Είναι σχεδόν βέβαιο πως αν ρωτήσουμε έναν άνδρα φίλο ή συνάδελφό μας πότε έκλαψε τελευταία φορά, οι πιθανότερες απαντήσεις που θα πάρουμε θα είναι: «Ούτε που θυμάμαι», «Πριν από πολλά χρόνια», «Στη γέννηση του παιδιού μου» και άλλα παρόμοια κι ανώδυνα. Δάκρυα λύπης, πίκρας ή ψυχικού πόνου μοιάζει να είναι κάτι πολύ βαρύ, ανεπίτρεπτο και μη ανδρικό. Το φύσημα της μύτης και το σκούπισμα των δακρύων είναι γυναικεία ή «αδελφίστικη» υπόθεση. Ένας πραγματικός άνδρας θα σφίξει τα δόντια  και τον κόμπο της γραβάτας του, αν φορά, θα χτενιστεί και θα συνεχίσει κανονικά τη ζωή του όσο βαριά και δύσκολη μπορεί να ήταν η κατάσταση που βίωσε…

Πόσα, αλήθεια, εμφράγματα στη συναισθηματική μας ζωή και πόση μοναξιά και δυστυχία έχουν προκαλέσει οι διάφοροι μύθοι και τα διάφορα στερεότυπα γύρω από το ρόλο και τη συμπεριφορά των δύο φύλων; Πόσοι άνδρες δεν έχουν κλάψει κρυφά, λες και έπρεπε να κρύψουν από τους άλλους κάποιο σοβαρό τους κουσούρι, αλλά και εξαιτίας της ντροπής στο ενδεχόμενο να χαρακτηρισθούν ως αδύναμοι και όχι αληθινοί άνδρες…

Αληθινός είναι, λοιπόν, αυτός που κρύβεται και αυτός που δείχνει κάτι άλλο από την πραγματική του φύση; Η ευαισθησία, όμως, αποτελεί ιδιοσυστασιακό στοιχείο χαρακτήρα κάθε έμψυχου όντος σε αυτόν τον πλανήτη και χωρίς αυτήν ο κόσμος θα ήταν, με βεβαιότητα, απίστευτα πιο σκληρός και αφόρητος, έχοντας τη βία και την αβεβαιότητα της ζούγκλας των άγριων θηρίων, αλλά ίσως και να μην επιβιώναμε καν ως είδος…

Ευαισθησία σημαίνει δυνατότητα κατανόησης των συναισθημάτων των άλλων. Κι όμως, σε έναν επί αιώνες ανδροκρατούμενο κόσμο η ευαισθησία ταυτίστηκε, όλως «παραδόξως», με την ευαλωτότητα και την αδυναμία,  στοιχεία παντελώς ασύμβατα με τη θεώρηση του άνδρα ως συμβόλου δύναμης, εξουσίας και σεξουαλικής επάρκειας…

Υπήρξαν, και εξακολουθούν να υπάρχουν, αρκετά στερεότυπα που έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της ταυτότητας των δύο φύλων στο διάβα των αιώνων, βασιζόμενα σε μύθους, μισές αλήθειες και σκανδαλώδη ψεύδη.

«Οι άνδρες δεν κλαίνε», «Μην κλαις σαν γυναικούλα», «Οι γυναίκες προτιμούν τα κακά αγόρια» κ.τ.λ. Αυτό το τελευταίο, όπως και άλλα ανάλογα, δεν είναι και τόσο αναληθές, λαμβάνοντας υπόψη πως και οι γυναίκες μεγάλωσαν αφομοιώνοντας τους ίδιους μύθους και δεν είναι τόσο εύκολο να τους αποβάλουν μόνο και μόνο επειδή λογικά μπορεί να τους απορρίπτουν. Μία νέα γυναίκα μου είπε πριν από μερικά χρόνια: «Πιστεύω ακράδαντα στην ισοτιμία των δύο φύλων και στη μη ύπαρξη απόλυτων διαχωριστικών γραμμών μεταξύ τους. Όμως, όταν βλέπω το σύζυγό μου να κάνει, για παράδειγμα, ηλεκτρική σκούπα, που εγώ του το ζητώ, ξενερώνω ερωτικά…

Πολλοί άνδρες έχουν ενστερνιστεί σε τέτοιο βαθμό αυτά τα στερεότυπα που γίνονται, στην κυριολεξία, εχθροί του ίδιου τους του εαυτού. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη φράση που είπε στον αείμνηστο φίλο-αδελφό  Νικόλα Παπάζογλου ένας άλλος πολύ καλός του φίλος και γνήσιος εκπρόσωπος άνδρα παλιάς κοπής, όταν η κατάσταση διαφαίνονταν πλέον μη αναστρέψιμη. «Μη χάσεις την αξιοπρέπειά σου», του είπε, υπονοώντας να μη δείξει φόβο, να μην κλάψει και να μη λιποψυχήσει μπρος στο θάνατο!  Το είπε εντελώς αυθόρμητα, εκφράζοντας προφανώς το υποσυνείδητό του και τη δική του θλίψη για το φίλο που έβλεπε πως χάνει και χωρίς ο Νικόλας να έχει δείξει το παραμικρό δείγμα φόβου μέχρι τη στιγμή εκείνη, αλλά και μέχρι το τέλος. Αντίθετα, μέσα στους φριχτούς του πόνους κι όταν αυτοί δεν αντέχονταν πια, έλεγε μέσα από τα δόντια: «Που είσαι, ρε π..στη, έλα πάρε με, να τελειώνουμε»…

Ψυχούλα γλυκιά και τρυφερή, πόσο γενναίος, δυνατός, αλλά συνάμα και ευαίσθητος ήσουν πάντα. Ένας πραγματικός Άνδρας με όλη τη σημασία της λέξης. Πόσο μας λείπεις…

Η αποδοχή από εμάς τους άνδρες της ευαίσθητης πτυχής του εαυτού και του ανδρισμού μας και του ότι δεν είναι καθόλου απαραίτητο και ανθρώπινο να δείχνουμε πάση θυσία δυνατοί και άτρωτοι, θα μας απελευθερώσει από τα αόρατα δεσμά των στερεοτύπων, που στραγγαλίζουν τον συναισθηματικό μας κόσμο και οδηγούν στο συναισθηματικό μας ευνουχισμό, θα λειάνει τις αιχμηρές μας πλευρές, θα ενισχύσει κατά πολύ τη συντροφική μας ικανότητα και θα μας επιτρέψει να συναισθανθούμε τους Άλλους καθώς και τη Γυναίκα πολύ περισσότερο και από μια πιο ισότιμη ανθρώπινη βάση…

Ένα υπέροχο διαχρονικό τραγούδι, από αυτά που αποτελούν δείγμα του καλού ελληνικού ελαφρού τραγουδιού και ακούγονται πάντα πολύ ευχάριστα, τραγουδησμένο από τη βελούδινη φωνή μιας μοναδικής ερμηνεύτριας που έχει, επίσης, ταυτισθεί και με το κλίμα των ημερών, δηλαδή, το έπος του '40...

Άθυτος (Photo: Sven 20/10/2019)

 Πρωί Κυριακής, 20 Οκτώβρη 2019. Το πρωινό υπέροχο, θυμίζοντας όψιμη άνοιξη, οπότε η επιλογή για την καθιερωμένη Κυριακάτικη εξόρμηση, δεδομένη. Θάλασσα. Αν η διάθεση θα ήταν ανάλογη, ένα ακόμα μπάνιο θα ΄ταν ότι πρέπει, πριν από το τσιπουράκι με θέα το απέραντο γαλάζιο.

Τόπος προορισμού, Άθυτος.  Αγαπημένο μέρος με πολλές όμορφες παρεΐστικες αναμνήσεις. Η θέα, κατεβαίνοντας με το αυτοκίνητο από το βράχο που είναι κτισμένο το χωριό προς τη θάλασσα, ονειρική. Όλα τα χρώματα του γαλάζιου και του τιρκουάζ να φαντάζουν σαν ιμπρεσσιονιστικός πίνακας που δεν ρυτιδιάζονταν από την παραμικρή κίνηση του θαλασσινού νερού. Η απόλυτη γαλήνη σε όλο της το μεγαλείο…

Σε λίγη ώρα, γινόμασταν ένα με τη δροσιά της απεραντοσύνης του υγρού στοιχείου,  ήταν δε τόσο αποπλανητική η αίσθησή του πάνω στο κορμί που δεν ήθελες να το αποχωριστείς…

Όταν, κάποια στιγμή, οι γαργαλιστικές μυρωδιές από το μικρό ταβερνάκι, που βρίσκονταν μερικά σκαλοπάτια πάνω από την άμμο,  άρχισαν να μας αποσπούν από τη μαγεία της αίσθησης του κρυστάλλινου νερού, καταλάβαμε πως ήρθε η ώρα να βγούμε…

Το τραπεζάκι ήταν ήδη κρατημένο μπροστά στο νερό και η παρέλαση της νοστιμάδας δεν άργησε να ξεκινήσει με σημαιοφόρο το καραφάκι με το τσιπουράκι, παραστάτες τη δροσερή σαλάτα λαχανικών, με κομματάκια λιαστού χταποδιού, λιαστής ντομάτας, κρουτόν σκόρδου και καβουρντισμένους ξηρούς καρπούς, το καπνιστό σκουμπρί και την πεντανόστιμη φάβα με καραμελωμένο κρεμμυδάκι και κάππαρη. Δεν άργησαν να ΄ρθουν στη συντροφιά μας τα φρεσκότατα μπαρμπουνάκια, οι γαρίδες σαχανάκι και ένα υπέροχο ριζότο θαλασσινών με μανιτάρια. Η πανδεσία ολοκληρώθηκε με επιδόρπιο σπιτικού χαλβά με βανίλια παγωτό και σιρόπι καραμέλας…

Ο ήλιος άρχισε να καβατζάρει τη μύτη του βράχου απέναντί μας, δίνοντας το έναυσμα πως ήρθε η ώρα να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Όλα τα όμορφα τελειώνουν κάποτε, γι΄αυτό και είναι όμορφα…

Η ευχαρίστηση στη ζωή είναι σημαντική και απαραίτητη, όπως οι τελείες σε ένα κείμενο, ιδιαίτερα όταν εισπράττεται με τρόπο αυθόρμητο και χωρίς συγκεκριμένες προσδοκίες, πέραν του να νιώσουμε όμορφα και να χαρούμε αυτά που μας προσφέρει η ζωή. Αυτό, όμως, όσο απλό κι αν ακούγεται, ούτε εύκολο, αλλά ούτε και τόσο απλό είναι.

Για να αποκτήσει μια ευχαρίστηση νόημα, διάρκεια  και βάθος, αλλά και για να ξεφύγει από τη μέγγενη του καταναγκασμού, προϋποθέτει την ικανότητα να μπορούμε να αγαπούμε τον εαυτό μας, αλλά και να επιτρέπουμε στους να μας αγαπήσουν. Δίχως αυτήν την προϋπόθεση, η οποιαδήποτε ευχαρίστηση δεν θα διαφέρει σε τίποτα από ένα πυροτέχνημα ή από έναν διάττοντα αστέρα που, όσο εντυπωσιακά και αν είναι, σύντομα τα διαδέχεται το σκοτάδι…

«Αγάπησε τον εαυτό σου», λέμε συχνά σε ανθρώπους που ταλαιπωρούνται, όντας εγκλωβισμένοι σε αδιέξοδες καταστάσεις ή σχέσεις. Είναι, όμως, τόσο απλό αυτό; Είναι απλά θέμα βούλησης; Η απάντηση είναι «ΟΧΙ». Για να μπορούμε να αγαπούμε τον εαυτό μας αβίαστα και αυθόρμητα, χρειάζεται να είμαστε φορείς διαχρονικά θετικών βιωμάτων, από την πρώτη μέρα της ζωής μας. Αν δεν συμβαίνει αυτό, απαιτείται πολύ μεγάλη προσπάθεια και εξειδικευμένη βοήθεια για να καταφέρουμε να αποκαταστήσουμε τις βλάβες και τα ελλείμματα του ψυχισμού μας. Αξίζει, όμως, τον κόπο…

Σε μια κοινωνία, όπως η δική μας, όπου η ελευθερία, η αυτονομία και η αυτοπραγμάτωση έχουν γίνει συνώνυμα της αυτάρκειας, οι αξίες αυτές, μέσα από αυτό το πρίσμα, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην υπαρξιακή, τουλάχιστον, μοναξιά. Κανένας άνθρωπος δεν είναι αυτάρκης. Γεννιόμαστε με μια έμφυτη ανάγκη να δημιουργήσουμε στενές συναισθηματικές σχέσεις γιατί μόνο μέσα από τέτοιες μπορούμε να επιβιώσουμε φυσικά και ψυχικά.

Ας μη φοβόμαστε, λοιπόν, αν δεν νιώθουμε καλά, να επιτρέψουμε σε κάποιον, που ενδιαφέρεται πραγματικά, να μας ακούσει, να μας νοιαστεί, να μας αγγίξει, να μας αγκαλιάσει, να μας φιλήσει στοργικά, ακόμα και να μας φροντίσει, αν αυτό είναι απαραίτητο. Ας επιτρέψουμε να μας διαπεράσει η αγάπη του, μέσα από κάθε άγγιγμα, κάθε βλέμμα και κάθε τι που δείχνει έγνοια αυθεντική. Ας επιτρέψουμε, δηλαδή, να αγαπηθούμε. Όσο φοβόμαστε μήπως κάποια στιγμή χάσουμε αυτό που αγαπάμε και αποφεύγουμε να αγαπήσουμε και ν΄αγαπηθούμε, στην ουσία επιτυγχάνουμε αυτό που τόσο πολύ φοβόμαστε, δηλαδή το να μείνουμε, τελικά, μόνοι…

Κάποτε, ο Τζων Λέννον είπε:

«Όταν ήμουν 5 χρονών, μου είπε η μητέρα μου πως το κλειδί της ζωής είναι η ευτυχία. Όταν κάποτε πήγα στο σχολείο, ρωτήθηκα τι θα ΄θελα να γίνω όταν μεγαλώσω, κι εγώ απάντησα «ευτυχισμένος». Μου είπαν πως μάλλον δεν κατάλαβα την ερώτηση, και τότε εγώ απάντησα πως μάλλον αυτοί δεν κατάλαβαν τη ζωή».

Αλήθεια, έχουμε σκεφθεί ποτέ πόσα αυθεντικά άτομα ή αυθεντικές σχέσεις έχουμε στη ζωή μας; Άτομα χωρίς αγκάθια, που δεν είναι απλά καταναλωτές ενέργειας άλλων, που δεν χρησιμοποιούν τους γύρω τους ως κοντέινερ προσωπικών τους αποβλήτων, που επικοινωνούν συχνά μαζί μας, όχι για να ζητήσουν κάτι ή γιατί δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν, αλλά γιατί θέλουν να μας ακούσουν, να δουν αν είμαστε καλά, γιατί απλά μας σκεφθήκανε, γιατί τους λείψαμε;

Το ποιο πιθανό είναι πως τα άτομα αυτά, ΑΝ υπάρχουν, δεν ξεπερνούν τα δάχτυλα του ενός χεριού μας και ίσως πολλά να είναι και αυτά.  Ας μιλήσουμε πρώτα για τα μέλη της οικογένειάς μας. Με ποια από αυτά έχουμε σχέσεις που είναι άδολες, με αμοιβαιότητα, με αλληλοσεβασμό και με έγνοια έκδηλη, αλλά όχι αποπνικτική ή ενοχοποιητική; Δυστυχώς, οι δεσμοί αίματος δεν αρκούν, από μόνοι τους,  να δημιουργήσουν μια σχέση που να διακρίνεται από τα παραπάνω χαρακτηριστικά.  Αντίθετα, πολλές φορές, λειτουργούν ως μπάρες ή βαρίδια που εμποδίζουν καθοριστικά την προσωπική μας εξέλιξη, αλλά και τη δημιουργία μιας σχέσης που να ανακουφίζει, να εμπλουτίζει και να δροσίζει τη ζωή μας.

Πολλοί άνθρωποι μπαίνουν και βγαίνουν, για διάφορους λόγους, στη ζωή μας. Σκεφθήκαμε ποτέ τι είδους άτομα και για ποιους λόγους μας έλκουν; Αν είμαστε ικανοποιημένοι ουσιαστικά από τις στενές μας σχέσεις και γιατί; Αν όχι, ποιος ευθύνεται για αυτό και γιατί συνεχίζουμε να διατηρούμε στη ζωή μας, ακόμα και ως συνοδοιπόρους, τοξικά άτομα;    

Εάν δεν καταφέρουμε να δώσουμε απαντήσεις σε τέτοιου είδους ερωτήματα και αν αποδίδουμε αποκλειστικά στους άλλους κάθε ευθύνη για τις δυσκολίες της σχέσης μας μαζί τους, τότε ποτέ δεν θα καταφέρουμε να μάθουμε ποιοι πραγματικά είμαστε, τι καθορίζει τη ρότα της ζωή μας  και πως, σε ΟΛΑ όσα μας συμβαίνουν, είμαστε συνδημιουργοί και συμπρωταγωνιστές… 

Εάν προσδοκούμε εμπιστοσύνη από τους άλλους, τότε θα πρέπει και οι ίδιοι να μπορούμε να την εμπνέουμε σ΄αυτούς. Αν θέλουμε να μας καταλαβαίνουν, τότε θα πρέπει και εμείς οι ίδιοι να μάθουμε να τους ακούμε, να τους αφουγκραζόμαστε και να τους συναισθανόμαστε. Να μπορούμε να μπαίνουμε, όπως λέμε, στα ρούχα του άλλου.   

Σημαντικό είναι, επίσης, να έχουμε κατά νου πως οι άνθρωποι, συνηθέστατα, δεν αλλάζουν από τη μία μέρα στην άλλη ή μέσα σε λίγους μήνες. Αυτό που, συνήθως,  συμβαίνει είναι πως ΠΟΤΕ δεν ήταν αυτό που πιστεύαμε εμείς από την αρχή. Η μεγάλη Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου το εξέφρασε τόσο υπέροχα με τους στίχους της «Δεν φταις εσύ, η φαντασία μου τα φταίει που σ΄έπλασε όπως ήθελε αυτή…» και μελοποίησε καταπληκτικά ο μεγάλος Απόστολος Καλδάρας.

Τέλος, εάν εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε σε θέση να συμβάλουμε στην προσωπική μας ευτυχία, προσμένοντας να τη βρούμε μόνον όταν κάποιος άλλος καλύψει το υπόλοιπο μισό του κρεβατιού μας  ή δειπνεί μαζί μας, είναι βέβαιο πως ποτέ δεν θα μπορέσουμε όχι μόνο να τη βρούμε, αλλά και να συμβάλουμε στην ευτυχία του οποιουδήποτε Άλλου.                                                                                                                        

ΑΝ αγαπάς, δεν κατέχεις

ΑΝ αγαπάς, δεν σκέφτεσαι το τι θ΄απογίνεις, αν εγκαταλειφθείς, αλλά  το πώς θα νιώθει  αυτός που αγαπάς, αν δεν μπορεί να πετάξει κατά που επιθυμεί

ΑΝ αγαπάς, θέλεις ο άλλος να νιώθει και να είναι ελεύθερος, δίπλα σου ή μακριά σου

ΑΝ αγαπάς, δεν επιτρέπεις τον άλλον να είναι απλά ελεύθερος, αλλά του δίνεις και φτερά να πετάξει, όπως θα έκανες, αν αγαπούσες άδολα το παιδί σου…

https://like.philenews.com/i-istoria-piso-apo-to-tragoydi-kleisto-logo-agapis-mesa-apo-ta-matia-tis-stichoyrgoy-toy-marias-papadaki/

Παίρναμε το πλούσιο παραδοσιακό μας πρωινό κάτω από τη σκιερή πέργκολα του ολάνθιστου κήπου του όμορφου πετρόκτιστου ξενώνα στο Μικρό Πάπιγκο, κτισμένου στους πρόποδες του μεγαλειώδους ορεινού όγκου του Βίκου που συμπλήρωνε μπροστά μας, με τον πιο τέλειο τρόπο, το ονειρικό τοπίο της μοναδικής Ζαγορίτικης φύσης.

Επιστρέφαμε από την πρώτη φάση των καλοκαιρινών μας διακοπών, μετά από μια υπέροχη δωδεκαήμερη επίσκεψη στα Επτάνησα, και το πέρασμα από τα Ζαγοροχώρια -αγαπημένος προορισμός όλων μας- θα ήταν η καθιερωμένη τριήμερη ολοκλήρωσή τους σε βουνό, μιας και βρίσκονται στο δρόμο της επιστροφής μας προς Θεσσαλονίκη.

Οι φετινές μας διακοπές ήταν δώρο προς τη μονάκριβή μου που κατάφερε για μία ακόμη φορά να μας εκπλήξει ευχάριστα, περνώντας τη φορά αυτή στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και στη σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών. Αποφάσισε να αλλάξει εντελώς ρότα στα μέχρι τώρα ενδιαφέροντα και τις ενασχολήσεις της και, χωρίς να μας πει το παραμικρό, προετοιμάστηκε μόνη της, κάνοντας κάποια ιδιαίτερα για να φρεσκάρει τις γνώσεις της σε μαθήματα με τα οποία εδώ και πολλά  χρόνια δεν είχε καμία επαφή και που δεν αποτελούσαν μέρος του επαγγελματικού της προσανατολισμού, έδωσε πανελλήνιες και κατάφερε να περάσει στη σχολή της επιλογής της.

Όπως την παρατηρούσα, έτσι όπως ασχολούνταν με το κινητό της, άρχισαν να εμφανίζονται μέσα μου, σαν σε κινηματογραφική ταινία, ατέλειωτες εικόνες από τη στιγμή της γέννησής της, από τα χρόνια μας στη Σουηδία, από τότε που μείναμε οι δυο μας και τη μεγάλωνα μόνος και από πολλές άλλες νοσταλγικές στιγμές μεγάλης χαράς, αλλά και μεγάλης λύπης…

Ούτε κι εγώ ξέρω πως μου ήρθε και, ψάχνοντας στο Youtube, βρήκα ασυναίσθητα αυτό το υπέροχο τρυφερό τραγούδι της ανάρτησής μου με το οποίο νανουρίζονταν και, τελικά, αποκοιμόνταν με ένα αχνό χαμόγελο στα χειλάκια της η μονάκριβή μου, μέχρι τα δύο της περίπου χρόνια. Από τότε και μετά,  το τραγούδι αυτό δεν ξανακούστηκε στο σπίτι μας. Πάτησα το «play» και καθώς η συσκευή μου άρχισε να παίζει τις πρώτες νότες, εγώ συνέχισα να παρατηρώ την μονάκριβή μου για να δω κάποια τυχόν αντίδρασή της. Στο πρώτο ρεφρέν, είδα τα χείλη της κάτι να ψελλίζουν τραγουδιστά, ενώ συνέχισε να ασχολείται με το κινητό της. Πάγωσα. Αυτό που αρχικά ψέλλιζε, έγινε, αμέσως μετά, το σιγοτραγούδισμα των στίχων του ρεφρέν. Η έκπληξή μου ήταν τόσο μεγάλη που δεν μπόρεσα να κρατηθώ και τη ρώτησα με έναν απότομο τρόπο που την τρόμαξε:

«Τι κάνεις εκεί, βρε κορίτσι μου;».

Γυρνά προς το μέρος μου, με κοιτά λίγο τρομαγμένη και απορημένη, απαντώντας μου:                                                 

«Συνομιλώ με κάτι φίλους μου στο κινητό, μπαμπά, δεν βλέπεις;»

«Μα εσύ μόλις τώρα τραγουδούσες αυτό το Σουηδικό τραγούδι, πως είναι δυνατόν να το θυμάσαι;» της απαντώ.

Κοιτώντας με λίγο έντρομη μου λέει: «Δεν ξέρω, μπαμπά. Μήπως ήταν η ιδέα σου;»

Δεν θέλησα να την αναστατώσω περισσότερο εκείνην τη στιγμή, γύρισα και κοίταξα τη σύντροφό μου και αναγνωρίζοντας στο πρόσωπό της εκείνην την σχεδόν πάντα ήρεμη και καθησυχαστική της έκφραση, που σήμαινε πως είναι καλύτερα να σιωπήσω και να μη το συνεχίσω, ηρέμησα. Αμέσως μετά, είπε προς τη μονάκριβή μου και την καλή της φίλη που είχαμε μαζί μας όλον αυτόν τον καιρό:

«Κορίτσια, αν έχετε τελειώσει με το πρωινό σας, προτείνω να ξεκινήσουμε τη σημερινή μας εξόρμηση προς τους Κήπους για να βγάλουμε φωτογραφίες στα πανέμορφα γεφύρια που έχει η περιοχή αυτή».

Μετά την επιστροφή μας στη Θεσσαλονίκη, και χαλαρώνοντας, ένα Σαββάτο απόγευμα, στον αναπαυτικό δερμάτινο καναπέ του καθιστικού μας, τρώγοντας γλυκά, ακούγοντας μουσική και συζητώντας, ρωτώ τη μονάκριβή μου:

«Στ΄ αλήθεια, βρε κορίτσι μου, δεν θυμάσαι τίποτα άλλο από εκείνο το σουηδικό τραγούδι που σιγοτραγούδησες για λίγο, όταν το άκουσες εκείνο το πρωί στις διακοπές μας, ενώ ασχολούσουν με το κινητό σου;»

«Απολύτως τίποτα, μπαμπά, δεν θυμάμαι καν πως το τραγούδησα!»…

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Δεν ξέρω τι φαινόμενο ήταν αυτό. Εμένα μου φάνηκε, πάντως, σαν να ήταν ένα στιγμιαίο «ξεκλείδωμα» του υποσυνείδητου, σε μια στιγμή απόλυτης χαλαρότητας και ξεγνοιασιάς που, όμως, «ξανακλείδωσε», όταν η έκπληκτη αντίδρασή μου επανέφερε την μονάκριβή μου απότομα στο τώρα…

Να ΄σαι καλά, καπετάνισσά μου, και να συνεχίσεις να μας εκπλήσσεις ευχάριστα και μοναδικά, όπως εσύ, από μικρή, γνωρίζεις...

Θυμάσαι που από 5 χρονών ζητούσες και σε έδενα με ιμάντες μπροστά στο τιμόνι του ιστιοφόρου που ήταν ψηλότερο από σένα και όμως κατάφερνες με μαεστρία απίστευτη για την ηλικία σου να το πιλοτάρεις; Πάντα τέτοια, ψυχούλα μου!!!