Δεν είναι μόνο η πολιτική και πρακτική βίας της Χρυσής Αυγής που οδήγησε στην πρόσφατη δολοφονία των δύο μελών της αλλά και η ξαφνική και πομπώδης σταυροφορία εναντίον της με έναν σπασμωδικό, άκομψο και λαϊκίστικο τρόπο, μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα, λες και χρειαζόταν να γίνει (και) αυτό για να καταδειχθεί το πραγματικό πρόσωπο του νεοναζιστικού αυτού μορφώματος.

Το καθολικό αυτό πογκρόμ -που θα έπρεπε να είχα γίνει εξαρχής με εντελώς διαφορετικό τρόπο και για κάθε ξεχωριστή χρυσαυγήτικη πράξη βίας, καταπάτησης των ανθρώπινων δικαιωμάτων και της δημοκρατικής λειτουργίας, ρατσισμού, κ.ά.- έδωσε τροφή, άλλοθι και δημιούργησε το κατάλληλο πολιτικό κλίμα για αντεκδίκηση και τρομοκρατικές ενέργειες.

Αν η δολοφονική αυτή ενέργεια αποτελεί επιλογή κάποιας φούχτας ατόμων που αυτοαναγορεύονται σε υπερασπιστές των λαϊκών συμφερόντων και αγωνιστές μιας κοινωνικής αλλαγής δικαίου και ισοτιμίας, τότε φαίνεται πως είναι -πέραν από κοινοί φονιάδες- πολιτικά αδαείς και άκρως επικίνδυνοι. Κατάφεραν μέσα σε μια στιγμή να μετατρέψουν τους θύτες σε θύματα και τους απανταχού πατριάρχες της βίας και ασυδοσίας -τύπου Κασιδιάρη- σε αγγέλους και κήρυκες «εθνικής ομοψυχίας και κοινού μετώπου κατά της απειλής του δημοκρατικού μας πολιτεύματος». Αυτό και αν είναι πολιτικό έγκλημα…

Όταν «είδωλα» της νεολαίας τύπου Μουζουράκη καταφέρονται με τον γνωστό εμετικό, απαξιωτικό και «βίαιο» τρόπο κατά ενός συμβόλου, όπως η σημαία, νομίζοντας πως αυτό αποτελεί «επαναστατική πράξη», δεν πλήττουν μόνο το συγκεκριμένο σύμβολο αλλά βάλλουν και στοχοποιούν έμμεσα και τον καθένα που την αγαπά και τη σέβεται, αναγάγοντάς τον σε έναν απεχθή «εθνικιστή» που ίσως και μην έπρεπε να υπάρχει…

Πολιτική και βία είναι δύο θεμελιακά διαφορετικές μεταξύ τους έννοιες που, όταν συμβεί να διαχυθούν η μία στην άλλη, το μείγμα αυτό γίνεται εκρηκτικό και απρόβλεπτα επικίνδυνο. Το θέμα δεν τίθεται φιλοσοφικά -δηλαδή, εάν είναι καλή ή κακή η χρήση βίας- αλλά τι και ποιους εξυπηρετεί. Δεν τίθεται, όμως, ούτε και μέσα από μία φιλελεύθερη οπτική διαχωρισμού πολιτικής και βίας που αρχικά αγνοεί τους κοινωνικο-οικονομικούς παράγοντες, κατόπιν ψυχολογικοποιεί τη χρήση βίας και τελικά απορρίπτει τόσο τη χρήση βίας όσο και την ανάλυση των αιτιών της, θεωρώντας την ως ρομαντισμό της βίας.

Η παρωχημένη έννοια του «ταξικού μίσους» όχι μόνο μούχλα μυρίζει αλλά -για όσους συνεχίζουν να την ασπάζονται- είναι σαν να πιστεύουν πως μπορούν να δώσουν σε ένα παιδί να παίζει με μια απασφαλισμένη χειροβομβίδα χωρίς να κινδυνεύει να σκοτωθεί. Αυτό και αν είναι πολιτική αφέλεια, αν όχι πολιτική αρτηριοσκλήρωση…

Ο μοναδικός τρόπος να δημιουργήσουμε έναν κόσμο δίχως βία είναι να συνειδητοποιήσουμε την άμεση σχέση ανάμεσα στη βία και στην πολιτική, όταν η τελευταία δεν ασκείται με γνώμονα την ευρύτερη κοινωνική ευημερία και όχι αυτήν συγκεκριμένων προνομιούχων κοινωνικών ομάδων, συμφερόντων ή ατόμων…