Κάποτε ένας αδύνατος ανθρωπάκος χωρίς μαλλιά και με στρογγυλά γυαλάκια, διαμαρτυρήθηκε...

Διαμαρτυρήθηκε καθιστός κάνοντας απεργία πείνας...άλλαξε τη χώρα του όμως!

Δεν θα υπερασπιστώ τους καταστηματάρχες...θα υπερασπιστώ τους εργαζόμενους, που πήγαν στη δουλειά τους το πρωί και βρήκαν τις καρέκλες τους καμμένες. Αυτές τις καρέκλες που κάθε μέρα έβγαζαν τα προς το ζην. Γιατί τα μαγαζιά θα ξαναγίνουν. Οι άνθρωποι αυτοί όμως, ο κάθε υπάλληλος, πως θα τα βγάλει πέρα μέχρι τότε;

Διαμαρτυρηθείτε, βγείτε στους δρόμους, φωνάξτε...αλλά γιατί αυτός ο βανδαλισμός;

Τον Σεπτέμβριο του 1955, χιλιάδες Τούρκοι με την ανοχή του τουρκικού στρατού εισάβαλλαν στην Κωνσταντινούπολη και διέλυσαν τα πάντα...

Μαγαζιά, σχολεία, εκκλησίες...νεκροταφεία. Τα Πριγκηπόνησα σώθηκαν από θαύμα. Όσοι Έλληνες δεν είχαν εγκαταλείψει μέχρι τότε...έφυγαν. Σκηνές βίας και τρόμου έκαναν το γύρο τον ειδησεογραφικών πρακτορείων. Εικόνα φρίκης ο Πατριάρχης, χωρίς τη "μήτρα" να κρατάει το κεφάλι του μπροστά σε ένα ανοιχτό τάφο.

Δεκέμβριος 2008...ελεύθεροι πολιορκημένοι στην ίδια μας την πόλη. Τι είναι αυτό που μας διαχωρίζει από τους φανατισμένους Τούρκους του '55; Όταν τώρα πια έχουμε μάθει την ιστορία, τον πολιτισμό, τη δικαιοσύνη...να επιστρέφουμε στο βανδαλισμό;

Ποια δικαιοσύνη θα μου πείτε και ποιο πολιτισμό;

Το ότι ΑΥΤΟΙ, οι όποιοι αυτοί καταστρατηγούν τις βασικές έννοιες της παιδείας μας, δεν σημαίνει ότι και ΕΜΕΙΣ, οι όποιοι εμείς θα πρέπει να κάνουμε το ίδιο.

Το Μάη του '68 το σύνθημα που διαδιδόταν από στόμα σε στόμα ήταν "Αν όχι εμείς, ποιοι; Αν όχι τώρα, πότε;"

Το Δεκέμβριο του '08 το σύνθημα ποιο είναι "Διαλύστε τα πάντα τώρα;"

Ένα παιδί έπεσε νεκρό και αντί να τιμάμε την μνήμη του κατά πως πρέπει, τη σπιλώνουμε;

"Ηττημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί με φωτιά και με μαχαιρί πάντα ο κόσμος προχωρεί" 

Που πάμε ρε παιδιά; Άλλο χουλιγκανισμός και άλλο διαμαρτυρία!

"Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα."

γράφω ποστάκι από το νησί!

Δεν θα σας κουράσω ένα γεια πέρασα να πω!!!

Από την Μυροβόλο Χίο, με θέα την θάλασσα...πολλά φιλιά και καλησπέρες!!!

Ευκαιρία απόδρασης, φυγής, αποτοξίνωσης και φυσικά διασκέδασης...

Απόδρασης από την πολή και την φασαρία.

Φυγής από την καθημερινότητα.

Αποτοξίνωσης από τη χαρτούρα του γραφείου.

Η διασκέδαση δεν χρειάζεται χαρακτηρισμό...

Αφορμή ένα τηλεφώνημα πριν λίγο καιρό

"Γεια σας τηλεφωνώ από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Λόγω της απονομής πτυχίων που θα κάνουμε θα γίνουν και εκδηλώσεις για τη λειτουργία των 10 χρόνων του τμήματος. Θα ήταν χαρά μας να παρευρεθείτε"

Ευκαιρίας δοθείσης και καιρού θέλοντος...φύγαμε.

Μου έλλειψε πραγματικά το νησί μου (έχω πλέον το δικαίωμα να το αποκαλώ ΜΟΥ, και δεν σηκώνω αντιρρήσεις) αλλά δεν ξέρω τι μου έλλειψε πιο πολύ απ'όλα...

Στην προσπάθεια μου να "καταρτίσω" μια λίστα, το μυαλό μου στάθηκε σε αρκετά πράγματα...άλλα γενικά, άλλα ειδικά!

Μου έλλειψε το άρωμα από τα εσπεριδοειδή την άνοιξη στον Κάμπο, το ηλιοβασίλεμα από την προβλήτα του λιμανιού, ο αέρας που σε έπαιρνε και σε σήκωνε στα στενά αλλά και η θαλασσινή αύρα του καλοκαιριού στο Μπούρτζι.

Η "βρακωμένη" φέτα στο Απόμερο, η γαριδόπιττα στα Μυλαράκια, οι γεμιστές πιπεριές και το ημίγλυκο στο Λουκούμι.

Τα μεσημέρια που βαριόμασταν στις τεράστιες πολυθρόνες του Remezzo, οι ατέλειωτες ώρες photoplay στο Satva και η μουσική του Γρηγόρη στο Metropolis.

Το πλακόστρωτο έξω από τη σχολή, τα δέντρα με τα μωβ λουλουδάκια στην Κουντουριώτου, ο περίπατος στην Απλωταριά.

Οι μπύρες στην παραλία, και τα ταβερνάκια μέσα στο χειμώνα.

Η εφόρμηση των φιλενάδων μου στο σπίτι ανά πάσα ώρα και στιγμή και η καφετιέρα σε ετοιμότητα. Το πήξιμο μπροστά στην τηλεόραση, οι ύπνοι που έριχνα στις περιόδους εξεταστικής, το κουνκαν και η μπιρίμπα με το τζάκι αναμμένο.

Το περπάτημα στο λιμάνι, στα στενά, στο Κάστρο, στον Κάμπο με τα παλιά αρχοντικά παρέα με τις σκέψεις μου και με το άρωμα μαστίχας...

Το πνεύμα των Χριστουγέννων με χτύπησε, τι με χτύπησε δηλαδή, με σακάτεψε, νωρίς, νωρίς και φέτος. Ήδη το σπίτι μου φόρεσε την εορταστική του αμφίεση και άρχισε να αναβοσβήνει.

Ξέθαψα τις μπάλες μου, τα κεράκια μου, τα φωτάκια μου και διασκορπίστηκαν σε όλο το σπίτι. Η σκαπάνη των ανασκαφών όμως χτύπησε και τα cd μου.

Ένα διαφημιστικό από Dixan με χριστουγεννιάτικα, που πέρυσι κατά λάθος το χάλασα (και φέτος αγγάρεψα κάποιον να μου βρει ξανά τα κομμάτια), ένα mp3 με ό,τι χριστουγεννιάτικο μπορείς να φανταστείς (4 διαφορετικές εκτελέσεις του Last Christmas, είναι καλά να τ’ αφήσω;), κάτι γερμανικά παραδοσιακά και φυσικά τα μοναδικά, τα αξεπέραστα, τα αξιολάτρευτα Στρουμφάκια.

Δεν ξέρω πότε πρωτοκυκλοφόρησε ο δίσκος «Καλά Χριστούγεννα με τα Στρουμφ» (ναι, εκείνες οι μεγάλες πλακέτες με τις χαραγματιές), από τότε όμως που θυμάμαι τον εαυτό μου φιγουράριζε πρώτος, πρώτος στη συλλογή του μπαμπά μου με τους δίσκους. Είχα περάσει άπειρες ώρες να κοιτάω τις ζωγραφιές με τα μανιταρόσπιτα και τις μπλε φατσούλες και φυσικά ήταν το κατά κόρον άκουσμα του σπιτιού για τις ημέρες των Χριστουγέννων.

Για κακή μου τύχη υπάρχει ηχητικό ντοκουμέντο με εμένα (γύρω στα τρία) να τσακώνομαι με το μπαμπά μου, ενώ στολίζουμε το δέντρο για να ξαναβάλει το δίσκο, να παθαίνω υστερία και να κρατάω μούτρα κλειδωμένη στο δωμάτιο έως ότου ακούσω πάλι τα Στρουμφάκια.

Ο πόλεμος των Στρουμφ συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια, μέχρι που έμαθα να χειρίζομαι το πικ-απ και έσπασα τα νεύρα ολωνών. Το πικ-απ ξεπεράστηκε, βγήκαν τα cd, το ηχοσύστημα κρύφτηκε στο υπόγειο και μαζί με αυτό και ο Μπαμπαστρουμφ...

Μέχρι το 2007 που ο κάποιος, που μου σώζει το Dixan-christmas edition (ο σωτήρας των cd μου), έκανε τον πολυαγαπημένο δίσκο μου cd!!!

«Είναι μέρα χαράς τα Χριστούγεννα για μας,

δίνουν δώρα, παίρνουν δώρα,

Πάρε αυτό, Ευχαριστώ,

όλο το στρουμφοχωριό γέμισε χαρά,

δωράκια γενικά...»