Οι άνθρωποι δε θα έπρεπε να μένουνε μόνοι τους...

Πάντα υπάρχει κάποιος άλλος που ζει όλα όσα εμείς ονειρευόμασταν. Και πονάει πολύ να βλέπεις ότι κάποιος άλλος, κι όχι εσύ, ζει τη ζωή σου... Άδικο δεν είναι;

Για όλα αυτά που 'χα αγαπήσει, για όλα αυτά που δε θα δω...

...πως η ζωή ξεγλιστράει μέσα απ' τα χέρια σου και εσύ δε μπορείς να κάνεις τίποτα για να τη σταματήσεις?

Η ζωή είναι μικρή για όσα θέλουμε να κάνουμε και μεγάλη για όσα κάνουμε.  

Όσο ζεις, δεν καταφέρνεις να κάνεις αυτά που θέλεις. Έχεις όμως πολύ χρόνο περιμένοντας να τα κάνεις...

Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια
κι εγώ συνήθως πέθαινα από αγάπη, 
μέχρι που ήρθε αυτός ο μπλε χειμώνας
ν’ ανάψει αυτά που έσβησε ο αιώνας.

Μετρήθηκα στις ώρες του τυφώνα, 
στις ώρες που η καρδιά ξερνούσε στάχτη, 
ακίνητος στη δίνη του κυκλώνα
ν’ ακούω μονάχα να μου λένε πόνα, πόνα, πόνα, πόνα.

Το σώμα μου δε δόθηκε στις πέτρες, 
δε στέρεψε το τελευταίο μου δάκρυ, 
του έρωτα εποχές μάγισσες, ψεύτρες
των πιο όμορφων νυχτών, ώρες αλήτρες.

Δε θα συγκρίνω φως με το σκοτάδι
ούτε λευκό αμνό με λύκο μαύρο.
Δε θα με θρέψει άλλο μάνας χάδι
ας κλείσει της ψυχής μου το πηγάδι.

Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια...