Περίμενε να την προσέξει, να της δείξει έστω και το παραμικρό σημάδι αγάπης, έγνοιας και φροντίδας, και, προσμένοντας, αρκούνταν σε ό,τι της προσφέρονταν, είτε αυτό ήταν ένα χάδι από τη μητέρα της -όταν συνέρχονταν από το μεθύσι της, την επομένη- είτε από τη γειτόνισσα που γνώριζε την κόλαση που ζούσε είτε από τη δασκάλα της στο σχολείο…

Όπως και κάθε άλλο παιδί, έτσι κι αυτή χρειάζονταν απεγνωσμένα αγάπη, τρυφερότητα, έναν γλυκό λόγο, λίγη, έστω, προσοχή για να νιώσει πως υπάρχει. Αν αυτό γίνονταν με το να φροντίζει τη μητέρα της, με το να της κρατά σφιχτά το χέρι όταν ήταν θλιμμένη, λέγοντάς την: «Μη στεναχωριέσαι, μανούλα, εγώ είμαι εδώ», μικρή σημασία είχε. Όπως και κάθε παιδί, σε ανάλογη τουλάχιστον θέση, αποδέχονταν το ρόλο που της απέδιδαν. Έτσι, λοιπόν, μάζευε πάντα τα σπασμένα αντικείμενα μετά από κάθε μεθύσι της μητέρας, καθάριζε εμέτους και άλλες βρωμιές, έφτιαχνε καφέ και ήταν ευγενική με κάθε νέο εραστή της. Ήταν αυτό που καταλάβαινε πως πρέπει να είναι: υπάκουη, ευγενική, πρόθυμη για όλα και…αόρατη. Να υπάρχει αλλά να μη φαίνεται, να μη ζητά ποτέ κάτι για τον εαυτό της, πολύ περισσότερο δε να απαιτεί.

Παρόλο που ένιωθε πως κάποιο σοβαρό λάθος θα πρέπει να υπάρχει σε όλα αυτά που ζει, ήταν το μόνο που γνώριζε, το μόνο που καταλάβαινε, καλυμμένο από ενοχές, ντροπή και, προπάντων, σιωπή. Η αλήθεια έπρεπε με κάθε θυσία να αποκρυβεί από τους άλλους, ακόμα και με κάθε είδους ψέμα, στρέφοντας αλλού την προσοχή.

Τώρα, στα 25 της χρόνια, συνεχίζει να κάνει το μόνο που γνωρίζει και που έκανε πάντα, δηλαδή, να είναι η καλή, η υπάκουη, ο κλόουν, το θύμα, ο σωτήρας των άλλων. Ο λόγος πάντα ο ίδιος: να καταφέρει να εισπράξει, επιτέλους, λίγη προσοχή κι επιβεβαίωση. Και όταν, κάποια φορά, τύχει να της προσφερθούν δίχως ανταλλάγματα, μένει ασυγκίνητη, γιατί ποτέ της δεν βίωσε και δεν έμαθε να διαχειρίζεται κάτι τέτοιο, μα κι ούτε το πιστεύει…

Κι αυτή, όπως και κάθε παιδί, άσχετα από το πώς το έχουν φερθεί οι γονείς του, παίρνει πάντα το μέρος της μητέρας της. Αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να την προστατέψει, να μην καταλάβει κανείς το παραμικρό, να δείχνει πως δεν της λείπει τίποτα. Μέσα της, το μόνο που έχει σημασία είναι να εισπράξει κάποτε την αποδοχή και, αν όχι την αγάπη, τουλάχιστον τη συμπάθεια της μητέρας της, ν΄ ακούσει από τα χείλη της πως νιώθει περήφανη που είναι παιδί της, χωρίς να χρειάζεται να κάνει όλα όσα, χρόνια τώρα, κάνει…

Το βλέμμα της είναι τόσο διερευνητικό που έρχονται στιγμές που νιώθω κάπως αμήχανα. «Μήπως θυμώσατε;», «Σας είπα πως έχω πιει πολύ και μυρίζω αλλά δεν είδα απέχθεια στο βλέμμα σας», «Φοβάμαι, κάποιες φορές, πως δεν θα με αντέξετε και θα με διώξετε», «Έχω αρχίσει να αντέχω κάποιες δύσκολες για μένα καταστάσεις, ξέροντας πως θα ΄ρθω εδώ σε σας», και άλλα πολλά ανάλογα. Αγωνία, φόβος, λαχτάρα, απόγνωση αλλά, επιτέλους, κάποια προσδοκία…

Μετά από 1 ½ χρόνο πολύ σκληρών δοκιμασιών εκατέρωθεν, φαίνεται πως κάτι έχει αρχίζει ν΄αλλάζει. Έρχονται φορές που χαμογελά, «Ένα κομμάτι του εαυτού μου έχει αρχίσει να σας εμπιστεύεται αλλά αυτό με τρομάζει αφάνταστα» είπε κάποια στιγμή…

Κάπου στο βάθος, έχει αρχίσει ν΄αχνοφέγγει κάποια αχτίδα ελπίδας, λειτουργώντας ως  πυξίδα μας, πλασμένης από την ενστικτώδη ανάγκη μιας αγέννητης αγάπης που τώρα πασχίζει να ξεμυτίσει από τα βαθιά σκοτάδια μιας αφάνταστα λεηλατημένης παιδικής ψυχής…

Ένας ύμνος στη αγάπη από μία φωνή μαγική που μπορεί να μετατρέπει, τόσο απέριττα, την κάθε νότα σε μια μικρή έκρηξη συναισθημάτων που σε κατακλύζει…

Έρχονται στιγμές που, με αφορμή κάποιο ερέθισμα της ψυχής ή του νου, κλείνω τα μάτια, χαλαρώνω και αφήνω σκέψη και καρδιά να πεταρίσουν λεύτερα πιασμένες χέρι-χέρι κατά που τις οδηγεί το ένστικτο και η ανάγκη -σαν ανοιξιάτικα χελιδόνια- σταματώντας μόνο ΄κει που θέλουν να χτίσουν, κάθε φορά, φωλιά…

Κάπως έτσι έγινε και την τελευταία φορά, μόλις λίγες μέρες πριν. Καθόμουν μπροστά, στον υπολογιστή, γράφοντας κάτι και ακούγοντας ταυτόχρονα αγαπημένες μουσικές, όπως συνήθως, όταν ξάφνου αρχίζει να παίζει ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι του Κώστα Γιαννίδη με τη φωνή της Σοφίας Βέμπο. Αυτό ήταν! Έγειρα προς τα πίσω, στην αναπαυτική πολυθρόνα, τα βλέφαρα χαμήλωσαν και η σκέψη καντηλιάστηκε στον ουρανό, κινώντας για τόπους κι εποχές που της υποδεικνύει το συναίσθημα…

Ήταν ένα από εκείνα τα τόσο γλυκά  χειμωνιάτικα βράδια που, τελικά, με έπαιρνε ο ύπνος στο ντιβάνι της τραπεζαρίας και πίσω από τις πλάτες των μεγάλων που τσιμπολογούσαν, έπιναν το κρασάκι τους από την ντραμιτζάνα, συζητούσαν, γελούσαν, τραγουδούσαν αυτού του είδους τα τραγούδια και χόρευαν πότε-πότε και κανένα βαλσάκι. Ήταν ο γλυκύτερος ύπνος που μπορούσα να φανταστώ…

Όταν αργότερα, ως φοιτητής πια, άρχισα να αγαπώ και να ακούω νέο κύμα, ρεμπέτικα, Θεοδωράκη, Χατζιδάκι και ροκ, άρχισα να διαπιστώνω πως όλοι γύρω μου θεωρούσαν τα αγαπημένα μου παιδικά ακούσματα ως «μικροαστική μουσική», δηλαδή ως ό,τι  χειρότερο θα μπορούσε να ακούει, πολύ περισσότερο δε να αγαπά, κάποιος. Έτσι, λοιπόν, έγινα κι εγώ κάτι σαν κι αυτό που λένε οι στίχοι του Τζίμη του Πανούση «…θέλω να γίνω σαν αμερικάνος, μ΄αρέσει στα κρυφά κι ο Μητροπάνος…», μόνο που, αντί του Μητροπάνου, εμένα μου άρεζαν κρυφά ο Παναγόπουλος, η Δανάη, ο Μαρούδας, η Βέμπο και άλλοι…

Δίπλα ακριβώς στο φτωχικό μας και σε απόσταση δέκα το πολύ μέτρων, βρίσκονταν το φτωχικό της κυρίας Ανθούλας -χήρα αεροπόρου της πολεμικής μας αεροπορίας- που έμενε  με το γιο της το Γιώργο, επαγγελματία μουσικό σε νυχτερινά κέντρα, για βιοπορισμό, αλλά και πρώτο βιολί σε κάποια συμφωνική της εποχής εκείνης στη Θεσσαλονίκη. Μου άρεζε πολύ να κάθομαι στη μικρή μας αυλή, δίπλα στις τριανταφυλλιές, και ν΄ ακούω το Γιώργο να παίζει με το βιολί του την «παράξενη» αλλά τόσο ταξιδιάρικη εκείνη μουσική που κανένας άλλος δεν άκουγε αλλά και πουθενά αλλού δεν είχα ξανακούσει. Έτσι αγάπησα, άθελά μου, την κλασσική μουσική, και ο Γιώργος, έχοντας αντιληφθεί αυτή μου την αγάπη, άρχισε να με παίρνει μαζί του σε διάφορες συναυλίες που έδιναν στο παλιό Βασιλικό θέατρο ή στο θέατρο Μακεδονικών Σπουδών. Όταν, μετά από λίγα χρόνια, παντρεύτηκε και μετακόμισε, έχασα εγώ το μουσικό μου και αυτός τον μικρό του θαυμαστή...

Ως ενήλικας πια, νοσταλγία ένιωθα, ακούγοντας και κομμάτια κλασσικής μουσικής, ιδιαίτερα κάποια από αυτά που έπαιζε, κάνοντας πρόβες ο Γιώργος, όπως εκείνο «το ωραίο τραγούδι» που του έλεγα να παίξει -παιδί 6 χρονών εγώ τότε- εννοώντας το αργό, μελωδικό πρώτο μέρος του κονσέρτου για βιολί του Μπετόβεν.

Ξαναγύρισα στην κλασσική μουσική, πριν από 20 χρόνια περίπου, ακούγοντας κομμάτια που δεν γνώριζα, αυτά που μου θύμιζαν τα παιδικά μου χρόνια, με το Γιώργο να παίζει στο δωμάτιό του με ανοιχτό το παράθυρο κι εγώ -μοναδικός ακροατής-, δίπλα στη μικρή μας αυλή, να ακούω μαγεμένος. Άρχισα να ακούω κι άλλα που είχα «παραμελήσει», νιώθοντας βασιλιάς! Έκλεινα τα μάτια και έφευγα! Αιωρούμουν! Ήταν σαν να βρίσκομαι και πάλι στα εντυπωσιακά εκείνα θέατρα που με πήγαινε ο Γιώργος, με την ορχήστρα και τους μαέστρους με τα εντυπωσιακά τους κοστούμια, τους προβολείς, τα παρατεταμένα χειροκροτήματα…

Ώσπου, πριν από 6-7 περίπου χρόνια, άκουσα για πρώτη φορά το 8ο κουαρτέτο έγχορδων του Σοστακόβιτς -εκεί που καθόμουν και άκουγα, όπως πάντα, τη γλυκούλα μου μουσική και ένιωθα πληρότητα- και μου τα έκανε μούσκεμα. Ήταν σαν γροθιά στο στήθος, σαν μια κραυγή που φώναζε: «Ξύπνα ζώον»!!! Είναι κάτι που δεν περιγράφεται με λόγια…

Η μουσική λυτρώνει, η μουσική ενώνει, η μουσική σώζει, όπως το πρόγραμμα «El Sistema», για μικρά παιδιά, κοινωνικά υποβαθμισμένων περιοχών, που μαθαίνουν να παίζουν κάποιο όργανο. Το πρόγραμμα ξεκίνησε πριν από 30 χρόνια στη Βενεζουέλα και σήμερα υπάρχουν χιλιάδες βενεζουελάνοι σε επίπεδο επαγγελματία μουσικού σε ολόκληρο τον κόσμο! (Βλέπε: http://www.exandasdocumentaries.com/gr/documentaries/chronologically/2012-2013/340-el-sistema-sozontas-zoes).

Το πρόγραμμα έχει εκπληκτικά αποτελέσματα και σε όσα άλλα μέρη του κόσμου εφαρμόζεται. Όλα τα μέλη της ορχήστρας στο βίντεο που ακολουθεί προέρχονται από το «El Sistema», όπως, επίσης, και ο μαέστρος Gustavo Dudamel που είναι ένας από τους καλύτερους του κόσμου αυτή τη στιγμή!

Το οξύμωρο είναι πως, στο συγκεκριμένο βίντεο, παίζουν αυτού του είδους τη μουσική που σε κάνει να νιώθεις ντροπή που ανήκεις στο είδος Homo Sapiens (η 10η του Σοστακόβιτς είναι, κατά κάποιον τρόπο, μια περιγραφή της σταλινικής περιόδου)…

Παίζουν, όμως, τόσο ωραία τα κωλόπαιδα…!!!