Ένας άνθρωπος του μόχθου ήταν ο πατέρας μου. Ακάματος δουλευτάρης που φρόντιζε να μη λείπει τίποτα από τα απαραίτητα στη γυναίκα και στα τρία του παιδιά. Όσο για τον εαυτό του, ότι περίσσευε και αν περίσσευε. Όσο σκληρή ήταν η δουλειά που έκανε και με τον τρόπο που την έκανε, άλλο τόσο τρυφερή ήταν η όμορφη ψυχή του. Ποτέ χατίρι δεν μας χάλασε και λάτρευε τη μητέρα μας, δείχνοντάς το με κάθε τρόπο. Της μιλούσε μόνιμα γλυκά και τρυφερά -πράγμα ιδιαίτερα σπάνιο για τους άνδρες της εποχής εκείνης- και τη βοηθούσε πάντα τις Κυριακές στις βαριές δουλειές του σπιτιού και όχι μόνο, έχοντας γυρίσει μόλις το προηγούμενο βράδυ, αργά, από τα μακρινά, κουραστικά και επικίνδυνα, ιδιαίτερα τους χειμωνιάτικους μήνες, επαγγελματικά του ταξίδια.
Λάτρευε τη μουσική ο πατέρας μου και είχε μια υπέροχη δυνατή φωνή τενόρου που συνέβαλε στο να πρωτοστατεί σε όλα τα τόσο όμορφα γλέντια που γίνονταν στα σπίτια συγγενών και φίλων τότε. Καντάδες και διάφορα ελαφρά τραγούδια της εποχής ήταν το σύνηθες ρεπερτόριό του. Θυμάμαι, όμως, πως, πάντα και κάποια στιγμή που άναβε το γλέντι, όλοι του ζητούσαν να τραγουδήσει διάφορα πολύ δημοφιλή ρώσικα παραδοσιακά τραγούδια, όπως το «Ochi Chernye», το «Katyusha», το «Moscow Nights», «Song of the Volga man» και διάφορα άλλα. Ήταν μόλις 5 χρονών ο πατέρας μου όταν η οικογένειά του, μια εύπορη ελληνική οικογένεια εμπόρων στην Οδησσό, έφυγε άρον-άρον για την Ελλάδα, για να γλυτώσει τους διωγμούς του τότε, μετά Λένιν, καθεστώτος. Παρόλ΄αυτά, θυμόταν και μιλούσε άψογα τη ρωσική γλώσσα. Σε ηλικία 4 χρόνων, άρχισε τα μαθήματα βιολιού και είχε χαρακτηριστεί τότε ως παιδί-θαύμα, αλλά, ευτυχώς ή δυστυχώς και έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, παρέμεινε απλά παιδί, αλλά με μια απίστευτα γενναιόδωρη ψυχή…
Του άρεζε πολύ η κλασσική μουσική και, όποτε τύχαινε να έρθει καμιά συμφωνική ορχήστρα ή κάποιος επώνυμος σολίστ της κλασσικής μουσικής στην πόλη μας, με έπαιρνε μαζί του να τους ακούσουμε. Κι εγώ, παιδί 5-6 χρονών τότε, άκουγα όσο άντεχα πριν αποκοιμηθώ στο πλάι του…
Έτσι, όμως, έμαθα να αγαπώ την κλασσική μουσική από τότε και, όταν κάποια στιγμή αγόρασε ένα ραδιόφωνο-έπιπλο που είχε ενσωματωμένο και ένα πικ-απ, του ζητούσα συχνά να μου βάζει ένα δίσκο που του είχαν φέρει από το εξωτερικό και ο οποίος είχε, μεταξύ άλλων, το πρώτο μέρος του κοντσέρτου για βιολί του Μπετόβεν. Έπαιρνα θέση στον δερμάτινο καναπέ απέναντι και τα δάκριά μου άρχιζαν να τρέχουν, ως δια μαγείας, ποτάμι. Ιδιαίτερα από το σημείο 21:45 μέχρι το τέλος στο παρακάτω βιντεάκι, τα δάκρια μετατρέπονταν σε λυγμούς.
Ποτέ δεν μπόρεσα να εξηγήσω με σιγουριά τι μου προκαλούσε τόσο μεγάλη συγκίνηση το άκουσμα της συγκεκριμένης μουσικής, σε τόσο μικρή ηλικία αλλά και μέχρι σήμερα. Η πιο πιθανή ερμηνεία που δίνω είναι πως ενεργοποιείται εντός μου το συλλογικό υποσυνείδητο της οικογένειάς μου, και ιδιαίτερα του πατέρα μου, με τον ξεριζωμό, τους διωγμούς, την προσφυγιά και με τα όσα μύρια συνακόλουθα, καθώς και με τη θλίψη του για το χαμό της μητέρας του τότε και το οριστικό αντίο του στο αγαπημένο του βιολί που ποτέ πια στη συνέχεια δεν του δόθηκε η ευκαιρία να συνεχίσει…
2 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΣτόχος της ζωής μας δεν θα πρέπει να είναι το "ευ ζην" μας, αλλά το να προσπαθούμε, με κάθε τρόπο, να αφήσουμε ένα αποτύπωμα αγάπης σε αυτόν τον κόσμο που, μαζί με άλλα ανάλογα, να μπορέσει κάποια στιγμή να τον αλλάξει, έστω και λίγο, προς το καλύτερο...
Για τον σκοπό αυτό, ο χρόνος αποτελεί τον καλύτερο σύμμαχο των ονείρων και της θέλησής μας...
*** Ένα μοναδικό τραγούδι, ερμηνευμένο από μία νέα καταπληκτική τραγουδίστρια. Απολαύστε το!
2 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΚάθε χωριό, κάθε γειτονιά έχει, ή τουλάχιστον είχε παλαιότερα, και το δικό του «τρελό» και, αν δεν είχε, φρόντιζε με διάφορους τρόπους να τον δημιουργήσει. Σίγουρα, κάτι που επαναλαμβάνεται δεν είναι τυχαίο. Είναι, φαίνεται, ενός είδους συλλογική ανάγκη που κάτι γενικότερο εξυπηρετεί. Ίσως γίνεται ο φορέας και το άλλοθι των υπολοίπων για πράγματα που δεν αντέχουν ή φοβούνται στον ίδιο τους τον εαυτό. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν τους κοινούς τους «τρελούς» με συμπάθεια, ανοχή και μια ιδιότυπη γενναιοδωρία, κερνώντας τους πάντα -εκτός από καρπαζιές, κοροϊδίες, «εξυπνάδες» και καψώνια- και κάποιο αναψυκτικό, ουζάκι ή γλυκό…
Τα χρόνια περνούν και οι καιροί αλλάζουν. Δεν συναντούμε πλέον το ίδιο συχνά τον «τρελό» του χωριού καθώς τα χωριά και οι παλιές γειτονιές αργοσβήνουν κάτω από τη βίαιες και σαρωτικές αλλαγές της σύγχρονης κοινωνίας. Όπως και η πανίδα, που μετακομίζει και συρρικνώνεται στο βαθμό που μειώνεται και ο φυσικός της χώρος με την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, έτσι και ο «τρελός» του χωριού έχει μετακομίσει σε νέους τόπους, τους αποκαλούμενους διαδικτυακούς. Εκεί τον συναντούμε πλέον. Έχει χάσει, όμως, εντελώς τη γραφικότητα, το ρομαντισμό και την αθωότητα που κάποτε είχε. Τώρα πια δεν είναι άκακος και ονειροπόλος. Τώρα πια, βλέπει παντού «φαντάσματα», εχθρούς, απειλές και σκοτεινές προθέσεις σε άλλους που κανείς άλλος δεν αντιλαμβάνεται. Τώρα πια, μπορεί να γίνει και επικίνδυνος, να λεηλατεί χωρίς οίκτο ανθρώπινες ψυχές και υπολήψεις, να εκθέτει, να υποτιμά, να προσβάλει, ακόμα και να οδηγεί τους πλέον ευάλωτους σε απονενοημένες πράξεις, νιώθοντας ικανοποίηση για τα «κατόρθωματά» του…
Τώρα πλέον, μιλάμε για τους «τρελούς» του διαδικτυακού χώρου. Ένα πολύ επικίνδυνο υβρίδιο και είδος ανθρώπινου ιού που το μόνο που κάνει είναι να «μολύνει» στο πέρασμά του. Του έχουν αποδοθεί διάφορα ονόματα, από troll μέχρι hacker, καθώς καλύπτονται πίσω από την ανωνυμία. Μερικές φορές, όμως, μπορεί να έχουν και ονοματεπώνυμο…
- Στείλε ΣχόλιοΣυνήθως, δεν τη σκεφτόμαστε όταν υπάρχει μια καλή και ισορροπημένη σχέση στην οποία και οι δύο νιώθουν ελεύθεροι, αποδεκτοί, σημαντικοί και επιθυμητοί. Αυτό σημαίνει πως η πιθανότητα απιστίας σε μια τέτοιου είδους σχέση είναι πολύ μικρή. Από τη στιγμή, όμως, που είμαστε άνθρωποι, δηλαδή όντα με αδυναμίες, ανασφάλειες και ανεπάρκειες, το ενδεχόμενο απιστίας είναι πιθανό, ακόμα και στην περίπτωση ύπαρξης μιας ιδανικής σχέσης…
Τι σημαίνει, όμως, απιστία; Εννοούμε όλοι μας το ίδιο πράγμα; Η απάντηση είναι: «Φυσικά, όχι!». Κάποιοι θεωρούν απιστία ακόμα και την ύπαρξη μιας σκέψης του/της συντρόφου για το πώς θα ήταν ο έρωτας με κάποιον άλλον/άλλη ή ακόμα και να σκέφτεται τρυφερά ένα άλλο άτομο, ενώ άλλοι μπορούν να συγχωρήσουν ή ακόμα και να μην ενοχλούνται καθόλου από το ότι ο/η σύντροφός τους μπορεί να έχει παράλληλες ερωτικές ιστορίες με άλλα άτομα του αντίθετου, συνήθως, φύλου. Για τους περισσότερους, πάντως, απιστία θεωρείται η αθέτηση μιας όχι απαραίτητα σαφώς εκδηλωμένης «συμφωνίας» για φυσική και συναισθηματική αποκλειστικότητα. Η οποιαδήποτε απόκλιση από τη «συμφωνία» αυτή θεωρείται ως απουσία αισθημάτων αγάπης για τον Άλλον ή πως δεν υπάρχει πλέον ευχαρίστηση στη σχέση. Πάντως, όταν κάποιος έλκεται από τη σκέψη να γνωρίσει κάποιο άλλο άτομο εκτός σχέσης, θα πρέπει πάντα να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του/της και να προβληματισθεί για τους λόγους που γοητεύεται από ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Μήπως θα πρέπει να αλλάξει κάτι στη σχέση ή μήπως αυτή έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της;
Τι είναι, όμως, η συναισθηματική απιστία; Η συναισθηματική απιστία είναι, συνήθως, η κατάσταση εκείνη όπου κάποιος τρέφει για και μοιράζεται πολύ προσωπικά συναισθήματα, αλλά και άλλου είδους πολύ προσωπικά στοιχεία (σκέψεις, φαντασιώσεις κ.τ.λ.), με ένα τρίτο πρόσωπο, εν αγνοία του/της συντρόφου του. Η απουσία επιθυμίας μοιράσματος τέτοιου είδους προσωπικών στοιχείων με το/τη σύντροφό μας και η ταυτόχρονη διάθεση να το πράξουμε με ένα τρίτο πρόσωπο αποτελεί το κυριότερο χαρακτηριστικό μιας συναισθηματικής απιστίας…
Η συναισθηματική απιστία ξεκινά πάντα πολύ μακριά από το κρεβάτι, με τη σύγχρονη τεχνολογία συμβάλει αποφασιστικά σε αυτό. Ξεκινά, συνήθως, με sms, με emails, με επικοινωνία διαμέσου facebook κ.τ.λ. και σταδιακά φθάνει, συχνά, και μέχρι το κρεβάτι. Είναι γεγονός πως η συναισθηματική απιστία μπορεί να τραυματίσει πολύ περισσότερο μια σχέση απ΄ότι μια φυσική απιστία γιατί η πρώτη οδηγεί συνηθέστερα σε επιδείνωση της σχέσης. Οι αιτίες της συναισθηματικής απιστίας είναι πολλές και διάφορες. Γενικά, όμως, υπάρχει μια διάθεση «φυγής» από τη σχέση -που έχει γίνει πολύ προβλέψιμη ή/και βαρετή- με την ταυτόχρονη ύπαρξη μιας απροθυμίας ή φόβου αποχώρησης από αυτήν. Τα συναισθηματικά άπιστα άτομα έχουν, συνήθως, μια τάση να θεωρούν πως οι πράξεις τους δεν σημαίνουν απαραίτητα απιστία απέναντι στο/στη σύντροφο…
Όπως και με οτιδήποτε άλλο, η πληροφόρηση, η γνώση, η αυτογνωσία και η ενσυναίσθηση μπορούν, συχνά, να περιορίσουν την παρόρμηση, τις «εύκολες λύσεις», τις αποφυγές ή τις δικαιολογίες του τύπου «απλά συνέβη». Σήμα κινδύνου αποτελεί πάντα το να αφιερώνει κάποιος σταθερά περισσότερο ουσιαστικό/ποιοτικό χρόνο για οτιδήποτε άλλο εκτός από το/τη σύντροφό του…
- Στείλε Σχόλιο