Μέσα σε γνώριμες εικόνες μιας θάλασσας, ενός ουρανού και πράσινων λιβαδιών, υπάρχουν άπειρες μουσικές νότες σαν κύματα, σαν αιθέριες κινήσεις και σαν κραδασμοί, πολύ αδύνατοι για να θεωρηθούν μαγνητικοί, πολύ υποσυνείδητοι για να είναι λογικοί. Άπειρες νότες που κινούνται αργά μέσα σε αυτές τις εικόνες, σχεδόν αόρατες παρουσίες που ζουν και δεν ζουν σαν άνθρωποι.
Ένα παλούκι στο χώμα, ένα κουτσουρεμένο δένδρο, μια του σύννεφου σκιά, όλα ζουν  και ηχούν σε μια θολή και ακαθόριστη αίσθηση που αν θες την ονομάζεις μοναξιά ή κενή εγκατάλειψη. 
Και όταν αυτή η ταραχή αυξημένης συναίσθησης με κατακλύζει, μοιάζω με το κούτσουρο, τον πάσσαλο τον κάθε ίσκιο. Μια ήρεμη ταύτιση είναι, με ηχομορφές που υπάρχουν και δεν υπάρχουν  σαν άνθρωποι, που κινούνται αργά και αθόρυβα μέσα στα όνειρα , ανάμεσα στα τοπία της ψυχής ανάμεσα στα εσώτερα συστήματα με τις απειροελάχιστες αναταραχές της λογικής. Σε ένα τέτοιο χώρο τέσσερεις πάσσαλοι λιμνάζουν σε ένα πράσινο λιβάδι στρουθοκάμηλοι μόνοι με τον αγέρα , με το κεφάλι μέσα στη γη και αναποδογυρισμένα τα πόδια, χωρίς κανέναν μουσικό ήχο, στρουθοκάμηλοι αδύνατοι και μόνοι για να ονομαστούν λύσεις.

Μετά από ένα τέτοιο κραδασμό, τα δερμάτινα παπούτσια μου στο τέλος της ημέρας σε αυτό το λιβάδι τα έβαλα , με τους τέσσερεις πασσάλους με το κεφάλι μέσα στη γη και αναποδογυρισμένα τα πόδια για χάρη της ιδιοκτησίας που προστάζει άηχα με σιωπηλές εντολές    την άνεση σε ψεύτικους τοίχους μιας κατοικίας που ανήκει και δεν ανήκει στον άνθρωπο .

Όταν μια τέτοια δημιουργική εικόνα σιωπής συμβαίνει έστω μία στιγμή στον ορίζοντα, μια ταραχή αυξημένης συναίσθησης κραδάνει τις βαθύτερες δεξαμενές της σκέψης και ανοίγει την όραση της πρώτης αιτίας και πλημμυρίζει την ακοή με την πρωτόλεια μουσική πού όλα τα αναταράζει.

Φίσκα γεμάτος χώρος και όλα μοιάζουν να περιστρέφονται γύρω από τα χείλια των ποτηριών που αναδύουν νότες που σουβλίζουν, και όλα μοιάζουν να σκιρτίζουν στο άρωμα της νύχτας μέσα στον καπνό, μέσα στο μπαρ ,αιχμή της κάθε απόδρασης, στην ακριβή και αναγκαία γωνία της φυγής, εκεί που η μουσική είναι κελαΐδισμα καρδερίνων που τις τυλίγουν αντρίκια παντελόνια γεμάτα αλκοόλ, κι όμως που τόσο τεχνικά σημαίνουν ερωτιάρικα κάτω από το χλωμό φως των προβολέων.

Χταπόδια χέρια, στριφογυρίζουν τα ποτήρια, έκτακτοι και μόνιμοι πότες που γλωσσοκοπανούν γέλια και δάκρυα μέσα στο αλκοόλ , που μαστιγώνουν τα κρύα της εργασίας τα μεδούλια με σούπα από ορμητικό οινόπνευμα πασπαλισμένη με ιδρώτα.

Και εγώ, τσιγάρο 75 , καπνός τρέχοντας κακοντυμένος. Μέσα και δίπλα στα πνευμόνια και τα ήπατα με την σκληρότητα μαρμάρου που επίκεινται ολοκληρωτικά πάνω στην κάθε γκρι απόγνωση και απελπισία.

Κι αυτός ο μπάρμαν, μια βρύση πίσω από το σκαλισμένο ξύλο , βγάζει ψαλίδια από τις τσέπες του, κόβει ποτά σε δόσεις ακριβείας , και από τις χαραμάδες κάθε μπουκαλιού, διπλοκλειδώνει την κάθε οργή , ταύρος που μασκαρεύεται σε ταυρομάχο με χέρια που ρίχνουν απλόχερα ελεημοσύνη σε όλους τους στεναγμούς που ξεφυσούν γύρω από τη μουσική σκηνή του.

Αυτό το προσωρινό κατάλυμα, το μπαρ που λίγο το νοιάζει αν το διασχίζουν ανώνυμοι ίσκιοι, συντρίβει πόνους , ράβει πληγές, και υλοποιεί της κάθε εκκλησιάς τις υποσχέσεις .

 Ένα κάλεσμα είναι , μια ορθάνοικτη αγκαλιά ,στην κάθε γωνιά των πόνων και των χαρούμενων στιγμών ,καμωμένο να ροκανίζει τη νύχτα και το πρωί να κλείνει τα φτερά του.

Το μπαρ, αιχμή της κάθε απόδρασης

στην ακριβή και αναγκαία γωνία ,                                

αιχμή που προσκαλεί  

και γελαστά ανοίγει την αυλαία                                                          

στης κάθε νύχτας την άναρχη φυγή.