάτι ψιλά...
Αλαφιασμένη πηγαίνω από γραφείο σε γραφείο, για έγγραφα, λογαριασμούς, χρεώσεις, αναφορές...
Το κινητό χτυπάει με τον γνώριμο ήχο του μηνύματος...
"Ψήνεσαι για καφεδάκι και μπιλιάρδο;"
Ψήνομαι, ψήνομαι... Έφτασα στο ραντεβού με καθυστέρηση ολίγων λεπτών!
Διαλέξαμε τραπέζι, στέκα και στήσαμε τις μπάλες!!!
Όσον αφορά το "άθλημα" δηλώνω fun. Υπήρξε μία περίοδος της φοιτητικής μου ζωής όπου είχα ξετρελαθεί με το τραπέζι με τις τρύπες και το εξασκούσα ανελλειπώς. Βέβαια από την τελευταία μου επαφή με τη στέκα είχαν περάσει πέντε ολάκερα χρονάκια...
Ξεκινάει ο Deontas και σπάει...Δεν βάζει καμία μπάλα και πέρνω σειρά εγώ. Δύο μέσα... Και ενώ καθ'όλη τη διάρκεια της παρτίδας είχα σταθερό προβάδισμα μου την πήρε μέσα από τα χέρια, καταφέρνοντας το τελειωτικό χτύπημα.
Τελικό σκορ 3-0. Θα με ρωτήσετε τώρα γιατί διατυμπανίζω το ότι έχασα; Βάλαμε στοίχημα: ο χαμένος post!
Ναι, λοιπόν έχασα. Έχασα γιατί κάποιος έκανα συνεχώς λάθη. Έχασα γιατί κάποιος άλλος ήταν αρκετά τυχερός. Έχασα λόγω παρατεταμένης απουσίας από τον αγωνιστικό χώρο...Δεν παραδέχομαι την υπεροχή του αντιπάλου μου, γιατί απλούστατα, αρκετές φορές τον είχα στριμώξει ιδιαίτερα...
Δεν θα το βάλω κάτω όμως... Το post το έκανα, αυτή τη φορά. Την επόμενη όμως;
Ένας αγώνας δεν θα κρίνει το αποτέλεσμα! Τ' ακούς monsieur; Θα πάρω το αίμα μου πίσω!!!
ΥΓ. Ως ομάδα όμως σκίσαμε!!! Το photoplay βαρέθηκε να μας δίνει extra παιχνίδια, επειδή σπάγαμε το ρεκόρ στο Shangai...
9 σχόλια - Στείλε Σχόλιο