Εδώ και μερικές μέρες παιδεύομαι με τη διπλωματική μου. Έχω βαρέθει να βλέπω καράβια, βουνά, εσκαφείς και σιδερένιες πύλες. Που κολλάνε όλα αυτά μαζί; Μα στην άλλη άκρη της γης. Στον Παναμά, όπου όπως είχε πει και ένας Παναμέζος εκέι τα πλοία πετάνε. Ανεβαίνουνε βουνά και τα κατεβαίνουν κιόλας. Αναφέρομαι στη Διώρυγα του Παναμά. Όπου τρεις ομάδες δεξαμενών λειτουργούν ως ανελκυστήρες και ανεβάζουν τα πλοία στα βουνά από τον έναν ωκεανό, τα πλοία περνάνε από κάποιες φυσικές και τεχνητές λίμνες και ύστερα τα κατεβάζουν στην άλλη άκρη του Παναμα. Όσα και να σας περιγράψω τίποτα δε μπορεί να συγκριθεί με αυτό το θέαμα. Να βλέπεις ένα πλοίο να ανυψώνεται μπροστά σου. Είχα την τεράστια τύχη να το δω πριν πολλά χρόνια...

Είχα επισκεφθεί για μερικές μέρες την πρωτεύουσα του Παναμά. Αλλά αν με ρωτήσετε τι πραγματικά σου έχει μέινει από το ταξιδί αυτό...θα σας πω οι κόκκινοι διαβόλοι. Σίγουρα δεν αναφέρομαι σε τίποτα τύπους με κολάν,κέρατα και τρίαινα. Αναφέρομαι στα παραδοσιακά αστικά λεοφωρεία της πρωτεύουσας.

Πρώτα απ' όλα είναι ζωγραφισμένα. Ολόκληρα, από πάνω μέχρι κάτω. Καθ' όλα υπεύθυνοι για την εμφάνισή τους είναι οι οδηγοί. Και κάθε οδηγός το δικό του λεωφορείο και τη δική του διαδρομή. 

Τα φανάρια που έχουν στην πρόσοψη πάνω από το παρμπρίζ όντως μοιάζουν με κέρατα και είναι πάρα πολύ αστεία. Δεν έχουν αριθμούς, αλλά ονόματα. Ναι, ναι ονόματα... Χοσέ, Μαρία-Ντολόρες, Δον Καστίλλιο...τέτοια. Και το ακόμα πιο γελοίο είναι πως έτσι αναγράφονται και στο πρόγραμμα των γραμμών.

Είναι σαν να βγάζαμε τα δικά μας Τάκη, Σούλα, Λάκη, Τασία. Φαντάσου διάλογο σε στάση λεωφορείου...

-Ποιον περιμένεις;

-Τον Τάκη!

-Ααα, τι κρίμα εγώ θα πάρω τη Σούλα...έρχεται σε πέντε λεπτά και κάνει στάση κάτω από το σπίτι μου!!!

Στο πίσω μέρος του λεωφορείου έχουν ζωγραφίσει το πρόσωπο κάποιου διάσημου ή όχι, ζωντανού ή νεκρού (ανατριχίλα) τον οποίο κάποια φορά θα ήθελαν να έχουν επιβάτη. Μεγάλη πέραση έχει η Αντζελίνα Τζολί...μμμ (εεε, όχι)!

Ενώ μπροστά στο κούτελο (εκεί που είναι και τα φανάρια) ζωφραφίζουν ένα μέρος υπαρκτό ή όχι.  Το μέρος της φαντασίας, των ονείρων τους, εκεί που θα ήθελαν να πάνε.

Γι' αυτό έχω κολλήσει. Έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε και ακόμα δεν μπορώ να καταλήξω... Σκεφτόμουν αν ήμουν εγώ οδηγός τέτοιου λεωφορείου τι θα ζωγράφιζα, που θα ήθελα να πάω; Η προφανής απάντηση είναι μία παραλία με άσπρη άμμο, πράσινα νερά και φοίνικες. Αλλά αν ήμουν οδηγός τέτοιου λεωφορείου θα έμενα κιόλας στον Παναμά και αυτό θα ήταν κάτι σύνηθες. Τι θα ζωγράφιζα τότε; Μάλλον εικόνες της Ελλάδας. Μπορεί εδώ τα πλοία να μην πετάνε και τα λεωφορεία να μην τα ζωγραφίζουν, αλλά όπου και να είσαι η Ελλάδα έχει τον τρόπο να σε μαγεύει.

Το παράδοξο; Κάποιος οδηγός είχε ζωγραφίζει τη Σαντορίνη...

Σήμερα το απόγευμα είχαμε επισκέψεις. Ήρθε η γειτόνισσα για καφέ και κουβεντούλα. Εγώ σε ένα διάλλειμα από το διάβασμα κατέβηκα στο σπίτι της μαμάς μου να χαιρετήσω κατά το τυπικό...

Τις πέτυχα να λένε πόσο "διαόλια" είναι τα μωρά και πως δεν μπορείς να τα αφήσεις ούτε για μία στιγμή χωρίς επίβλεψη. Γιατί αυτή τη μία στιγμή θα κάνουν τα χειρότερα... Ή που θα χτυπήσουν ή που θα χαλάσουν τον κόσμο... Και λέγοντας αυτά η μητέρα μου φέρνει και το παράδειγμα ή για την ακρίβεια υπόδειγμα συμπεριφοράς...εμένα!

Πέρα από τα λεγόμενα της, και συνεχίζω να το υποστηρίζω, εγώ ήμουν ήσυχο παιδάκι... Το τονίζω αυτό...

Είναι απογευματάκι. Έχουμε επίσκεψη σε θεία μου. Η μανούλα μου με έχει κάνει μπάνιο, μου έχει φορέσει τα καινούρια μου ρουχαλάκια...μια κούκλα η μικρή! Στο γενικότερο κλίμα καθαριότητας έχει βάλει και καινούρια σεντονάκια στην κούνια μου. Του κουτιού η Αναστασία. Και μπαίνει η άμοιρη μάνα στο μπάνιο να κάνει και εκείνη ένα ντους. Η μικρή, στην ασφάλεια της κούνιας, να παίζει ήσυχα ήσυχα με τα παιχνίδια της. Οι σκηνές που ακολούθησαν ήταν απείρου κάλους...και κάλου. Το έχω δηλώσει πως αν ήμουν παιδί μου, θα με έπνιγα...

Βγαίνει η γυναίκα από το μπάνιο, φρεσκαρισμένη και ανανεωμένη, μπαίνει στην κρεββατοκάμαρά της να ντυθεί (όπου στεγαζόταν και η κούνια μου) και αντικρύζει το χάος. Και μέσα στο χάος η Αναστασία, ευτυχισμένη και χαμογελαστή.

Το χάος; Όλα, μα όλα ήταν άσπρα. Μέσα στο πεδίο βολής μου, είχε ξεχάσει η μαμά μου την τάλκ, την παιδική πούδρα. Το μεγάλο κουτί κιόλας. Το έπιασα και το άδειασα όλο...πάνω μου, στο κρεββάτι μου, στο κομοδίνο, στο κρεββάτι των γονιών μου, στο πάτωμα...παντού. Πως ήταν στις παλιές ταινίες οι μυλωνάδες; Έτσι είχα γίνει και εγώ. Μετά από ένα εγκαφαλικό με βούτηξε και φτου και από την αρχή το νοικοκύρεμα της μικρής.

Και αναρωτιέσαι μετά. Το σκοτώνεις ή όχι το σκασμένο;

Τότε...ήμουν περήφανη για το κατόρθωμά μου και απόλυτα ευτυχισμένη. Λουσμένη με τη μαγική αστερόσκονη του παιδικού μου κόσμου. Πως έπεσε ο Οβελίξ στη μαρμότα μικρός; Έτσι και εγώ έκανα μπάνιο τότε και ακόμα να γυρίσω στην πραγματικότητα...

Γύρισα από τη δουλειά ψιλοπτώμα...ξάπλωσα για λίγο, το κλασσικό μεσημεριανό χουζούρεμα. Για μισή ωρίτσα μόνο... Εφτάμιση η ώρα το πήρα απόφαση και σηκώθηκα. Άνοιξα το παντζούρι...και έφαγα φρίκη!!! Είχε νυχτώσει... Μα είναι δυνατόν. Και κάπου εκεί κατάλαβα πως φθινοπώριασε... Και ενώ υπό άλλες συνθήκες θα με έπαιρνε από κάτω...αυτή τη φορά είπα να το δω πιο λογικά! Και το είδα...

Θα έρθουν βροχούλες...ναι! Να δροσιστεί επιτελούς και αυτή η άμοιρη η γη... Να πέσουν τα φύλλα για να βγουν καινούρια...

Ευκαιρία για περισσότερο χουχούλιασμα... Μετάφραση πολλά παπλώματα, μεγάλα κασκόλ, φαρδιά πουλόβερ και γελοίες κάλτσες με ζωάκια...χιχιχι

Και μια που μπήκε το φθινόπωρο δε θα αργήσει και ο χειμώνας... Χιόνια, χιονοπόλεμος, χιονάνθρωποι και η Σία (εγώ) αποκλεισμένη στο σπίτι...γιούπι!!! Ατέλειωτες ώρες μπιρίμπας και κουμ-καν. Τζάκι, λουκάνικα και κάστανα...

Και μετά Χριστούγεννα... δέντρα, λαμπάκια,κεράκια, δωράκια!!! Ώχου χαρές. Πάλι τηλεοπτικό πλατώ θα το κάνω το σπίτι (θα σας εξηγήσω εν καιρώ)...

Και θα μου πείτε... και θα είναι και λογικό...

"τι σχέση έχει το Sunnybeach με όλα αυτά;"

Δεν έχει... και ανεξάρτητα από το αν το διασκεδάζω, το καλοκαίρι δεν το αποχωρίζομαι ποτέ. Για αυτό όποιος μπει Χριστουγεννιάτικα στο γραφείο μου παθαίνει ένα πολιτσμικό σοκ. Από το καραφορτωμένο με λαμπάκια σπίτι μπαίνει στο καταγάλανο γραφείο μου, με τους ήλιους και τα κυκλαδίτικα σπιτάκια, τα βότσαλα και τα κοχύλια... Και ας χιονίζει απ' έξω.

Και στην τελική οι εποχές περνάνε και εναλλάσονται και σε λίγους μήνες πάλι καλοκαίρι θα είναι...

Υπάρχουν όμως και κάποιες εποχές που φεύγουν ανεπιστρεπτί... Όπως αυτή των φοιτητικών χρόνων... Μπορεί να μην είμαι πια κλασσική φοιτήτρια αλλά είχα ακόμη τον τίτλο. Όχι για πολύ όμως. Πέρασα το τελευταίο μου μάθημα και σε λίγες μέρες παραδίδω και την πτυχιακή μου... Αυτό είναι το τέλος μιας εποχής...

Οι άλλες τώρα αρχίζουν... γενικότερα!!!

Το Σάββατο το απόγευμα μαζί με τη Βασιλεία μου (η βαφτιστήρα) ήμασταν κρεμασμένες από την κούνια του μπέμπη και τον κοιτάζαμε που κοιμόταν ήρεμος. Μετράει μόλις μία εβδομάδα και πέντε μέρες ζωής και το βάρος του δεν υπερβαίνει τα πέντε κιλά. Στα χεράκια του ίσα ίσα που φαίνονται τα νύχια του και τα πατουσάκια του είναι για ζούληγμα.

Τον κοίταζα που κοιμόταν, έτσι ήσυχα και δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ "Τι μέλλον φτιάξαμε για σένα; Εδώ καλά καλά δεν μπορούμε να σου εγγυηθούμε την επιβίωση σου. Καταστρέφουμε τους φυσικούς πόρους, τη γη, το νερό τον αέρα. Παράγουμε ολοένα και πιο ισχυρά όπλα για να τα στρέφουμε μεταξύ μας...

Παρασυρόμαστε κατά κύματα από τον κάθε ανάξιο και άχρηστο, ανεξάρτητα από πεποιθήσεις και ιδεολογίες... Θυσιάζουμε την υπόσταση μας στο βωμό της προόδου και της εξέλιξης...

Μακάρι μικρέ μου μπόμπιρα, όταν θα μπορείς να καταλάβεις αυτόν τον κόσμο, να βρεθούν εκείνοι οι άνθρωποι που θα σου δείξουν τι σημαίνει καρδιά, πίστη και όραμα. Να υπάρξουν άνθρωποι που θα θαυμάσεις για το ήθος τους, την αξιοπρέπεια και την ακεραιότητά τους, να τους κάνεις πρότυπα και να τους ξεπεράσεις... Γιατί όσο περνάει ο καιρός στερεύουν ακόμα και αυτές οι πηγές, πως ως τώρα είχαμε καταφέρει να διατηρήσουμε με κάποιους τρόπους...

Μακάρι μικρέ μου ανθρωπάκο, όταν θα βγεις να αντικρύσεις αυτόν τον κόσμο, στα μάτια σου να δούμε όλοι, αυτό που τείνουμε να ξεχάσουμε. Να είμαστε απλοί, αληθινοί και ταπεινοί... Πως τα μάτια σου είναι η ελπίδα που ολοένα και χάνεται.

Να μην καταφέρουν να ακρωτηριάσουν το πνεύμα σου, παρά να μπορέσεις να το αναπτύξεις ελεύθερα, μακριά από στερότυπα και προκαταλήψεις..."

Ο πιτσιρίκος μες τον ύπνο του μουρμούραγε και κούναγε τα χεράκια του... Ονειρευόταν...

Μακάρι αυτό που ονειρεύεται να μπορέσουμε να το υλοποιήσουμε και να μην κριθούμε ως ανάξιοι και καταστροφικοί...

Και όταν ο νεαρός καταφέρει να εστιάσει το βλέμμα του, γιατί ακόμα αλληθωρίζει, να δει μόνο φωτεινά χρώματα...

Σήμερα ξύπνησα με νεύρα... Όχι για κάποιο ιδιαίτερο λόγο, απλά επειδή ξύπνησα. Στην πορεία όμως της μέρας τα νεύρα μετατράπηκαν σε άρνηση και περιπαικτική διάθεση...

Άρνηση για οτιδήποτε σοβαρό, επιβεβλημένο, υπεύθυνο...

Περιπαικτική διάθεση για όλους εκείνους τους "δήθεν" που μαζί με τον ενδυματολογικό κώδικα, υιοθετούν και την "δήθεν" συμπεριφορά. Ερε μπουγέλωμα που σας χρειάζεται...

Και με αυτά και με τα άλλα, βάλθηκα να θυμηθώ τα πάντα περί νερόμπομπας. Γιατί μπορεί σαϊτες να μην έμαθα να φτιάχνω ποτέ, αλλά στις νερόμπομπες είχα διδακτορικό...και ειδικά στο πέταγμα.

Άνοιξη πρέπει να ήταν, μπορεί να κοντεύουν και δύο δεκαετίες από τότε (σοκ,σοκ,σοκ,σοκ)... Είμαι με ένα φίλο μου, πιο μεγάλος εκείνος από εμένα, στην αυλή του και φτιάχνουμε μανιωδώς νερόμπομπες, τις οποίες αποθηκεύουμε σε μία κατσαρόλα (????). Έχουμε πάρει θέση πίσω από τη μάντρα τους δίπλα σε μία βρύση. Εγώ ίσα που έβλεπα στις μύτες πάνω από τη μάντρα...

κρατάω τη μπόμπα μου,

τη γεμίζω,

παίρνω φόρα,

φεύγει,

δε βλέπω (το τονίζω αυτό) και...

προσγειώνεται σε διερχόμενο όχημα που είχε ανοιχτό και το τζάμι του.

Δεν έπεσε στην οροφή, δεν έπεσε στο καπώ, ούτε στο παρμπρίζ... έπεσε μέσα. Ναι, ναι μέσα! Σημάδι όμως; Παραδέχεσαι;

Τρώει φρίκη ο φίλος μου έχει δει όλη την πορεία της μπόμπας, με αρπάζει από το χέρι, αρπάζει και το γατί του, που ήταν στα πόδια μας και βγαίνουμε στο δρόμο. Αμέριμνα και τα δύο, περπατάμε σαν να μην τρέχει τίποτα...

Έτρεχε όμως, η κυρία από το αυτοκίνητο... Ξεμαλλιασμένη και αλαφιασμένη, μας σταματάει και μας ρωτάει εάν είδαμε τίποτα παιδιά να πετάνε νερά. Κουνάμε κεφαλάκια δεξιά και αριστερά και πετάμε τη θεϊκή ατάκα "Μπα, όχι, δεν είδαμε τίποτα. Εμείς το γατάκι βόλτα πάμε"...

Ώχου ρε Αναστασία, άρχισες τα παιδιαρίσματα πάλι... Που θες να πετάξεις και νερόμπομπες... Συγκεντρώσου λιγάκι... Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα... Που θα βρεις κατσαρόλα;

Έτυχε να κάνω χθες μία συζήτηση, παρόμοια με κάποια που είχα κάνει πριν κανά δυο βδομάδες, σχετικά με ανεμολόγια, αέρα και άνεμο... Γι' αυτό λοιπόν σας παραθέτω σήμερα την "Ιστορία μιας λέξης"... του Νίκου Βαρδιαμπάση, από το περιοδικό Γαιόραμα, τεύχος 32, Ιούλιο-Αύγουστο του 1999.

"Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον άνεμο και τον αέρα. Ο άνεμος σχετίζεται με την ψυχή και την πνοή (*an-i-ma στα λατινικά σημαίνει ψυχή), ο αέρας μα τα πάθη της ψυχής. 'Κι αν ο αγέρας φυσά δε μας δροσίζει' (Γιώργου Σεφέρη, Μυθιστόρημα, ΙΘ'), λέει ο ερωτευμένος που καίγεται από τον καημό."...

"Αέρας είναι ο δυνατός άνεμος. 'Έχει αέρα' λέμε, 'φυσάει'. Υπάρχουν τόσες φράσεις που δείχνουν αυτή τη δύναμη... της έπαρσης, λόγου χάρη, ή της τόλμης. 'Ήρθε με έναν αέρα', λέμε για κάποιον που 'πήραν τα μυαλά του αέρα'."...

"Ο αέρας παράγεται από τη ρίζα *αF-, απ' όπου και το *αFη-μι- άημι, που σημαίνει πνέω δυνατά, φυσώ. Στη δωρική διάλεκτο αFήρ (αβήρ), αήρ, ονομάζεται το ισχυρό ρεύμα και στην αιολική αύηρ λέγεται η αύρα, το δροσερό ρεύμα ανέμου που έρχεται από τη θάλασσα ή από το ποτάμι. Το αρσενικό της αύρας, από τη ρίζα *αF-, είναι ο ούριος."

"Η ίδια ρίζα στη γλώσσα των μουσικών παράγει τον αυλό (δηλαδή τον φυσώμενο), στη γλώσσα των γιατρών το άσ-θμα ('δίψα' για αέρα λόγω δύσπνοιας), ενώ στη γλώσσα των αρχιτεκτόνων το οίκημα με αυλή: την έπαυλη, την κατοικία του ανέμου."

"Αυλίδα, τέλος, είναι ο τόπος των ανέμων με τις ισχυρές πνοές και τα δυνατά ρεύματα. Τραγική ειρωνία:στην ανεμώδη, την πλήρη ανέμων ομηρική Αυλίδα, επικρατεί νηνεμία (νη- στερητικό και άνεμος).

'Σιγαί ανέμων', γράφει ο Ευριπίδης, 'στης Αυλίδας τον ακύμαντο κόλπο'. Άραγε η Ιφιγένεια ψυχαναιμίζεται, διαισθάνεται, καθώς φτάνει εκεί, τον ούριο άνεμο της δικής της θυσίας;

Τη συνοδεύουν, πίσω από το φορητό ανάκλιντρο, δίαυλοι παρθένιοι και ανδρείοι 'Με τα καλάμια που τραγουδούσαν σε τόπο λυδικό'. προσθέτει ο Σεφέρης στη 'Σκηνοθεσία' του (Μυθιστόρημα, ΙΣΤ').

Η δύσμοιρη κόρη φτάνει στην αυλή, όπου αυλίζεται (μαντρώνεται) ο στρατός, ώσπου να φυσήξουν ο άνεμοι. Ο ιερέας με το λεπίδι εξετάζει το λαιμό της. Το αίμα τρέχει. 'Ούριον ωόν' (κλούβιο αβγό) ο νους του Αγαμέμνονα.

Αυλαία..."

(συνεχίζεται)

Και όπως σας υποσχέθηκα χθες... οι απαντήσεις!

Θα σας δώσω την γενική ανάλυση σε πρώτη φάση...

Πίσω από την πράσινη πόρτα κρύβεται ό,τι μας ηρεμεί.

Στην μπλε πόρτα είναι ό,τι ονειρευόμαστε και επιθυμούμε.

Στην κίτρινη πόρτα είναι ο,τι απεχθανόμαστε και μισούμε.

Η κόκκινη πόρτα υποδηλώνει την άποψη μας για τον έρωτα.

Και τέλος στη μαύρη πόρτα είναι ό,τι φοβόμαστε...

Και πιο ειδικά...βάσει των χθεσινών σχολίων

@fantasma

Ηρεμείς όταν ονειρεύσαι,

ονειρεύεσαι το απεχθές,

απεχθάνεσαι τον έρωτα,

ερωτεύεσαι τον φόβο,

φοβάσαι όταν ηρεμείς...

Έβγαλες άκρη; Εγώ μπερδεύτηκα.

@Deos

Ηρεμείς όταν μαστορεύεις, πειράζεις, ψάχνεις...

Ονειρεύεσαι ένα χώρο που θα δώσει τη δυνατότητα να κάνεις αυτό που σε ηρεμεί (όπως στις Αμερικάνικες ταινίες που στο γκαράζ μαστορεύουν ή στήνουν τις μπάντες τους). Απεχθάνεσαι το έξω...; Μήπως το να είσαι εκτεθειμένος;

Κι εσύ ερωτεύσαι το φόβο...;;; Ό,τι σε φοβίζει, ό,τι σου ανεβάζει την αδρεναλίνη...

Και όσον αφορά τη μαύρη πόρτα ή φοβάσαι το σκύλο του γείτονα ή τον ίδιο τον γείτονα ή το κουτσομπολιό που αντιπροσωπεύει ο "γείτονας"...

@geove

Η Ζουζού σου σε ηρεμεί.

Μπορεί να θες κορίτσι, αλλά στο βάθος ονειρεύεσαι αγοράκι.

Απεχθάνεσαι όμως τα παιδικά παιχνίδια, για την ακρίβεια το να τα συμμαζεύεις και αν το πάμε παρακάτω ίσως το βάρος των ευθυνών...

Έρωτας; Μισοσκότεινο δωμάτιο, κατεβασμένα στόρια, ζέστη...μιλάει από μόνο του.

Και τέλος φοβάσαι... τα φώτα των αυτοκινήτων. Το να μη βλέπεις, ίσως, και κατά συνέπεια το να μη μπορείς να αντιδράσεις...

@heartbreak-kid

Σε ηρεμούν τα ψάρια... πάρε ένα ενυδρείο.

Ονειρεύεσαι να ήσουν ένα... αλλά τα απεχθάνεσαι τηγανιτά.

Γι'αυτό ερωτεύεσαι έναν κεφτέ αλλά φοβάσαι μη σου βγει το μάτι...

Είναι απλό!!!

@uNick, Apataggelos και όσοι άλλοι σκεφτήκατε τι κρύβουν οι πόρτες σας...τα συμπεράσματα δικά σας.

Στην τελική εδώ είναι όλη η ουσία. Να μην αφήνουμε τις πόρτες μας κλειστές, αλλά να βλέπουμε τι κρύβουν από πίσω τους...

Και ίσως αυτά που ονειρευόμαστε να είναι πάρα πολύ απλά...όπως μια παραλία με άμμο και ελαφρύ κυματάκι!

Επειδή η σημερινή μέρα είναι λίγο, λίγο, πολύ λίγο περίεργη... είπα να το δούμε χαλαρά το θέμα.

Και επειδή αν με αφήσετε θα αρχίσω να παραθέτω συνώνυμα της σαλάτας... είπα να μην αφήσω εγώ τον εαυτό μου... μπάχαλο...

Με έπιασε... αχταρμάς... χαμός...οϊοϊοϊ...

Πέρασε... 

Λοιπόν τεστάκι. Μπας και διακρίνουμε πιο καθάρα κάποια πράγματα του ορίζοντα. Γιατί πολλές φορές η λύση, η απάντηση, ακόμα και τα θέλω μας είναι ακριβώς μπροστά μας και είτε αρνούμαστε να τα "δούμε", είτε μας τρομάζουν, είτε μας φαίνονται τόσο απλά που καταντούν περίπλοκα...

Λέω το στόρι, εσείς σκέφτεστε και οι απαντήσεις αύριο...

Είναι διάδρομος, περπατάς, περπατάς... βλέπεις πόρτα... πράσινη... την ανοίγεις.

Τι βλέπεις;

Συνεχίζουμε...περπατάς...άλλη πόρτα...μπλε αυτή τη φορά... την ανοίγεις.

Τι βλέπεις;

Κοίτα να θυμάσαι τις απαντήσεις, μην ψαχνόμαστε μετά.

Συνεχίζεις να περπατάς. Όχι είναι μικρές οι αποστάσεις, δεν κουράστηκες. Κίτρινη πορτούλα. Την ανοίγεις;

Τι βλέπεις πίσω από την κίτρινη πόρτα;

Συνεχίζεις... κόκκινη πορτούλα...κλασσικά την ανοίγεις.

Κάτι βλέπεις...τι;

Συνεχίζεις λίγο ακόμα και τσουπ μια μαύρη πόρτα. Την ανοίγεις.

Τι βλέπεις;

Αυτό ήταν. Τέλος. Ή αύριο post με τις απαντήσεις ή ΠΜ... Θα δείξει...

Ανάλογα με τα κέφια...

Υπάρχει μια πάρα πολύ όμορφη ιστορία στην μυθολογία μας από τον Απουλήϊο στις "Μεταμορφώσεις", την οποία και σας παραθέτω...

"Κάποτε ένας ευγενής είχε τρεις κόρες, μία εξ αυτών η Ψυχή. Η Ψυχή ήταν πάρα πολύ όμορφη, και η εμφάνισή της αυτή προκάλεσε τον αμέριστο θαυμασμό των ανθρώπων αλλά και την ζήλια της θεάς Αφροδίτης.

Από το φθόνο της η θεά έβαλε τον γιο της Έρωτα, να χτυπήσει την Ψυχή με τα βέλη του και να την κάνει να ερωτευτεί κάποιον πάρα πολύ άσχημο. Ο Έρως όμως αντικρύζοντας την, γοητεύτηκε τόσο πολύ που έστρεψε κατά λάθος, τα βέλη του πάνω του.

Στο εν τω μεταξύ οι γονείς της νέας ανησυχούσαν για την τύχη της και την αποκατάστασή της. Πήγαν λοιπόν να συμβουλευτούν μαντείο. Ο μάντης, με διαταγή του Έρωτα, έδωσε χρησμό πως λόγω της ομορφιάς της η Ψυχή προορίζεται για θεό και πως πρέπει να την αφήσουν σε ένα βουνό για να την πάρει, όπως και έγινε.

Ολομόναχη η Ψυχή στο βουνό περίμενε την άγνωστη της μοίρα, όταν ο Ζέφυρος με εντολή του Έρωτα την μετέφερε στο παλάτι που είχε κτίσει για αυτήν. Ο γάμος έγινε, αλλά ο Έρωτας έβαλε όρο στην Ψυχή να μην προσπαθήσει ποτέ να δει την μορφή του, γιατί θα έφευγε μακριά της για πάντα. Αντάμωναν λοιπόν στο σκοτάδι και μόνο.

Ο καιρός περνούσε, η Ψυχή ήταν ευτυχισμένη, βέβαια δεν είχε δει ποτέ τον άντρα της και φυσικά δεν γνώριζε και την ταυτότητά του, αλλά κάποια στιγμή ένοιωσε την ανάγκη να δει τουλάχιστον την οικογένεια της. Παρακάλεσε τον σύζυγο της να επιτρέψει στις αδερφές της να την επισκεφθούν. Οι αδερφές, ζηλεύοντας την τύχη της Ψυχής, βάλθηκαν να την τρομάξουν και να την απογοητεύσουν. Την έπεισαν πως ο άντρας της είναι ένα τέρας και για αυτό τον λόγο δεν της παρουσιάζεται ποτέ, και πως το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να τον σκοτώσει.

Τρομαγμένη πια η Ψυχή, κρύβει ένα λύχνο και ένα μαχαίρι, προκείμενου να πραγματοποιήσει το μακάβριο σχέδιο της. Όταν το βράδυ, υπό το αμυδρό φως της φλόγας έσκυψε πάνω από τον Έρωτα για να τον μαχαιρώσει, είδε την μορφή του και τα έχασε. Μία σταγόνα λάδι ξέφυγε τότε από το λυχνάρι και έπεσε πάνω στον Έρωτα με αποτέλεσμα να τον ξυπνήσει. Ο Έρως βλέποντας την Ψυχή να τον κοιτάει, πέταξε μακριά όπως την είχε προειδοποιήσει.

Απελπισμένη η Ψυχή άρχισε να τον ψάχνει. Γύρναγε στις ερημιές, μόνη, νηστική και ταλαιπωρημένη. Κάποια στιγμή έφτασε σε έναν ναό, αφιερωμένο στη Δήμητρα. Αναθαρρημένη πέρασε το κατωφλί και παρακάλεσε τη θεά να τη βοηθήσει. Η Δήμητρα, ανήμπορη, την παρέπεμψε στην Αφροδίτη, μητέρα του Έρωτα.

Η Αφροδίτη προκειμένου να βοηθήσει την Ψυχή της όρισε μια σειρά από εργασίες που θα δοκίμαζαν την υπομονή, την επιμονή και το θάρρος της και τη θεά θα βοηθούσαν στις δοκιμασίες αυτές η Ανησυχία και η Λύπη. Η τελευταία, από τις τρεις δοκιμασίες όριζε να πάει στον Άδη και να ζητήσει από την Περσεφόνη, εκ μέρους της Αφροδίτης να βάλει σε ένα κουτί λίγη από την ομορφιά της. Η Περσεφόνη δεν αρνήθηκε το αίτημα, γέμισε το κουτί  και όρισε στην Ψυχή να μη το ανοίξει. Η περιέργεια όμως της Ψυχής υπερέβηκε τις οδηγίες και άνοιξε το κουτί που περιείχε τον ύπνο της Στυγός. Βυθίστηκε τότε η νέα σε βαθύ ύπνο.

Ο Έρως, όλο αυτό το διάστημα, ανάρρωνε, φυλακισμένος στο παλάτι της Αφροδίτης. Για καλή τύχη της Ψυχής, όταν εκείνη βυθίστηκε στον ύπνο, ο Έρως είχε καταφέρει να αποδράσει και σαν τρελλός έψαχνε να τη βρει. Έτσι μόλις την είδε, με τα βέλη του, μπόρεσε να τη σώσει. Τη συγχώρεσε, τη συμφιλίωσε με την Αφροδίτη και τέλος την οδήγησε στον Όλυμπο, όπου ο Δίας της πρόσφερε Αμβροσία και έγινε αθάνατη.

Ο Έρωτας και η Ψυχή, αγαπημένοι και μονιασμένοι, έφεραν κάποια στιγμή στον κόσμο και την κόρη τους... την Ηδονή."

 ένα κοριτσάκι που ήθελε να γίνει γυναίκα. Έβαζε χρώματα στο πρόσωπο της και όμορφα ρούχα, έκανε μπούκλες τα μαλλιά της και φόραγε ψηλά τακούνια.

Εκτός από την εξωτερική όμως εμφάνιση προσπάθησε να αλλάξει και την καρδιά της. Έπρεπε να μάθει να μην παίζει πια με κούκλες, αλλά με κούκλους. Και έμαθε… Κι όταν βαριόταν έψαχνε το καινούριο της παιχνίδι, μέχρι να βαρεθεί κι αυτό και να ψάξει για άλλο. Τόσο πολύ ταυτίστηκε με την απουσία της καρδιάς που πίστεψε πως τίποτα και κανείς δεν μπορούσε να την αγγίξει. Και δεν το επέτρεπε άλλωστε. Πίστευε πως έτσι δεν θα πληγωθεί ποτέ.

Πέρασαν τα χρόνια και το κοριτσάκι ξέχασε πως είχε κάποτε καρδιά και συνέχιζε να παίζει με τους κούκλους. Ώσπου μια μέρα, ή καλύτερα ένα βράδυ, ένα αγόρι, ζωντανό και αληθινό της φέρθηκε γλυκά. Το κοριτσάκι σκέφθηκε γιατί να μην του μιλήσω, δεν έχω καρδιά, δεν μπορεί να με πληγώσει. Του μίλησε και από το βλέμμα του ένοιωσε ένα περίεργο πετάρισμα στο στομάχι. Κάτι που δεν είχε νοιώσει ποτέ ξανά. Περίεργο ξανασκέφθηκε, αφού εγώ δεν έχω καρδιά. Και έφυγε…

Αλλά πάντοτε από κει και μετά το μυαλό γύριζε σ’ αυτόν, όχι η καρδιά της, γιατί δεν είχε. Και κάθε φορά που τον έβλεπε ένοιωθε πάλι το ίδιο πετάρισμα. Και μόνο όταν συνειδητοποίησε πως δεν θα τον έβλεπε ποτέ ξανά, κατάλαβε και έκλαψε.

Το πετάρισμα δεν ήταν στο στομάχι, ήταν η ίδια η καρδιά της που προσπαθούσε να της μιλήσει. Προσπαθούσε να της πει: «Άκουσε με. Είμαι εδώ, είμαι ζωντανή. Είμαι ερωτευμένη. Μην τον αφήσεις να φύγει γιατί μαζί μ’ αυτόν θα χάσεις και εμένα. Οριστικά. Μπορεί να είμαι στο δικό σου το στήθος αλλά χτυπάω μόνο γι’ αυτόν και μόνο γι’ εκείνον θα συνεχίσω να χτυπάω.»

Μακάρι να μπορούσα να πω «και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα», αλλά αυτό δεν είναι παραμύθι. Το τέλος του δεν έχει γραφτεί ακόμα. Θέλω να πιστεύω πως η ζωή ξέρει να τα διηγείται ωραία και πως αυτό θα κάνει. Γιατί η γυναίκα τελικά ήταν κοριτσάκι. Και το κοριτσάκι πίστευε στα παραμύθια και στους πρίγκιπες, με τα άσπρα άλογα… Ή έστω σ’ αυτούς με την κόκκινη κιθάρα.

ΥΓ. Με αφορμή μια συζήτηση για "άμυνες" εν μέσω ούζου και μεζέ...κάποιο μεσημέρι.