Ανυπομονώ να φτάσει εκείνη η μέρα που θα πω: "Μπορεί να κουράστηκα, μπορεί να ταλαιπωρήθηκα, να έκλαψα πολύ, ν' απελπίστηκα περισσότερο, να θυσίασα ένα σωρό πράγματα που αγάπησα, αλλά τουλάχιστον ήρθε η στιγμή να νιώσω ότι όλα αυτά άξιζαν τον κόπο προκειμένου να καταφέρω να γίνω αυτό που έγινα. Όλα αυτά είναι πια παρελθόν. Και τώρα μπορώ επιτέλους να ζήσω..."

Κάπως έτσι νομίζω ότι είναι η ευτυχία. Ή έστω η αρχή του δρόμου προς την ευτυχία. 

Υ.Γ. Δε ξέρω για σας, αλλά προσωπικά θα ήθελα πολύ να υπάρχουν πινακίδες στο δρόμο προς την ευτυχία...

Νίκος Μυλόπουλος, Μετά όλα καλά θα πάνε (III)

[Από την ενότητα Μετά όλα καλά θα πάνε]

III
 
Σκεφτόμουν τη γυναίκα που βαθιά ερωτεύθηκα
Τους δικούς μου που χάθηκαν τόσο αναίτια
Τις φωτογραφίες που ζωντάνευαν παιδικά κατορθώματα
Πόσο να έμενα κρυμμένος μες στα σκεπάσματα
Κάτι φύσηξε στην ψυχή μου∙ είπα θα 'ναι ο άνεμος
Σηκώθηκα με λαχτάρα προς τις γρίλιες χειρονομώντας
Είδα μόνο κάτι γκρίζους καπνούς στον ορίζοντα
«Όχι δεν πρόκειται αυτοί να ξανάρθουν»
Κι αυτή η εικόνα είναι τόσο μάταιη
Που αν και επαναλαμβάνεται βασανιστικά κάθε νύχτα
Βγαίνω έξαλλος στους δρόμους και τους ψάχνω.
 
Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)

Τι μ' έπιασε πάλι; Έτσι ξαφνικά... Ξαφνικά, όπως πάντα!

Πότε συνηθίζεις τη μοναξιά; Πότε ξεπερνάς τις αποστάσεις; Πότε αποδέχεσαι την πραγματικότητα; Πότε συμφιλιώνεσαι με τη μελαγχολία κι αρχίζεις να δημιουργείς αγάπη; Μα, η αγάπη υπάρχει ήδη! Απλά δεν τη μοιράζεσαι όπως παλιά... όλα αλλάζουν κι όλα ίδια μένουν! Αλλάζουν τα όμορφα, αλλάζουν σε άσχημα, ενώ τα άσχημα παραμένουν όπως είναι!

Συμπέρασμα: μου λείπεις ακριβώς όπως μου έλειπες και ένα χρόνο πριν!

Συμπέρασμα 2: θα συνεχίσεις να μου λείπεις ακριβώς όπως και τώρα!

Πρώτη φορά νιώθω αυτό τραγούδι τόσο ... δικό μου!

Τόσο πολύ σ’ αγαπώ που μπορεί και να μάθω μακριά σου για σένα να ζω... Τόσο βαθιά σ’ αγαπώ που μπορεί και ν’ αντέξω μακριά σου να ζω...