Πίνοντας, πριν από λίγο, το πρωινό καφεδάκι μου μπροστά στον υπολογιστή, για να διαβάσω τις τελευταίες ειδήσεις για όλα τα τρομερά και απίστευτα που συμβαίνουν στον «πολιτισμένο» κόσμο των ανθρώπων, μπήκα κάποια στιγμή, από συνήθεια, και στο ΜΗ για να δω αν υπάρχει κι εκεί κάτι που να έχει ενδιαφέρον. Το μάτι μου έπεσε αμέσως στο αναρτημένο βιντεάκι, όπου τραγουδά η Ά. Παναγιωτοπούλου ένα υπέροχο και πολύ αγαπημένο μου τραγούδι του Κ. Γιαννίδη, που με παρέπεμψε, ως δια μαγείας, στα πολύ πρώιμα χρόνια της ζωής μου, γεμίζοντάς-με με εικόνες όμορφες, πολύ ζεστά και τρυφερά συναισθήματα αλλά και αναπόφευκτους προβληματισμούς…

Το συγκεκριμένο τραγούδι, όπως και άλλα ανάλογα, ήταν συχνά το νανούρισμά μου, πολλά χειμωνιάτικα βράδια επάνω στον δερμάτινο καναπέ της μικρής τραπεζαρίας του σπιτιού μας, με τη γλυκιά ζεστασιά της σόμπας πετρελαίου και πίσω από τις πλάτες παππούδων, γιαγιάδων, γονέων και άλλων αγαπημένων συγγενικών και φιλικών προσώπων που, έχοντας τσιμπήσει το βρισκούμενο, έπιαναν όλοι μαζί να τραγουδούν, δημιουργώντας μια απόλυτη αίσθηση ασφάλειας, ευδαιμονίας και συνέχειας που, εύκολα, με παρέδιδε, με ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη, στην αγκαλιά του Μορφέα…

Τι είναι η ευτυχία άραγε; Γιατί μου φαίνεται τόσο έκδηλα πως οι περισσότεροι άνθρωποι -γνωστοί και άγνωστοι- που βλέπω γύρω μου κάθε άλλο παρά αυτή την αίσθηση αποπνέουν; Γιατί οι μνήμες και οι αναμνήσεις μου κατοικούνται συνήθως από χαμογελαστά πρόσωπα και βλέμματα καθάρια; Τι έχει αλλάξει άραγε και μοιάζει να αδειάζει η ψυχή και η ζωή μας σε βαθμό ανάλογο με το γέμισμα του χώρου γύρω μας από υλικά, κυρίως, αγαθά που πασχίζουμε να αποκτήσουμε, νομίζοντας πως θα μας κάνουν ευτυχέστερους;

Είδα, πριν από πολλά χρόνια, στη Στοκχόλμη, κάτι που με συγκλόνισε και που ήρθε και αυτό, ως δια μαγείας, στη θύμησή μου, αμέσως μετά. Ήταν Οκτώβρης μήνας, γύρω στις 8 το βράδυ. Γύριζα σπίτι από τη δουλειά, όταν είδα έναν άνδρα, γύρω στα 35-40, να γυρίζει σκυμμένος, γύρω από ένα στύλο φωταγώγησης του πεζοδρομίου, κοιτώντας προσεκτικά το έδαφος. Γύρω του είχαν μαζευτεί κάποιοι περαστικοί, μερικοί από τους οποίους τον ρώτησαν ευγενικά αν ψάχνει κάτι. «Τα κλειδιά μου», απάντησε αυτός, συνεχίζοντας να γυρνά γύρω από το στύλο, χωρίς να σηκώνει το βλέμμα του από το έδαφος.

Όλοι βοήθησαν για λίγο, αλλά όταν δεν φάνηκε να υπάρχει κάτι, τον ρώτησαν αν είναι σίγουρος πως τα έχασε σε εκείνο το σημείο. «Όχι, δεν τα έχασα εδώ» ήταν η απάντηση του άνδρα. «Μόνο εδώ, όμως, υπάρχει φως. Στο σκοτάδι, δεν πρόκειται να βρω τίποτα»…

Όλοι κοιταχτήκαμε μεταξύ μας με ένα βλέμμα απορίας αλλά και συγκατάβασης για τον άνδρα που, μάλλον, δεν έπρεπε να «στέκεται στα καλά του». Όπως, εκ των υστέρων, αποδείχθηκε, ο άνδρας αυτός ήταν μέλος μιας πρωτοποριακής θεατρικής ομάδας που έδινε ανάλογες «παραστάσεις» στους δρόμους ολόκληρης της χώρας, προσπαθώντας να ευαισθητοποιήσει και να προβληματίσει τους θεατές για διάφορα σημαντικά υπαρξιακά θέματα.

Το νόημα του συγκεκριμένου σκετς δεν ήταν άλλο από το να καταδείξει πως, εμείς οι άνθρωποι, ψάχνουμε, πραγματικά σαν τρελοί, αυτό που υποτίθεται πως αναζητούμε απεγνωσμένα και περισσότερο απ΄οτιδήποτε άλλο, δηλαδή την πραγματική ευτυχία, σε μέρη όμως που, σε καμία περίπτωση, δεν πρόκειται να τη βρούμε…

Με άλλα λόγια, ψάχνουμε να βιώσουμε μια ψυχική, στην ουσία, κατάσταση, δηλαδή την ευτυχία, αναζητώντας καλύτερη δουλειά, καινούργιο σαλόνι, smart TV ή iphone, να προβληθούμε, να επιδειχθούμε, να γίνουμε οι καλύτεροι ή να ταξιδέψουμε σε ηλιόλουστες παραλίες γνωστών τουριστικών προορισμών που προβάλουν οι οθόνες των τηλεοράσεών μας ή τα διάφορα άλλα Μ.Μ.Ε., λειτουργώντας, στην ουσία, με πυξίδα τον ξεπλυμένο από τις διαφημίσεις και άλλου είδους εξωτερικές επιρροές εγκέφαλό μας, παρά με αυτό για το οποίο, πραγματικά, διψά η ψυχή μας…

Καλή χρονιά σε όλους!!!!!!!!!