...όταν ο πόνος κι η συντριβή δεν οδηγούν στην αυτοκαταστροφή, αλλά ενεργοποιούν τους μηχανισμούς της συνειδητοποίησης και της αυτογνωσίας, λυτρώνοντας την ψυχή από τον θανάσιμο εναγκαλισμό της απόγνωσης, της απελπισίας και της παραίτησης...

Ένα συγκλονιστικό τραγούδι από μία εκπληκτική φωνή και ερμηνεύτρια που το αναδεικνύει μοναδικά, στολίζοντάς το με χρώματα, αρώματα και συναισθηματικές αποχρώσεις που σε συμπαρασέρνουν με το στροβίλισμά τους σε μνήμες επιμελώς καλυμμένες από το μανδύα της λήθης...

Συμβαίνει κατά κόρον σε δεκάδες τηλεοπτικές εκπομπές, σε πολλά και «εξειδικευμένα» στο είδος αυτό περιοδικά, σε κομμωτήρια και κουρεία, σε χώρους εργασίας, σε ανδρικές και γυναικείες παρέες, σχεδόν παντού με συγκαλυμμένο ή ανοιχτό τρόπο. Συνήθως, ξεκινά κάπως «αθώα» και δεν αργεί να πάρει εκρηκτικές συχνά διαστάσεις γιατί φαίνεται πως έλκει και «αποπλανεί» σχεδόν τον καθένα, ακόμα και αυτούς που αρχικά είχαν αντιρρήσεις και αρνούνταν να συμμετάσχουν σε αυτό.

Και μόνο στο άκουσμα της λέξης «κουτσομπολιό» οι συνειρμοί που κάνουμε αυθόρμητα είναι, συνήθως, αρνητικοί. Αυτό οφείλεται κυρίως στο ό,τι το κουτσομπολιό έχει ταυτισθεί, όπως λέγεται, με το «θάψιμο» των άλλων. Αυτό, όμως, δεν είναι απόλυτα ακριβές. Το κουτσομπολιό είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό και θα πρέπει να διαχωρίζεται από την πρόθεση σπίλωσης κάποιου/-ων. Τα όρια, όμως, δεν είναι πάντοτε σαφή και οι προθέσεις μας όχι, σε κάθε περίπτωση, ευανάγνωστες. Εάν, για παράδειγμα, κάποιος γνωρίζει την εξωσυζυγική ή παράλληλη σχέση κάποιου, η γνωστοποίηση της σχέσης αυτής σε άλλους -εν ονόματι μιας δήθεν ηθικής τάξης πραγμάτων- δεν προσφέρει απολύτως τίποτα, πέραν της σπίλωσης του ατόμου αυτού.

Εάν, λοιπόν, σε μια συζήτηση δεν υπάρχει πρόθεση σπίλωσης κάποιου/-ων και εστιασμού αποκλειστικά σε αρνητικά και μόνο στοιχεία γύρω από το άτομό τους, τότε το πιθανότερο είναι να μην πρόκειται για κακόηθες κουτσομπολιό, δηλαδή για λασπολογία ή «θάψιμο». Στην περίπτωση αυτή, πρόκειται για ένα είδος επικοινωνίας που αποτελεί τη βάση της κοινωνικής μας ζωής. Χωρίς αυτήν, απλά, δεν θα υπήρχε κοινωνική ζωή και αίσθηση εγγύτητας προς τους άλλους γύρω μας.

Η αναφορά σε άλλους -υπό τις προϋποθέσεις που προαναφέρθηκαν- αποτελεί πηγή πληροφόρησης και ένδειξη ενδιαφέροντος προς τα άτομα αυτά. Κανείς δεν επιδιώκει να συζητά καλοπροαίρετα για άτομα που δεν τον ενδιαφέρουν.

Με άλλα λόγια, έχουμε να κάνουμε με κουτσομπολιό -με την αρνητική έννοια- στην περίπτωση που κάποιοι μιλούν για ένα άτομο που δεν είναι παρόν και μάλιστα για πράγματα που δεν τους αφορούν στο ελάχιστο. Όποτε και αν συμβαίνει αυτό, όποιο «άλλοθι» και αν επικαλούμαστε για τους λόγους που επικρίνουμε κάποιον για θέματα που δεν μας αφορούν, αν ψάξουμε λίγο βαθύτερα και προσεκτικότερα μέσα μας, θα βρούμε, σχεδόν πάντα, τουλάχιστον κάποια ψήγματα ζήλιας, φθόνου και άλλων μη αποδεκτών σε εμάς αισθημάτων.

Ακριβώς αυτή τη διάσταση περιγράφουν τόσο εύστοχα και όμορφα οι στίχοι της Λ. Νικολακοπούλου «...στο βάθος το ζηλεύουμε αυτό που ρεζιλεύουμε...», στο τραγούδι «Το πάθος που διώκεται» σε μουσική Μ. Θεοδωράκη και ερμηνεία Μ. Μητσιά.  Δεν είναι τυχαίο που αντικείμενο κουτσομπολιού γίνονται συνήθως άτομα με αναγνωρισιμότητα, επαγγελματική και κοινωνική καταξίωση, πλούτο και συναφή ηλικία. Δεν είναι, επίσης, τυχαίο που αντικείμενο κουτσομπολιών γίνονται περισσότερο οι όποιες αποτυχίες στη ζωή των ατόμων αυτών παρά οι επιτυχίες τους.

Το φαινόμενο του κουτσομπολιού είναι το ίδιο παλαιό όσο και η ανθρωπότητα και όχι τόσο απλό όσο πιθανόν φαίνεται. Για να υπάρχει για τόσες χιλιάδες χρόνια, σημαίνει πως αντιπροσωπεύει μια σημαντική διεργασία και καλύπτει εξίσου σημαντικές εξελικτικές για την επιβίωση του ανθρώπινου είδους ανάγκες. Η σύγχρονη έρευνα δείχνει πως το κουτσομπολιό αποτελεί έναν πολύπλευρο και σύνθετο κοινωνικό μηχανισμό που εξελίχθηκε για να βοηθήσει ταυτόχρονα τόσο στον ανταγωνισμό όσο και στη συνεργασία των ανθρώπων.  Όσοι από τους πρώτους προγόνους μας έδειχναν προσοχή και ενδιαφέρον για την προσωπική ζωή των άλλων φαίνεται πως τα κατάφερναν καλύτερα μακροπρόθεσμα σε σχέση με αυτούς που ήσαν αδιάφοροι. Με άλλα λόγια, είμαστε κατά κάποιον τρόπο «προγραμματισμένοι» να νοιαζόμαστε για τους άλλους και να θυμόμαστε λεπτομέρειες για τη ζωή και τα διάφορα προσωπικά χαρακτηριστικά άλλων ατόμων.

Θα μπορούσαμε, επίσης, να παρομοιάσουμε το κουτσομπολιό ως την ενήλικη εκδοχή της αφήγησης παραμυθιών από τη γιαγιά ή κάποιον άλλον ενήλικα, με τα μικρά τριγύρω να ακούν με ενδιαφέρον, να ρωτούν, να αμφισβητούν και να σχολιάζουν, μαθαίνοντας με τον τρόπο αυτό για τους ανθρώπους και για την ίδια τη ζωή. Είναι σαν οι ενήλικες που κουτσομπολεύουν να βλέπουν από κοινού μία ταινία ή να διαβάζουν ένα μυθιστόρημα που τους γοητεύει και τους μαθαίνει μυστικά της ζωής. Με άλλα λόγια, μία εξίσου σημαντική διάσταση του κουτσομπολιού είναι η διασκεδαστική ατμόσφαιρα που μπορεί σε αρκετές περιπτώσεις να δημιουργεί.

Τέλος, το κουτσομπολιό σχετίζεται με διάφορους τρόπους και με τη δύναμη ή την εξουσία. Κουτσομπολεύουμε, συχνά, αυτούς που διαθέτουν δύναμη και εξουσία. Το να γίνεται κάποιος αντικείμενο ή αποδέκτης κουτσομπολιών σημαίνει πως βιώνεται από τους άλλους ως σημαντικός, δηλαδή υπάρχει.

Αυτό εννοούσε ο αείμνηστος Κ. Καραμανλής όταν έλεγε πως ένας πολιτικός θα πρέπει να αρχίσει να ανησυχεί αν πάψουν τα έντυπα να τον σατιρίζουν, να τον επικρίνουν και, γενικώς, να ασχολούνται μαζί του…

Έρχονται στιγμές στη ζωή -που για να αντέξεις το μη αντεχόμενο, το φριχτό αδιέξοδο, που για να αντλήσεις ελπίδα και κίνητρο για κάτι καλύτερο που ίσως έρθει- ακόμα και η ψευδαίσθηση γίνεται αναγκαία και ίσως επιβάλλεται...

...το άγγιγμά της φωτίζει κάθε γωνιά της ψυχής, την κάνει να ανασκιρτά, να ζωντανεύει, να θέλει να πεταρίσει...

...το μαγικό αυτό άγγιγμα έχει πάθος, χρώματα ουράνιου τόξου, λυγμό, παράπονο και σπαραγμό, τρυφερότητα, ερωτισμό, μελωδικότητα και βάθος...

...μιλώ για την ονειρική φωνή της μεγάλης ερμηνεύτριας που ακούει στο όνομα ΕΛΕΝΗ ΒΙΤΑΛΗ!!!

...όταν δε αυτό που ερμηνεύει έχει γεννήτορα τον Δημήτρη Παπαδημητρίου, τότε το αποτέλεσμα αγγίζει το θεϊκό...

Οι μέρες πλησιάζουν και θα πρέπει, για μία ακόμη φορά, να αξιοποιήσουμε τη δυνατότητα που μας δίνεται, αραιά και που, και που δεν είναι άλλη από το να επιλέξουμε τους καταλληλότερους εκπροσώπους μας, τη φορά αυτή, στην  Ευρωβουλή και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Κατά πόσο, όμως, η επιλογή των εκπροσώπων της ιδεολογίας που ψηφίζουμε αντικατοπτρίζει το βαθμό της ευφυίας μας; Ερώτημα παράξενο και, ταυτόχρονα,  προκλητικό αλλά φαίνεται πως έχει βάση, από τη στιγμή που στηρίζεται σε σοβαρές -απ΄ότι φαίνεται- έρευνες δεκαετιών που καταλήγουν σε συμπεράσματα που σίγουρα δεν θα αρέσουν σε πολλούς...

Τα συμπεράσματα αυτά, λοιπόν, βασίσθηκαν σε δύο μεγάλες έρευνες που έγιναν στη Μ. Βρετανία, στις οποίες μετρήθηκε ο δείκτης νοημοσύνης χιλιάδων παιδιών ηλικίας μεταξύ 10-11 ετών και στα οποία τέθηκαν διάφορα πολιτικά ερωτήματα, όταν έφθασαν στην ηλικία των 35 ετών. Παραδείγματα των ερωτημάτων που τέθηκαν είναι εάν είναι προκατειλημμένοι απέναντι σε γείτονες που ανήκουν σε διαφορετική φυλή, εάν θα δέχονταν να μοιρασθούν με αυτούς τον ίδιο χώρο εργασίας, εάν θα πρέπει να επιβάλλονται αυστηρότερες ποινές για διάφορες εγκληματικές πράξεις, εάν τα παιδιά θα πρέπει να υπακούουν και να υποτάσσονται σε εκπροσώπους εξουσίας και δύναμης κ.τ.λ.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα των ερευνών, διαπιστώθηκε πως τα λιγότερο ευφυή άτομα βρίσκονται στη δεξιά πλευρά του πολιτικού φάσματος, δηλαδή στις συντηρητικές ιδεολογίες, καθώς εκεί αισθάνονται πιο ασφαλή καθώς η αίσθηση τάξης και προβλεψιμότητας που αντιπροσωπεύουν είναι πολύ ισχυρότερη. Αυτό άλλωστε είναι γνωστό και ιστορικά, τη στιγμή που σε κάθε ιστορική περίοδο οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ανασφάλειας,  όπως αυτή που διανύουμε τώρα -όπου κυριαρχούν ο φόβος, η αβεβαιότητα και η ανάγκη εύρεσης αποδιοπομπαίων τράγων (βλέπε, μετανάστες κ.ά.- η άνοδος ακροδεξιών και νεοφασιστικών σκοτεινών πολιτικών δυνάμεων, που, σκοπίμως, υιοθετούν μια ακραία φρασεολογία και μιλιταριστική στάση/ένδυση, είναι εντυπωσιακή καθώς φαντάζουν ως «ασφαλές καταφύγιο», κυρίως για τους πλέον αποδυναμωμένους και φοβισμένους πολίτες...

Αποδείχθηκε, λοιπόν, πως η έμφυτη νοημοσύνη και οι έμφυτες νοητικές ικανότητες διαδραματίζουν πολύ σημαντικότερο ρόλο στην επιλογή ιδεολογίας απ΄ότι η οποιαδήποτε παιδεία λάβουμε. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, θα πρέπει να τονισθεί πως ο όρος "δεξιός" δεν είναι συνώνυμο του βλάκα. Οι ιδεολογίες έχουν χάσει, σε μεγάλο βαθμό, το νόημά τους, ο δε φασισμός, ασχέτως χρώματος, είναι συνώνυμο της βίας, του στραγγαλισμού της ελευθερίας, της κατάλυσης της δημοκρατίας και της απολυταρχίας. Τι θα πρέπει, για παράδειγμα,  να θεωρήσουμε πως είναι το σημερινό καθεστώς της Β. Κορέας; Αριστερό; Της δε πάλια ποτέ Καμπότζης ή της πρώην Σοβιετικής Ένωσης της Σταλινικής περιόδου κ.τ.λ.; Τελικά, φαίνεται πως σημασία δεν έχει το τι πρεσβεύει μια ιδεολογία αλλά ο τρόπος που οι εκάστοτε εκπρόσωποί της ασκούν την εξουσία, όταν, τελικά, κάποια στιγμή περνά στα χέρια τους...

Το τελικό συμπέρασμα θα μπορούσε να είναι πως σημασία δεν έχει ο δείκτης νοημοσύνης κάποιου αλλά η ευρύτητα του πνεύματός του και η κοινωνική του ωριμότητα που διαθέτει, με άλλα λόγια, η συναισθηματική του νοημοσύνη. Όλοι έχουν κάποια αξία, ακόμα και οι πιο ιδεχθείς εγκληματίες ή οι πιο εκδικητικοί φασίστες γιατί αποτελούν παραδείγματα προς αποφυγήν...

Παίζουν στα δάχτυλά τους την τέχνη της αποπλάνησης. Σ΄αυτό, βοηθά, συνηθέστατα, όχι μόνον η εξωτερική τους εμφάνιση, αλλά και η αυτοπεποίθηση, ο δυναμισμός, η άνεση, η ευθράδεια και το θράσος που επιδεικνύουν, χαρακτηριστικά που συνήθως γοητεύουν και έλκουν. Πίσω, όμως, από αυτήν τη βιτρίνα, βρίσκουν καταφύγιο η ανασφάλεια, η χαμηλή αυτοεκτίμηση, ο φόβος εξάρτησης και η ανάγκη συνεχούς επιβεβαίωσης.

Εάν, λοιπόν, έχεις νιώσει αντικείμενο εκμετάλλευσης εξαιτίας της συμπεριφοράς του ερωτικού σου συντρόφου, εάν η μόνη διάθεση εγγύτητας που εκδηλώνει είναι όταν επιθυμεί να έχει σεξ μαζί σου, εάν, στην ουσία, αδιαφορεί για τις δικές σου ανάγκες ή εάν αυτές έπονται των οποιωνδήποτε δικών του (με εξαίρεση την αρχή της σχέσης και μέχρι να αποπλανηθείς από τις ερωτικές του επιδόσεις), τότε έχεις δίπλα σου ένα αυθεντικό δείγμα σεξουαλικού ναρκισσισμού και θα ήταν χρήσιμο να μάθεις λίγα πράγματα τι σημαίνει αυτό ώστε να μην εκραγεί, αργά ή γρήγορα, η ωρολογιακή βόμβα που κρατάς, εν αγνοία σου, στην αγκαλιά σου...

Μετά από ένα μεθυστικό ξεκίνημα, αρχίζεις να νιώθεις ολοένα και περισσότερο ένα κενό να δημιουργείται εντός σου. Μοιάζει σαν να μην υπάρχεις για αυτόν και, σταδιακά, το σεξ αρχίζει να μετατρέπεται σε μια εξευτελιστική, στην ουσία, διαδικασία για σένα. Όποιο παράπονο και αν εκφράσεις θα σου επιστραφεί με τη μορφή κάποιας μομφής του τύπου «Είσαι η μόνη από τις συντρόφους που είχα που εκφράζει παράπονο», «Για όλες τις προηγούμενες ήμουν ο καλύτερος», «Ίσως έχεις κάποιο πρόβλημα που δεν μπορείς να φθάσεις σε οργασμό» κ.τ.λ.

Στον σεξουαλικό ναρκισσισμό, το σεξ μετατρέπεται, αργά ή γρήγορα, σε όπλο τιμωρίας και «συμμόρφωσης» του άλλου. Η άρνηση για σεξ ή το να γίνεται αυτό υπό όρους αποτελούν συνήθεις τρόπους συναισθηματικού εκβιασμού του άλλου. Οι θηλυκοί σεξουαλικοί ναρκισσιστές -γιατί υπάρχουν και τέτοιοι- είναι αυτοί που, συνήθως, χρησιμοποιούν τους τρόπους αυτούς ώστε να καταφέρουν να επιβάλλουν τις απαιτήσεις και τα όποια «θέλω» τους. Όλη η σεξουαλική τους ζωή βασίζεται στο εάν ο σύντροφός τους καλύπτει ή όχι τις όποιες απαιτήσεις τους. Από την άλλη, οι αρσενικοί σεξουαλικοί ναρκισσιστές αδιαφορούν, συνήθως, για την ικανοποίηση της συντρόφου τους και μπορεί να φθάσουν μέχρι του σημείου να εκμεταλλεύονται το σώμα της σαν να είναι αντικείμενο χρήσης.

Το «παράδοξο» είναι πως πολλοί/πολλές, που εγκλωβίζονται στον ιστό μιας ναρκισσιστικής σχέσης, παραμένουν σ΄αυτήν, παρά την οδύνη και τον εξευτελισμό που αυτό συνεπάγεται. Οι λόγοι γνωστοί, αλλά δεν είναι της παρούσης. Στον καθένα μας μπορεί να συμβεί να γνωρίσει ένα τέτοιο άτομο. Η συναισθηματική ωριμότητα ή τα συναισθηματικά κενά του καθενός φαίνονται από το εάν παραμένει ή εάν αρνείται να συνεχίσει να συμμετέχει σε μια σχέση που τον/την αποδομεί ως άνθρωπο και ως προσωπικότητα καθολικά...

Όταν μουσική και στίχοι γίνονται χάδι ψυχής και γροθιά ανατροπής, ταυτόχρονα...

Όταν μουσική και στίχοι σε ξεβολεύουν από τη μιζέρια του ευτελούς και εφήμερου...

Όταν μουσική και στίχοι γίνονται ουράνιο τόξο που ενώνει ψυχές και όνειρα, το χθες, το ταρόν και το μέλλον...