Αυτοί που ξέρουν να πετάνε ψηλά
κάποιος μου είπε πως τρεκλίζουν στη γη
Αν η αγάπη δίνει φτερά
πες μου πώς βρέθηκα σ' αυτό το κλουβί

Έχω χιλιάδες κλειδιά που ανοίγουν καρδιές
μα δεν ταιριάζουν στην πόρτα της δικιάς μου φυλακής
Κάποιος πρέπει να με βγάλει πριν να 'ναι αργά
πρέπει να έρθεις , μόνο εσύ μπορείς ....

Αυτοί που φύγαν από καιρό στα βαθιά
απ' όσο ξέρω δε μιλούν πολύ
Έχουν κάτι παλιά, σκοτεινά φυλαχτά
που όλο τα στρέφουν στην ανατολή ...

Είδα χιλιάδες κεριά, αναμμένες καρδιές
στην καταιγίδα μιας φοβερής σιωπής
Όλες αυτές οι στιγμές , σταγόνες μικρές
σταγόνες μιας μεγάλης βροχής .

Αν έρθεις απόψε τη νύχτα, όλα τα αστέρια θα πέφτουν για μας .....

Είδα χιλιάδες κεριά, αναμμένες καρδιές
στην καταιγίδα μιας φοβερής σιωπής
Πρέπει να έρθεις πριν να 'ναι αργά
πρέπει να έρθεις . Μόνο εσύ μπορείς .

Το παρακάτω απόσπασμα είναι απ' τη νέα μου αγάπη:το βιβλίο "Εάν ο Καρυωτάκης παντρευότανε την Πολυδούρη" της Ελένης Γκίκα.Ειδικά μερικά κεφάλαια (όπως το παρακάτω με τίτλο "Το σύνδρομο των...αχρήστων") είναι τόσο υπέροχα και νιώθω ότι με αντιπροσωπεύουν απόλυτα!Ίσως κι εσείς να ταυτιστείτε με το παρακάτω κείμενο!

"Δε ξέρω εσείς,αλλά εγώ τουλάχιστον,τελευταία αισθάνομαι να σέρνομαι.Ναι,ναι,όπως ακριβώς το διαβάζετε.Κι ενώ κοιμάμαι τραγουδώντας και πετώντας,σηκώνομαι κάθε πρωί έρποντας.Πήρα βασιλικό πολτό,αγόρασα βιταμίνες,έστυψε η μάνα μου πορτοκάλια...όλη την Κίνα και τη Νάουσα ρευστοποίησα κι ήπια,εκεί,τίποτα!Οι νύχτες μου να 'ναι πιο καλές απ' τις μέρες μου!Τόσο καλύτερες που,μερικές...χαραυγές να εύχομαι να μην ξημερώσει!

Σηκώθηκα,που λέτε,αγκομαχώντας και τις προάλλες ένα πρωί και έφτασα λαχανιασμένη στο σ΄πίτι της μάνας μου.Μου έψησε καφέ,μπας και σηκώσει την αδρεναλίνη μου,κι εγώ πυρετωδώς άγγιξα το κουμπί της τηλεόρασης,μπας και γλιτώσω από το να της μιλάω.Γιατί,κι αυτό έχει γίνει δύσκολο σε μένα τελευταία.Να μου απευθύνουν τον λόγο και να μου έρχεται να τους ρίξω χαστούκι.Να χτυπά το τηλέφωνο και ν' αναρωτιέμαι "τώρα τι διάολο θέλουνε,προχθές δε μιλήσαμε?".Τέλος πάντων,δίνω συνήθως τόπο στην οργή και...προσπαθώ.Σχεδόν μονολεκτικά,χαμογελώντας.

[...]

Καθώς καταλαβαίνετε,φοβήθηκα!Και πιο πολύ φοβήθηκα γιατί έχασα τους φίλους μου!Με τρόμαξε που δεν πηγαίνω πια στο θέατρο,μ' αγρίεψε και ο δρόμοα ένα βράδυ...Κι είπα να ψάξω να εντοπίσω τα αίτια.Να φταίει,άραγε,εκείνη η ατζέντα με τα "πρέπει"?Να φταίει το βράδυ που υποδέχεται με μοναξιά όμοια την επιτυχία και την αποτυχία?Να φταίνε κι αυτά τα πρωινά,που όσο κυλά ο καιρός στερούνται έκπληξης?

Δε ξέρω τι φταίει!Μπορεί τ' αμερικάνικο όνειρο.Μπορεί το σύνδρομο της καθωσπρέπει κόρης.Μπορεί και το σαράκι της καλής μαθήτριας.Μπορεί κάποια κρυφή τελειομανία.Μπορεί η ανικανοποίητη αίσθηση δικαιοσύνης ή δικαίωσης.Μπορεί η αγάπη που περίσσεψε απ' το χρόνο μας.Μπορεί η δίψα και η πείνα που έγινε υπόθεση ρουτίνας.Μπορεί και κάποια ματαιοδοξία που παραμένει ακάλυπτη.Μπορεί μια υπαρξιακή πληγή που σκότωσε και τον Καμύ.Μ΄πορεί και η προδομένη επανάσταση που μπήκε στο πετσί μας.Μπορεί κι η Ρόζα Λούξεμπουργκ που δεν της έμοιασα.Μπορεί οι καιροί που δε μας χρειαστήκανε.Μπορεί η ιστορία που μας ξέβρασε άγονα.Μπορεί κι η μάνα μου που μου είπε πως έχω χρέος να γελάω και ν' αντέχω.Μπορεί οι ψεύτρες μέρες μας.Μπορεί οι φτωχές καρδιές μας.Μπορεί...

Μπορεί κι αυτή η Άνοιξη που θα ανθίσει τσάμπα...

Κι εγώ σου λέω:βασιλικό πολτό να πάρεις,πολυβιταμίνες!Και να πετάξεις τ' άχρηστα!Να μη φοβάσαι το κενό που θα σ' αφήσουνε.Γιατί εκείνα είναι το κενό!Και σε τρελαίνει.Ή σε κουράζει."

Βίαια επεισόδια ξέσπασαν μεταξύ φοιτητών και δυνάμεων της αστυνομίας σήμερα (Τετάρτη, 10 Νοεμβρίου 2010) στο Λονδίνο με αποτέλεσμα οι αρχές να προχωρήσουν σε 32 συλλήψεις ενώ από τα 14 άτομα που τραυματίστηκαν οι μισοί ήταν αστυνομικοί.

Οι φοιτητές διαμαρτύρονταν για την αύξηση των διδάκτρων στα πανεπιστήμια και ύστερα από μια μαζική κινητοποίηση στους δρόμους της πόλης εισέβαλαν στα κεντρικά γραφεία του κυβερνώντος Συντηρητικού Κόμματος, στο κέντρο του Λονδίνου.

Πηγή:www.newsbeast.gr

Έχουν περάσει δύο μήνες από τότε κι εγώ μόλις χθες έμαθα γι' αυτά γεγονότα!Τηλεόραση πάνε 3 χρόνια που δεν ανοίγω και τον τελευταίο χρόνο έχει περιοριστεί αρκετά και ο υπολογιστής λόγω του διαβάσματος.Χθες έτυχε να διαβάσω κάποια σχετικά άρθρα στο περιοδικό "Έψιλον" (δίνεται μαζί με μια εφημερίδα-αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει το όνομά της).

Στο πρώτο,έγινε αναφορά για έναν φοιτητή ηλικίας 22 χρονών,άτομο με ειδικές ανάγκες,ο οποίος κατηγορήθηκε ότι κινήθηκε εναντίον της αστυνομίας με το αναπηρικό του καρότσι.Κι οι αστυνόμοι επειδή ένιωθαν ότι απειλούνταν η σωματική τους ακεραιότητα (πάντα απ' τον άοπλο και με κινητικά προβλήματα φοιτητή) αντέδρασαν χτυπώντας τον και πετώντας τον κάτω απ' το καροτσάκι του (κι ο αστυνομικός που σκότωσε τον Αλέξη είχε προσπαθήσει να αμυνθεί,αν θυμάστε καλά).Σε συνέντευξή του στο BBC ο αναφερόμενος φοιτητής κυριολεκτικά τάπωσε το δημοσιογράφο που τον ρώτησε αν όντως κινήθηκε εναντίον της αστυνομίας λέγοντας:"Νομίζω ότι το να προσπαθείς να δικαιολογήσεις έναν αστυνομικό που ρίχνει έναν άνθρωπο με ειδικές ανάγκες απ' το καρότσι του και τον σέρνει στην άσφαλτο είναι αρκετά γελοίο -και εκπλήσσομαι που μόλις προσπαθήσατε να κάνετε κάτι τέτοιο."

Στο παρακάτω βίντεο ο 15χρονος Άγγλος μαθητής εκφράζει την άποψή του για τα βίαια επεισόδια κατά τη διάρκεια της εξέγερσης των φοιτητών στην Αγγλία.

Περπάτησα πάρα πολύ
και τα φτερά μου τα 'χω χάσει.
Μα εσύ που δεν πατάς στη γη
καν' την ψυχή μου να πετάξει...
Μ' ένα αερόστατο να πάμε στο φεγγάρι,
ένα αεράκι να μας πάρει...
Φωτιά κι αέρας να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...

Είναι η καρδιά μου μια αυλή
σ' ένα κελί που όλο μικραίνει.
Μα εσύ που έχεις το κλειδί
έλα και πες μου το "γιατί"...
Σε κάποια θάλασσα που ο ήλιος τη ζεσταίνει,
το όνειρό μου ξαποσταίνει...
Νερό κι αρμύρα να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...

Έχω ένα κόμπο στο λαιμό
και μια θηλιά που όλο στενεύει.
Έλα και κάνε μουσική
την τρέλα που με διαφεντεύει...
Κι αν είναι οι νότες και οι λέξεις αφελείς,
τραγούδησέ τες να χαρείς...
Μ' ένα τραγούδι να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...

Μακάρι μόνο ένα τραγούδι να ήταν αρκετό!Ίσως βέβαια και να είναι κι απλώς δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη...

Δεν προλαβαίνω να γράψω πολλά.Διάβασμα βλέπετε...Μόνο αυτό θέλω να σας συμβουλεύσω φιλικά.

Ποτέ μην αφήνετε τον φόβο σας να αποφασίζει για σας!!

Καλό βράδυ!

Μη χάνετε το χρόνο σας σε πράγματα που έχουν χαθεί!Δεν αξίζει να κουράζεστε και να στεναχωριέστε για πράγματα που δεν μπορούν πλέον να αλλάξουν.Το ξέρω...είναι δύσκολο τις περισσότερες φορές.Το έχω περάσει τόσο έντονα!Και τώρα καταλαβαίνω ότι δεν άξιζει να χαλιέσαι άδικα!

Ίσως δεν είναι πάντα περιττό.Μερικές φορές χρειάζεται να αναθεωρήσεις και να ξανασκεφτείς κάποια πράγματα.Ας μην ξεπερνάμε όμως τα όρια!Η ζωή είναι για να τη ζήσουμε κι όχι για να τη χαραμίσουμε κλαίγοντας και προσπαθώντας να φανταστούμε τι θα γινόταν αν...Ίσως είναι βασικό ερώτημα για τον καθένα μας αυτό το "αν",αλλά μας βάζει σε νέες σκέψεις οι οποίες ίσως και να μας οδηγήσουν σε αδιέξοδο.Γι' αυτό μην χαραμίζετε το χρόνο σας σε πράγματα που έχουν περάσει και έχουν χαθεί πια ή που δεν υπήρχαν ποτέ...Το σήμερα είναι αυτό που έχει σημασία για τη ζωή μας!Ποτέ το τότε και το αν!

Και υπενθυμίζω (έτσι,για να μην ξεχνιόμαστε!): Στο τέλος όλα θα πάνε καλά.Αν δεν πάνε, δεν είναι το τέλος.

I'm travelin' on, far and wide
But now it seems, I'm just a stranger to myself
And all the things I sometimes do, it isn't me but someone else

I close my eyes and think of home
Another city goes by in the night, ain't it funny how it is
You never miss if til' it's gone away
And my heart is lying there and will be til' my dying day

So understand don't waste your time
Always searching for those wasted years
Face up, make your stand
And realize you're living in the golden years

Too much time on my hands, I got you on my mind
Can't ease this pain , so easily, when you can't find the words to say
It's hard to make it through another day
And it makes me wanna cry and throw my hands up to the sky

So understand don't waste your time
Always searching for those wasted years
Face up, make your stand
And realize you're living in the golden years