«Τα περισσότερα απο όσα μας συμβαίνουν» , έλεγε ο RILKE , “δε μπορούμε να τα εκφράσουμε , ξετυλίγονται  μέσα σε μια σφαίρα  που ποτέ καμιά λέξη δεν την καταπάτησε. Κι από όλα πιο αδύνατο είναι να εκφράσουμε τα έργα της τέχνης, τις μυστηριακές αυτές υπάρξεις , που η ζωή τους δε γνωρίζει τέλος, καθώς πορεύεται πλάι στη δική μας, την πρόσκαιρη ζωή». Ξεκινώντας από μια τέτοια διαπίστωση θα ήταν ίσως προτιμότερο να συμφωνήσουμε από την αρχή , πως όλοι ξέρουμε τι είναι τέχνη, παρά να επιχειρήσουμε να την κλείσουμε στον αναπόφευκτα ασφυκτικό χώρο ενός ορισμού. Δεν πρέπει εξάλλου να ξεχνούμε πως ο άνθρωπος έδωσε έργα τέχνης προτού μπορέσει να μιλήσει για αυτά. Η διαπίστωση του  Schopenhauer  πως « όλες οι τέχνες τείνουν προς την κατάσταση της μουσικής» αποκαλύπτει τις τρείς πραγματικότητες , δημιουργημένες αποκλειστικά από τον άνθρωπο, που με την βαθιά εσωτερική τους σχέση αντανακλούν την αδιάσπαστη ενότητα  της ψυχικής και πνευματικής ζωής.  Τον λόγο, την εικόνα και τη μουσική. Ο κινέζος  Kuo His , από τον ενδέκατο αιώνα , διαπιστώνει αντίστοιχα,  ότι  «το ποίημα είναι μια ζωγραφική χωρίς φόρμες και η ζωγραφική είναι ένα ποίημα με φόρμες». Μέσα από αυτόν τον διάλογο που ανοίγει ο καλλιτέχνης , άλλοτε αντιπαραθέτοντας και άλλοτε βυθίζοντας  το εγώ του στις πραγματικότητες αποκαλύπτει τα μορφικά στοιχεία και τις σχέσεις με ότι τον περιβάλλει. Αυτή η εσωτερική αναγκαιότητα οδήγησε και τον ΚΑΝΤΙΝΣΚΥ στην διατύπωση ενός νέου εικαστικού κώδικα .

Περιληπτικά τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του κώδικα αυτού , μέσα από την κατάταξη των χρωμάτων στη νέα αρμονία του αφηρημένου πίνακα, αποτελεί και ένα ποίημα που ξετυλίγει την γοητεία της ενότητας των  εκφραστικών μέσων.  Η θέρμη των χρωμάτων τα οδηγεί προς το κίτρινο και η ψυχρότητά τους προς το γαλάζιο. Το ανοικτό και το σκούρο , το μίγμα λευκού και μαύρου αυξάνει  αισθητά την φυγόκεντρο ενέργεια του κίτρινου και την κεντρομόλο τάση του γαλάζιου. Το τονισμένο κίτρινο είναι επιθετικό και διαπεραστικό σαν τον ήχο μιας σάλπιγγας, είναι το τυπικό γήινο χρώμα ενώ το γαλάζιο είναι το τυπικό ουράνιο χρώμα. Το γαλάζιο ασκεί μια κατευναστική ενέργεια  (σήμερα και πρακτικά χρησιμοποιείται ως βοηθητικό θεραπευτικό μέσο από την ψυχολογία) και όσο  περισσότερο σκουραίνει τόσο μοιάζει με τους ήχους του φλάουτου, του βιολοντσέλου , κόντρα μπάσο και οργάνου. Στο πράσινο χρώμα , μίγμα κίτρινου και γαλάζιου, οι κινήσεις ουδετεροποιούνται. Το πράσινο είναι παθητικό , ικανοποιημένο με τον εαυτό του και συμπεριφέρεται στα άλλα χρώματα  σαν τον αστό στην ανθρώπινη κοινωνία. Το λευκό είναι το σύμβολο ενός κόσμου που ανυψώνεται πάνω από εμάς , είναι το μηδέν που προηγείται μιας νέας αρχής. Το μαύρο όμως είναι μια σιωπή χωρίς μέλλον και ελπίδα , είναι το χρώμα ενός μουσικού φινάλε. Το κόκκινο είναι μια δύναμη  που συνειδητοποίησε το στόχο της. Είναι ένα χρώμα με πολλούς βαθμούς και επομένως με πολλές ψυχολογικές και συμβολικές συνέπειες. Το κόκκινο  κιννάβαρι είναι το χρώμα του πάθους κι έχει ένα ήχο από τρομπόνι. Το φωτεινό κόκκινο έχει τον ήχο του βιολιού και εκφράζει την ευθυμία. Το πορτοκαλί κόκκινο έχει τον ήχο της καμπάνας που χτυπάει εσπερινό. Το βιολέ ηχεί σαν αγγλικό κόρνο.

Όπως στην παραδοσιακή θεωρία των χρωμάτων , που στηρίζεται  στην οπτική του Newton, το κόκκινο, το πράσινο, το πορτοκαλί και ο μενεξεδί είναι συμπληρωματικά χρώματα. Στην αριστερή και την δεξιά άκρη της χρωματικής κλίμακας βρίσκονται το λευκό και το μαύρο , οι δύο αυτές χρωματικές εκδηλώσεις  της «γαλήνης» . Της γαλήνης πριν από την γέννηση και της γαλήνης του τέλους-θανάτου.

Με το συνδυασμό ανάμεσα στο χρώμα και το σχήμα, σύμφωνα με τον καινούργιο κώδικα, δημιουργείται η καινούργια αρμονία του αφηρημένου πίνακα. Η εικόνα αυτή αποκλείει το αντικείμενο  και την Τρίτη διάσταση, αλλά δεν αποκλείει το χώρο. Ο χώρος  για τον ΚΑΝΤΙΝΣΚΥ μπορεί να  εκφραστεί τόσο με το χρώμα , το οποίο δύναται να  «προχωρεί»   ή να «βαθαίνει» ,  όσο και με το σχήμα, έτσι ώστε να μετατρέπεται σε ένα «ον που κυματίζει στον αέρα»

Oι όμορφες λέξεις στη ποίηση, το έντονο χρώμα στη ζωγραφική,  το ύφος  και η ένταση στη μουσική αποτελούν αισθητά σύμβολα   «στολίσματος»  που προκαλούν μια ιδιότυπη συγκίνηση.  Αλλά ο στολισμός , διακρίνεται και αυτός σε πολλές εντάσεις. Από τάση αποχωρισμού από τον πραγματικό κόσμο (πχ ψυχεδέλεια) έως την επίδειξη που θέλει να προκαλέσει γοητεία στο κοινό.  Ο ΚΑΝΤ έλεγε  ότι ένας άνθρωπος στην ερημιά δε θα στολιζόταν ποτέ, ούτε θα στόλιζε την καλύβα του. Υπάρχει όμως και η αντίθετη θέση , που αναφέρεται στην εσωτερική αισθητική συγκίνηση ως καθρέπτη της  αναγκαιότητας για δημιουργία του ανθρώπου.  Το ωραίο έτσι δεν αποτελεί απλά προνόμιο της τέχνης ως κοινωνικό γεγονός αλλά και της  εσωτερικής βίωσης ως γεγονός καθημερινό της ζωής. Οι τρείς πραγματικότητες –δημιουργίες του ανθρώπου-  γίνονται υπερατομικές ως ιδέες για την εξέλιξη του πολιτισμού. Ο Palladio δεν απέλειψε τον Ικτίνο . ούτε ο Schakespeare  τους αρχαίους τραγωδούς της Ελλάδας. Αντίθετα το κοινό πνεύμα της τέχνης , είναι ατό που ονειρεύτηκε ο Πλάτων ως το Ωραίο , που παρακινεί με όλες τις μορφές του,  τον άνθρωπο να βιώσει κάποτε μια πολιτεία μικρών θεών  επί  γης. ( ΙΕΡΑ ΜΑΝΙΑ –Απόσπασμα)

ΚΕΝΤΡΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΩΝ & ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΩΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ & ΤΕΧΝΩΝ

Α΄ΚΥΚΛΟΣ ΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΩΝΘΕΜΑΤΩΝ (Μελέτη των Θεωριών για την αντίληψη – Φυσιολογία – λειτουργία της όρασης- φιλοσοφία –γνωσιολογία τεχνών) Εισηγητής : Θανάσης Πάνου.    

 Αν ο Έρωτας έχει ορισμό, τότε αυτός περιέχει το πιο έντονο συναίσθημα το πιο ζωοποιό, αλλά και το πιο καταπιεστικό, καθώς απαιτεί την ανταπόκριση. Από τον Πλάτωνα , που αναφέρει στο Συμπόσιο ότι «’αθανασίας γάρ χάριν παντί αύτη ή σπουδή και ό έρως έπεται» (για την αθανασία συνοδεύει όλα τα όντα ο ζήλος και ο έρωτας) μέχρι τον αυστηρό Σοπενχάουερ, που ονομάζει τον έρωτα «αναγκαίο κακό» ή την ψυχανάλυση, που θεωρεί την ορμή του Έρωτα αντίδοτο στο ένστικτο του θανάτου, το συμπέρασμα παραμένει ένα: Δεν νοείται ανθρώπινη ψυχή χωρίς έρωτα. Από τον Τρωικό πόλεμο μέχρι τον ηδονισμό της δεκαετίας του ΄60 στον 20ο αιώνα και την πορνογραφία του 21ου, ο Έρωτας, η ηδονή και η αγάπη, είναι βασικές παράμετροι που καθορίζουν την κοινωνική εξέλιξη, ισότιμα με τον πόλεμο και την τεχνολογία. Στο όνομα του Έρωτα έχουμε δει τα πάντα, να κλονίζονται εκκλησίες, να ανατρέπονται βασιλείες, να λέγονται τα μεγαλύτερα ψεύδη, να γράφονται έπη και ποιήματα.

Από τον ζωοποιό και σεισμικό Έρωτα, φτάσαμε και στη γιορτή του, δηλαδή σε μια διαδικασία που μετριέται κάθε 14 του Φλεβάρη. Αν κάτι έχει επέτειο, δεν μπορεί να είναι θείο, καθώς η προσέγγιση του Θείου είναι συνεχής, βιώνεται καθημερινά και είναι αδιάσπαστη. Ό Έρωτας γίνεται γιορτή, δηλαδή τελετή με κανόνες από «δώρα φέροντες» και χάνει το Άναρχον, ή και την τρυφερότητα της καθημερινής Ιπποσύνης. Το δώρο του Αγίου Βαλεντίνου έγινε θεσμός και κόστος, δηλαδή πράξη συμβατή με μια μηχανικά οργανωμένη κοινωνία. Μας επιτρέπει να τον αξιολογήσουμε και να τον αποτιμήσουμε έστω και με την απόδειξη της ταμειακής μηχανής. Μα και ακόμα όσοι δεν γιορτάζουν, όσοι ζουν μέσα στην μοναξιά τους, τώρα έχουν την εύκολη λύση , αυτή της κατανάλωσης με τη ψηφιακή εκδοχή , την απεικόνιση του Ερωτισμού.

Πως γεννήθηκε όμως αυτή η γιορτή; Με απόφαση του πάπα Γελάσιου, για να αντικαταστήσει την παγανιστική τελετή γονιμότητας τα Λουπερκάλια, καθιερώθηκε ως εορτή των ερωτευμένων στις 14 Φεβρουαρίου. Αργότερα πέρασε από την Ιταλία στην υπόλοιπη Ευρώπη και από τη Βρετανία στην Αμερική, ενώ από το 16ο αιώνα εξαπλώνεται και στον υπόλοιπο κόσμο. Όμως στις αρχές του 20ου αιώνα παίρνει μια εντελώς διαφορετική μορφή. Η επιστημονική ανάπτυξη του marketing και της διαφήμισης προωθούν μια μαζική εμπορευματοποίηση των δώρων, με στόχο όλο και μεγαλύτερους τζίρους. Και στην Ελλάδα ; Η είσοδος της γιορτής στη χώρα μας πραγματοποιήθηκε τέλη της δεκαετίας του ΄70 με πρωτοβουλία πολυεθνικών εταιρειών. Λίγα χρόνια αργότερα είναι τέτοια η επιτυχία που προκάλεσε αντιδράσεις, κυρίως από την Ελληνική εκκλησία, που θεωρούσε και εξακολουθεί να θεωρεί αδιανόητο τον εορτασμό ενός Αγίου που δεν υπάρχει στο Ορθόδοξο Εορτολόγιο. Πρέπει να γνωρίζεις, Ορθόδοξε ερωτευμένε, ότι η ημέρα εορτής σου είναι του Αγίου Υακίνθου την 3η Ιουλίου ή αν δεν είσαι πολύ ερωτευμένος τον Ιούλιο, έχεις ως επιλογή την 13η Φεβρουαρίου, ημερομηνία εορτασμού των Αγίων Ακύλα και Πρισκίλλης.

Δεν θα ήταν υπερβολή αν ισχυριζόταν κανείς ότι ο Άναρχος Θεός Έρωτας, κουκουλώνεται, από μια τυπολογία συμπεριφορών, που δίνονται απλόχερα ως λύση από την ψευδό – ελεύθερη εποχή μας. Κλασικό παράδειγμα «λύσεων» με πλήθος επιλογών αποτελεί και ο γάμος. Μπορούμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε θρησκευτικό, πολιτικό, επίσημη συγκατοίκηση, σύμφωνο συμβίωσης, ετεροφυλικό ή ομοφυλοφιλικό, κοσμικό ή πριβέ, με κέτερινγκ ή φθηνό. Αν η συνταγή αποτύχει, υπάρχει ένα άλλο πακέτο λύσεων, όπως το διαζύγιο, η τυπική συμβίωση για τα παιδιά και τελικά μια ερωτική διαδρομή από γεμάτη ένταση και αγωνία επιθυμία να διαχειριστούμε τον Άναρχο Έρωτα , ώστε να υπάρχει πάντα λύση. Δηλαδή λήξη. Για κάθε έρωτα που γιορτάζει του Αγίου Βαλεντίνου και μόνο, ελπίδα είναι ότι υπάρχει πάντα έρωτας, μυστικός και μαγικός, όπως το ερωτικό ξόρκι στο πουγκί. Η προϋπόθεση για να λειτουργεί παντοτινά, είναι να μην ανοίξεις το φυλακτό ποτέ , ούτε και να το βγάλεις από πάνω σου.

Όταν όμως το ρόλο του φίλου , του συντρόφου και του εραστή τον αναλαμβάνουν ένας υπολογιστής, ένα ΑVATAR, η ένας άνθρωπος με τον οποίο υπάρχει επαφή μόνο εξ αποστάσεως, τότε μιλάμε για ένα νέο κοινωνικό φαινόμενο το οποίο οδηγεί στην πλήρη αποστείρωση της ανθρώπινης επαφής. Από έρευνα που πραγματοποίησαν μέσω FACEBOOK μεταπτυχιακοί φοιτητές του τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών, προέκυψαν αποκαλυπτικά αποτελέσματα. Το 80% των χρηστών του διαδικτύου που κάνουν cybersex είναι άνδρες, ενώ, ανεξαρτήτως φύλου, το 75% είναι ετεροφυλόφιλοι και το 50% είναι παντρεμένοι ή έχουν σταθερό δεσμό. Το 12% δηλώνει απομονωμένο κοινωνικά. Το «πλάσιμο» ιδανικού συντρόφου, αποτελεί έναν από τους σημαντικούς λόγους αυτής της επιλογής. Από όποια οπτική και να το δούμε, με μια μακρόσυρτη διαδικασία, ο έρωτας, ως αίσθημα, ως φιλοσοφία και πράξη, μετουσιώθηκε σε μια τεχνική διαδικασία και σε μια καταναλωτική συνήθεια. Πάντα όμως συγκινεί και πλημμυρίζουν ελπίδα, οι έρωτες μεταξύ Πάριδος και Ελένης, Οδυσσέα και Πηνελόπης, Περικλέους και Ασπασίας, Δάφνιδος και Χλόης. Ο Τάσος και η Γκόλφω πάντα θα ανθίζουν τις ερωτικές ελπίδες.

Η συνέντευξη αυτή πραγματοποιήθηκε πριν 10 χρόνια.

Τα πράγματα παραμένουν ίδια και το δωρεάν ταξίδι της γης  γύρω από τον ήλιο συνεχίζεται σταθερά...

ΕΙΧΑΤΕ ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓKΡΟΤΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΑ 25 ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΣ. ΘΑ ΜΑΣ ΠΕΙΤΕ ΚΑΤ΄ ΑΡΧΗΝ ΠΩΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΤΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΣΑΝ ΤΟΤΕ;



-Από την εποχή που είμαστε στο Γυμνάσιο, «έβραζε» η παρέα μας και κάτι απροσδιόριστο είχε αρχίσει να παίρνει μορφή. Το σίγουρο ήταν οτι κάτι θά κάναμε: ή αθλητική ομάδα η θα χαρτογραφούσαμε τον πυθμένα του Κορινθιακού ή θα γινόμαστε ακόμη και μπαλαρίνες! Πάντως κάτι! Για να καταλάβαιτε όμως το κλίμα της εποχής μας μιας και φαντάζει για σας, σαν λίγο μετά την νεολιθική, πρέπει να σας μεταφέρω το γενικό κλίμα της ευρύτερης κοινωνίας που φυσικά ήταν τελέιως διαφορετικό απο αυτό που ζείτε, ως έφηβοι, σήμερα.

Όταν είμαστε στην ηλικία σας-τη δεκαετία του ’70 – υπήρχε ακόμη το «μούδιασμα» της δικτατορίας και του συντηριτικού κλίματος που καθοδηγούσε ακόμα και τα μουσικά ακούσματα. Δυστηχώς η Ελληνική μουσική, κυρίως η παραδοσιακή, είχε ταυτιστεί με τις επιταγές των κοινωνικών στεγανών που επέβαλε η πολιτική κατάσταση στο τόπο μας και έτσι για μάς τους εφηβους είχε συνδιαστεί με το φολκλορικό «κίτς» των πανηγυριών. Οι αναζητήσεις μας στρέφονταν στην «απαγορευμένη παγκόσμια σκηνή», στα νεανικά κινήματα που ήταν ενάντια στην ψευτο-ηθική και μας έδιναν μια αισιοδοξία για δίκαιη αλλαγή στον κόσμο. Υπήρχε ένα παγκόσμιο μουσικό κίνημα εξίσου σαρωτικό και δημιουργικό με την έκρηξη της μουσικής στα τέλη της δεκαετίας του ’60 απ’ όπου ξεπήδησαν οι πιό ενδιαφέρουσες και πρωτοποριακές ιδέες τόσο στη μουσική όσο και στον πολιτισμό γενικά. Στο Ξυλόκαστρο είχε δημιουργηθεί ένα «μουσικό καζάνι» που έβραζε με ανήσυχους νέους όπως ο Βλάσης Μπονάτσος, ο Παύλος Βακατάτσης ο Νίκος Δόϊκας και οι αδελφοί Σπυρόπουλοι (Σπυριδούλα) o J. VAVOYRAS και ο Ζωρζ Πιλαλί αργότερα.

Γενικά η νεολαία είχε σαν «χρυσή βίβλο» την εργασία της Μαργκαρετ Μίντ για την «μη βία» στην κοινωνία. Τη δεκαετία του ’50 η μεγάλη ανθρωπολόγος είχε βρεί το μυστικό σε μια φυλή στις νήσους ΦΕΡΟΑ. Η ελευθερία στους νέους της φυλής , κυρίως η σεξουαλική , είχε δημιουργήσει μια κοινωνία με μηδενική εγκληματικότητα, ευτυχισμένη, που φάνταζε σαν ουτοπία ΚΑΝΤΕ ΕΡΩΤΑ ΟΧΙ ΠΟΛΕΜΟ! Ετσι εμφανίστηκε το σύνθημα που ξεσήκωσε 500.000 νέους το 1969 στο φεστιβάλ του WOODSTOCK όπου όλοι, μαζί με τα είδωλα της εποχής, όπως τους RICHIE HAVENS, KARLOS SANTANA, JOE COCKER, JIMI HENTRIX, TEN YEARS AFTER, WHO,JANIS JORLIN και πολλούς άλλους, είπαν το πρώτο μεγάλο ηχηρό ΟΧΙ στο πόλεμο. Αυτοι οι « γραφικοί» χίπις άλλαξαν εντελώς την αντιμετώπιση του κόσμου απέναντι στη μουσική. Αυτό το γενικό κλίμα σε συνάρτηση με μερικούς «φωτισμένους» δασκάλους που μας άνοιγαν τα μάτια και μας ωθούσαν να ανοίξουμε τα φτερά μας, μας επηρέασε, μας φόρτισε και μας ώθησε να ψάξουμε και σε άλλους δρόμους, προσωπικούς ίσως και πιό μοναχικούς. Σίγουρα τους χρωστάμε πολλά.

Η μουσική ιστορία μας λοιπόν, ξεκινά στα τέλη της δεκαετίας του ΄70. Τότε που η DISCO κυριαρχούσε με τον Ιλουστρασιόν – ψεύτικο κόσμο της και που το PUNK προσπαθούσε άκομψα να βάλει παραμάνες στα μάτια της εξουσίας. Εκείνη την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κια γόνιμη εποχή των ακραίων μουσικών αντιθέσεων γεννήθηκαν και οι ΜΟLES! Μιά παρέα , μια τελείως συλλογική υπόθεση, που είχε ως πρώτη και απαρέγκλιτη αρχή: « Κάηκες αν ακούσεις λιγότερους απο 5 δίσκους την εβδομάδα και δεν παρουσιάσεις στη παρέα τις ανακαλύψεις σου!! Ετσι ξεκολήσαμε το αυτί μας απο τις νυσταλέες μπάντες και τα ΠΟΠ-τραγούδια του σωρού κια συνηθίσαμε να μας αντιμετωπίζουν στα «δισκάδικα» σαν εξωγήϊνους! – Μήπως έχετε ΤΟΜ WAITS ; _ ΟΟΧΙ ! έχουμε όμως Φλωρινιώτη...

Ολη η τάξη στην Α΄ Λυκείου με έρανο και με το προσωπικό χαρτζηλίκι βοήθησε να αγοράσουμε το ακριβό όργανο: DRUMS! Ετσι αρχίσαμε να παράγουμε την δική μας μουσική πάντα με εκκίνηση την δυναμική της ομάδας. Η μουσική για μάς ήταν κάτι απλό, γεμάτο ενέργεια, λίγο ταλέντο κια πολλή όρεξη. Hey, ho, let´s go…! Εβγαινε δηλαδή στην επιφάνεια αυτό που λέμε, να παίζεις μουσική με την ψυχή σου κι όχι με τις γνώσεις.

ΟΤΑΝ ΤΕΛΕΙΩΣΑΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΩΣ ΚΡΑΤΗΣΑΤΕ ΕΠΑΦΗ ΜΕΤΑΞΥ ΣΑΣ;

Από την αρχή το συγκρότημα είχε πυρήνα όχι μόνο τη μουσική αλλά και άλλες μορφές τέχνης ή έκφρασης, όπως ζωγραφική, ποίηση, συγκεντρώσεις κια εξερευνήσεις στην ορεινή κορινθία. Στη Γ΄Λυκείου μάλιστα εκδόθηκε και η πρώτη μαθητική εφημερίδα απο την τάξη μας, η «μαθητική φωνή» που μας ένωσε πιό δυνατά αν και προκαλέσαμε αντιδράσεις στη συντηριτική κοινωνία μας. Φοιτητές ακολουθήσαμε τις επιταγές της πυξίδας. Άλλοι στο Βορρά, άλλοι στη Δύση, άλλλοι στο εξωτερικό. Η παρέα όμως είχε γερές βάσεις και η απόσταση τελικά δέν υπήρξε εμπόδιο. Δημιουργήσαμε τα «ΜΟΛΙΚΑ» εφημερίδα που οι διαστάσεις της μάλιστα, ήταν διπλάσιες απο τις σημερινές και μέσω ταχυδρομείου επικοινωνούσαμε. Συνήθως υπήρχε συνοδευτικά και κασέτα με τραγούδια-ιδέες- αλλά και στίχους άλλοτε για σοβαρή δουλειά και άλλοτε –τις περισσότερες φορές για πειράγματα- αυτοσαρκασμό και σάτιρα για τη μουσική μας. Στα «ΜΟΛΙΚΑ» γράφαμε για τις συναυλίες που είδαμε, τις εντυπώσεις μας, τις νέες μουσικές που ανακαλύψαμε, νέα για τους φίλους, τίς συνελεύσεις στις σχολές μας, τους έρωτές μας ακόμα και για τα ζώδια μας! Η απόσταση λοιπόν λειτούργησε ώστε να εμπλουτίσουμε τα ακούσματά μας και να τα «φορέσουμε» ασυνείδητα στα κομμάτια μας. Δημιουργήσαμε αληθινές φιλίες με παιδιά που πολλά απο αυτά είναι σήμερα επαγγελματίες με ποιότητα κια ήθος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ για παράδειγμα , τις ποιητικές βραδιές με μουσική που πραγματοποιούσαμε μαζί με τον Γιώργο Καρρά που με τον Κώστα Φλωροσκούφη, τον Μιχάλη Κανατίδη και αργότερα τον Γιάννη Αγγέλακα έφτιαξαν τις ΤΡΥΠΕΣ που η ποιότητα του στίχου τους ξεχώρισε στην Ελληνική ΡΟΚ σκηνή

ΠΩΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΤΕ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΑΣ;

Εδω τα πράγματα μπλέκονται. Το περιοδικό ΠΟΠ ΚΑΙ ΡΟΚ ειχε γράψει ότι παίζουμε «τηλεοπτική Lounge jazz» με στοιχεία BLUES και επιρροές από την παραδοσιακή μουσική της ώρας μας. Στο περιοδικό JAZZ/JAZZ o κριτικός κ. Φώντας Τρούσας ανάφερε ότι οι ΜΟLES κινούνται σε ένα oriental rock –funk ύφος. Εμείς θεωρούμε οτι η μουσική του αυτοσχεδιασμού, μας επιτρέπει να βγάλουμε, να διαφανούν τα βιώματα κια οι ανησυχίες, έξω απο φόρμες , στίλ και φυσικά έξω από τα σύνορα της Αμερικανικής κουλτούρας που συνήθως ταυτίζεται η μουσική των αλλοδαπών 4/4. Ετσι μπορείτε να καταλάβαιτε την εμμονή μας σε οργανικά κομμάτια με βάρος στον αυτοσχεδιασμό. Για μας, είτε παίζουμε μόνοι μας στο STUDIO, είτε μπροστά σε κοινό, ο λόγος για τον οποίο υπάρχουμε σαν ΜΟLES είναι ο ίδιος. Είμαστε δέσμιοι της νιότης μας, που μοιραία μας οδηγεί στο πόνο των BLUES αλλά και σε ρυθμούς όπως το FUNK ORIENTAL ή το ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΟΥ ΣΥΘΑ με την έννοια της πιό χρηστικής μουσικής που δεν αγνοεί αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Αυτό πάντως που κυριαρχούσε πάντοτε ήταν το χιούμορ (MINIMA MORALIA) η παρεϊστικη ατμόσφαιρα (ΑΝΕΜΟΣ) και τα στοιχεία του πηγαίου. (ΑΙΑΣ).

 

Επανάσταση ή εξέλιξη;

Η άνοιξη της ανυπότακτης ποίησης ανθίζει και όταν η πόρτα είναι σαπισμένη.

Η επανάσταση σε ένα σύστημα σκουριασμένο, ακίνητο, σε μια κοινωνία που οδηγείται προς το χάος, είναι αναπόφευκτη.

Η ανθρώπινη εξέλιξη μας διδάσκει πως αυτοί που κινούν τα νήματα γίνονται κάποτε αδύναμοι. Οι ανυπότακτες φωνές και η επανάσταση οδηγούν την αλλαγή. Μερικές φορές έχουμε την βεβαιότητα πως η αλλαγή είναι θετική. Άλλες φορές ο ενθουσιασμός δεν κρατά πολύ, δίνει τη θέση του στη διάψευση και το φόβο. Είναι προτιμότερο να προσπαθείς να σπρώξεις την πέτρα για να ελευθερώσεις το άνοιγμα του τάφου.

Ο Αιζαια Μπέρλιν, ο μεγάλος αυτός ποιητής που έκανε συντροφιά σε ολόκληρο σχεδόν τον εικοστό αιώνα, ανακαλύπτει έκπληκτος, ότι αυτό που ακούγεται από τον τάφο δεν είναι επαναστατικές φωνές, πολεμικές κραυγές ή στρατιωτικά εμβατήρια, αλλά ρομαντικά ποιήματα και γλυκιά μουσική. Ο Μπερλίν δεν ήταν αισιόδοξος άνθρωπος -κάποτε μάλιστα είχε εκφράσει την ανακούφισή του που θα πέθαινε νωρίς- ήταν όμως ποιητής.

Η ποίηση σαν μια ειρηνευτική συμφωνία μεταπλάθεται σε μια υπόσχεση άφιξης, μια υπόσχεση συμβίωσης της ελπίδας και του ουτοπικού ονείρου.

 Με χρώματα, μουσική και ποίηση ανατέλλει η ανθρώπινη ψυχή. Μέσα από την μαύρη απελπισία και από την υπερβολική αισιοδοξία περιγράφει ο ποιητικός λόγος τα τοπία της ανθρώπινης ψυχής.

Το ανθρώπινο ον μέσα στην πολυπλοκότητα των σχέσεων που έχει δημιουργήσει και αναιρεί την λογική, μπορεί τάχα να δεχθεί να γίνει, στο όνομα της τεχνολογικής προόδου μια αποδοτική πρώτη ύλη;

Η ποίηση, η ιερή μανία, αποτελεί την διαχρονική σταθερά, την άμυνα και την επίθεση στα ορμέμφυτά μας, που μας καθιστούν τα τερατόμορφα ζώα του πλανήτη γη.

Ο πρίγκιπας Κροπότκιν ,

ο Ρώσος επαναστάτης και θεωρητικός του αναρχισμού, άρχισε να καλλιεργεί το μοντέλο του μεταξύ των εργατών στην Αγία Πετρούπολη και στη Μόσχα, το 1872.

Δύο χρόνια αργότερα φυλακίστηκε. Απέδρασε το 1876 και κατέφυγε στη Δ. Ευρώπη.

Στα γραπτά του ο Κροπότκιν προτείνει μια κοινωνία, όπου όλα τα υλικά αγαθά θα είναι κοινά. Οι άνθρωποι θα λαμβάνουν ανάλογα με τις ανάγκες τους και η παιδεία θα προετοιμάζει μέλη της ιδανικής κοινωνίας.

Ο Κροπότκιν επέστρεψε στη Ρωσία τον Ιούνιο του 1917 , γιατί πίστεψε ότι η χώρα του θα γινόταν η πρώτη αναρχική κοινωνία. Βαθιά απογοητευμένος από την κατάληψη της εξουσίας από τους Μπολσεβίκους, ο πρίγκιπας αποσύρθηκε από τη δημόσια ζωή.

Πέθανε στη Μόσχα, σε ηλικία 78 χρονών.

Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΔΡΑΚΟΣ

"Η κοινωνική αφήγηση αρχίζει πονηρά,

και γίνεται μόνιμα ριζωμένη κραυγή στις πρωτόλειες ανισότητες.

Κανείς δεν κατοικεί έξω από τα στερεότυπα ,

ο μέγας κοινωνικός δράκος,

είναι ένας ξεροπόταμος από τις πολλές αμβλώσεις,

μια ευθεία κοινής κατεύθυνσης με στείρες μάχες

που εγκλωβίζουν συνειδήσεις...

πόσα τα φαγωμένα ιδανικά!! "

Θανάσης Πάνου

Ένας  « χώρος» με ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι ο συνδυασμός των έξι παραδοσιακών τεχνών με τις υπόλοιπες «νέες» στην δημιουργία ενός ενιαίου αισθητικού αποτελέσματος.

Η ηλεκτρονική ποιητική , αποτελείται από ποίηση, ηλεκτροακουστική μουσική, ΒΙΝΤΕΟ και προβολές διαφανειών. Πρόκειται για μια συλλογή συσχετιζόμενων έργων που δημιουργήθηκαν σε δύο ή περισσότερα από τα παραπάνω μέσα. Η αφετηρία είναι η ποίηση ως ο αμεσότερος τρόπος μετάδοσης ενός μηνύματος. Οι εκφραστικές δυνατότητες της μουσικής και της εικόνας χρησιμοποιούνται αντιστικτικά, αλληλεπιδρώντας έτσι στη δημιουργία ενός σύνθετου θεάματος- ακροάματος.

Τα πρώτα έργα δημιουργήθηκαν το 1985 με την βοήθεια του συστήματος UPIC( ΠΟΛΥΑΓΩΓΙΑΣ) του Ι. ΞΕΝΑΚΗ από τον Κώστα Στρατουδάκη «Αποσπάσματα από πυκνό χρόνο» και τον ποιητή Ανδρέα Παγουλάτο «Τροπές/όργια και εμπόδια» , αντιπροσωπευτικών αυτής της τάσης. Ο ιδιότυπος αυτός διάλογος ανάμεσα στην ποίηση και την ηλεκτροακουστική μουσική πρωτοπαρουσιάστηκε στις 2ες «Διεθνείς συναντήσεις Ποιήσεως» στοGOGOLIN( Γαλλία ΄85 ) και στο διεθνές Φεστιβάλ ποιήσεως POLYPHONIX (1986).

Η μουσική (JOHN MIZAROLLI-Θ. ΠΑΝΟΥ) μέσα από την σύντηξή της με τον ποιητικό λόγο (ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΝΟΥ) όπως και την συστέγασή της τόσο με την ζωγραφική (ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΝΑΡΑΣ) όσο και την φωτογραφία ( ΘΩΜΑΣ ΑΝΕΜΟΣ) στοχεύει σε μια πρωτότυπη και πολύμορφη επικοινωνία των καλλιτεχνών με το κοινό.                

Στόχος , να κινηθούν ελεύθερα -και όχι αυτόνομα- από την ποίηση αντλώντας στοιχεία και αισθήσεις που θα ωθήσουν τον ακροατή να ταξιδέψει από το στημένο κάδρο του βιβλίου σε συναντήσεις με αρχέγονα κύματα, στη χειραψία με αθανάτους, στην ενσάρκωση των γεωμετρικών σχημάτων, στο παγερό τοπίο του απαγορευμένου πλανήτη, στο οφικό σύμβολο, στην έξοδο και άνοδο, στο μουσικό βουνό. Η Θέση μας είναι ότι η ταυτόχρονη παρουσίαση των έργων δεν τα αποδυναμώνει αλλά αντίθετα τα ανασυνθέτει κατά ένα δημιουργικό τρόπο.

 ( Οι ΕΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΑΝΑΤΟΜΙΕΣ και το αντίστοιχο C.D αποτελούν την τέταρτη παραλλαγή ενός δρώμενου που πρωτοπαρουσιάστηκε στην ΣΤΟΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ σε συνεργασία με τους : «ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΜΒΡΟΣ – ΕΝΩΣΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ & ΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ» και στο «ΚΑΦΕ OVAL», με την συμμετοχή του μουσικού σχήματος MOLES BAND )                                                                            

Όποιος γελάει με τον φόβο των άλλων είναι ένας ανθρωπογενής ρύπος.

Στα μάτια του κατοικεί  ένας δεσμός αόρατος , με τα ίδια τα δαιμόνιά του.

Είναι ένας χειρώνακτας που με την ύλη έχει φτιάξει ερωτικό δεσμό και κατοικεί στο   πλουσιότατο πορνείο της. Έτσι ο ίδιος μεταπλάθεται σε ένα  καλά κρυμμένο τρόμο που δεν θα γνωρίσει την λυρική τέχνη της χαράς.  Κάθε τρόμος αληθής κρατάει πάντοτε κρυμμένη μία όψη νύχτας ψυχρής.  Γιατί ο φόβος, από τη νύχτα μας έμαθαν ότι  έρχεται. Έτσι  μέσα της  όλοι μας εκστομίσαμε πολλές φορές ονόματα δαιμόνων με το δικό μας πρόσωπο..

Ο τρόμος δεν ανταλλάσει επιθυμίες.  Περάσματα ανοίγει από τους παιδικούς φόβους μας στην μονιμότητα μιας τροχιάς που πάντα καταλήγει σε αυτόν. Πρέπει  να βυθιζόμαστε  μέσα στην σκέψη του, μας διατάζει καθημερινά από όλες τις πλευρές. Επιβάλει να βουτάμε στο ιχθυοτροφείο των φόβων που μας ψηλαφούν από τα κοινωνικά χέρια.. Αλλά και όταν είναι καταχωνιασμένοι οι φόβοι κάποτε λαμβάνουν υπόσταση. Γίνονται ένα με την σάρκα μας , θερμότητα που αφυδατώνει το δέρμα, ρυτίδες πόνου που χορεύουν σε πρόσωπα χαράζοντας το χάρτη της δύσκολης ζωής.

Όλοι είμαστε συλλέκτες ,  ανοικτοί προσφερόμενοι στη καταπόντιση στο ιχθυοτροφείο που τους αναπαράγει. Επιβραδύνσεις αργής κολύμβησης κάνουμε γυρνώντας τους την πλάτη.

Χρειάζεται τεράστια δουλειά , αυστηρή μέθοδος και έρευνα στην λεπτομέρεια των σχέσεών μας για να δούμε την πηγή του τρόμου.  Να τον δεχτούμε , να περπατήσουμε στις ρωγμές των φόβων μας, να αναζητήσουμε την λυρική τέχνη της χαράς, βαδίζοντας χέρι με χέρι μαζί του.

Το συντακτικό της πορείας μας απαιτεί την ανατομία μας.

Αν θέλεις διέξοδο ακόμα και στη βροχή μπορείς να αναζητάς.

Αν αποζητάς τον ίλιγγο της ζωής αιωρούμενη την σκέψη να αφήνεις.

Και όλα φτάνει να το θυμηθείς, το χώμα που πορεύεσαι σου προσφέρει.

Ο τραγουδιστής με ισορροπία φωνής, γνωρίζει, πως η σωστή θέση των ποδιών πάνω στο έδαφος, δίνει την πιο ζωντανή μελωδική ανάδυση.

 Και αν ζεις κουκουλωμένος και κάθιδρος μπορείς να εξημερώσεις τον πυρετό σκαλίζοντας βαθιά , σκαφτιάς της ομορφιάς του δάσους και κολυμβητής σε κύματα να γίνεις.

Σκάψε παντού.

Η Σκέψη έχει την δύναμη και το φώς να σκάβει και από υπόγειες διαδρομές του νου να αναγεννά.

Η ανατροπή και αναστροφή είναι του χορευτή η πτώση και η δικιά σου δύναμη επίσης.

«Ουδαμού γαρ κινούνται κινούνται

Μουσικής τρόποι , άνευ

Πολιτικών νόμων

Των μεγίστων…» ΠΛΑΤΩΝ ΠΟΛΙΤ. Δ΄ 4240

(Πουθενά δεν μεταβάλλονται οι τρόποι της μουσικής χωρίς ταυτοχρόνως να μετακινηθούν οι μεγαλύτεροι πολιτικοί νόμοι…)

Η δημιουργία είναι κραδασμός , ο κραδασμός είναι ήχος κι ο ήχος έν τη συνθέσει του, είναι μουσική.

Η δημιουργία στο σύνολό της είναι ΜΟΥΣΙΚΗ.

Η ζωή μας , είναι μουσική. Περιέχουμε τον ήχο (κραδασμό) στο κύτταρό μας, πρίν ακόμη συλληφθούμε, πρίν ακόμη γεννηθούμε.

Η ποιότητα της μουσικής που περιέχουμε., είναι ακριβώς ανάλογη, με την ποιότητα των αισθημάτων μας, γι αυτό τον λόγο, είμαστε υπεύθυνοι, κατά μιαν έννοια, για την ποιότητα της «Παγκόσμιας μουσικής» της Αρμονίας.

Η Δημιουργία , είναι κίνησις, ήχος, κραδασμός…

Όλα ρέουν και ό,τι ρέει κινείται και ότι κινείται πάλλεται και ό,τι πάλλεται ποιεί ήχο και χορό.

Ες αεί δονούμενοι κι εμείς , αιώνιοι χορευτές, υπήρχαμε και θα υπάρχουμε εις το διηνεκές.

Ότι μας περιβάλλει, ορατόν και αόρατον, υπόκειται σε κίνηση και ότι κινείται πάλλεται και ότι πάλλεται χορεύει και τραγουδά, υπακούοντας στον «θεικό» (συμπαντικό) νόμο.

Η μουσική για τους αρχαίους Έλληνες , είχς ευρύτερη έννοια: αποτελούσε αδιάσπαστη ενότητα λόγου , ήχου και κίνησης και χαρακτήριζε την ζωή τους, σε όλες τις εκδηλώσεις τους.

Το ήθος , κύριο χαρακτηριστικό και νόμος απαράβατος, όριζε και εν πολλοίς καθόριζε τις πράξεις και τους λογισμούς τους.

Η έννοια του ήθους , ταυτόσημη με το μέτρον και το θεμιτόν, που για τους Έλληνες, απέρρεαν από την τάξη του Σύμπαντος , ήταν απόλυτα συνδεδεμένη με τη μουσική τους έκφραση.

«Η μουσική είναι η εικόνα της ουράνιας Αρμονίας»

(ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ)

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΓΑΝΕΛΗΣ

Ήρθες με τρομαχτικά βήματα

και έγραψες στην πόρτα μου

ένα θλιμμένο τραγούδι μαύρων.

Με θεωρείς υπήκοο

 κτισμένο στην οικεία μου, 

η σαν καλάμι σε ένα τέλμα.

  Ψάξε αλλού περιπατητή,

τους φαρισαίους,

γιατί στις φλέβες μου,

αν θες ,

θα ακούσεις τους μαύρους

να ανασαίνουν.

the walker blues

You came with scary steps
and wrote in my door
a sad song for black slaves.
You consider me national
built in my familiar,
as cane in a swamp.
Search elsewhere walker,
the persons that live with the lie
because in my veins,
if you want you
will hear the black slaves
free they breathe

Μια λέξη ρηματικός μαγνήτης , πόλος απώθησης των άλλων λέξεων για απάντηση.
Η λέξη πείνα είναι άνθρωπος.
Δεν μπαίνει απλά στην ακοή , είναι λατομείο που οι εργάτες της σηκώνουν όλη την αδικία , που προφέρουν και αποθέτουν με θόρυβο στη γη όλο το βάρος που κουβαλά ως έννοια.
Μια λέξη ανοίγει ένα διάλογο, αυτή η λέξη τον εξαφανίζει.
Μέσα στην εκφορά της το κενό η άβυσσος , η ακατοίκητη επιφάνεια της ανθρωπιάς. Τραύλισμα που αντιστοιχεί στα θραύσματα της λογικής, η πιο ταπεινή και αληθινή μαθητεία της αγάπης.
Η λέξη πείνα δεν είναι άηχη, είναι κουρέλι ήχου που χτυπά από μέσα τα αυτιά.
Και ακόμα περισσότερο η ίδια η ανθρώπινη παρουσία που ξεφλουδίζεται σαν φρούτο.

Θεώρησε ότι κατέβηκε από τα αρχέγονα βουνά.  

Γλίστρησε μέσα στο χρόνο, έφτασε στον ξηροπόταμο που διασχίζει όλη τη γη και με όλη τη δίποδη φυλή του έχτισε τις χαλικιές της όχθης του. Μια νέα φάρα προνομίων τον χώρισε για πάντα από τα σπήλαια που ζευγάρωναν με τη ζωώδη ευγενική του φύση. Εδώ το προπατορικό βάρος τεμαχίστηκε από Προκρούστες νομοθέτες και γέννησε νέες αξίες. Νέα νοήματα νέες απαντήσεις τον έκαναν ανίκητο. Ο ξεροπόταμος έγινε μια αστραφτερή ηλεκτρισμένη εποχή με εκβολές ανθρώπων και φωτισμένες πόλεις. Το κλίμα του είναι εύκρατο και μια τρύπα στον ουρανό – στενή οπή από πνοή τιμωρού υπενθυμίζει τον βιασμό της φύσης. Έγινε μέλος μιας ομάδας με άποψη για τον εαυτό της, μιας ράτσας που δεν αφηνιάζει εφόσον ελέγχει το παρόν . Υπάρχουν κανόνες ενάντια στη βία, κανόνες καριέρας που τυλίγουν σαν χλωρίδα τη συμπεριφορά. Υπάρχει το χειροκρότημα που υποστηρίζει τα απατηλά ιδανικά, τις παρωπίδες των ιδεών και τον μαγευτικό κόσμο της ομάδας. Μπορεί να υπάρχουν σαν δύσοσμα κομμάτια, σκέψεις από παλιά βιβλία αλλά μια μεταμόσχευση εγκεφάλου ή μέρους του, αλλάζει τη συνείδηση ανώδυνα. Ένα πλήθος γιατρών γυαλίζει όλα τα πηνία του και μυριάδες κοινωνικοί λειτουργοί επουλώνουν τα φαγωμένα ψυχικά χαρακτηριστικά του. Ακόμα και η μια όψη του η ομοιόμορφη και γλιστερή που σπαρταρά μέσα στο δίχτυ του χρόνου διακοσμείται υπέροχα με πλαστικές επεμβάσεις και έτσι αναπηδά με θελκτικές συσπάσεις δίπλα στα άλλα όντα.. Ο έρωτας ή το σεξ δε θέλουν πια αγωνιστικότητα, απλά παράδοση. Δύο, με μια ομοιόμορφη όψη. Το σεξ δε θέλει παρέα απλά παραμονεύει στο ακατοίκητο του εγκεφάλου. Τα πρωινά συλλέγει χρυσές τρίχες από δημόσιες λεοντές και τηλεοπτικά αξιώματα. Στον ελεύθερο χρόνο του ντύνεται άγριος θηριοδαμαστής και στομώνει τις συναισθηματικές του διάρροιες. Φυγάδας εξόριστος ο παρελθών εαυτός του, κάηκε σαν απαγορευμένο βιβλίο. Έτσι το μάτι του αστράφτει σαν λαμπερό σαλάχι μέσα στην παγκόσμια αρμονία που επιβάλλει ο αστυνόμος που κρύφτηκε μέσα του.

Μα, στα άδυτα της σκέψης του θρονιασμένα ερωτηματικά, φονιάδες χωρίς αυτουργό ανασύρουν φιλοσοφικές νεκροψίες:

Τι είναι πιο σημαντικό;

Η σκέψη ή η ηθική της σκέψης;

Τι είναι και που βρίσκεται το αληθινό «homo»;

Κατοικούμε μέσα του ή απλά έχουμε κρίσεις ταυτότητας;

Από γιος ως εραστής έχουμε πολλούς εαυτούς. Μπορούμε να τους αποφύγουμε και απλά να υπάρχουμε στον ξεροπόταμο;

Οι ακαθαρσίες των ξωτικών υπάρχουν ή απλά παρεξηγούμε τα παραμύθια;

Ποιος ζει τη ζωή μου αν εγώ περιπλανιέμαι αγνοώντας τις ρυτίδες;

Μήπως η σεξουαλικότητα είναι μια τεχνολογία που μας ελέγχει και δεν αφήνει να γίνουμε πιο ελεύθεροι αύριο;

Ο HOMO NEOTACSIOUS ως φοβισμένος τυμβωρύχος πηδά στο πηγάδι με ένα κλειδί κρεμασμένο στο λαιμό του. Συναισθάνεται πως η πτώση συμπυκνώνει τη ζωή του σε μια τυφλή τελετουργία νομισματοκοπείων. Κάθε αξία γεννήθηκε σαν αστραφτερό λέπι και μια νέα φυλή προνομίων ξεπηδά για να εξουσιάσει.