ΣΟΛΑΡΩ! 

Ειδικά σε τοπικές διαλέκτους αιφνιδιάζεσαι συνεχώς με το πλάτος και βάθος που κρύβει κάθε λέξη ακόμη και όταν πρόκειται και για υβριστική. Στην πόλη Σόλοι της Κιλικίας , όπου οι Αθηναίοι δεν μιλούσαν σωστά τα Ελληνικά, ο Ηρόδοτος , μιας και έγινε αναφορά και σε προ-ομηρικές λέξεις, χρησιμοποίησε το ρήμα Σολοικίζω, για όποιον δεν μιλούσε σωστά. Πάω να Σολάρω στη κιθάρα λοιπόν και ας θεωρούν ότι είναι ξένη λέξη!! Βέβαια το Σόλο δεν θα είναι σωστό με την έννοια αυτή.

   ΤΟ ΚΕΡΑΤΑΚΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΤΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ

Από το κεράτιον, υποκοριστικό του κέρας, όπου κεράτια έλεγαν οι πρόγονοί μας τους σπόρους του χαρουπιού με τους οποίους συνήθιζαν να κάνουν ζυγίσεις ακριβείας μικροποσοτήτων , οι Άραβες (πάλι αυτοί!) κλέπτοντας την ιδέα έφτιαξαν το « κιράτ» ισοδύναμο με τέσσερις σπόρους και από εκεί , Άγγλοι, Γάλλοι και Ιταλοί, απέκτησαν την λέξη για τα καράτια , που…δάνεισαν –δώρισαν και σε εμάς τελικά. Το κερατάκι στην τούρτα της παγκοσμιοποίησης , δηλαδή πρόκειται για ένα ακόμα αντιδάνειο , όπως λένε οι γλωσσολόγοι!!

ΛΟΥΦΑ-ΛΟΥΦΑΡΩ

Κατά το λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής (Σταματάκου) το ρήμα «λοφάω», σημαίνει , αναπαύομαι, ησυχάζω. Για τους ναυτικούς , «κοπάζει» και ο άνεμος. Η λέξη είναι δημοφιλέστατη στην Ελλάδα και επισύρει και το χαμόγελο της σύμπνοιας. Αξιοσημείωτη είναι η αντίστοιχη της λούφας , ξενική έννοια «undertime»  . Η  αστυνόμευση των υπαλλήλων , ώστε να μην λουφάρουν στην εργασία τους, να μην παίζουν παιχνίδια στον υπολογιστή, να μην συνομιλούν και να μην κάνουν κοπάνες,  δηλαδή να ζουν μόνιμα με το «overtime» , την λογική της υπερωρίας , επινόησε αυτή την αντίδραση. Να κλέψεις χρόνο , για να αντέξεις την πίεση του «overtime» και γενικά την πίεση από ότι δεν γουστάρεις.

ΕΙΣΑΙ ΤΟΦΑΛΟΣ :::

Ο χαρακτηρισμός ενός προσώπου ως «ΤΟΦΑΛΟΣ» είναι υποτιμητικός και υπονοεί πως είναι άγαρμπος χοντρός, γιγάντιος – ατσούμπαλος-η. Κακώς όμως , γιατί ο Δημήτρης Τόφαλος υπήρξε ένα ίνδαλμα της άρσης βαρών που συγκλόνισε την Ελλάδα το 1906 , στο Παναθηναϊκό στάδιο. Ο γιγαντόσωμος Πατρινός αρσιβαρίστας υπερίσχυσε στους αγώνες , νικώντας και τον γερμανό πρωταθλητή, σηκώνοντας 148,6 κιλά απευθείας επάνω από το κεφάλι του. 

 Η ΜΟΥΝΤΖΑ

Τα εδέσματα , άλλα νόστιμα και άλλα όχι , στην καθημερινή μας επικοινωνία δημιουργούν ένα μενού που έχει μεγάλο ενδιαφέρον η καταγωγή του.  Μια τέτοια λέξη είναι και η ΜΟΥΝΤΖΑ , που την χρησιμοποιείς καθώς οργισμένος προσπαθείς να σβήσεις χειρονομώντας τον άλλον από μπροστά σου. Πολλοί κάνουν κοπιώδη χρήση της , κυρίως στις αυτοκίνητες συναντήσεις με ετέρους Έλληνες. Έχει παλαιότατες ρίζες , ίσως και βυζαντινές, κάτι που μπορεί και να ελαφραίνει και τη συνείδηση όταν γίνεται ανέλεγκτα –αυθόρμητα. Ήταν η Καπνιά, η μουντζούρα, Κάπο μουντό χρώμα, που πολλές φορές με αυτά γέμιζαν τις ανοιχτές παλάμες τους και στη συνέχεια τις ακουμπούσαν στα πρόσωπα των διαπομπευόμενων. Υπάρχει και η εκδοχή του περσικού muzh= σκοτεινιάζει το οπτικό πεδίο. Για παράδειγμα , μια πατσαβούρα ή κοιλιά ζώου συνηθιζόταν να ρίχνεται στο πρόσωπο κάποιου οριζομένου , ενώ σημαίνει και τα βλέφαρα, που επίσης σκοτεινιάζουν την όραση . (όπως αναφέρει και ο Γιαννουλέλλης στις «Νεοελληνικές ιδιωματικές λέξεις» , εκδόσεις Κείμενα , 1982)