και δεν εννοώ το συμπαθές "δεν ξέρω σε ποια κατηγορία ανήκει" τρόφιμο...

Εννοώ το αντιπαθές τσούρμο συγγενών εξ' αίματος και μη.

Ποτέ δεν ήμουν προσκολλημένη στην έννοια "σόι", ούτε ξεχώριζα κάποιον επειδή ήταν συγγενής. Μου κάνεις; Σε κρατάω. Δεν μου κάνεις; Δεν θέλω να σε ξέρω. Δεν είχα κανέναν ενδοιασμό να τσακωθώ με οποιονδήποτε από το "γκρουπ" και ας άκουγα μετά καντήλια από τους γονείς μου. Σε μικρότερη ηλικία το να τσακωθώ ήταν "μαλλί με μαλλί" μεγαλώνοντας εξευγενίστηκε λιγάκι...έγινε σφαλιάρες.

Δυστυχώς οι γιαγιαδοπαππούδες μου κρατώντας τις παραδόσεις εκείνων των εποχών αράδιασαν παιδιά με το τσουβάλι, με αποτέλεσμα σήμερα να έχω ένα συρφετό απο δευτερο-τριτά και βάλε ξαδέρφια που ούτε τα γνωρίζω. Τα ξαδέρφια, όλων των επιπέδων, βέβαια ποτέ δεν μου δημιούργησαν κάποιο πρόβλημα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, όπου και αντιμετωπίστηκαν άμεσα.

Το μεγάλο πρόβλημα ήταν, είναι και παραμένουν οι θείες (το τονίζω γένος θηλυκό)! Από το να αρχίσουν αδιάκριτες ερωτήσεις, κομψά τοποθετημένες παρατηρήσεις και χέρι στη μάνα μου "πολλή αέρα έχει πάρει η μικρή". Και σε αυτό ακριβώς το σημείο είναι που με πιάνει και εμένα το ανάποδο και δώσ'του ανοίγω πόρτες και παράθυρα να "αεριστώ" περισσότερο.

Δεν μπορώ λοιπόν να κάνω τίποτα άλλο, παρά να αρχίσω να εκνευρίζομαι προκαταβολικά για το grand event της οικογένειας. Πλησιάζουν με ταχύτητα δορυφορού σε εκτόξευση, βαφτίσια μετά άρτων και θεαμάτων, και ορδές οι θείαδες έχουν ήδη αρχίσει το κουτσομπολιό. Δεν μου φαντάζει τίποτα πιο δύσκολο από 5 τουλάχιστον ώρες σε ένα χώρο όπου η κάθε σου κίνηση θα διυλίζεται και θα σχολιάζεται, καθόλου καλοπροαίρετα, πιστέψτε με. Και ουε και αλλοίμονο μη πούνε τίποτα στους γονείς μου, όπου θα ξεσπάσει πάλι ο πόλεμος της Τροίας, όχι βέβαια για την ωραία Ελένη, αλλά για την άσχημη...τη ξαδέρφη ντε.

Όχι τίποτα άλλο, αλλά θα με πιάσει και μένα το πείσμα το κληρονομικό από το σόι και θα πάει "σόι το βασίλειο".

Το σόι μου μέσα...

Το παραδέχομαι είμαι φοβιτσιάρα...πολύ! Με τρομάζουν σχεδόν όλα τα ανεξήγητα. Τσιρίζω με το παραμικρό και αποφεύγω επιμελώς να βλέπω, να ακούω, να ασχολούμαι με οτιδήποτε πιθανώς να εντείνει το φόβο μου!

Το βράδυ κοιμάμαι πάντα με φως. Δεν κλείνω ποτέ τα παντζούρια μόνη μου και δεν κοιτάω ποτέ έξω από παράθυρα το βράδυ. Δεν έχω καθρέφτες στα υπνοδωμάτια και φυσικά δε βλέπω θρίλερ...με τη θέληση μου τουλάχιστον!

Τις ελάχιστες φορές που "αναγκάστηκα" να δω οι συνέπειες ήταν σοβαρές.

Στα θρίλερ με δολοφόνους, απλά αηδιάζω και δεν κοιτάω.

Στα θρίλερ με ζωντανά (καρχαρίες, φίδια κλπ) απλά γίνομαι ρεζίλι, τύπου τσιρίζω και πετάγομαι ταυτόχρονα...

Στα θρίλερ τύπου μάγισσες, φαντάσματα και παραφυσικά απλά κουβαλάω τη φρίκη για χρόνια. Εννοείται πως χάνω τον ύπνο μου και εννοείται πως ακόμα και χρόνια αργότερα εάν θυμηθώ κάποια σκηνή του έργου, πάλι δεν κοιμάμαι. Περπατάω για μερικές ημέρες και κοιτάω πίσω από τον ώμο μου, τρομοκρατημένη.

Είχα φτάσει σε σημείο να νομίζω πως θα εμφανιστεί μπροστά μου φάντασμα, μετά την "Έκτη αίσθηση" επειδή έπεφτε αισθητά η θερμοκρασία του χώρου. Στην ουσία εγώ ανέβαζα πυρετό και με είχε πιάσει ρίγη.

Κατά την παρακολούθηση τέτοιων ταινιών συνήθως γίνομαι ενοχλητική για τους γύρω μου, τρώω τα νύχια μου και βουτάω ό,τι βρω εύκαιρο, από μαξιλάρι μέχρι μπράτσο διπλανού, για να κρυφτώ πίσω του. Λες και κινδυνεύω άμεσα...

Σήμερα, μετά από πολύ καιρό, πείστηκα να ξαναδω θρίλερ...Είναι από εκείνες τις ημέρες που προσπαθώ να αποδείξω στον ευατό μου ότι ωρίμασα και δεν με επηρρεάζουν μερικές εικόνες!

Αν βέβαια χάσω πάλι τον ύπνο μου...το μόνο βέβαιο είναι πως θα τον χάσουν και άλλοι μαζί μου.

Τι; Μόνη θα περάσω το λουκί;

Εννοείται πως θα έχουμε ολονύχτια βεγγέρα..,για να μην φοβάμαι, ντε!!!

Αφορμή για τη συνάντηση κορυφής, στάθηκε ένα ποστ, ένα προγραμματισμένο μπάνιο και μερικές φέτες χοιρινού...με δαμάσκηνα και πορτοκάλι σαφώς!!!

Είναι από αυτά τα γεγονότα που απλά "τυχαίνουν" αλλά τελικά, όπως διαπιστώσαμε από κοινού, μήνες αργότερα, η ζωή οδηγούσε σε αυτή τη συνάντηση με μαθηματική ακρίβεια...

Οι πρώτες εντυπώσεις; Δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο παρά γελοίες!!!

"Παναγιά μου τι είναι αυτό το ροζ πράγμα με το ταψί; Κάνε όπισθεν αμέσως"

Το ροζ πράγμα, ήμουν εγώ, με καπέλο αλά Βουγιουκλάκη, το ταψί ήταν τελικά pyrex με μιλφέιγ και η πανικοβλημένη συνοδηγός δεν ήταν άλλη από την Ιέρεια ή melkat06 ή για μας Κατρίν, Κατερινιώ, Νίνα!

Την περίμενα μαζί με την παρέα της (γνωστό και μη εξαιρετέο μέλος του ΜΗ) για να πάμε για μπάνιο, ενώ είχαμε γνωριστεί μόλις την προηγούμενη μέρα. Το ημερολόγιο έγραφε 12/08/2007. Στο τέλος αυτής της μέρας η melkat06 είχε γίνει το Κατερινιώ και το ροζ πράγμα είχε γίνει η "Sunniiiiy μου".

Καφέδες (δυστυχώς όχι τόσοι όσο θα θέλαμε), βόλτες, άπειρες ώρες συζήτησης με κάθε δυνατόν μέσο επικοινωνίας, αναλύσεις επί αναλύσεων,παλιμπαιδισμός, σκηνικά απείρου κάλους και γέλια...πάνω από όλα πολλά γέλια!!!

Είχαμε βαρεθεί να ακούμε την ερώτηση από γνωστούς και αγνώστους "πόσα χρόνια γνωρίζεστε;", για να ακολουθήσει η απάντηση "φέτος γνωριστήκαμε"!!!

Εεε πια θα μπορούμε να λέμε 1 ολόκληρο χρόνο!

Και όσον αφορά το Νίτρο και τη Γλυκερίνη... είπαμε "χώρια ακίνδυνες, μαζί επικίνδυνες". Μακρία τη μία από την άλλη...βλάπτει σοβαρά την υγεία των αυτιών σας!!!

Αμ δε...που θα σας κάνουμε τη χάρη!!!

βαλ' τοί είστε όλοι σήμερα...;

Σε μία προσπάθεια να ακολουθήσω τα βήματα της τεχνολογίας,αποφάσισα να συνδέσω ένα iPod στο συτοκίνητο. Φαίνεται όμως πως το μηχάνημα απέκτησε βούληση και κρίση και σε όλη τη διαδρομή βάλθηκε να με κάνει κομμάτια...

Σε μία αυτόβουλη μίξη άρχισε να με πυροβολεί κατά σειρά με τα εξής:

"Τα χρόνια φεύγουν θες δε θες, σαν των ματιών σου τις βαφές..."

"Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω...φταίει η ζωή που είναι μικρή"

Η μίξη συνεχίστηκε με διάφορα άλλα, πολύ "ευχάριστα" ακούσματα και αφού δεν πήρα φόρα να πέσω από τον Υμμητό, μάλλον έχω αρκετές αντοχές...

Δεν είναι το ότι μεγαλώνω, είναι το ότι μεγαλώνω αλλά μυαλό δε βάζω.

Δεν είναι ότι περνάνε τα χρόνια, είναι ότι παίρνουν μαζί τους πράγματα αγαπημένα.

Δεν είναι ότι αλλάζει η ζωή μου, είναι ότι δεν προλαβαίνω να τις δω τις αλλαγές.

Ίσως είναι η πρώτη φορά στα 26 χρόνια που μαζεύτηκαν στις πλάτες μου, που δεν ήθελα να έρθει αυτή η μέρα. Και δυστυχώς όχι μόνο ήρθε, αλλά μας πήρε και μας σήκωσε!

Δεν έχω γενέθλια, δε θέλω να γιορτάσω...

"Ήθελα στα γενέθλια μόνη μου να τα πιω..."