Σήμερα είναι από εκείνες τις μέρες που δεν μπορώ να βάλω τη σκέψη μου σε μια σειρά. Η ζέστη με έχει κατατροπώσει. Θα κάνω όμως τη φιλότιμη προσπάθεια.

Τρακάρισμα στο δρόμο (όχι εγώ). Μια νταλίκα με ημιφορτηγό, προφυλαχτήρες και φανάρια, μικρό το κακό.

Μποτιλιάρισμα στην Εθνική οδό. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια. Το παράδοξο θα ήταν να μην είχε.

Παραβάτες; Ουουου. Πολλοί (και εγώ μαζί, λίγο παραβίασα το όριο ταχύτητας, λόγω προαναφερθέντος μποτιλιαρίσματος...) Τι πετάγονται από δω, τι πετάγονται από κει. Στοπ δεν παίζουν. Ζώνη ούτε για πλάκα. Φώτα στις σήραγγες; Ανέκδοτα λες.

Κορυφαίο σκηνικό. Αμέριμνος πεζός, και ολίγον μεθυσμένος να περνάει κάθετα την εθνική.

Ζωάκια, ένα με την άσφαλτο; Τρία για σήμερα.

Και εκεί ήθελα να καταλήξω. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις κανέναν. Τα ζώα φυσικά, τα κακόμοιρα δεν καταλαβαίνουν (κρίμα). Οι οδηγοί από την άλλη; Έχω δει φίλους μου να γλιτώνουν στην τρίχα προκέιμένου να μην χτυπήσουν άμοιρο σκυλάκι.Φταίνε άμα κινούνται κανονικά, σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας; (Δεν μιλάω για στενά, εκεί φταίνε, υπό συνθήκες)

Δεν αντέχω άλλο. με παίρνουν τα κλάμματα κάθε φορά. Γιατί δε μπορούμε να κάνουμε κάτι επιτέλους για αυτά τα αδέσποτα; Από όλες τις απόψεις.

Ξέρετε τίποτα; Γίνεται κάποια κίνηση;

Και για να κλείσουμε σε ένα πιο εύθυμο κλίμα...

Σύμφωνα με το Βατικανό και τις "Ιερατικές οδηγίες για το δρόμο", καταδικάζονται "η έλλειψη ευγένειας, οι αγενείς χειρονομίες, οι κατάρες και τις βλασφημίες" στις οποίες καταφεύγουν ορισμένοι οδηγοί , επειδή "Τα μέσα μεταφοράς [...] μπορούν να προωθήσουν την εξάσκηση των χριστιανικών αρετών, όπως η σύνεση, η υπομονή, η ευσπλαχνία" .

Και άμα σου βγει ο άλλος αντικανονικά...μην τρελλαίνεσαι. Μας δουλεύουν;

Πιστή στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα των μαθημάτων, πήρα ακόμα μια φορά το πρώτο αεροπλάνο της Πέμπτης για βρεθώ στο Πανεπιστήμιο.

Με την κλασσική πλέον σειρά των γεγονότων: αυτοκίνητο-Βενιζέλος-αεροπλάνο-Χίος-ταξί- σπίτι της κολλητής μου-καναπές-λήθαργος. Και με το που ξυπνάω κάπου στις εννέα προ μεσημβρίας αρχίζει και το τρέξιμο…

Θέλει και ρώτημα; Πας στη θάλασσα. Γιούπι.

Και για να μην λέμε μόνο τα καλά-ας αναφερθούμε και στα κακώς κείμενα. Πτήση της επιστροφής, μία ώρα καθυστέρηση... Αν και σύνηθες το φαινόμενο, δεν παύει να προκαλει το μένος των επιβατών. Και καταλαβαίνεις ακόμα μία φορά πως βρίσκεσαι στο έλεος των καιρικών φαινομένων και των ιθυνόντων (πλοιοκτήτες, ΟΑ κλπ αρμόδιοι) και εντελώς αποκλεισμένος.

Anyway τέλος καλό, όλα καλά. Θα περάσουν και αυτές οι μέρες και την Πέμπτη θα πετάω πάλι. Αντέ να δούμε καμιά φυσιολογική πτήση θα έχουμε ή να αρχίσω να τρελαίνομαι; Ααα, και από δουλειές τίποτα αυτή τη φορά. Μόνο παραλία. Να λιώσω... εεε και λίγο μάθημα γιατί πρέπει.

Μετά από δύο εβδομάδες τρελού τρεξίματος στη δουλειά, πυρετού και μιας απιστευτικής ωτίτιδας ήρθε η πολυπόθητη μέρα να πάω στο πολυαγαπημένο μου νησάκι για μάθημα. Αυθημερόν...γιατί άδεια δεν παίζει.

-Έχετε τίποτα υγρό μαζί σας;

-Όχι. Τίποτα... Εεε δύο βάζα μαρμελάδας πιάνονται; (Τα δωράκια για τις φίλες μου, σπιτική από την μανούλα, υπέροχη)

-Ναι. Λυπάμαι δεν μπορείτε να την πάρετε στο αεροπλάνο.

-Μα η μαμά μου, μα γιατί, μα οι φίλες μου...Κλαψ

-Λυπάμαι πρέπει να την πετάξετε.

-Εεε τι να γίνει. Αφού πρέπει. Τουλάχιστον κράτηστε την εσείς. Κρίμα να την πετάξετε.

-Δεν επιτρέπεται.

Χωρίς κάτι άλλο τραγικό, μετά από σαράντα περίπου λεπτά πατάω ποδαράκι στη Χίο. Μυρωδιά αλμύρας χτύπησε κατευθείαν τα ρουθούνια μου. Back at last…

Ταξάκι και κατευθείαν στο σπίτι της φίλης μου. Μου ανοίγει την πόρτα με το ένα μάτι κλειστό.

-Μπουχουχού πάει η μαρμελάδα...

-Μου ναι, μαξιλάρι.

Κοιμόταν το παιδάκι. Την αφήνω να γυρίσει στο κρεββάτι της, παίρνω κουβέρτα και μαξιλάρι και την πέφτω στον καναπέ.

 Κανά τετράωρο αργότερο και αφού είχα ξυπνήσει από το λήθαργο, πάνω μια ζεστή κούπα καφε λέγαμε τα τελευταία νέα. Η θεματολογία γνωστή: σχολή, δουλειά, βόλτες...γκομενάκια. Και τότε το συνηδειτοποιώ. Ήταν κατάμαυρη.

-Βρε τσογλάνιον, πόσα μπάνια έχεις κάνει; Ρωτάω

-Εεε να μην είναι πέντε;

-Εγκεφαλικό εγω.

-Πως το λες έτσι; Χωρίς ίχνος λύπης για την φιλενάδα σου. Κι εγώ θέλω.

Όταν αποφάσισα να βγω έξω κατάλαβα πως η εμφάνιση της φίλης μου ήταν ο κανόνας. Όλοι κατάμαυροι και εγώ το γάλα μες τις μύγες. Το θέμα στην τελική δεν ήταν η εμφάνιση αυτή καθέ αυτή αλλά τα μπάνιαααααααα...Ηθικόν; Καταπτοημένο.

Πέρα από αυτά προσπαθούσα να ρουφήξω κάτι από τον αέρα, να το πάρω μαζί μου στην Αθήνα να με συντροφεύει. Έφαγα τα αγαπημένα μου σουβλάκια, περπάτησα στο λιμάνι, ήπια πολύωρο καφέ αγναντεύοντας το πέλαγος, έκανα και μάθημα. Και με βαριά καρδιά ήρθε η ώρα της επιστροφής.

Πήγα ξανά στο αγεροδρόμιο, πέρασα τον έλεγχο χωρίς ευτράπελα και έφτασα κάποιες στιγμές αργότερα στο Βενιζέλο.

Εμφανίζεται υπάλληλος.

-Συγνώμη πιστωτική δέχεστε;

-Ναι δώστε μου... Συγνώμη αλλά δεν κάνει. Μόνο αυτές με τα ανάγλυφα στοιχεία δεχόμαστε.

-Ευχαριστώ...(την γκαντεμιά μου, τα μυαλά μου.... $%$@%#$%#!!!@!#)

Γρήγορα τηλέφωνο σπίτι. Τουτ τουτ. Άντε ρε μαμά σήκωσε το.

Μπιπ μπιπ το κινητό. Αμάν τελειώνει και η μπαταρία του κινητού. Ωχ ωχ ωχ ωχ..... Χτυπάει το τηλέφωνο.

-Άκου ξεμυαλισμένο...μπλα μπλα μπλα

Τρέχω γρήγορα στο καταραμένο μηχάνημα. Και ναι τι ευτυχία, ρευστό στα χέρια. Πληρώνω παίρνω το τουτού και κατευθύνομαι στο σπίτι.

Δώδεκα και μισή το βράδυ βάζω το κλειδί στην πόρτα και πάω στην κουζίνα. Τηγανιτές πατατούλες με περιμένουν στο τραπέζι...

Η μαμά μου (ναι το παραδέχομαι είμαι λίγο μαμάκιας) ανησύχησε.

Πως το λέει η παροιμία; Αυτό.

Συμπέρασμα γιατρούλι μου... Έλεγχοι για ασφάλεια (κρίμα τη μαρμελάδα),

 κωδικοί για ασφάλεια (παραλίγο να διανυκτερεύσω στο αγεροδρόμιο).

Που είναι η ασφάλεια; Αξίζει τελικά τον κόπο;

Άρε Χίο/καλοκαίρι/έρωτα/κλπ...μας πήρες τα μυαλά.