Ξαφνικά, κάτι αλλάζει στη ζωή μας, δημιουργώντας μας την αίσθηση πως «μεγαλώσαμε», μα που, παρόλ΄αυτά, είναι ακόμα αρκετά ασαφές. Λογικά, γνωρίζουμε περί τίνος πρόκειται αλλά και πάλι είναι σαν κάτι να λείπει…
Ασχέτως από το αν αγαπάμε τη σύντροφό μας, και δώσαμε μαζί της φοβερό αγώνα μέχρι να φθάσουμε στη στιγμή αυτή, ή από το αν «απλά συνέβη» -επειδή «έτσι ήρθαν τα πράγματα» ή επειδή «αυτή το αποφάσισε»- ή ακόμα επειδή στα αποτελέσματα του DNA-test αναγράφεται ως πατέρας η αφεντιά μας, καλούμαστε να δώσουμε μπουρμπουάρ στη νοσοκόμα που μας ανακοινώνει χαμογελώντας το χαρμόσυνο νέο, να δεχθούμε τις ευχές και τα φιλιά συγγενών και φίλων, να ανοίξουμε σαμπάνια και ν΄ ανάψουμε πούρο…
Για αρκετούς άντρες, ο εντοπισμός αυτής της «αίσθησης του πατέρα» μέσα τους δεν είναι κάτι το αυτονόητο. Η γυναίκα κουβαλά εντός της και για εννέα μήνες την απτή απόδειξη της μητρότητάς της, ζει κάθε λεπτό την αίσθηση αυτή και έχει συνήθως το χρόνο να εξοικειωθεί με το νέο της ρόλο. Η φύση κάνει τις περισσότερες φορές πολύ καλά τη δουλειά της…
ΔΕΝ γίνεται κάποιος πατέρας διαμέσου της εγκυμοσύνης της συντρόφου του, ΟΥΤΕ έχοντας δει την απεικόνιση των υπερήχων σε μια οθόνη ή σε μια σερπαντίνα γλασέ χαρτιού ΟΥΤΕ νιώθοντας τις κλωτσιές του εμβρύου στην κοιλιά της υποψήφιας μητέρας, αλλά αρκετές φορές ΟΥΤΕ και μετά από τα συγχαρητήρια και τις αγκαλιές έξω από την αίθουσα τοκετών.
Έχω συναντήσει καταπληκτικούς πατεράδες, αλλά και άλλους που δεν θα έπρεπε ποτέ να έχουν γίνει γονείς. Έχω συναντήσει φρικτούς πατεράδες για τα βιολογικά τους παιδιά που να μετατρέπονται σε θαυμάσιους πατεράδες των παιδιών της νέας τους συντρόφου, Πολύ συχνότερα, όμως, έχω συναντήσει άντρες που συνεχίζουν τη ζωή τους, μετά τη γέννηση των παιδιών τους, σαν να μην έχει συμβεί σχεδόν τίποτα. Αφήνουν στη σύντροφό τους όλες τις ευθύνες της καθημερινότητας, βάσει του απόηχου κάποιου άγραφου ανδρικού εφευρήματος που λέει: «Αυτός που γεννά το παιδί, αναλαμβάνει και τη φροντίδα του..».
Ολόκληρο το κοινωνικό μας οικοδόμημα στηρίζεται ακόμα στην παραπάνω θεώρηση, και οι συνέπειές του δεν είναι δύσκολο να διαπιστωθούν. Πόσοι από τους «πατεράδες» αυτούς, νομίζετε, πως «συνειδητοποιούν» πως είναι πατεράδες, όταν η σύζυγός τους ζητά διαζύγιο και την πλήρη κηδεμονία των παιδιών τους καθώς και την ανάλογη διατροφή; Τότε, διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ισχυριζόμενοι πως δεν υπάρχει τίποτα σπουδαιότερο στη ζωή τους από τα παιδιά τους. Ο προηγούμενος χρόνος είναι σαν να μη μετρά…
Κάθε αρσενικό μπορεί να γίνει «πατέρας» νομικά, μουσκεύοντας το «εργαλείο» του όπου λάχει χωρίς προφύλαξη και γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια τα υπόλοιπα. Το να γίνει, όμως, μπαμπάς απαιτεί απείρως περισσότερα και κυρίως σε ένα συναισθηματικό επίπεδο. Θα πρέπει να θέλουμε να δοθούμε και να ασχοληθούμε όχι μόνο με το παιδί αλλά και με τις διαφοροποιημένες -πρακτικές και συναισθηματικές- ανάγκες της συντρόφου μας. Να θέλουμε να συμμετέχουμε και να επηρεάζουμε, να γίνουμε ένα φυσικό και αυτονόητο μέρος ενός κοινού «γίγνεσθαι» διαχρονικά. Δεν αρκεί να βράζουμε σπαγγέτι και να βγάζουμε τον μπόμπιρα βόλτα στο πάρκο με το καρότσι τις Κυριακές…
Για να καταφέρει κάποιος να αναπαράξει αυτά τα αυτονόητα -αλλά συχνά ανέφικτα- θα πρέπει, συνήθως, να τα έχει εισπράξει ο ίδιος ως παιδί. Να έχει εκείνη την ετοιμότητα και ωριμότητα που θα του επιτρέψουν να ολοκληρώσει τον εσωτερικό ψυχικό διάλογο -ήδη από την αρχή της εγκυμοσύνης- που θα τον μετατρέψει σε «πατέρα-μπαμπά». Έναν εσωτερικό διάλογο με τρεις διαφορετικές διαστάσεις που αφορά παρελθόν, παρόν και μέλλον…
Όταν γεννιέται ένα παιδί, γεννιούνται ταυτόχρονα δύο γονείς και μία οικογένεια. Η αλλαγή της ζωής είναι τεράστια, τίποτα πια δεν είναι ίδιο με πριν και οι τεράστιες αλλαγές εμπεριέχουν -εκτός από την όποια χαρά και δικαίωση- άγχος, ανασφάλεια, αβεβαιότητα και ενδεχόμενα κρίσης που απαιτούν ικανότητα ευελιξίας και προσαρμογής…
Δεν είναι καθόλου τόσο απλό όσο φαίνεται ή ακούγεται το να μεταβληθείς -και να είσαι ταυτόχρονα- από παιδί κάποιου σε γονιό κάποιου. Είναι πολύ σύνθετο και μπορεί να προκαλέσει πολλές εσωτερικές, αλλά και εξωτερικές, συγκρούσεις. Όλες μας οι σχέσεις αλλάζουν. Προς τη/τον σύντροφο, τους γονείς, τα αδέλφια, τους φίλους, τους συναδέλφους, τον ίδιο τον εαυτό, ακόμα και προς τα κατοικίδια, αν έχουμε…
Το ότι μία στις δέκα γυναίκες εμφανίζουν επιλόχεια κατάθλιψη ίσως λέει πολλά…
Χρειάζονται εννέα μήνες για να γεννηθεί ένα παιδί, αλλά αρκετές φορές πολλοί περισσότεροι, ίσως και χρόνια, για να γεννηθεί ένας γονιός και μάλιστα γένους αρσενικού. Στο θέμα αυτό η φύση δεν αρκεί ούτε και κάνει πάντα τη δουλειά της…
4 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΠολλοί ενήλικες, είτε ως γονείς είτε ως προσωπικό παιδικών σταθμών είτε ως νηπιαγωγοί, βλέπουν την ώρα του παραμυθιού με τα παιδιά ως μια επαναλαμβανόμενη αγγαρεία που θα πρέπει να διεκπεραιωθεί, όπως και πολλές άλλες ρουτίνες που απαιτεί η φροντίδα των μικρών παιδιών. Οι περισσότεροι από αυτούς μάλλον δεν γνωρίζουν την τεράστια εξελικτική, γλωσσική, παιδαγωγική και εκπαιδευτική αξία των παραμυθιών και την ευκαιρία που έχουν να διευκολύνουν το παιδί, για παράδειγμα, στη διαχείριση δύσκολων καταστάσεων, συναισθημάτων, φόβων -ρεαλιστικών και μη- κ.τ.λ., με έναν απόλυτα φυσικό και αβίαστο για το παιδί τρόπο.
Η εμπειρία με τη μονάκριβή μου, ως προς το θέμα αυτό, με δίδαξε απίστευτα πολλά που καμία εκπαίδευση δεν μπορεί να μας διδάξει, μου έδειξε δρόμους άγνωστους που οδηγούν όχι μόνο προς την ψυχή του παιδιού αλλά και στη δική μου ως γονέα και ενήλικα, και, τέλος, μου έδωσε πάμπολλες και γόνιμες ιδέες-εργαλεία στη δουλειά μου με παιδιά που αντιμετωπίζουν ή έχουν σοβαρά οικογενειακά ή/και ψυχικά προβλήματα.
Την αρχική ιδέα μου την έδωσε η τετράχρονη τότε Ν., που ένα βράδυ, ακούγοντας για πολλοστή φορά κάποιο συγκεκριμένο παραμύθι κουρνιασμένη στην αγκαλιά μου, με διακόπτει αλλάζοντας την πλοκή του παραμυθιού.
- «Μα δεν είναι έτσι το παραμύθι», της λέω έκπληκτος!
- «Το ξέρω», μου απαντά, «όμως έτσι, θα γίνει ένα καινούργιο παραμύθι, αλλά και δεν θα χρειάζεται να μου αγοράζεις συνέχεια άλλα παραμύθια και να ξοδεύεσαι!».
Έμεινα, φυσικά, άφωνος και από τότε άρχισε για τους δυο μας -και όχι μόνο- μια νέα εποχή παραμυθιού και επικοινωνίας. Κατασκευάσαμε με απλά υλικά, στο υπνοδωμάτιό της, μια μικρή ζεστή γωνιά παραμυθιού. Ήταν σαν μια μικρή σπηλιά, με αναπαυτικά μαξιλάρια, με λουλούδια, πεταλούδες και πουλάκια κολλημένα στους τοίχους της, και κάποια αγαπημένα της αντικείμενα. Εκεί κουρνιάζαμε οι δυο μας και αρχίσαμε να «κατασκευάζουμε» τα δικά μας παραμύθια, να αυτοσχεδιάζουμε και να παραλλάσουμε.
Για να κεντρίσω τη φαντασία της, να εξασκήσω την αυτοσυγκέντρωσή της, αλλά και για να γίνει η ώρα του παραμυθιού πιο συναρπαστική, σβήναμε τα πολλά φώτα και κάναμε, για παράδειγμα, το εξής:
- Δεν θα κοιτάς τις εικόνες του παραμυθιού, της έλεγα. Θα αρχίσω να διαβάζω και εσύ θα κλείσεις τα μάτια σου και, αν θέλεις, θα μπορείς να δεις τις δικές σου εικόνες, αυτές που εσύ θέλεις να δεις. Εσύ θα αποφασίζεις πως θα είναι οι εικόνες σου. Αυτό το ονομάζουμε φαντασία.
Μετά το παραμύθι, συζητούσαμε για τις εικόνες που είδε, πως ένιωσε, τι σκέφθηκε. Αυτή η δραστηριότητα έγινε η αγαπημένη της για μεγάλο χρονικό διάστημα. Διαπίστωσα πως όξυνε τη φαντασία της, εμπλούτισε τη λεκτική της ικανότητα, τη βοήθησε να εκφράζεται αμεσότερα συναισθηματικά, συγκρότησε κατά πολύ τη σκέψη και το λόγο της, και έδωσε κάποιες φορές σε εμένα τη δυνατότητα να εντοπίσω έγκαιρα τι την απασχολεί ή την προβληματίζει, πριν καν μου το εκφράσει άμεσα.
Άλλες πάλι φορές, παίζαμε Καραγκιόζη αυτοσχεδιάζοντας ή δημιουργούσαμε τα δικά μας παραμύθια. Φορούσαμε κάτι (κάποια περούκα, καπέλο, κάποια ρούχα κ.τ.λ.), που να προσδίδει αμεσότητα στο ρόλο μας και μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο όλο εγχείρημα, παίρναμε και μερικά λούτρινα ζωάκια για βοήθεια και βήμα-βήμα -μια ο ένας και μια ο άλλος με τη σειρά- φθάναμε συχνά στις πιο απρόβλεπτες και ενδιαφέρουσες εκβάσεις.
Σε αυτήν την από κοινού δημιουργία μιας ιστορίας/παραμυθιού, έχω καταφύγει αρκετές φορές και στη θεραπεία μικρών παιδιών που έχουν βιώσει κάποιο σοβαρό ψυχικό τραύμα και που έχουν κυριολεκτικά «μπλοκάρει» ψυχικά και συναισθηματικά. Το αποτέλεσμα είναι συχνά συγκλονιστικό, όπως, την προηγούμενη εβδομάδα, με την περίπτωση πραγματογνωμοσύνης δύο μικρών κοριτσιών, 4 και 2 ½ χρονών, που κακοποιήθηκαν σεξουαλικά από τον πατέρα τους…
Η ζωή των περισσοτέρων από εμάς έχει γίνει δύσκολη και αγχώδης. Ο χρόνος μας, ακόμα και για τα πλέον απαραίτητα, μοιάζει πολλές φορές να μην επαρκεί. Όμως, η αφιέρωση χρόνου για τα παιδιά μας, ιδιαίτερα όταν γίνεται με ένα δημιουργικό, ευχάριστο και ενδιαφέροντα τρόπο, είναι πραγματικά επένδυση ζωής και απόλαυσης και για τα δύο μέρη.
3 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΤο χειροποίητο σκαρί του "Πρίγκηπα" μας πλησιάζει μεγαλόπρεπα...!!! (29/9/2012)
Ο καιρός ήταν υπέροχος. Θύμιζε όψιμη άνοιξη, όμως με άρωμα από λεμόνι και ρόδι. Η θάλασσα, σωστός καθρέφτης, αντικατόπτριζε τις σιλουέτες των πανέμορφων σκαριών που ανέμεναν πανέτοιμα την ώρα της εκκίνησης.
Όλοι και πάλι εκεί. Φίλοι καλοί, καρντάσια, συνάδελφοι, συντροφευτές του πελάγους στα όρτσα και στα πρίμα, στο γέλιο και στο δάκρυ, λάτρεις της αρμύρας και της θαλασσινής αύρας, ονειρολάτρες, κυνηγοί της ουτοπίας αλλά και θεμελιωτές του σήμερα.
Ο πλάνος καιρός σιγόνταρε τη διάθεση στα πάνω και στα κάτω της, κάνοντας τα ποτήρια των ανυπόμονων θαλασσοπόρων να γεμίζουν ασταμάτητα, μπας και τη σταθεροποιήσουν σε ανεκτά ψηλά όρια. Στο Νεμέα του Μίμη, βγήκαν τα μπαγλαμαδάκια για να βοηθήσουν κι αυτά, θυμίζοντας κάτι από τα ανεπανάληπτα παλιά…
Σιγά-σιγά, άρχισαν τα φίνα σκαριά, το ένα μετά το άλλο, να εγκαταλείπουν την ασφαλή, μα βαρετή, αγκαλιά της μαρίνας, κινώντας για το σημείο εκκίνησης. Σε λίγη ώρα, όλα ήσαν εκεί, σχηματίζοντας ένα πολύχρωμο μα και παράξενο γαϊτανάκι. Η φωνή από τον τηλεβόα μας συνέφερε από τις σκέψεις και τις μνήμες μας, λέγοντας λόγια όμορφα, σεμνά και απέριττα, όπως ήταν και όλη η ζωή του αγαπημένου μας καρντασιού…
Αμέσως μετά, η θάλασσα κεντήθηκε από τα δεκάδες πολύχρωμα λουλούδια που έπεφταν από παντού, και το άρωμα του ιωδίου και της αρμύρας παραχώρησε τη θέση του στο άρωμα του γλυκάνισου από το τσιπουράκι που χυνόταν από τα δεκάδες καραφάκια, για νάχει ο Μεγάλος Απών να πίνει ΄κει που βρίσκεται.
Ακολούθησε ένα λεπτό σιγής που τη διατάρασσαν κάποιοι βουβοί λυγμοί και βαρείς αναστεναγμοί που έγιναν κλάμα, όταν, αμέσως μετά, ακούστηκε, μέσα στην απόλυτη ησυχία, ο παραπονιάρικος ήχος από το μπαγλαμαδάκι του Νικόλα, στα χέρια του Γιάννη, να ψελλίζει:
«Ραγίζει απόψε η καρδιά με το μπαγλαμαδάκι,
πολλά κομμάτια έγινε σπασμένο ποτηράκι…».
Αποφασίσαμε να μην τρέξουμε. Είχαμε και τη Βαρβάρα μαζί μας που ήταν καταπονημένη και έπρεπε να γυρίσει σπίτι να ξαποστάσει λίγο. Καλύτερα για τους άλλους, γιατί θα βλέπανε τη…σκόνη μας στον ορίζοντα…, ως συνήθως…!!! Και αύριο μέρα είναι… Μετά το τέλος της δεύτερης ιστιοδρομίας, θα γίνει η απονομή των επάθλων στους νικητές των διαφόρων κατηγοριών. Ένα από αυτά, ένας υπέροχος χειροποίητος μπαγλαμάς που έφτιαξε ο Γιάννης, πανομοιότυπος με αυτόν του Παπάζη που του τον έφτιαξε πριν από 23 ακριβώς χρόνια. Μοναδική υποχρέωση αυτού που τον κέρδισε, να παίζει κάθε χρόνο τέτοια μέρα ένα τραγουδάκι στην απονομή των επάθλων των αγώνων!!! Θα ακολουθήσει γιορτούλα φίλων, με μπόλικη μουσική και τσιπουράκι, έτσι όπως του άρεζε…
Η απονομή έγινε και ήταν πολύ όμορφα και φιλικά. Όλοι σχεδόν γνωριζόμαστε μεταξύ μας μετά από τόσων χρόνων συναπαντήματα εντός και εκτός θάλασσας. Το Νεμέα του Καστερά, με τους μουσικούς του Νικόλα και κάποιους άλλους φίλους για πλήρωμα, ήρθε τρίτο στην κατηγορία του. Θαύμα, καθώς όλοι, πριν καν ξεκινήσει ο αγώνας, «διατελούσαν εν ευθυμία…»!!! Ο δικός μας απεσταλμένος, ο Νούλης -μιας που εμείς δεν τρέξαμε- βγήκε πρώτος, πιλοτάροντας το Αργώ!!! Το γλεντάκι ήταν πολύ όμορφο δίπλα στη θάλασσα και κάτω από το βλέμμα των αστεριών και του φεγγαριού. Ήπιαμε, παίξαμε, τραγουδήσαμε… Μόνο Εσύ έλειπες, αν και ήσουν παρών στην κάθε μας στιγμή…
Λέμε, ρε καρντάσι λατρεμένο, πως όλα αυτά τα κάνουμε για σένα, μα, εγώ νομίζω, πως ξεγελάμε τον εαυτό μας. Όλα αυτά εμείς τα έχουμε ανάγκη, για να βρισκόμαστε όλοι μαζί όπως πάντα, να σε τιμούμε, να σε θυμόμαστε, και με τον τρόπο αυτό να ‘ρχόμαστε όσο γίνεται κοντύτερά σου…
[https://www.youtube.com/watch?v=SyoL4KPkMEE&feature=fvsr]
- Στείλε Σχόλιο