Η Ώρα της Γης

Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά η Ελλάδα συμμετέχει στην παγκόσμια εκστρατεία του WWF ενάντια στην κλιματική αλλαγή που έχει χαρακτηριστεί ως «το μεγαλύτερο συμμετοχικό γεγονός στον πλανήτη».

Κάθε χρόνο η Ώρα της Γης λαμβάνει και έναν ξεχωριστό χαρακτήρα. Το 2009, όπου οι Έλληνες συμμετείχαν με πρωτοφανή ενθουσιασμό, η εκστρατεία εστίασε τη δυναμική της στην Κοπεγχάγη. Ένα χρόνο αργότερα και μετά τις άκαρπες διαπραγματεύσεις στην πρωτεύουσα της Δανίας, η Ώρα της Γης ήρθε να μας υπενθυμίσει ότι όταν χάνεται μια μάχη δεν χάνεται και ο πόλεμος.
Φέτος, η Ώρα της Γης 2011 ξεπερνάει τον ίδιο της τον εαυτό! Μας θέτει απλά ερωτήματα για το τι πραγματικά κάνουμε για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, μετά από την μια συμβολική ώρα στο σκοτάδι.
Χρησιμοποιούμε τα ΜΜΜ; Επιλέγουμε το ποδήλατο, ή ακόμα και τα…πόδια μας για τις μετακινήσεις μας;

Μετά από τρία χρόνια όλο και πιο δυναμικής παγκόσμιας ανταπόκρισης η Ώρα της Γης γίνεται θεσμός και ένας απλός τρόπος να αποδείξουμε ότι πέρα από γεωπολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές διαφορές, παραμένουμε πολίτες ενός κοινού τόπου. Του πλανήτη Γη.

Το Σάββατο 26 Μαρτίου, στις 20:30, σβήνουμε τα φώτα για μία ώρα και δίνουμε το σύνθημα για να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας. Φέτος, η Ώρα της Γης ξεπερνά τα 60 λεπτά και γίνεται η αφορμή για μια προσωπική δέσμευση από τον καθένα από εμάς που θα μας ακολουθεί σε μια καθημερινότητα για έναν ζωντανό πλανήτη.

Περισσότερες πληροφορίες στο http://www.wwf.gr/earthhour/

Οι επιλογές μου για σήμερα ήταν να γράψω τα καταθλιπτικά μου ερωτώμενη για ακόμη μία φορά για ποιο λόγο ερωτευόμαστε χωρίς να υπάρχει ανταπόκριση ή γιατί η ελπίδα μας εξαπατά ή γιατί δε μπορούμε να έχουμε αυτά που θέλουμε, ενώ άλλοι έχουν πολύ περισσότερα απ' όσα θέλουν, ή να γράψω κάτι πιο ευχάριστο.Κι επειδή δεν είναι η ψυχολογία μου ιδανική για να γράψω κείμενα χαράς και αισιοδοξίας,(και τι φταίτε κι εσείς ν' ακούτε τις δικές μου τις βλακείες?), προτίμησα την εύκολη λύση:το youtube!

Πρόσφατα είδα την Παναγία των Παρισίων και θυμήθηκα τα νιάτα μου!Βλέπετε, την ταινία την είχα πρωτοδεί το 1996 όταν ακόμη ήμουν 3 χρονών και σε 4 μέρες γίνομαι 18 και αν και το περίμενα πώς και πώς,πλέον δε με ενθουσιάζει.Αντιθέτως, με φοβίζει.Νιώθω ότι μεγάλωσα πολύ και ότι πλέον ό,τι ζήσαμε,ζήσαμε!Το ξέρω,είμαι ακόμη μικρή και έχω καιρό μπροστά μου!Απλά είναι μια μεγάλη αλλαγή που πρόκειται να συμβεί στη ζωή μου και δε ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω!

Επανέρχομαι στο θέμα!Τι καταπληκτική ταινία!Τώρα καταλαβαίνω γιατί μ' άρεσε τόσο πολύ!Ειδικά με τα τραγούδια έχω συγκλονιστεί!

Ακούτε τον υπέροχο συμφωνικό ήχο?Τα σημεία που ακούγεται η χορωδία νομίζω είναι εκπληκτικά!

Και η παρακάτω μπαλάντα νομίζω ότι είναι πολύ γλυκιά!

What makes a monster and what makes a man...

Στην αυλή των θαυμάτων...

Και κάτι πιο ευχάριστο...

Πατούσε μηχανικά το κουμπί.Οι τίτλοι περνούσαν ο ένας μετά τον άλλο."Forgotten Hopes",Sunken Soldiers Ball","What's The Reason?","You Promised Me A Symphony". Δε μπορούσε ν' αποφασίσει τι ήθελε να ακούσει.

Δεν ήθελε να αναπολεί τα παλιά.Ούτε να αναρωτιέται για το τώρα.Και τα μελλούμενα τα φοβόταν.Φοβόταν να ονειρευτεί.Γιατί "η ευθύνη ξεκινάει απ' το όνειρο".Και δυστυχώς ήταν υπερβολική στο θέμα της υπευθυνότητας.

Συνέχισε να πατά το κουμπί με μανία και εκνευρισμό.Κανένα τραγούδι δεν ταίριαζε στη στιγμή αυτή.Δεν ήξερε τι ήθελε,για τι και γιατί αγωνιζόταν!Δεν έβρισκε κανένα νόημα σ' ό,τι έκανε και γι' αυτό συνέχισε να πατάει το κουμπί.

Το πρόβλημα είναι ότι είτε πατάω ασταμάτητα το κουμπί,είτε κολλάω σ' ένα τραγούδι για καιρό.Δε βγάζεις άκρη!Μια σε απασχολεί το ένα,μια το άλλο,άλλοτε πάλι δε σε νοιάζει τίποτε...

Τι κάθομαι και γράφω 12 η ώρα τα μεσάνυχτα?Μη με παρεξηγείτε...Οι παρενέργειες των πανελλαδικών βλέπετε...

Κάποιες φορές είναι καλό να γυρνάς στα παλιά.Θυμάσαι τις στιγμές,τις φιλοσοφείς εκ του ασφαλούς,ξεκαθαρίζεις καταστάσεις.Ύστερα,μπορείς να προχωρήσεις δυναμικά στο μέλλον.

Τι γίνεται όμως όταν επιλέγεις το μέλλον έτσι ώστε να βρεις το παρελθόν μπροστά σου?

Αν λαχταράς τόσο πολύ να γυρίσεις στα παλιά, αλλά αυτό τελικά σε πληγώσει, τότε το μόνο που θα έχεις πετύχει είναι μια ακόμη απογοήτευση στο ιστορικό σου.

Το πρόβλημα είναι ότι εσύ με την ελπίδα πάλι πας πως θα σου βγει σε καλό.

Και συνέχεια ανραωτιέσαι:"Μήπως έτσι έπρεπε να γίνει?Μήπως έφτασε ο καιρός?Αυτή είναι η ευκαιρία μου?"

Και κάτι ακόμη.Μια απόφαση μπορεί να είναι σωστή από πολλές απόψεις.Εξακολουθεί να είναι σωστή, αν λαμβάνεται για λανθασμένους λόγους?

Υ.Γ. Για σπουδές θα προτιμούσατε Ηράκλειο ή Πάτρα?