Φταίει το μυαλό μας!Με την πρώτη αφορμή απαρνιέται τη λογική προσέγγιση των γεγονότων και επιτρέπει στη φαντασία μας να οργιάσει!Με την πρώτη όμως αφορμή!Ούτε δεύτερη σκέψη!Μόλις αντιληφθεί κάτι ασυνήθιστο (και συνεπώς μυστήριο,απαγορευμένο,ελκυστικό) χάνει τον έλεγχο!Δημιουργεί αυταπάτες,ψευδαισθήσεις της στιγμής,ελπίδες!!

Αλλά δεν κατηγορώ μόνο το μυαλό (πολλές φορές τα θέλει κι η καρδούλα μας!).Κι η μοίρα όμως...Κι ατυχία που μας κυνηγάει μερικούς από μας...Αλλάζεις δρόμο για να πετύχεις κάποιον στο δρόμο σου κι αυτός τελικά δεν ακολουθεί την αναμενόμενη διαδρομή.

Όταν κυνηγάς κάτι, λένε, δε θα το πιάσεις ποτέ.Όλο και περισσότερο θα απομακρύνεται.Απ' την άλλη όμως όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ,όλο το σύμπαν συνομοτεί για να το πετύχεις.Δυο "νόμοι" που υποστηρίζουν το αντίθετο και να ισχύουν ταυτόχρονα?Στη φυσική πάντως αυτό δεν υπάρχει.Άρα ούτε και στη φύση.Άρα κάτι απ' τα δύο είναι λάθος!Αλλά ποιο?Σύμφωνα με την προσωπική μου εμπειρία,ο Coehlo κάνει λάθος.Αλλά και πάλι πώς να σταματήσεις να ελπίζεις και να αγωνίζεσαι?

Κι αυτό το παντοτινό ανεξήγητο μυστήριο...Μου μίλησε.Άρα ενδιαφέρεται.Αλλά γιατί δεν παίρνει τηλέφωνο?Ή, δε μου μίλησε.Άρα δεν ενδιαφέρεται.Αλλά γιατί παίρνει τηλέφωνο?

Και μετά το χάνεις το παχνίδι!Μήπως μου μίλησε γιατί δεν ενδιαφέρεται?Γιατί αν ενδιαφερόταν θα δυσκολευόταν να μου μιλήσει...

Δύο είναι τα πιθανά συμπεράσματα: ή νομίζεις ότι ενδιαφέρεται και τελικά αυτό δεν ισχύει ή νομίζεις ότι δεν ενδιαφέρεται και τελικά ισχύει το αντίθετο.Εσύ πάντως σταματάς να βρίσκεις ενδιαφέρον στην αναζήτηση του έρωτα.Κι όταν βέβαια δεν κάνεις τίποτα,πάλι δυσαρεστημένη είσαι!

Θα με ενδιέφεραν πολύ οι απόψεις,πάντως!

"Η ανάγκη το θέλει να έχουμε διπλή ζωή μες στη ζωή μας,διπλό αίμα μέσα στις καρδιές μας,η χαρά χέρι-χέρι με τον πόνο,το γέλιο χέρι χέρι με τους ίσκιους,δυο άλογα στον ίδιο ζυγό,τραβώντας καθένα κατά τη μεριά του καλπάζοντας ξέφρενα"

Η ανάγκη το θέλει...

Κι άντε εσύ τώρα,μες στην ανάγκη σου, να καταλάβεις την ανάγκη.Το μόνο που καταλαβαίνεις είναι ότι όταν τον άλλο τον χρειάζεσαι,αυτός λείπει.Το μόνο που καταλαβαίνεις είναι ότι εκείνο που σου δίνει εσένα την ευτυχία,σε κάποιους άλλους χαρίζει τον όλεθρο.

Γι' αυτό τα αισθάνεσαι συνεχώς εκείνα τα δύο ξέφρενα άλογα που τρέχουν συνήθως το ένα στην ανατολή και το άλλο στη δύση.Στην ανατολή,η αποδοχή των άλλων,η ηθική και τα πρέπει σου,οι εντολές και η χαρά της μαμάς σου.Στη δύση οι αγάπες σου και οι επιθυμίες σου.Ο σκοτεινός αλλά πιο γνήσιος εαυτός σου.

Για να ξορκίσουν το κακό στο ταξίδι του σκοπού,του νόστου και της ουτοπίας στην Ιθάκη,έναν αμαρτωλό τον είπαν Αναμάρτητο.Λόγω τιμής, το άκουσα κι αυτό σαν παρατσούκλι.Την Πηνελόπη την είπαν πιστή κι υπομονετική και ας μετρούσε αρμαθιές τους μνηστήρες.

Κι όσο για το μεγάλο βασιλιά,τον Οδυσσέα,όλα τού τα συγχώρησαν.Και τα παιδιά που έκανε με την Κίρκη,τη Ναυσικά,την Καλυψώ...

Μέτρησε μόνο το ότι γύρισε.

Μα,σε τελική βάση,όλοι γυρίζουν.Συνήθως δεν είναι για την Πηνελόπη τους αλλά για κείνα τα δυο ξέφρενα άλογα.Γιατί η ανάγκη το θέλει να έχουμε διπλή ζωή μες στη ζωή μας,αίμα διπλό μες στις καρδιές μας.Η χαρά μας χεράκι-χεράκι με τον πόνο και το γέλιο αγκαλιασμένο με τους ίσκιους.

Ο μόνος κερδισμένος είναι ο απών.Γιατί δε φθάρηκε.Όλα τελειώνουν κάποτε.Και ο μοναδικός χαμένος,πάλι ο απών.Διότι,εν τέλει, δεν πρόλαβε,δεν έζησε,δε χάρηκε.

Μοναδική επιλογή,ζωή ή ουτοπία.Ούτως ή άλλως,χάνεις.

Γιατί η ανάγκη το θέλει...

Απόσπασμα απ' το βιβλίο της Ελένης Γκίκα "Εάν ο Καρυωτάκης παντρευότανε την Πολυδούρη"