Κάτω από τη σκιά της δραματικής οικονομικής κρίσης που βιώνουν δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι, τόσο στη χώρα μας όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη -για να μην αναφερθώ σε ολόκληρο τον κόσμο-, όλο και περισσότεροι διανοούμενοι και μη έχουν αρχίσει να μιλούν για μια ακόμα βαθύτερη κρίση, που δεν αφορά μόνο την οικονομική μας κατάσταση και την αγορά εργασίας αλλά και τον γενικότερο τρόπο ζωής μας, το ευρύτερο αξιακό μας σύστημα και τη θεώρησή μας για τον Άνθρωπο.

Μοιάζει σαν να ωθούμαστε προς μια κοινωνική συνειδητότητα που επεκτείνεται και πέραν των εθνικών μας ορίων, καθώς και από μια ανατέλλουσα συνειδητοποίηση που εστιάζεται στο ότι είμαστε -περισσότερο απ΄όσο πιστεύαμε- εξαρτημένοι ο ένας από τον άλλον και από ένα δίκτυο σχέσεων με άλλους, και όχι όπως μέχρι και πρόσφατα στην ατομική μας αυτονομία και αυτοπραγμάτωση.

Μια επιπλέον συνειδητοποίηση/διαπίστωση είναι το ότι θεωρούσαμε τη δημοκρατία και την ελευθερία μας ως  δεδομένα και αδιαμφισβήτητα, για τα οποία δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να ανησυχούμε, πολύ περισσότερο δε να συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε. Ίσως αυτό το τελευταίο, δηλαδή ο εφησυχασμός μας, να αποτελεί και τον σημαντικότερο παράγοντα που η διάβρωση και αποσύνθεση του πολιτικού μας συστήματος, καθώς και η αφύπνιση των «τεράτων» του ολοκληρωτισμού να έχουν πάρει τόσο ανησυχητικές και απίστευτες διαστάσεις…

Μετά από τις εκτιμήσεις αυτές, είναι φυσικό να αναρωτιέται κάποιος: πού βρίσκεται η δική μας ευθύνη για ΟΛΑ αυτά; Μήπως εξαντλείται στην ανά τετραετία συνήθως προσέλευσή μας στις κάλπες, πριν ή μετά το τέλος της κυριακάτικης συχνά εκδρομούλας μας; Γιατί τοοόση πια ευθιξία για τη γνωστή έκφραση -παρά την όποια εκ πρώτης όψεως οριζόντιάς της χροιάς- πως «’Ολοι μαζί τα φάγαμε»; Αν ΔΕΝ τα φάγαμε -μεταφορικά και κυριολεκτικά- όλοι μαζί, Εμείς, οι «αθώες περιστερές», πού ήμασταν όταν οι «Άλλοι» κατασπάραζαν τον εθνικό και κοινωνικό πλούτο της χώρας;

Μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία ΔΕΝ είναι δυνατόν να υπάρξει χωρίς την ταυτόχρονη ύπαρξη μιας ενεργητικής βάσης άμεσα συμμετεχόντων πολιτών. Για δεκαετίες, επιτρέπαμε να διαμορφώνουν και να ορίζουν την άποψή μας, όπως επίσης και την «αλήθεια» της πραγματικότητάς μας μετρημένοι στα δάχτυλα τηλεοπτικοί σταθμοί, μεγαλόσχημοι «φωστήρες» δημοσιογράφοι και «σωτήρες» πολιτικοί. Αν ενοικιάζαμε ένα πολύτιμο και απαραίτητο για το εισόδημά μας διαμέρισμα σε κάποιους, θα πηγαίναμε να δούμε σε τι κατάσταση βρίσκεται η περιουσία μας κάθε τέσσερα χρόνια; Ή, σε περίπτωση που διαπιστώναμε κάκιστη χρήση του, δεν θα φροντίζαμε να αλλάξουμε ενοικιαστές ή διαχειριστές;

Ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο που λείπει και που είναι απαραίτητο στον όποιο κοινωνικό διάλογο, αν θέλουμε να υπάρξει κάποιου είδους ουσιαστική αλλαγή στη ζωή και στην κοινωνία που ζούμε, είναι ύπαρξη ενός κοινού και σαφούς οράματος για όλα όσα συνιστούν την καθημερινότητα, τη λειτουργία της κοινωνίας μας καθώς και για το Αύριό μας. Χωρίς ένα τέτοιο όραμα, βαδίζουμε χωρίς πυξίδα, ελπίδα και προορισμό…

Η τεχνολογική μας εξέλιξη και η αύξηση της παραγωγικότητας, τις οποίες πολλοί έχουν θεοποιήσει, στηρίζοντας σε αυτές όλες τους τις ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο, δεν είναι παρά το ένα πόδι της Ανθρωπότητας. Αν αυτό το πόδι μεγαλώσει περισσότερο από το άλλο πόδι, που είναι ο Άνθρωπος και οι ευρύτερες υπαρξιακές του ανάγκες, τότε η Ανθρωπότητα θα αρχίσει να κουτσαίνει και τελικά δεν θα είναι σε θέση να περπατήσει…

Ποια θεωρείτε πως είναι και που εξαντλείται η κοινωνική και πολιτική μας ευθύνη; Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε ο καθένας χωριστά και ταυτόχρονα όλοι μαζί για να βγούμε από αυτό το αδιέξοδο, βάζοντας και τα θεμέλια για ένα καλύτερο αύριο;

Ή μήπως πιστεύετε πως δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι ή πως κάποιοι άλλοι θα πρέπει και πάλι να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, και, αν δεν μας αρέσει και πάλι το αποτέλεσμα των προσπαθειών τους, να αναλάβουμε άμεσα το συνήθη ρόλο του εξαπατημένου, του αδικημένου, του κατήγορου, πάντα βέβαια εκ του ασφαλούς..…;;;