Μεγάλωσαν μαζί από μικρά παιδιά στην ίδια γειτονιά. Μαζί και στα μαθητικά τους χρόνια μέχρι το τέλος του Λυκείου. Στη συνέχεια, ο ένας πέρασε ιατρική και, αφού πήρε το πτυχίο του, έφυγε στο εξωτερικό για να γίνει καρδιοχειρουργός. Ο άλλος, αφού πάλεψε για μερικά χρόνια με τα μαθήματα της σχολής που πέρασε, τα παράτησε, κάνοντας στη συνέχεια διάφορες δουλειές με μισθό που ίσα-ίσα του έφθανε για να τα βγάζει πέρα...

Τα χρόνια πέρασαν και ο πρώτος επέστρεψε από το εξωτερικό με τη φήμη του πολύ ικανού καρδιοχειρουργού, με τις αμοιβές του να είναι ανάλογες της φήμης αυτής αλλά και του τρόπου ζωής που είχε, με τη χλιδή να περισσεύει και να βροντοφωνάζει το αταίριαστό της με τη ζωή που είχε μέχρι και που τελείωσε τις πανεπιστημιακές του σπουδές…

Όλα τα χρόνια που ακολούθησαν μετά το Λύκειο, οι επαφές των δύο παιδικών φίλων αραιές, σύντομες και, τις περισσότερες φορές, τηλεφωνικές, μέχρι το reunion που διοργάνωσε μία ομάδα, 50άρηδων πλέον στην ηλικία, παλαιών συμμαθητών. Εκεί ξανασυναντήθηκαν από κοντά, τα είπαν, θυμήθηκαν ιστορίες γλυκόπικρες, συγκινήθηκαν και υποσχέθηκαν ο ένας στον άλλον πως, τη φορά αυτή, δεν θα ξαναχαθούν γιατί είναι φίλοι αδελφικοί…

Έτσι κι έγινε. Άρχισαν πλέον να βρίσκονται συχνά και με επιπλέον αφορμή την κοινή τους αγάπη για το τένις. Οι αναμετρήσεις τους παθιασμένες και ευχάριστες, μέχρι που συνέβη το δυσάρεστο. Εν μέσω μιας αναμέτρησής τους, ο φίλος που ποτέ δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του, πέφτει κάτω ημιλιπόθυμος. Μεταφέρεται άμεσα στην ιδιωτική κλινική που χειρουργούσε ο άλλος όπου διαπιστώνεται η ύπαρξη ενός πολύ μεγάλου και σπάνιας μορφής ανευρύσματος. Η ανάγκη χειρουργικής αντιμετώπισής του άμεση και ο καταλληλότερος που θα την έκανε δεδομένος…

Όλα πήγαν κατ΄ευχήν και ανάλογα της αμοιβής του αδελφικού φίλου καρδιοχειρουργού που ήταν, ως φιλική, μόνον 6 000 ευρώ. Οι συναντήσεις και οι αναμετρήσεις τους στο τένις, όπως ήταν φυσικό, αραίωσαν πολύ τους μήνες που ακολούθησαν αλλά ήταν βέβαιο πως αυτό θα άλλαζε μετά από κάποιο διάστημα, αν δεν συνέβαινε το εξής γεγονός. Μια μέρα, ο καρδιοχειρουργός τηλεφωνεί στο φίλο του και του ζητά να του στείλει, αν δεν έχει αντίρρηση, όλες τις εξετάσεις που έγιναν και που οδήγησαν στην ανίχνευση και αντιμετώπιση του ανευρύσματος γιατί ήθελε να παρουσιάσει το σπάνιο αυτό περιστατικό σε ένα διεθνές συνέδριο. Ο φίλος ανταποκρίνεται άμεσα και του στέλνει με ευχαρίστηση όλα όσα του ζητήθηκαν. Η παρουσίαση έγινε και  η απήχησή που έτυχε, από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα, πολύ μεγάλη. Μεγάλη και η χαρά του χειρουργημένου φίλου που έσπευσε να συγχαρεί τον καρδιοχειρουργό σωτήρα του, στέλνοντας μάλιστα και μία μεγάλη ανθοδέσμη στο σπίτι του.

Οι μέρες πέρασαν χωρίς κάποια ανταπόκριση από την πλευρά του αδελφικού φίλου-γιατρού, μέχρι την Τρίτη εκείνη που έλαβε με courier έναν μεγάλο φάκελο με όλες τις εξετάσεις που του είχε στείλει. Ευχαρίστησε τον υπάλληλο της εταιρείας και πήγε να κλείσει την πόρτα, όταν αυτός του είπε: «Με συγχωρείτε, κύριε, αλλά ο φάκελος έχει σταλεί με την οδηγία πως η χρέωση της αποστολής θα επιβαρύνει τον παραλήπτη.»…

Μια συγκλονιστική ερμηνεία από μια σεμνή, αυθεντική και αληθινή Κυρία, ετών 92...

Απολαύστε την!!!

Υπάρχουν τραγούδια και μουσικές που θα μπορούσαν κάλιστα να χρησιμοποιηθούν ως ψυχομετρικά εργαλεία αξιολόγησης, για παράδειγμα, της συναισθηματικής ευφυίας, της γενναιοδωρίας, της εξωστρέφειας, της έγνοιας για τους Άλλους κ.ά.

Γιατί άραγε θα μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος κάποιος, ακούγοντας αυτήν την καταπληκτική μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, κεντημένη πάνω στους θεσπέσιους στίχους του Ν. Γκάτσου με τη καθοριστική συμβολή της μοναδικής φωνής της Βίκυς Μοσχολιού και γιατί κάποιου άλλου η ψυχή ξεχειλίζει από συγκίνηση που υγραίνει τα μάτια;

Μια ενδιαφέρουσα υπόθεση εργασίας για όλους μας...

Αγάπη δίχως άκρη κι η θάλασσα πλατιά /Και της καρδιάς το δάκρυ, ωωω/Πικρή σταλαγματιά./ Κοιμήσου παλικάρι στο κύμα τ' αρμυρό/Θ' αλλάξει το φεγγάρι, ωωω/ Κι εγώ, κι εγώ θα καρτερώ./Αστροφεγγιά του Μάρτη, τ' Απρίλη ξαστεριά/ Δε σου μελλε γλυκέ μου, ωωω/Να ξαναδείς στεριά./Κοιμήσου παλικάρι στο κύμα τ' αρμυρό/Θ' αλλάξει το φεγγάρι, ωωω/ Κι εγώ, κι εγώ θα καρτερώ.

Να με θυμάσαι γιατί όσο το κάνεις συνεχίζω να υπάρχω…

Να υπάρχεις γιατί όσο υπάρχεις μπορώ να μοιράζομαι κι όχι να σπαταλιέμαι…

Όταν δεν σπαταλιέμαι, υπάρχει πάντα περίσσευμα ψυχής και για πολλούς άλλους…

Όταν συμβαίνει αυτό, τότε ο κόσμος φαντάζει μικρότερος και η καρδιά μεγαλύτερη…

Για να είμαι ειλικρινής, θα ΄θελα να με σκέφτεσαι και όχι απλά να με θυμάσαι…

Ανίχνευσα και περιδιάβηκα το κορμί της από πάνω ως κάτω και το αντίστροφο. Σκαρφάλωσα στις πιο ψηλές κορφές της, γονάτισα, τις προσκύνησα, τις άγγιξα απαλά με τ΄ακροδάκτυλά μου και τις φίλησα σαν κάτι ιερό κι ευλογημένο. Αγνάντεψα από ΄κει πάνω τα οροπέδια και τις πεδιάδες της που φάνταζαν από ψηλά, με τη βοήθεια των παιχνιδισμάτων από το φως του ήλιου που πάει να ξαποστάσει, σαν φίνο βελούδο που όμοιό του δεν υπάρχει. Βυθίστηκα στα σκιερά φαράγγια της, ξεδίψασα απ΄τις πηγές τους και μύρισα αχόρταγα τις μοναδικές μυρουδιές τους.

Γνώρισα τη σοφία των γερόντων της, κάτω από αιωνόβιους πλάτανους σε πλατείες μικρών ορεινών χωριών, με τη συνοδεία της ντόπιας ρακής που ποτέ δεν σώνονταν και με τα συνοδευτικά της να μαρτυρούν το μοναδικό πλούτο και τη γονιμότητα της μάνας γης της…

Γνώρισα αγέρωχους βοσκούς που τα ηλιοσκαμμένα πρόσωπά τους  ήταν πιστό αντίγραφο του άγριου ορεινού τοπίου γύρω τους…

Γνώρισα ψαράδες να κεντούν με απίστευτη μαεστρία τα λαβωμένα από την πάλη με τα άγρια κύματα δίχτυα τους, ρίχνοντας κάθε τόσο κι ένα βλέμμα προς το ανοιχτό πέλαγος που αναθεματίζουν μα, ταυτόχρονα, λατρεύουν…

Γνώρισα το Μάνο, μέσω ενός καλού μου φίλου από το Λασίθι που οργώνει τα βουνά και τα λαγκάδια του νησιού, άλλοτε μαζεύοντας βότανα και μυρωδικά, άλλοτε κυνηγώντας κι άλλοτε απλά και μόνο για να νιώσει το μεγαλείο της φύσης και τη μηδαμινότητα του Ανθρώπου  μπροστά σ΄αυτό. Ο Μάνος, λοιπόν, ζει μόνιμα -με τη γυναίκα και τα δύο μικρά παιδιά του- σ΄ένα υψόμετρο γύρω στα 1 000 μέτρα, αρκούμενος, σχεδόν αποκλειστικά, σ΄αυτά που του δίνει η φύση. Άντρακλας θεριό στην όψη, μα τρυφερός στην ψυχή και βαθυστόχαστος στη σκέψη. Ανήκει στην κατηγορία εκείνων των ανθρώπων που εμείς οι υπόλοιποι δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε τα κίνητρα και τις επιλογές τους και που μας κάνουν να αρχίσουμε να αμφισβητούμε το τι πραγματικά μπορεί να σημαίνει ευτυχία και ποιο είναι το πραγματικό νόημα της ζωής…

Γνώρισα νιούς και νιές, σε παραδοσιακά πανηγύρια,  να στροβιλίζονται εκστασιασμένοι στο ρυθμό του πεντοζάλη, βγαλμένο από τα σπλάχνα της λύρας  με τη βοήθεια των δοξαριών μαέστρων λυράρηδων… 

Προσκύνησα στο πέτρινο κυκλικό ναό του ορθόδοξου Αγίου των ερωτευμένων και της Αγάπης, του Άγιου Υάκινθου, στα ορεινά Ανώγεια και σε υψόμετρο 1 200 μέτρων, που κάθε χρόνο, στις 3 του Ιούλη, γιορτάζεται με διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις και όμορφες μουσικές και τραγούδια ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών…

Έφαγα στην εκπληκτική ταβέρνα στην είσοδο του φαραγγιού του Αγίου Αντωνίου, κάτω από τον παχύ ίσκιο των κισσών και των δένδρων και δίπλα ακριβώς από το μικρό ρέμα με τα κρυστάλλινα νερά  που, αν θες, σε ξεδιψούν ή, αν προτιμάς, κλείνεις τα μάτια και  γλυκά σε νανουρίζουν…

Δεν μπορώ να μην αναφέρω την όμορφη Χιόνα με το μοναδικό ταβερνάκι της πάνω στον λαξεμένο βράχο και θέα τα τυρκουάζ νερά του πελάγους που του φιλούν, άλλοτε πολύ τρυφερά και άλλοτε πολύ παθιασμένα, τα πόδια, φθάνοντας ακόμα ψηλότερα, λες και θέλουν να τον σφιχταγκαλιάσουν ή ακόμα και να τον καταπιούν…

Τέλος, έζησα την ευλογία του να ζεις και να μπορείς να απολαμβάνεις τη μεγαλοσύνη της φύσης και του Σύμπαντος, μέσα από τις υπέροχες Ανατολές, τα μοναδικά ηλιοβασιλέματα και τις συγκλονιστικές έναστρες νύχτες, καθισμένος, μέσα στην απόλυτη σιγαλιά, πάνω στη μισοβυθισμένη στη γη πέτρα, κάτω από την παμπάλαια ελιά της μικρής αυλής του παλιού πατρικού της Μαριάνθης, στο μικρό ορεινό χωριό με θέα το Λιβυκό πέλαγος και τους ατέλειωτους ελαιώνες που κατρακυλούν στην πλαγιά του βουνού μέχρι εκεί που αρχίζει η απεραντοσύνη του…

Ήταν χαράματα της 20ης του Ιούλη 1974, όταν άρχισε η συμφορά. Η Χούντα των συνταγματαρχών ολοκλήρωσε την καθ΄υπόδειξη αποστολή και την καταστροφική της θητεία. Το αποτέλεσμα γνωστό. Τη διχοτόμηση του νησιού και τη μέχρι σήμερα κατοχή του Βόρειου τμήματός του από τις δυνάμεις του Αττίλα. Αυτοί που το επέβαλαν είναι ακόμα και σήμερα «σύμμαχοί» μας. Το δίκιο και ο Νόμος του δυνατού, θα πεις. Λογικά, θα συμφωνήσω, συναισθηματικά, όμως, θα ματώσω.

Τέτοιες μέρες, δεν πρέπει ποτέ να τις ξεχνάμε, όσο μαύρες κι αν είναι. Κρατούν σε εγρήγορση την ψυχή, δημιουργούν μια αίσθηση συνέχειας στη ζωή μας και συμμετοχής σε ένα κοινωνικό Εγώ  και Γίγνεσθαι που αποτρέπει την υπαρξιακή μοναξιά και την εμφάνιση ενός ιστορικού Alzheimer. Ναι, γιατί άνθρωπος χωρίς ιστορική μνήμη είναι καράβι που ποτέ δεν επιστρέφει σε γνώριμο λιμάνι και λαός χωρίς ιστορικό παρελθόν είναι σαν γέροντας που η άνοια κατέστρεψε την εσωτερική πυξίδα που τον πλοηγούσε σε σημαντικά και ασήμαντα στιγμιότυπα, θύμησες και συναισθήματα που θα μπορούσαν να δώσουν χρώμα και νόημα ακόμα και σε ένα στείρο παρόν χωρίς  μέλλον…

Πέρασε μόλις μια βδομάδα από τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές και ήδη γινόμαστε μάρτυρες ενός νέου ήθους που δεν είναι άλλο από αυτό που πάντα υπήρχε στο συγκεκριμένο χώρο, δηλαδή το ήθος της υποκρισίας, της εμπάθειας, της αλαζονείας  και της άσβεστης εχθρότητας.

Πριν από δύο χρόνια περίπου,  αν δεν κάνω λάθος, είχε επιχειρηθεί και πάλι να χρισθεί επίτιμος διδάκτορας του Α.Π.Θ. ο μητροπολίτης του διχασμού, του φανατισμού και της εμπάθειας. Οι αντιδράσεις τότε εντονότατες και οδήγησαν στη ματαίωση της αναγόρευσης αυτής. Όχι, όμως, και αυτή τη φορά καθώς λήφθηκαν όλα τα απαραίτητα μέτρα. Εντελώς στα μουλωχτά και χωρίς την παραμικρή ενημέρωση του τύπου ή της ευρύτερης πανεπιστημιακής κοινότητας και του λαού της πόλης, πέραν κάποιων εκκλησιαστικών καναλιών, έγινε η μοναδική αυτή αναγόρευση. Θριάμβευσε και πάλι το δημοκρατικό πνεύμα και το πολυαναμενόμενο νέο ήθος. Γιατί χρειάζεται να εκτίθεται ολόκληρη η εκκλησιαστική κοινότητα και το πνεύμα που αντιπροσωπεύει προς χάριν ενός ματαιόδοξου και εμπαθούς ιεράρχη που δέχθηκε να γίνει η αναγόρευσή του κάτω από τόση αδιαφάνεια; Δίχως αυτήν δεν θα μπορούσε να περάσει την πόρτα του Παραδείσου;

Δεύτερο δείγμα του νέου ήθους ο διορισμός του πρώην αρχηγού της ΕΛΑΣ, την εποχή που συνέβη η τραγωδία στο Μάτι, ως Γ. Γ. Δημόσιας τάξης. Η σημερινή κυβέρνηση ζητούσε τότε την κεφαλή του ατόμου αυτού επί πίνακι, θεωρώντας τον ως έναν από τους βασικούς υπεύθυνους της αποτυχημένης διαχείρησης της κατάστασης. Σήμερα το χρίζει ως Γ.Γ. του υπουργείου Δημόσιας Τάξης...

Τρίτο δείγμα του νέου ανατέλλοντος ήθους οι δηλώσεις της νέας υφυπουργού Εργασίας, που εντελώς απροκάλυπτα, αποκάλεσε ως «ψυχικά νοσούντες» όλους τους αγωνιστές που βασανίστηκαν απάνθρωπα ή/και δολοφονήθηκαν από τη Χούντα. Ψυχικά άρρωστος, λοιπόν, ο Αλ. Παναγούλης, ο Ανδ. Λεντάκης, ο Καράγιωργας, ο Μανδηλαράς, ο Μουστακλής, ο φίλος μου ο Περικλής Κοροβέσης και τόσοι άλλοι…

Όταν μια νεόκοπη πολιτικός και νέος άνθρωπος, που δεν ζούσε καν την εποχή εκείνη, δίχως λόγο και «εν ψυχρώ», γίνεται τόσο προκλητικά βλάσφημη απέναντι σε αγωνιστές της Δημοκρατίας, αποδεκτούς από την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, μη σεβόμενη καν τη μνήμη των περισσοτέρων από αυτούς, τότε δεν έχουμε νέο ήθος αλλά νέο βούρκο που, αν συνεχίσει, ίσως και μας καταπιεί…

Ήταν άντρας όμορφος, μερακλής, καλοφαγάς, γλεντζές, γενναιόδωρος κι αγαπούσε τη ζωή, όπως κι ο καθένας άλλωστε, αλλά αυτός ίσως λίγο περισσότερο. Όποτε έβγαινε η παρέα για φαγητό, αυτός ήταν πάντα που έδινε την παραγγελία. Είχε καθιερωθεί, σαν τους άγραφους εκείνους νόμους που είναι πιο ισχυροί και από τους γραπτούς, συν το ότι οι σερβιτόροι, μάλλον από ένστικτο και διαίσθηση, πάντα αυτόν πλησίαζαν, όταν έφθανε η στιγμή να πάρουν παραγγελία. Τις περισσότερες φορές, οι σερβιτόροι που δεν τον γνώριζαν ρωτούσαν αν περιμένουμε κι άλλους γιατί πάντα παράγγελνε  τα διπλάσια από αυτά που φυσιολογικά χρειάζονταν. Και δεν έφθαναν όλα αυτά. Στο τέλος, υπήρχε πάντα, ασχέτως αν δεν κατέβαινε συνήθως μπουκιά παραπάνω, η περίφημη παραγγελία του «Χιονισμένου Καϊμάκτσαλαν», όπως την αποκαλούσε, που αποτελούνταν από 2 ή 3 πακέτα μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα , σε μια τεράστια πιατέλα, και επάνω τους τριμμένη περίπου ένα κιλό γραβιέρα ή κεφαλογραβιέρα.

Ποτέ δεν του χαλούσαμε χατίρι σε αυτές του τις υπερβολές γιατί είχε πολύ καλή καρδιά κι ευαισθησία μικρού παιδιού, αλλά και γιατί ήταν ένας πονεμένος άνθρωπος που γνώρισε από τα τρυφερά του χρόνια το σκληρό πρόσωπο της πραγματικής φτώχιας καθώς ορφάνεψε πολύ νωρίς από πατέρα, με τη μάνα του να δουλεύει από τα χαράματα μέχρι τη δύση του ηλίου για να μπορέσει να μεγαλώσει τον ίδιο και τον μικρότερο ανάπηρο αδελφό του που σκοτώθηκε στα 19 του από αυτοκίνητο σε έναν χωματόδρομο της φτωχικής προσφυγικής γειτονιάς που ζούσαμε…

Αυτά τα μαύρα χρόνια σημάδεψαν την ψυχή του με ίχνη ανεξίτηλα, και είναι βέβαιο πως αυτός ήταν ο λόγος που παράγγελνε -τώρα που είχε πλέον την άνεση- τα διπλάσια από αυτά που χρειάζονταν κάθε φορά. Το τελευταίο μας γεύμα ήταν το Σάββατο πριν τη Μεγάλη εβδομάδα, στο λιτό μα με υπέροχα κρεατικά ταβερνάκι ενός μικρού ορεινού χωριού στο Πάικο, όπου πάντα τέτοιες μέρες, Χριστούγεννα και Πάσχα, πηγαίναμε για το καθιερωμένο τσιμπούσι μας αλλά και για να αγοράσουμε το καλό βιολογικό κόκκινο κρασί που έφτιαχνε από τα αμπέλια του ένας απόμαχος ιερέας, στις παρυφές του χωριού. Ήταν η πρώτη φορά, στα τριάντα χρόνια που είμαστε φίλοι, που δεν επέμεινε στην παραγγελία του «Χιονισμένου Καϊμάκτσαλαν». Αυτό ήταν για μένα ένα πολύ ανησυχητικό σημάδι που μαρτυρούσε την πολύ επιβαρυμένη του πλέον υγεία…

Δύο-τρεις φορές το χρόνο, καλούσε όλη την παρέα από Θεσσαλονίκη στην ταβέρνα «Χρυσό παγώνι» ενός φίλου του, στα Ν. Πλάγια Χαλκιδικής, όπου γίνονταν αξέχαστα γλέντια με ότι καλύτερο βγάζει η θάλασσα και η στεριά, αλλά και όργανα και τραγούδια μέχρι εξάντλησης. Στο τέλος πάντα βέβαια, παρέμενε, σχεδόν ανέπαφο μέσα στην τεράστια πιατέλα του στη μέση του τραπεζιού, το αγέρωχο «Χιονισμένο Καϊμάκτσαλαν», που στα μάτια μου φάνταζε σαν την πληγωμένη, μεταφορικά και πραγματικά, καρδιά του αγαπημένου μας φίλου.

Σήμερα το πρωί, έγινε στην Άθυτο Χαλκιδικής  το μνημόσυνό του. Όλοι οι φίλοι ήμασταν εκεί. Όχι όμως για τσιμπούσια και τραγούδια, τη φορά αυτή, αλλά για να τιμήσουμε τη μνήμη του (ήταν μόνο 61 χρονών) και για να πιούμε έναν πικρό καφέ θυμούμενοι ατάκες και πεπραγμένα του. Εκεί, λοιπόν, έμαθα σήμερα, από έναν φίλο της παρέας που έχει εξοχικό στα Ν. Πλάγια, πως την Τετάρτη το βράδυ, λίγο πριν ξεσπάσει ο φονικός ανεμοστρόβιλος, πήγε με την οικογένειά του να φάνε στο  «Χρυσό παγώνι». Επειδή, όμως, ήταν γεμάτο έφυγαν για να πάνε με το αυτοκίνητο σε μιαν άλλη κοντινή ταβέρνα. Δεν απομακρύνθηκαν ούτε 100 μέτρα από το «Χρυσό παγώνι» όταν άρχισε ο χαλασμός. Μία λαμαρίνα ήρθε με δύναμη από το πουθενά και έσπασε το παρμπρίζ του αυτοκινήτου τους, σταματώντας με τη γωνία της ανάμεσα στο φίλο μου και τη σύζυγό του στα μπροστινά καθίσματα. Σώθηκαν σαν από θαύμα. Εκατό μέτρα πίσω, την ίδια στιγμή, έπεφταν νεκροί η μητέρα από τη Ρουμανία και ο 8χρονός γιός της από το στέγαστρο του «Χρυσού παγωνιού».

Το μέρος που στέγαζε τόσα χρόνια τις χαρές και τα γλέντια μας έγινε τάφος για κάποιους άλλους άτυχους συνανθρώπους μας. Ίσως καλύτερα που δεν πρόλαβε ο φίλος μας να ζήσει κι αυτά. Έφυγε για πάντα, τελείως άδικα όμως, σε μεγάλη ιδιωτική κλινική, εξαιτίας εντελώς λανθασμένων και καταδικασμένων εξαρχής ιατρικών πράξεων που οδήγησαν άμεσα σε επιπλοκές, ελαφρύνοντάς τον από το ένα του πόδι, μέχρι επάνω από το γόνατο, από 80 000 ευρώ για νοσηλεία δύο περίπου βδομάδων και, τελικά, και την ίδια του τη ζωή. Ευτυχώς, είχε πέσει σε κώμα και δεν αντιλήφθηκε ποτέ πως έμεινε με ένα πόδι. Είναι απολύτως βέβαιο πως δεν θα το άντεχε…

Καλό σου ταξίδι, αγαπημένε μας φίλε, εσύ ήσουν το πραγματικό χρυσό παγώνι με την ομορφιά ψυχής και παρουσίας που είχες, αν και με μια υπέροχη φωνή -που δεν διαθέτει ένα παγώνι όσο όμορφο κι αν είναι- που πάντα με καλούσε να κάνουμε ντουέτο…

Σ΄αγαπούμε πολύ, τόσο εγώ όσο κι η Μαριάνθη, που πάντα αποκαλούσες «φύλακα άγγελό» σου, και που για πρώτη φορά δεν ακολούθησες τις ιατρικές συμβουλές της που σου έσωσαν πολλές φορές τη ζωή τα τελευταία δέκα χρόνια…

ΥΓ. Σου αφιερώνω αυτό το τραγούδι που τραγουδήσαμε οι δυο μας σε ένα γλέντι μας στο Χρυσό Παγώνι, με τη συνοδεία των καταπληκτικών μουσικών φίλων σου που είχες φέρει

Νιώθω ευλογημένος, υπερήφανος κι ευγνώμων που γαλουχήθηκα με τέτοιες μουσικές, που γνώρισα από πολύ κοντά τους δημιουργούς τους, που αφέθηκα να με διαποτίσουν τόσο καθοριστικά ώστε να παράξουν τα αναγκαία εκείνα ψυχικά αντισώματα απέναντι σε κάθε είδους μολυσματικά και αποπλανητικά πολιτισμικά υποπροϊόντα και σε μια στάση ζωής όπου διαφεντεύει η δικτατορία του Εγώ...

Χαίρομαι απέραντα και προσπαθώ να κρύψω τη συγκίνησή μου, βλέποντας τη μονάκριβή μου να αγγίζεται και να προστρέχει, ανυστερόβουλα και με αυταπάρνηση, σε κάθε ανθρώπινο πόνο, χωρίς να το λέει, συνήθως, σχεδόν σε κανέναν, ούτε καν σε μένα. Χαίρομαι που μου λέει πως υπάρχουν πολλά νέα παιδιά που κάνουν το ίδιο με την ίδια διάθεση και γενναιοδωρία. Χαίρομαι και παίρνω κουράγιο πως, ίσως, υπάρχει ακόμα ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο, για ένα καλύτερο αύριο και πως, ίσως, το πάθημα γίνει κάποια στιγμή, για το ψάρι, μάθημα…