Είναι κρίμα που κάποιες σχέσεις αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα...

Αν μ αγαπάς κι είν όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω, γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω...

Η ευτυχία είναι στιγμές. Η δυστυχία, γιατί να είναι κατάσταση;

Ανυπομονώ να φτάσει εκείνη η μέρα που θα πω: "Μπορεί να κουράστηκα, μπορεί να ταλαιπωρήθηκα, να έκλαψα πολύ, ν' απελπίστηκα περισσότερο, να θυσίασα ένα σωρό πράγματα που αγάπησα, αλλά τουλάχιστον ήρθε η στιγμή να νιώσω ότι όλα αυτά άξιζαν τον κόπο προκειμένου να καταφέρω να γίνω αυτό που έγινα. Όλα αυτά είναι πια παρελθόν. Και τώρα μπορώ επιτέλους να ζήσω..."

Κάπως έτσι νομίζω ότι είναι η ευτυχία. Ή έστω η αρχή του δρόμου προς την ευτυχία. 

Υ.Γ. Δε ξέρω για σας, αλλά προσωπικά θα ήθελα πολύ να υπάρχουν πινακίδες στο δρόμο προς την ευτυχία...

Νίκος Μυλόπουλος, Μετά όλα καλά θα πάνε (III)

[Από την ενότητα Μετά όλα καλά θα πάνε]

III
 
Σκεφτόμουν τη γυναίκα που βαθιά ερωτεύθηκα
Τους δικούς μου που χάθηκαν τόσο αναίτια
Τις φωτογραφίες που ζωντάνευαν παιδικά κατορθώματα
Πόσο να έμενα κρυμμένος μες στα σκεπάσματα
Κάτι φύσηξε στην ψυχή μου∙ είπα θα 'ναι ο άνεμος
Σηκώθηκα με λαχτάρα προς τις γρίλιες χειρονομώντας
Είδα μόνο κάτι γκρίζους καπνούς στον ορίζοντα
«Όχι δεν πρόκειται αυτοί να ξανάρθουν»
Κι αυτή η εικόνα είναι τόσο μάταιη
Που αν και επαναλαμβάνεται βασανιστικά κάθε νύχτα
Βγαίνω έξαλλος στους δρόμους και τους ψάχνω.
 
Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)

Τι μ' έπιασε πάλι; Έτσι ξαφνικά... Ξαφνικά, όπως πάντα!

Πότε συνηθίζεις τη μοναξιά; Πότε ξεπερνάς τις αποστάσεις; Πότε αποδέχεσαι την πραγματικότητα; Πότε συμφιλιώνεσαι με τη μελαγχολία κι αρχίζεις να δημιουργείς αγάπη; Μα, η αγάπη υπάρχει ήδη! Απλά δεν τη μοιράζεσαι όπως παλιά... όλα αλλάζουν κι όλα ίδια μένουν! Αλλάζουν τα όμορφα, αλλάζουν σε άσχημα, ενώ τα άσχημα παραμένουν όπως είναι!

Συμπέρασμα: μου λείπεις ακριβώς όπως μου έλειπες και ένα χρόνο πριν!

Συμπέρασμα 2: θα συνεχίσεις να μου λείπεις ακριβώς όπως και τώρα!

Πρώτη φορά νιώθω αυτό τραγούδι τόσο ... δικό μου!

Τόσο πολύ σ’ αγαπώ που μπορεί και να μάθω μακριά σου για σένα να ζω... Τόσο βαθιά σ’ αγαπώ που μπορεί και ν’ αντέξω μακριά σου να ζω...

Γιατί, πάνω απ' όλα, αυτός που έφυγε μας άφησε μόνους, μας στέρησε την παρουσία του...

Ξέρεις τι χρειάζομαι; Λίγη τύχη... Αυτό μόνο. Λίγη τύχη να είχα! Λίγη τύχη να μπορούσα να διορθώσω κανα 2 βασικά πράγματα στη ζωή μου... Και τότε νομίζω ότι θα μπορούσα να είμαι ευτυχιμένη... Λίγη τύχη για ν' άλλαζα κανα 2 πράγματα!! Αυτό μόνο...

Ας αλλάξω λίγο το ύφος του ιστολογίου μου μετά από αρκετό καιρό μελαγχολικών τραγουδιών και προσωπικών λυπηρών στιγμών. Ας επικεντρωθώ σε δύο μεγάλες μου αγάπες: τη Θεσσαλονίκη και τη μουσική! Τι καλύτερο απ' το να σας θυμίσω μερικά υπέροχα τραγούδια γι' αυτήν την υπέροχη πόλη;

Όσοι τη χάσατε, νοσταλγήστε την μαζί μου... Όσοι ζείτε σ' αυτήν, συνειδητοποιείστε πόσο τυχεροί είστε!

Θεσσαλονίκη μάγισσα τραβάς σαν τον μαγνήτη, Θεσσαλονίκη μάνα μου, γλυκιά Θεσσαλονίκη!

Όμορφη Θεσσαλονίκη...

Είσαι η πατρίδα μου, το λέω και καυχιέμαι!

Κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη...

Ξέρω μια πόλη μαγεμένη...

Εδώ είν' ωραία MISTER...

Στο λευκό τον πύργο πήρα τα φιλιά της...

Οι άνθρωποι δε θα έπρεπε να μένουνε μόνοι τους...

Πάντα υπάρχει κάποιος άλλος που ζει όλα όσα εμείς ονειρευόμασταν. Και πονάει πολύ να βλέπεις ότι κάποιος άλλος, κι όχι εσύ, ζει τη ζωή σου... Άδικο δεν είναι;

Για όλα αυτά που 'χα αγαπήσει, για όλα αυτά που δε θα δω...

...πως η ζωή ξεγλιστράει μέσα απ' τα χέρια σου και εσύ δε μπορείς να κάνεις τίποτα για να τη σταματήσεις?

Η ζωή είναι μικρή για όσα θέλουμε να κάνουμε και μεγάλη για όσα κάνουμε.  

Όσο ζεις, δεν καταφέρνεις να κάνεις αυτά που θέλεις. Έχεις όμως πολύ χρόνο περιμένοντας να τα κάνεις...

Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια
κι εγώ συνήθως πέθαινα από αγάπη, 
μέχρι που ήρθε αυτός ο μπλε χειμώνας
ν’ ανάψει αυτά που έσβησε ο αιώνας.

Μετρήθηκα στις ώρες του τυφώνα, 
στις ώρες που η καρδιά ξερνούσε στάχτη, 
ακίνητος στη δίνη του κυκλώνα
ν’ ακούω μονάχα να μου λένε πόνα, πόνα, πόνα, πόνα.

Το σώμα μου δε δόθηκε στις πέτρες, 
δε στέρεψε το τελευταίο μου δάκρυ, 
του έρωτα εποχές μάγισσες, ψεύτρες
των πιο όμορφων νυχτών, ώρες αλήτρες.

Δε θα συγκρίνω φως με το σκοτάδι
ούτε λευκό αμνό με λύκο μαύρο.
Δε θα με θρέψει άλλο μάνας χάδι
ας κλείσει της ψυχής μου το πηγάδι.

Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια...

Απλώς φοβάμαι ότι μια μέρα θα συνειδητοποιήσω ότι έχουν περάσει τα καλύτερά μου χρόνια χωρίς να έχω καταφέρει ν' αλλλάξω αυτά που με δυσαρεστούν, χωρίς να έχω προλάβει να ζήσω...Θα καταφέρεις να με διαψεύσεις ή να σταματήσω να προσπαθώ και να ελπίζω πριν χάσω τα πάντα?

I'm so afraid to, I couldn't stand to waste all my energy on things that do not matter anymore...

Eίναι μέρες που νιώθω ότι μπορώ να κάνω τα πάντα, μέρες που νιώθω ότι όλα θα τ' αντιμετωπίσω κι ότι θα καταφέρω να υπομείνω τα πάντα προκειμένου να βρω το κουράγιο να σε περιμένω.

Έρχονται όμως και μέρες που δε θέλω να σηκωθώ απ' το κρεβάτι γιατί ΤΙΠΟΤΑ δεν έχει νόημα μακριά από σένα κι από όλους όσους αγαπώ αληθινά. Εκείνες τις μέρες θέλω να τα παρατήσω όλα! Θέλω να μαζέψω τα πράγματα μου και  να 'ρθω να σε βρω! 

Το χειρότερο όμως είναι ότι αυτές οι εναλλαγές μπορεί να προκύψουν και κατά τη διάρκεια μιας μέρας. Εκεί που νιώθω δυνατή, μια μικρή μικρή ατέλεια με οδηγεί στην απογοήτευση και όλα φαίνονται μαύρα και πάλι. Κι ενώ σκέφτομαι με ποιο τρόπο θα ξεφύγω, μια ηλιαχτίδα με ζεσταίνει και μου δίνει ένα λόγο για να συνεχίσω να παλεύω εναντία σ' όλα αυτά που μέχρι πριν με είχαν συντρίψει. Άραγε, αυτή είναι η ζωή? Ή μήπως αυτή είναι η δική μου ζωή? Μια συνεχής εναλλαγή συναισθημάτων χαράς και ελπίδας που καταλαμβάνονται από απελπισία και απογοήτευση? Κι είναι ζωή αυτή?

Πώς να πάρεις μια απόφαση? Πώς να ρισκάρεις? Ένα εξασφαλισμένο μέλλον που πρέπει να διασχίσει ένα κενό παρόν.... Κι οι αναμνήσεις να σε εμποδίζουν να προχωρήσεις. Κι αυτό το "γιατί" που δε μπορούν τα χείλη σου να αποχωριστούν ποτέ. Γιατί κάποιος άλλος κι όχι εγώ? Γιατί σε μένα? Γιατί να έρθουν έτσι τα πράγματα? Γιατί έγινε αυτό? Γιατί έγινε το άλλο? Γιατί? Γιατί? Γιατί??????