8/10/2000 ώρα πρωινή, ημέρα Κυριακή.

Ο μπαμπάς μου, συνοδεύει εμένα και τη μαμά μου στο αεροδρόμιο (το παλιό). Αποστολή: ανιχνευσή του Χιακού περιβάλλοντος, ανεύρεση κατοικίας και εγκληματισμός. Εγώ τα μυαλά στα κάγκελα. Πήγαινα με την προϋποθέση,να μη μείνω. Απλά να δω αν μου άρεσε. Και τα Χριστούγεννα θα γύρναγα Αθήνα, να ξαναδιαβάσω και να ξαναδώσω. Τότε ήταν η μοναδική φορά που είδα τον μπαμπά μου να δακρύζει. Η δεύτερη φορά που βούρκωνε δημοσίως. Η πρώτη ήταν όταν γεννήθηκα, όπως με ενημέρωσαν. Χαιρετηθήκαμε και αναχωρήσαμε.

Τρεις μέρες αργότερα η μαμά μου έπαιρνε το αεροπλάνο από τη Χίο για την Αθήνα, έχοντας τακτοποιήσει τη "μικρή" και ήσυχη ότι τελικά το "καμάρι"της θα έμενε στη Χίο, γιατί της άρεσε τελικά το τμήμα και ήθελε να το τελειώσει...

30/11/2007 ώρα πρώτη πρωινή, ημέρα Παρασκευή.

Μαμά, μπαμπάς και τέκνο θα κατευθυνθούν προς το Διεθνή αερολιμένα Ελευθέριος Βενιζέλος με προορισμό τη Χίο. Αποστολή: παραλαβή πτυχίου και ορκωμοσία.

Αύριο κατά το μεσημέρι, θα βάλω την υπέροχη τήβεννο (τι να σου πω;) και θα κατευθυνθώ στο κατάμεστο αμφιθέατρο της σχολής (σίγουρα), εν τω μέσω της σκηνής για να παραλάβω τον μεταπτυχιακό μου τίτλο. Η όλη ιστορία περίεργη. Πολύ σύντομη για να την καταλάβεις και πολύ φορτισμένη για να κρατηθείς και να μη πλαντάξεις δημοσίως. Στο πτυχίο τη γλίτωσα. Αύριο δε το βλέπω. Είναι άλλωστε και το οριστικό ΤΕΛΟΣ...

Και επι τούτου... για να μη τα μπήξω από τώρα...σας παρουσιάζω...

θυμάστε το post που είχε κάνει το Emaki για το πως καταλάβαμε ότι μεγαλώσαμε;

Εεε, τώρα η λίστα για το πως καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι πια φοιτητής...

Η ζωή μου, με κοροίδευε συνεχώς και αδιαλλείπτως. Αγαπημένη της δε ασχολία να κρύβεται στις γωνίες και να πετάγεται ξαφνικά μπροστά μου βγάζοντας κοροϊδευτικά τη γλώσσα της.

"Τι έγινε κοπελιά; Να σπουδάσεις ήθελες; Καραβάκια; Χαχαχα. Κάτσε εκεί στο γραφειάκι σου και παίξε με τα χαρτάκια σου και άκου το μακρύ και το κοντό του κάθενος. Δεν πρόκειται να ασχοληθείς με καράβια. Παρ' το απόφαση. Και επειδή το πτυχίο σου δεν χρησιμεύει, δε θα σε πληρώνουν καλά. Δεν θα έχεις πρόσβαση στα mail σου, θα παρακολουθούν κάθε σου κίνηση και θα βγάζεις και όλη τη γραφειο-χαμαλό δουλειά. Αααα, και όλοι επειδή δεν θα ξέρουν τι έχεις κάνει, θα σου φέρονται λες και είσαι μικρή και ανόητη. Χαζή ξανθιά."

Και με είχε βάλει στη διαδικασία να το πιστέψω. Και το πίστεψα. Κάθε πρωί ξύπναγα με ένα κόμπο στο στομάχι, ντυνόμουνα με ένα βαρύδι στα πόδια και έφευγα με μια θηλιά στο λαιμό. Η μόνη μου παρηγοριά μερικά τραγουδιά στο αυτοκίνητο.

Όπως το πρωί της Τρίτης, που ήταν μια συνηθισμένα, βαρετή μέρα. Στο αυτοκίνητο το CD ήταν στο repeat. "Γράμμα σε έναν ποιητή" του Ζερβουδάκη σε στίχους Καββαδία.

Ξέρω εγώ κάτι, που μπορούσε Καίσαρ να σε σώσει...

Και εμένα, και εμένα...σώσει!

Κάτι που πάντα βρίσκεται σε αιώνια εναλλαγή,

κάτι που σκίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων

και ταξιδεύει αδιάκοπα σε όλη τη γη...

Κύριε, κύριε να το πω; Ξέρω τι είναι. Καραβάκια...Αχ καραβάκια...

Τραγουδώντας με όλη τη μανία, που με έπνιγε, φαίνεται πως η ζωή μου με λυπήθηκε και είπε να σοβαρευτεί λιγάκι και να κόψει το δούλεμα. Ή για την ακρίβεια να με δουλέψει τόοοοοοσο πολύ που να μείνω παγωτό.

Δύο ώρες, μετά την καθ' οδόν συναυλία χτυπάει το κινητό μου. Απόκρυψη. Και ενώ συνήθως δε απαντάω σε τέτοιες κλήσεις, αυτή τη φορά το σήκωσα.

"Παρακαλώ"

Γυναικεία φωνή "Καλημέρα σας. Είμαι από την τάδε εταιρεία. Μας είχατε στείλει ένα βιογραφικό."

Ποιος ήρθε; Ούτε που το θυμόμουνα. Όχι μόνο είχε σταλλεί πριν από ένα χρόνο, αλλά το είχε στείλει και αυτοβούλως η μάνα μου.

"Ναι, πείτε μου. Συνάντηση; Ναι, βεβαίως. Πότε; ΣΗΜΕΡΑ;"

Είχα ραντεβού για συντεύξη. Τόσο γρήγορα, τόσο απλά. Όλη την υπόλοιπη μέρα ήμουν σε αναμμένα κάρβουνα. Το ραντεβού είχε οριστεί στις 6 και μισή. Το ρολόι έδειχε πέντε παρά τέταρτο. "Άντε σε ένα τέταρτο σχολάω".

Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή μας φωνάζει ο προϊστάμενος στο γραφείο για να μας συγχαρεί. Οι δείκτες του ρολογιού έτρεχαν. Έχει πάει ήδη έξι παρά τέταρτο. "Συγνώμη, ξέρετε εγώ πρέπει να φύγω."

Και αν μπορεί κάτι να πάει στραβά, θα πάει. Μποτιλιάρισμα. Η πίεση να χτυπάει κόκκινο. Να μην ξέρω τι κάνω. Ανησυχούσα και για το αν θα βρω το δρόμο, καθότι άσχετη. "Παναγίτσα μου, να φτάσω εγκαίρως και θα πάω στην Τήνο να ανάψω μια λαμπάδα, ίσα με το 1,58 μπόι μου. Να τους πάρω τηλέφωνο να τους ειδοποιήσω. Αμαν δεν έχω το τηλέφωνο. Παίρνω το Γιάννη να το βρει." Το βρίσκει, τους τηλεφωνώ, τους ζητάω συγνώμη. Όλα καλά μέχρι στιγμής...

Φτάνω. Μπαίνω μεσά. Έρχεται ένας κύριος με μια κυρία και αρχίζουν τις ερωτήσεις. "Ναι οι σπουδές μου μπλα, μπλα, μπλα. Ξένες γλώσσες μπλα, μπλα, μπλα..."

Κάποια στιγμή ο κύριος μας αφήνει μόνες μας για κανα δεκάλεπτο και επιστρέφει. "Μπορείτε να με ακολουθήσετε" λέει "πάμε στον πρόεδρο."

Από το άγχος να τρέμω σαν το ψάρι και να κατουριέμαι και ανελέητα. Μπαίνουμε στο γραφείο του προέδρου, με κοιτάει και απευθύνεται στον κύριο "Αυτή είναι η κοπέλα που θες να προσλάβουμε;"

Με γελάν τα αυτάκια μου; Προσλάβουμε; Χαλάρωσε, χαζοβιόλα, δεν είπε κάτι τέτοιο ακόμα ο άνθρωπος.

"Αναστασία, λοιπόν, με τόσα, μπα λίγα είναι, να τα κάνουμε τόσα, βάλε και άλλα πενήντα και ΙΚΑ και υπερωρίες είσαι ευχαριστημένη;"

Παγωτό η Αναστασία. Εννοείται πως δέχτηκα. Εννοείται πως την επόμενη μέρα έλουσα με παγάκια τον προϊσταμενό μου και εννοείται πως σε δύο εβδομάδες θα είμαι μέσα σε καραβάκια, σκαφάκια, φουσκωτά και ιστιοφόρα...

Ένα βιογραφικό που είχε σταλλεί, εν αγνοία μου, πριν ένα χρόνο...

Ένα τηλέφωνο, μία συνάντηση και μία πρόσληψη αυθ' ημερόν...

Εεε πάει πολύ. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Κάποιος μου κάνει χοντρή πλάκα. Μήπως τρελαίνομαι;

Είμαι ένοχη το δηλώνω και το υπογράφω. Ένοχη πρώτα απ' όλα απέναντι στον εαυτό μου...

Το έγκλημα μου κοινό. Αμέλεια! Αμέλεια προς τις υποχρεώσεις μου, αμέλεια προς τους ανθρώπους γύρω μου, αμέλεια ακόμα και απέναντι στον εαυτό μου... Όχι εκ προθέσεως, ειλικρινά! Νεύρα να το πω, μιζέρια να το πω; Ότι να 'ναι...

Η πηγή του κακού...μάλλον το ότι σταμάτησα να κάνω πράγματα που μου αρέσουν και με ευχαριστούσαν. Από το να διαβάσω ένα βιβλίο, να βγω για ένα σαββατιάτικο καφέ με φίλους, ακόμα και να γράψω στο blog...

Τρέχω και δε φτάνω, σε απλά ελληνικά. Χάνω δέκα ώρες από τη ζωή μου καθημερινά, σε μετακινήσεις και κάνοντας κάτι που δεν με καλύπτει... Δεν είναι δημιουργικό και δεν έχω επαφή με κόσμο.

Είχα και αυτόν το γ^&$%#*ο δόντι, που ναι μεν το ξεφορτώθηκα, αλλά μόλις τις τελευταίες μέρες σταμάτησα να πονάω. Ημικρανίες, αυτιά, μάτια, όλα μαζί...ουφ

Έχω και το σπίτι που πάει από το κακό στο χειρότερο. Η σκόνη συσσωρεύεται πάνω σε σκόνη, και κοντεύω να ξεχάσω τι χρώμα είχαν τα έπιπλα. Απορώ προς τα καταφέρνουν τόσα χρόνια οι μαμάδες μας...

Βέβαια θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα τα πράγματα, αλλά δεν είναι και ιδανικά...

Είμαι ένοχη κύριε Πρόεδρε, αλλά λόγω πρώτερου έντιμου βίου, αθωώστε με.

Το υπόσχομαι πως θα γίνω υπόδειγμα. Και δεν το υπόσχομαι σε σας...

Σε μένα το υπόσχομαι.

Γιατί αν δεν φροντίσω εγώ τον εαυτό μου, ποιος θα το κάνει;

Και για του λόγου το αληθές οι υποχρεώσεις που είχα αμελήσει τακτοποιούνται σιγά σιγά, πήρα καινούριο βιβλίο, έχω κανονίσει για ποτάκι και σήκωσα επιτέλους το άτιμο τηλέφωνο να καλέσω ανθρώπους που είχα καιρό να ακούσω...

Επόμενο βήμα: ανεύρεση δημιουργικότερης απασχόλησης...