Ο Β. -ένα όμορφο και χαρισματικό παλληκάρι με καταγωγή από την Κρήτη- ήταν ο καλύτερός μου φίλος στη Σουηδία. Αριστούχος φοιτητής του Πολυτεχνείου στη Θεσσαλονίκη, πήρε των ομματιών του για την ξενιτιά, παρατώντας οικογένεια, φίλους,  σπουδές και άριστες προοπτικές για μια λαμπρή ακαδημαϊκή και όχι μόνο καριέρα, φαρμακωμένος από την κατάληξη ενός πολύ μεγάλου έρωτα.

Ήταν συμφοιτήτριά του η λεγάμενη και την είχε σαν θεά του. Αυτή, όμως, παρόλο που έδειχνε να είναι ερωτευμένη μαζί του, συχνά-πυκνά τον κεράτωνε με διάφορους τύπους που γνώριζε και του το ΄λεγε. Πάντα, όμως,  επέστρεφε στο Β. κι αυτός κάθε φορά τη συγχωρούσε, μη μπορώντας να φαντασθεί τον εαυτό του δίχως αυτήν. Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε όταν μια μέρα εμφανίστηκε στο σπίτι του με τον καλύτερό του φίλο, ανακοινώνοντάς του πως οι δυο τους είναι ζευγάρι και πως δεν θέλουν από εδώ και πέρα να τους ενοχλήσει…!!! Μετά από αυτό, ήταν σαν να νεκρώθηκε μέσα του ένα μεγάλο κομμάτι της ψυχής του και μαζί του ό,τι υπήρχε σ΄αυτό από Ελλάδα.

Πολύ κλειστός χαρακτήρας ο Β., σπάνια έδειχνε συναισθήματα, λογικός σαν μαθηματική εξίσωση και απόμακρος σαν ίσκιος. Δεν ξέρω τι βρήκε σε μένα και δέθηκε μαζί μου, εγώ, όμως, τον διάβαζα σαν ανοιχτό βιβλίο, ανασαίνοντας τον πόνο, τις ευαισθησίες, τον πλούτο των φιμωμένων συναισθημάτων του και τον τεράστιο φόβο του για εγγύτητα.

Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν τρεις δεκαετίες περίπου για να μου αποκαλύψει πολύ πρόσφατα -και με αφορμή ένα μέιλ μου, όπου του ανέφερα, μεταξύ άλλων, πως ποτέ του δεν θέλησε να μιλήσουμε για γκόμενες- για τους λόγους που τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει την Ελλάδα,  γιατί «παρεξηγήθηκε» και αποσύρθηκε για ένα διάστημα από τη φιλική μας σχέση και τι τον έκανε να με εμπιστευθεί σαν άνθρωπο περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον.

Αυτός είναι, πολύ συνοπτικά, ο φίλος μου ο Β. Ένας αχινός που, όμως, μέσα του κρύβει σπάνιας γεύσης μέλι αλλά ποιος να το φανταστεί…

 Δυο περίπου χρόνια, λοιπόν, πριν επιστρέψω μόνιμα στην Ελλάδα, ο Β. στην κυριολεξία εξαφανίστηκε χωρίς ποτέ μου να μπορέσω να καταλάβω το γιατί και κάθε προσπάθειά να τον προσεγγίσω έπεφτε στο κενό. Μία μέρα πριν επιστρέψω μόνιμα στην πατρίδα, μου ΄στειλε με έναν κοινό μας φίλο τρεις μικρές ακουαρέλες που ζωγράφισε ο ίδιος ειδικά για μένα για να τις πάρω μαζί μου. Όλα αυτά τα χρόνια τις έχω σαν φυλαχτό δίπλα στο γραφείο μου...

Πέρασαν, όπως είπαμε, τρεις περίπου δεκαετίες από τότε, και τον αναζήτησα γιατί αλλιώς ποτέ μου δεν θα ησύχαζα. Βρήκα, μετά από έναν μαραθώνιο αρκετών μηνών, το μέιλ του και του ΄γραψα από καρδιάς όλα όσα ήθελα να του πω όλα αυτά τα χρόνια. Μου απάντησε αμέσως, λέγοντας πως το περίμενε, πως ήταν σίγουρος πως θα τον αναζητούσα και πως χαίρεται πάρα πολύ γι΄αυτό. Είπαμε πάρα πολλά -μέσα από μέιλ, όμως- για τα οποία ποτέ πριν  δεν είχαμε μιλήσει γιατί ο ίδιος, κυρίως, δεν έδινε την ευκαιρία. Μου ζήτησε να μην του τηλεφωνήσω, μην τυχόν και χαθεί όλη αυτή η μαγεία της επικοινωνίας μας από τυχόν αμήχανες σιωπές και τετριμμένες κουβέντες. Το σεβάστηκα, όπως άλλωστε και όλες του τις ιδιαιτερότητες από πάντα…

Κάποια στιγμή του ζήτησα να μου πει το λόγο που αποσύρθηκε ξαφνικά από τη φιλική μας σχέση και η απάντησή του ήταν η εξής: «Η Α. ήταν πολύ καλή μου φίλη και το ΄ξερες. Ήταν πολύ ζορισμένη ψυχικά εκείνη την περίοδο της ζωής της, όταν σου ζήτησα να τη δεις καθώς θεωρούσα πως ήσουν ο πλέον κατάλληλος γι΄αυτήν να τη βοηθήσει. Κλείσατε ραντεβού για να τα πείτε και όταν, μετά από λίγες μέρες σε ρώτησα τι έγινε, μου απάντησες πως την πήδηξες και πως δεν θα υπάρξει συνέχεια»...

Δεν ξέρω αν ξέχασε τι του είχα πει ή αν τα πράγματα παραμορφώθηκαν στους σκοτεινούς δαιδάλους του λογισμού του. Του εξήγησα για μία ακόμη φορά πως η Α. μου ζήτησε να βρεθούμε εκτός γραφείου γιατί έτσι θα ένιωθε πιο άνετα, και με κάλεσε στο σπίτι της για να μιλήσουμε. Κάποια στιγμή, ανεβαίνοντας την ξύλινη εσωτερική σκάλα του διαμερίσματός της για να μου δείξει το ατελιέ ζωγραφικής της που βρίσκονταν στον επάνω όροφο, σχεδόν με βίασε πάνω στις σκάλες. Καθώς ντυνόμουν για να φύγω αρκετά αργότερα, μου είπε πως αυτό που έγινε ήταν η καλύτερη ψυχοθεραπεία και πως δεν χρειάζεται να νιώθω άβολα καθώς θα πει στο Β. πως ό,τι έγινε ήταν αποκλειστικά με δική της πρωτοβουλία και ευθύνη.

Δεν ξέρω τι του είπε αλλά ο Β. έκανε ένα τρομερό deja vu τότε, βλέποντας υποσυνείδητα στο πρόσωπό μου τον καλύτερό του φίλο στην Ελλάδα που τα είχε φτιάξει με την μεγάλη του αγάπη πίσω από την πλάτη του…

«Εσύ θυμάσαι πως γνωριστήκαμε;» με ρώτησε. Για έναν παράξενο λόγο, δεν θυμόμουν απολύτως τίποτα.

« Ήταν σούρουπο» συνέχισε «και προχωρούσα στη Sveavägen (ένας πολύ κεντρικός δρόμος της Στοκχόλμης) για να πάω στον Ελληνικό σύλλογο. Είχα μόλις μια βδομάδα στη Σουηδία. Ξαφνικά, με διπλαρώνουν δύο ντιρέκια Σουηδοί που άρχισαν να με σπρώχνουν, να με τραβούν, να μου φωνάζουν και να γελούν. Οι λιγοστοί περαστικοί, εκείνην την ώρα, συνέχισαν το δρόμο τους ώσπου, ως από μηχανής θεός βλέπω κάποιον να ορμά, να δίνει μια δυνατή γροθιά στον έναν που έπεσε με ματωμένη μούρη κάτω και αμέσως μετά να πιάνεις τον άλλον από το γιακά του μπουφάν του, να τον σηκώνεις ψηλά και να τον κολλάς στον τοίχο ουρλιάζοντας ελληνικές βρισιές και κάτι σουηδικά. Σε κοιτούσε έντρομος και όταν τον άφησες κάτω το έβαλαν και οι δυο στα πόδια σκουντουφλώντας».

«Έλληνας είσαι;» σε ρώτησα. «Για κοίτα που πέσαμε» μου απάντησες και, πιάνοντάς με από τον ώμο, μου είπες να πάμε να με κεράσεις έναν ζεστό καφέ στον Ελληνικό σύλλογο που βρίσκονταν εκεί κοντά. Από εκείνο το βράδυ αρχίσαμε να κάνουμε παρέα σχεδόν κάθε μέρα. Εκείνο το διάστημα, εσύ κοιμόσουν στο σύλλογο πάνω σε καρέκλες κι εγώ σε μια κουβέρτα στο πάτωμα του φοιτητικού δωματίου ενός γνωστού μιας ξαδέλφης μου. Αυτό, όμως, που με έκανε να σε νιώσω δικό μου άνθρωπο ήταν πως όταν χωρίσαμε εκείνο το βράδυ μου έδωσες ένα χαρτονόμισμα των δέκα κορωνών γιατί κατάλαβες πως δεν είχα μία. Κι εγώ κατάλαβα λίγο καιρό αργότερα πως το δεκάρικο αυτό ήταν ό,τι είχες και δεν είχες εκείνη τη στιγμή»…

Κι όλα αυτά ξεκαθάρισαν σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά...

Κι ούτε θα με στέρξει το άστρο μου
ούτε θα με λυπηθεί το κύμα 
ούτε θα σωθώ στο κάστρο μου,
αν φοβηθώ και αν δεν κάνω βήμα.....