Η εξαφάνιση έλαβε χώρα την Πέμπτη το απόγευμα. Τρόμαξε το σκυλί από δυναμιτάκια που ρίχνανε στη γειτονιά και το έβαλε στα πόδια. Ξέρω πως πάντα τα σκυλιά τρομάζουν με αυτούς τους ήχους.

Τη θεωρούσα χαμένη. Ήταν το μοναδικό θέμα στη ζωή μου για το οποίο δεν μπορούσα να είμαι αισιόδοξη. Τη λεπτομέρεια αυτή με τα δυναμιτάκια μου την απέκρυψαν επιμελώς, μη τυχόν πλακώσω κανά πιτσιρίκι στο ξύλο από τα νεύρα μου.

Βρήκα όμως τεράστια συμπαράσταση, στην αναζήτηση αυτή. Συμπαραστάση πιθανή και απίθανη. Extra βαθμοί σε kinezes_trexoun_gimnes και uNick που με πότισαν ρακόμελα μέχρι πνιγμού, πνίγηκε ο πόνος μου, πνίγηκα και εγώ...

Πάρα πάρα πολλά ευχαριστώ σε όλους σας, που με κάνατε να νοιώθω πως υπάρχουν άνθρωποι γύρω μου, δίπλα μου και κοντά μου. Ένας λόγος σας ήταν αρκετός για να με κάνει πολλές φορές να χαμογελάσω, μέσα από τα δάκρυα.

Η ιστορία έληξε με ευτυχισμένο φινάλε. Σήμερα το πρωί ξύπνησα από τις τσιρίδες της μαμάς μου. Η εξαφανισμένη, στέκοταν πεινασμένη, διψασμένη, βρώμικη αλλά και περιχαρής στο μπαλκόνι της κουζίνας. Μετά την τρομάρα που πήρε και αφού περιπλανήθηκε στο βουνό, βρήκε το δρόμο για το σπίτι.

Εκτός από ένα τεράστιο ευχαριστώ προς όλους σας, θέλω να κλείσω με μία ευχή:

Μακάρι όλα τα δυσάρεστα να έχουν τέτοιο χαρούμενο τέλος.

Από τη Sunny και εμένα πολλά φιλιά και πολλές ευχές!

ΥΓ. Η φωτογραφία είναι από την πρώτη μέρα που την υιοθέτησα. Αρκετά βρώμικη και τότε...

Θέλω να γράψω πολλά αλλά δεν θα το κάνω. Το μόνο που θα κάνω είναι να ζητήσω τη βοήθεια σας και εκλιπαρώ για αυτή.

Την Πέμπτη το απόγευμα έχασα τη Sunny στην περιοχή των Θρακομακεδόνων. Είναι άσπρη με φουντωτό τρίχωμα στο λαιμό. Πλησιάζει τους πάντες, δε δαγκώνει και θέλει παιχνίδι.

Σας παρακαλώ αν τη δείτε ειδοποιήστε με ή αν έρθει κοντά σας κρατήστε την μέχρι να την πάρω πάλι στα χέρια μου.

παντός τύπου. Χαμένοι φίλοι, συμμαθητές...

Κοινοί γνωστοί από παντού. Τρόμαξα, αυτή είναι η αλήθεια. Είναι τόσο μικρός ο κόσμος που είναι αδύνατο πλέον να κρυφτείς.

Το παρελθόν μας ήταν πάντα αναπόσπαστο κομμάτι μας... μόνο δικό μας. Πλέον όμως έχει γίνει κοινό. Δεν έχει τόση σημασία, το ότι όλοι έχουν πρόσβαση σε αυτό. Ίσως όχι τόση, όσο του να ξέρεις ότι το παρελθόν σου, είναι κολλητάρι με το μέλλον σου, πρώην γκόμενος των σχολικών σου χρόνων και νυν των φοιτητικών σου. 

Δεν ξέρω αν χαίρομαι που ξαναβρήκα, φίλους από καιρό χαμένους. Νομίζω πως θα προτιμούσα να μείνουν μια ωραία ανάμνηση. Το γεγονός του ότι κάποτε κάναμε παρεά, δεν αποτελεί κομμάτι του παρόντος. Αλλάζουν οι άνθρωποι μέρα με τη μέρα, και είναι δύσκολο να βρεις πάλι το κομμάτι εκείνο του νήματος, που λέγεται κώδικας επικοινωνίας.

Γιατί αυτή είναι τελικά η ουσία. Ούτε τα συναίσθηματα, ούτε η αγάπη αυτή καθεαυτή, αλλά η καθημερινότητα, οι κοινές εμπειρίες...Όλα αυτά που κάνουν ένα καφέ διασκεδαστικό και χαλαρωτικό, αντί απλά νοσταλγικό.

Δεν είναι ότι δε θέλω να δω ανθρώπους, που κάποτε μοιράστηκα γεγονότα, συναισθήματα και εμπειρίες μαζί τους. Φυσικά και θέλω, απλά θεωρώ δύσκολο να τους κάνω να καταλάβουν, ότι είμαι εκείνο το ίδιο άτομο που κάποτε γνώρισαν μα και διαφορετικό ταυτόχρονα. Θεωρώ δύσκολο να βρω κάποιο κώδικα ουσιωδούς επικοινωνίας. Και θεωρώ ακόμα πιο δύσκολο, το να μπω σε μια διαδικασία ανασκαφών, για πράγματα που ηθελημένα ή αθέλητα άφησα πίσω μου, και δεν θέλω να ξαναβρώ μπροστά μου.

Είμαι σίγουρη πως έχω αλλάξει, από τα πέντε μου, τα δεκαπέντε μου, τα είκοσι μου...

Αλοίμονο αν δεν το είχα κάνει. Προς το καλό ή το χειρότερο δεν μπορώ να πω, θα χαρακτηριστώ, επιεικής, και δεν το θέλω. Το σίγουρο πάντως είναι πως μέσα σε αυτή την Αναστασία, που ψήλωσε, στρογγύλεψε, πάχυνε, κόντυνε, ό,τι έκανε στην τελική, ύπαρχουν ψήγματα εκείνης της παλιάς.

Θέλουν να τα βρουν και να με δουν ως έχει... έχει καλώς.

Δε θέλουν και απλά θα ανασκαλίζουν φωτιά από χρόνια σβησμένη...σκασίλα μου μεγάλη, δε θα σκάσω κιόλας.

Αρκεί που έχω κάποιους ανθρώπους να πίνω διασκεδαστικούς καφέδες...αν και όχι τόσο συχνά όσο θα ήθελα.

Τρέχω πανικόβλητη από γραφείο σε γραφείο.

Κάνω προσφορές, δέχομαι προσφορές, χαρακτηρίζω τιμολόγια και στέλνω φαξ.

Σε ένα από τα δύο γράφεια που χρησιμοποιώ μόλις παρατήρησα κάτι το οποίο δεν μπορούσα να μη μεταφέρω εδώ. Μου έκανε τρομερή εντύπωση και με γέμισε δύναμη.

Δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα απλό χαρτάκι κολλημένο με σελοτέιπ στο τζάμι που χωρίζει το χώρο.

Κι όμως τρεις προτάσεις ήταν αρκετές για να με κάνουν να χαμογελάσω,μέσα στο απόλυτο τρέξιμο...

Τα επείγοντα έχουν διεκπεραιωθεί.

Αυτή τη στιγμή γίνονται τα ακατόρθωτα.

Για τα θαύματα ζητάμε προθεσμία 24 ωρών.

Θα κάνουμε θαύματα λέμε...

Από μικρή το είχα αυτό... Δεν είναι καινούριο φρούτο. Ήθελα να την «κάνω» με ελαφρά.

Όχι απαραίτητα μόνο στα δύσκολα, απλά τότε ακόμα περισσότερο.

Ούτε απαραίτητα μόνο από τόπους. Από ανθρώπους, καταστάσεις, ακόμα και από την καθημερινότητά μου.

Η φυγή, όμως είχε πάντα ένα προορισμό, ανάλογα με την περίοδο.

Στα 5 μου απειλούσα τους δικούς μου με μίνι βαλιτσάκι, εφοδιασμένο με τις κούκλες μου και τα παπούτσια μου πως «να κοιτάξτε... φεύγω, βλέπετε φεύγω,,,» ως άλλη Βουγιουκλάκη στη «Σωφερίνα». Τελικά δεν έφυγα, γιατί με συγκράτησε η άμοιρη μάνα. Όχι ότι θα πήγαινα και μακριά. Μάλλον στη γειτόνισσα, όπως το προγραμμάτιζα.

Στα 10 ήθελα να ξαναπάω Χίο (φαινόμουνα από μικρή) γιατί «μ’αρέσει ρε μαμά. Πάμε πάλι. Ήταν οι καλύτερες μου διακοπές...»

Στα 15 μου σε ένα έρημο νησί...Εντελώς έρημο. Πως ήταν παλιά οι φαροφύλακες; Ένα τέτοιο πράγμα.

Στα 20 έφευγα συνεχώς...το Χίο- Αθήνα το είχα κάνει Σύνταγμα-Ομόνοια. Πνιγόμουνα στη Χίο; Καραβάκι...τσουπ στην Αθήνα και τούμπαλιν.

Στα 25 ως μόνιμη κάτοικος των Αθηνών πλέον, θέλω κατά βάση να γυρίσω στη Χίο, αλλά γενικότερα, να φύγω...από δω! Με πνίγει η ζωή στη μεγαλούπολη, ο καιρός, η δουλειά, η έλλειψη των «δικών» μου σε καθημερινή βάση, η κίνηση...

Η Χίος, έχει την πρώτη θέση μακράν, για ευνόητους λόγους...

Μετά όμως κονταροχτυπιούνται η ελληνική ύπαιθρος με κάποιο τροπικό προορισμό...

Και επειδή πλέον στην ηλικία μας δεν μπορείς απλά να λες ένα ξερό φεύγω... αλλά κάτι πρέπει να κάνεις εκεί που θα πας, έχω προβληματιστεί ιδιαίτερα! Επειδή ξέρω τι θέλω να κάνω αλλά δεν ξέρω το πως... Που θα πάει κάτι θα σκεφτώ!!!

Με έπιασε πάλι σήμερα όμως ο καημός, όταν πρωί πρωί έβγαινα από το σπίτι με τη βαλίτσα ανά χείρας...δυστυχώς όχι για να πάω κάπου αλλά για να τη δώσω.

Μακάρι να έφευγα με τη βαλίτσα μου γεμάτη...έτσι απλά για να φύγω!!!