...διαβάστε το σχόλιο κάτω από το δεύτερο βίντεο...
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!!!
- Στείλε Σχόλιο
ΑΝ η ανατολή του ήλιου είναι για σένα απλά ένα ξημέρωμα,
ΑΝ οι φωνές των παιδιών από το διπλανό σχολείο απλά μια φασαρία,
ΑΝ ποτέ σου δεν φρόντισες λουλούδι,
ΑΝ ποτέ δεν δάκρυσες, αγναντεύοντας ηλιοβασίλεμα ή ακούγοντας μουσική,
ΑΝ ο ζητιάνος, που σου απλώνει το χέρι, είναι ενοχλητικός,
ΑΝ η φτώχεια για σένα δεν είναι παρά αναξιότητα και ατυχία,
ΑΝ δεν μπορείς να ξεχωρίσεις πότε ένα δάκρυ είναι αληθινό,
ΤΟΤΕ είσαι νεκρός, μα δεν το ξέρεις…
4 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΣτοκχόλμη: η φωτογραφία είναι από το προσωπικό μου αρχείο
Σήμερα, μερικές μέρες μετά τον Μανώλη Γλέζο, χάσαμε ακόμα έναν φίλο, συναγωνιστή και συνοδοιπόρο, τον Περικλή Κοροβέση. Ένας πραγματικός διανοούμενος, μια ήρεμη δύναμη που αντιμετώπιζε πάντα με νηφαλιότητα, τεκμηριωμένα επιχειρήματα και σεβασμό τον οποιονδήποτε συνομιλητή του, απ΄όπου κι αν αυτός προέρχονταν. Θυμάμαι πως όταν κάποια φορά τον ρώτησα, πριν από πολλά χρόνια, «Ρε Περικλή, πως καταφέρνεις και διατηρείς πάντα την ψυχραιμία και την ηρεμία σου μπροστά στην τόσο προκλητική στάση και στα επιχειρήματα κάποιων;», η απάντησή του ήταν: «Βάζω πάντα τον εαυτό μου στη θέση του άλλου και σκέφτομαι πως κι εγώ το ίδιο αλλοπρόσαλλος και προκλητικός μπορεί να είμαι γι΄αυτόν»…
Ήταν μια χειμωνιάτικη νύχτα. Το κρύο βαρύ και το χιόνι σχεδόν μέχρι το γόνατο. Σε ένα μικρό φοιτητικό δωμάτιο στη Στοκχόλμη, γύρω στα 20 άτομα, ο ένας πάνω στον άλλον, περιμέναμε με αδημονία να ακούσουμε τον Περικλή Κοροβέση που ήρθε στη Στοκχόλμη, έχοντας πριν από λίγο διάστημα καταθέσει στο Συμβούλιο της Ευρώπης για τα απάνθρωπα βασανιστήρια της Χούντας και τώρα βρίσκονταν ολοζώντανος ανάμεσά μας για να μας μιλήσει, όχι μόνο για την προσωπική του περιπέτεια αλλά και για την κατάσταση στην Ελλάδα. Όλοι κρεμόμασταν από τα χείλη του και κάθε του κουβέντα μας έκανε να αναριγούμε και να σκεφτόμαστε το πως η δύναμη στα πιστεύω μας μπορεί να μας κάνει να μη λυγίσουμε και να μπορέσουμε να αντέξουμε ακόμα και τη σκληρότερη «ανθρώπινη» θηριωδία…
Καλό σου ταξίδι, φίλε μου, και μη ξεχάσεις να πάρεις τσιγάρα μαζί σου εκεί που πας…
3 σχόλια - Στείλε Σχόλιο- Κοίταξε, μου είπε, μόλις συναντηθήκαμε. Εγώ δεν είμαι σαν τις άλλες τις πουτάνες. Εγώ μιλώ αντρίκια και σταράτα. Δεν ήρθα πισώπλατα όπως οι άλλες, ενώ κοιμάσαι ή γαμάς, να σε αφήσω στον τόπο με ένα έμφραγμα ή ένα εγκεφαλικό.
Αυτά μου είπε μόλις δώσαμε τα χέρια στην αίθουσα αναμονής του ακτινοδιαγνωστικού τμήματος.
- Έτσι όπως το θέτεις, νομίζω πως έχεις κάποιο δίκιο, τόλμησα να ψελλίσω, αλλά…
- Δεν υπάρχει «αλλά», μου λέει απότομα. Και στο κάτω-κάτω της γραφής, φίλε μου, δεν ήρθα μόνος μου, εσύ με φώναξες με τις μαλακίες που κάνεις μια ζωή. Τέλος οι μαλακίες, λοιπόν. Έχεις διορία κάτι μήνες, άντε ένα-δυο χρονάκια, αν είσαι καλό παιδί και αλλάξεις τρόπο ζωής. Βλέπεις, είμαι ειλικρινής μαζί σου, φίλε μου.
Έπαψα να τον ακούω και βγήκα έξω. Έβγαλα τσιγάρο και ρούφηξα μια γερή τζούρα με όλη μου τη δύναμη. Σκέτη θανατηφόρα απόλαυση. Με ακολούθησε, πλησίασε και μου λέει:
- Όλοι ίδιοι είσαστε, θέλετε αμέσως να με ξεφορτωθείτε. Μήπως κατά λάθος γνωριστήκαμε; Μήπως το μηχάνημα ήταν σκονισμένο και έδειχνε άλλα αντί άλλων ή μήπως φταίει ο μαλάκας ο ακτινολόγος που δεν έκανε σωστά τη δουλειά του; Εσείς, καμιά ευθύνη δεν έχετε και ψάχνετε αμέσως για φτηνές δικαιολογίες; Ανθρωπάκια…
Δεν είχα καμία όρεξη για κουβέντα, του έδωσα αναγκαστικά το χέρι, κλείνοντας νέο ραντεβού σε τρεις μέρες για περαιτέρω εξετάσεις…
- Εδώ θα είμαι, μου λέει, θα σε περιμένω.
- Άντε και γαμ…., ψέλλισα μέσα από τα δόντια μου και κατηφόρισα προς τη θάλασσα. Εκεί καταλήγω πάντα, τόσο στα εύκολα όσο και στα δύσκολα, στη θάλασσα.
Το μάρμαρο ζεστό από τον ήλιο και η θάλασσα λάδι. Ήταν από αυτές τις υπέροχες Αλκυονίδες που μυρίζουν άνοιξη. Ξεκούμπωσα όλα τα κουμπιά του πουκαμίσου μου και ξάπλωσα στο ζεστό μάρμαρο.
- Έχει δίκιο ο τύπος, σκέφθηκα και άρχισα να νευριάζω άσχημα με τον εαυτό μου. Τι τον βρίζεις, ηλίθιε; Τι περίμενες; Οι μισοί σου φίλοι από την ίδια αιτία χάθηκαν. Έχεις καπνίσει μέχρι τώρα στη ζωή σου ένα αμπάρι τσιγαράδικου και στο γράφει και το πακέτο πως το κάπνισμα προκαλεί καρκίνο. Τι είναι αυτό που δεν καταλάβαινες;
Κόμποι ιδρώτα άρχισαν να σχηματίζονται στο μέτωπό μου από τη ζέστη και το θυμό μου.
- Τι τη θέλω τώρα την ηλιοθεραπεία και τα όνειρα για θαλασσινά ταξίδια, σκέφθηκα. Αυτά μας έλειπαν τώρα. Δεν σου φτάνει που όργωσες όλες τις ελληνικές, και όχι μόνο, θάλασσες;
Μόλις ανακάλυψα πως άρχισα να σκέφτομαι σαν η ζωή μου να έχει ημερομηνία λήξης. Προσδόκιμο ζωής, το ανώτερο γύρω στα 5 χρόνια, λένε οι στατιστικές…
- Κρίμα, νέος άνθρωπος κι έφυγε έτσι ξαφνικά, θα λένε οι γειτόνισσες.
Με κάτι τέτοιες και άλλες παρόμοιες εποικοδομητικές σκέψεις άρχισα να ξενυχτώ τις ατέλειωτες νύχτες που σέρνονταν, βασανιστικά αργά, μέχρι να τις διώξει το πρώτο φως της αυγής…
Είχε αρχίσει να χαράζει και ο θόρυβος από τη σκουπιδιάρα του Δήμου μου υπενθύμισε πως, εκεί έξω τουλάχιστον, υπάρχει ακόμα ζωή. Έπρεπε κι εγώ να κουβαλήσω τη δική μου. Άνοιξα το παράθυρο για να δω αν έχει ήλιο ή συννεφιά. Με τον ήλιο χαίρομαι μα και με τη συννεφιά χαμογελώ. Ποτέ μου δεν χρησιμοποιώ ομπρέλα. Μου αρέσει να προχωρώ απροστάτευτος μέσα στη βροχή και να γίνομαι ένα με αυτήν. Μου δημιουργεί ένα έντονο αίσθημα ελευθερίας, όπως όταν κάνω εντελώς γυμνός μπάνιο στη θάλασσα σε κάποιον έρημο και με κρυστάλλινα νερά ορμίσκο, βουτώντας από την πρύμνη του ιστιοφόρου….
Όλες αυτές τις μέρες, κάθε νύχτα με νικούσε και κάθε πρωί έπαιρνα το αίμα μου πίσω. Ο ζωοδότης ήλιος, τα παιδάκια που πήγαιναν ανέμελα στο σχολείο τους, οι γυναίκες που τίναζαν τα σεντόνια από τα μπαλκόνια τους, ο μαλάκας που κορνάρει δίχως λόγο από πίσω μου, η γιαγιάκα που, πηγαίνοντας κάθε πρωί στο φούρνο, μου λέει τόσο ευγενικά καλημέρα, η γάτα που λιάζεται στην οροφή του αυτοκινήτου, τα πιασμένα χέρι-χέρι ερωτευμένα νεαρά ζευγάρια. Όλα μυρίζουν Ζωή…
Έτσι και η σημερινή μέρα, φαίνεται πως θα είναι υπέροχη με τέτοιον ήλιο. Το μόνο που την κάνει να μουνταίνει είναι το απογευματινό ραντεβού μαζί Του….
Μόλις, όμως, είχα πάρει την απόφασή μου και ένιωσα αμέσως πως είναι η σωστή. Αμέσως, έφυγε από πάνω μου το βάρος της νύχτας, του σκοταδιού και του αγγίγματος του θανάτου. Η Ζωή και η Ελευθερία πάνε πάντα μαζί και μας χαρίζονται μόνο μία φορά. Κάθε μέρα, θα πρέπει να αγωνιζόμαστε για να τις κρατήσουμε ζωντανές και αδελφωμένες. Έτσι πήρα την απόφαση να παλέψω μαζί του, μέχρι το τέλος, όποιο και αν είναι αυτό, αλλά με τους δικούς μου όρους…
Πήγα πιο νωρίς στο ραντεβού. Τα αποτελέσματα δεν είχαν βγει ακόμα κι έτσι κάθισα στην γκρίζα αίθουσα περιμένοντας. Πάντα αναρωτιόμουν πόσους τόνους γκρι χρώματος μπορεί να έχουν ξοδέψει οι αρμόδιοι μαλάκες όλων των νοσοκομείων της χώρας ώστε να είναι τόσο «χαρούμενα»…
Ήρθε και κάθισε δίπλα μου. Ένιωσα να διακατέχεται από μια ανασφάλεια. Ίσως, σκέφθηκα, να γνωρίζει την απόφασή μου. Κάτι πήγε να πει αλλά, αυτή τη φορά, τον έκοψα εγώ απότομα.
- Άκου, φίλε μου, έχεις χάσει, του είπα με απόλυτη σιγουριά.
- Αποφασισμένο σε βρίσκω, απαντά.
- Ναι, σε έχω νικήσει ήδη στο παρελθόν, γιατί όχι και τώρα;
Ένιωσα πως ξαφνιάστηκε, μάλλον δεν περίμενε κάτι τέτοιο.
- Πάντως, σε ευχαριστώ για την ειλικρίνειά σου, του είπα. Με έκανες να σκεφτώ και να αλλάξω πολλά στη ζωή μου. Ανακάλυψα πως το να ξυπνάς κάθε πρωί είναι ευτυχία, πως, αν θέλεις, μπορείς να δεις την ομορφιά εκεί που δεν τη βλέπουν οι άλλοι, πως το ποτήρι είναι πάντα μισογεμάτο, πως η εκδίκηση δεν είναι πιάτο που τρώγεται κρύο γιατί ο θυμός και το μίσος, όταν καραδοκούν για καιρό μέσα μας, μόνο εμάς τους ίδιους, τελικά, δηλητηριάζουν, πως δεν αρκεί ν΄αγαπάς τους ανθρώπους σου, θα πρέπει και να τους το λες, να τους το δείχνεις. Κανένας δεν θα σε θυμάται για τις υπέροχες σκέψεις σου αλλά για τις όμορφες πράξεις που κατάφερες να κάνεις, και, τέλος, όταν αγωνίζεσαι, είσαι πάντα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ!
Αυτά του φώναζα με δύναμη, όταν ακούστηκε από το ηχείο της αίθουσας αναμονής το όνομά μου. Σηκώθηκα και μπήκα με στέρεο βήμα στο γραφείο του γιατρού. Κάθισα απέναντί του και τον κοίταξα στα μάτια με προσμονή.
- Έχω ευχάριστα νέα για σας, μου είπε χαμογελώντας. Τελικά, δεν έχετε αυτό που φοβόμασταν και για το οποίο ήμασταν σχεδόν σίγουροι.
Ξαφνικά, ένιωσα τόσο ανάλαφρος, πως αγαπώ όλον τον κόσμο, πως δεν θέλω τίποτα άλλο από το να έχουμε όλοι μας μόνο την υγειά μας. Βγήκα στο σαλόνι. Η καρέκλα που καθόταν ήταν άδεια. Είχε φύγει…
Βγήκα έξω και πήρα μια βαθιά ανάσα καθαρό αέρα. Κατηφόρισα προς τη θάλασσα. Εκεί καταλήγω πάντα, κοντά της. Αυτήν, για κάποιον περίεργο λόγο, ποτέ δεν τη φοβάμαι, κι ας μου έδειξε, αρκετές φορές, το πιο άγριο πρόσωπό της…
4 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΚαι ξαφνικά, αποκτήσαμε έναν νέο εχθρό που είναι, λέει, και αόρατος και μπορεί να μας προσβάλει ανά πάσα στιγμή, χωρίς καν να το πάρουμε χαμπάρι. Λες και το εγκεφαλικό, το έμφραγμα, τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα ή ο καρκίνος μας προειδοποιούν, στέλνοντάς μας προσκλητήριο προσβολής.
Ενώ κάθε χρόνο πεθαίνουν περίπου 10 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη μόνο από καρδιοπάθειες και ισχαιμικά επεισόδια και αρκετά ακόμη εκατομμύρια από καρκίνο, διαβήτη και αυτοκινητιστικά, έχει δημιουργηθεί παγκόσμιος συναγερμός για τις μερικές δεκάδες χιλιάδες θυμάτων του κορωνοϊού. Κάθε μέρα που περνά, πεθαίνουν περίπου 150 000 άνθρωποι στον πλανήτη, ενώ γεννιούνται περίπου 360 000 παιδιά. Αυτό σημαίνει πως ο πληθυσμός της γης αυξάνεται ετησίως κατά 130 εκατομμύρια περίπου. Με άλλα λόγια, ο κορωνοϊός, ακόμα και αν είχε ως συνέπεια το θάνατο μερικών εκατομμυρίων ανθρώπων, ο αριθμός αυτός θα ήταν, όπως λέγεται, «στατιστικά ασήμαντος»…
Ξαφνικά, «ξεχάσαμε» τις προκλήσεις του Ερντογάν και του Ιράν, τον πόλεμο στη Συρία με τις εκατοντάδες χιλιάδες νεκρών και την ανείπωτη ανθρώπινη τραγωδία, το προσφυγικό, την κλιματική αλλαγή, τα πλεονάσματα και τους κρατικούς προϋπολογισμούς, που ήταν, μέχρι πρότινος, μείζονα θέματα και που τώρα έχουν χλωμιάσει εμπρός στην απειλή του άγνωστου νέου μας κοινού εχθρού.
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (Π.Ο.Υ.), κάθε χρόνο πεθαίνουν 4,6 εκατομμύρια άνθρωποι, εξαιτίας της μόλυνσης του περιβάλλοντος. Τα θύματα του κορωνοϊού φαντάζουν, πραγματικά, αστεία μπροστά σε αυτόν τον αφανισμό. Και όμως, αυτοί που κινούν τα νήματα της ανθρωπότητας, όσο εμείς οι απλοί άνθρωποι ΔΕΝ συνειδητοποιούμε τη συλλογική μας δύναμη, σφυρίζουν αδιάφορα. Φαίνεται πως αυτές είναι οι οδηγίες των τεράστιων οικονομικών συμφερόντων που εκπροσωπούν, πέραν του ότι οι ίδιοι και τα αγαπημένα τους πρόσωπα ζουν ακόμα ασφαλείς σε μη μολυσμένες περιοχές του πλανήτη και μακριά από πολέμους, «ανεπιθύμητους» και ανθρώπινη δυστυχία. Ο κορωνοϊός, όμως, δεν καταλαβαίνει από κτίσιμο τειχών, τοποθετήσεις συρματοπλεγμάτων και χρήση σφαιρών…
Δημιουργείται, λέμε, μια παγκόσμια αλληλεγγύη, αλλά ταυτόχρονα κλείνουμε τα σύνορά μας, τη στιγμή που οι περισσότεροι ειδικοί θεωρούν πως αυτό δεν έχει καμία ουσιαστική επίπτωση στην εξάπλωση του ιού. Ο ιός δεν χρειάζεται βίζα για να μας επισκεφθεί. Το μέτρο αυτό μόνο ψυχολογική επίδραση έχει. Απλά, το φόβο μας μετριάζει, καθώς έχουμε «εκπαιδευτεί», εδώ και δεκαετίες, πως όλα τα κακά προέρχονται από εξωτερικούς εχθρούς που μόνο το όνομά τους, στην ουσία, κάθε φορά αλλάζει. Άλλοτε είναι «μετανάστες», άλλοτε «πρόσφυγες», άλλοτε «Ρωσοπόντιοι ή Αλβανοί», άλλοτε Σόιμπλε και ο κατάλογος είναι μακρύς…
Είναι απόλυτα βέβαιο πως η ύπαρξη της ανθρωπότητας δεν απειλείται από τον ιό. Η ισπανική γρίπη, περί τα τέλη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, άφησε πίσω της 50 εκατομμύρια νεκρούς και πολλά περισσότερα εξαθλιωμένους ανθρώπους, πριν εξαφανιστεί. Συνέβαλε, όμως, όπως συχνά συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, στην εμφάνιση και στο θέριεμα των σκοτεινών δυνάμεων του φασισμού και του ναζισμού, που εκμεταλλευόμενες αυτήν την αδυναμία και ευαλωτότητα των ανθρώπων, πήραν τα ινία της εξουσίας ( Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία κ.ά.) με τις γνωστές συνέπειες.
Αυτό που σίγουρα θα δημιουργήσει αυτός ο νέος ιός είναι μια μεγάλη ψυχολογική κρίση που οι μακροπρόθεσμες συνέπειές της μπορεί να αποβούν καταστροφικές. Η περίφημη και παντοδύναμη Ευρωπαϊκή Ένωση μοιάζει ευάλωτη, αδύναμη, διαιρεμένη και απρόθυμη να τείνει χείρα βοήθειας στα κράτη μέλη της που πλήττονται ανελέητα και των οποίων το Εθνικό Σύστημα Υγείας βρίσκεται στα πρόθυρα μιας κατάρρευσης. Η όποια βοήθειά της είναι ανοργάνωτη και αποσπασματική. Χώρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία και η μικρή Ελλάδα στρέφονται στην Κίνα και στα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα για βοήθεια. Η Ε.Ε. -αφού πρώτα απέτυχε να αντιμετωπίσει την προσφυγική κρίση, με τα πιο ισχυρά οικονομικά μέλη της να νίπτουν τας χείρας τους και να αφήνουν τους υπόλοιπους να τα βγάλουν πέρα, στην ουσία, μόνα τους- τώρα μοιάζει και εντελώς απροετοίμαστη και απρόθυμη να αντιμετωπίσει αλληλέγγυα και την κρίση του κορωνοϊού. Η επιλογή της τακτικής της καμένης γης, με την ερήμωση κάθε δημόσιου χώρου μέχρι να λιμοκτονήσει ο ιός, μοιάζει να είναι το μόνο ισχυρό, μέχρι στιγμής, όπλο που έχει να αντιτάξει απέναντι σε αυτόν…
Τέλος, φαίνεται πως ο δυτικός κόσμος περισσότερο αγωνιά ώστε να μην απομυθοποιηθεί το νεοφιλελεύθερο μοντέλο του γεμάτου καροτσιού του σούπερ μάρκετ και η αντικατάστασή του από μισογεμάτα καρότσια με χαρτί τουαλέτας, αντισηπτικά, μακαρόνια και όσπρια, παρά μια αλλαγή φιλοσοφίας και οικονομικού μοντέλου προς όφελος των πολλών…
5 σχόλια - Στείλε Σχόλιο