Ως πότε θα συνεχίσει η ιστορία στη χώρα αυτή να επαναλαμβάνεται με τον ίδιο προβλέψιμο, καταστροφικό και αδυσώπητο τρόπο;

Ως πότε ο λαός αυτός θα συνεχίζει να αναζητά και να εμπιστεύεται αφεντάδες, την ίδια στιγμή που σχεδόν ο καθένας κάνει ό,τι θέλει και όπως το θέλει;

Ως πότε θα συνεχίζουμε να θεωρούμε πως είμαστε ο «κυρίαρχος λαός», την ίδια στιγμή που είμαστε όσο ποτέ υπόδουλοι, αλλοτριωμένοι, παραιτημένοι, εξαπατημένοι ή αφελώς παραμυθιαζόμενοι στους αιώνες των αιώνων;

Ως πότε θα εξαντλούμε την «επαναστατικότητα» και την αντίδρασή μας στα γήπεδα, στο τάβλι, στη ρίψη μερικών μολότωφ, στο σπάσιμο κάθε ορατής μαρμάρινης επιφάνειας, επιδοκιμάζοντας και χειροκροτώντας πρακτικές νεοφασιστών ή βρίζοντας μπροστά στην τηλεόραση τα «καθάρματα» που θα ξαναψηφίσουμε για πολλοστή φορά στις επόμενες εκλογές;

Ως πότε ο λαός αυτός θα βλέπει καθηλωμένος lifestyle τηλεοπτικές εκπομπές, την ίδια στιγμή που ο ίδιος δεν έχει πού «την κεφαλήν κλίναι»;

Ως πότε ο λαός αυτός θα παρακολουθεί με πάθος τούρκικες σαπουνόπερες, την ίδια στιγμή που αλαλάζει για εκδιωγμό αλλοθρήσκων και αλλοεθνών;

Ως πότε ο λαός αυτός θα συνεχίζει να είναι ένας άμορφος πολτός αντί για το σπυρωτό ριζάκι που ο κάθε κόκκος του ξεχωρίζει, την ίδια στιγμή που είναι όλοι μαζί και κοντά ο ένας στον άλλον;

Ως πότε το κάτασπρο φόρεμα της ελευθερίας και της δημοκρατίας θα σέρνεται σε λασπουριές, σε αφιλόξενα ξερονήσια, σκοτεινά κελιά και εκτελεστικά αποσπάσματα, θα βιάζεται πίσω από ερμητικά κλειστές πόρτες μεγαλόσχημων γραφείων διαπλοκής και διαφθοράς ή θα σκαλώνει και θα σκίζεται σε ξαναλουστραρισμένες σβάστικες, και άλλες πάλι φορές να αστραποβολά εκτυφλωτικά σε Θερμοπύλες, Αλαμάνες ή σε έπη σαν αυτό του ΄40 ή του Πολυτεχνείου;

Ως πότε η χώρα αυτή θα γεννά Εφιάλτες και κουκουλοφόρους καταδότες αλλά και Λεωνίδες, Διάκους, Κολοκοτρώνηδες, Γλέζους, Μπελογιάννηδες, Παναγούληδες και άλλους αφανείς ήρωες;

Ως πότε η χώρα αυτή θα συνεχίζει να γεννά Ομήρους, Καζαντζάκηδες, Ελύτες, Σεφέρηδες, Ρίτσους, Τσιτσάνηδες, Θεοδωράκηδες, Χατζηδάκηδες, Ξαρχάκους, Μπιθικώτσηδες, Κουν, Χορν, Αγγελόπουλους και τόσους άλλους ολόλαμπρους ήλιους και πνευματικούς ζωοδότες, την ίδια στιγμή που εκπορνεύεται απροκάλυπτα και χωρίς όρια η γλώσσα, η κουλτούρα και η πολιτιστική της ταυτότητα;

Ως πότε θα παρακολουθούμε παθητικά, μοιρολατρικά ή βολεμένα τον αργό θάνατο αυτής της χώρας που γέννησε τόσους ήρωες, σοφούς και την ίδια τη Δημοκρατία;

Ως πότε θα συνεχίσουμε να είμαστε ως χώρα και λαός ένα Μεγάλο τσίρκο και Καραγιόζ μπερντές;

Ως πότε θα συνεχίσουν να δημιουργούνται τέτοια αριστουργήματα που να προκαλούν την ίδια στιγμή το σπαραγμό, την οργή, το γέλιο, το δάκρυ, την απελπισία και την αισιοδοξία όπως η θεατρική παράσταση «Το μεγάλο μας τσίρκο»;

Για ΠΑΝΤΑ!!! Ακούτεεε; Για ΠΑΝΤΑ…