Τη λατρεύω αυτή τη ταινία!!Εδώ έχω το Trailer της ταινίας!Δεν είναι τόσο μαγική??Τα φορέματα,το παλάτι,η ιστορία...Κρίμα που δεν είναι αληθινή η ιστορία...!

Kαι η αγαπημένη μου σκηνή απ' αυτήν την ταινία...Ειδικά το 0:45 είναι συγκλονιστικό!!

Και στα ελληνικά το βρίσκω τόσο γλυκό...

Τι ωραίο παραθύμι!!

Δεν πρέπει να επηρεάζομαι απ' τους άλλους.Εγώ θ' αποφασίσω τι είναι καλό για μένα.

Δεν ξέρω αν τελικά την έχω αυτή τη δύναμη.Γιατί πολύ φοβάμαι πως το σώμα αυτό είναι δειλό...

How I needed you
How I grieve now you're gone
In my dreams I see you
I awake so alone

I know you didn't want to leave
Your heart yearned to stay
But the strength I always loved in you
Finally gave way

Somehow I knew you would leave me this way
Somehow I knew you could never stay
And in the early morning light
After a silent peaceful night
You took my heart away
And I grieve

In my dreams I can see you
I can tell you how I feel
In my dreams I can hold you
And it feels so real

I still feel the pain
I still feel your love
I still feel the pain
I still feel your love

Somehow I knew you could never, never stay
And somehow I knew you would leave me
And in the early morning light
After a peaceful night
You took my heart away
I wished, I wished you could have stayed

Πόσο αδύναμη νιώθω όταν ακούω αυτό το τραγούδι!Πόσο αδύναμη νιώθω χωρίς εσένα!Πρέπει όμως να πω το τελευταίο αντίο.Πρέπει...?Αααχ!Δε μπορώ!

Πάντα θα έρχεσαι στα όνειρά μου...Πάντα θα θυμάμαι τι στιγμές μας...Πάντα θα σκέφτομαι τι μπορεί να είχε γίνει αν...

Πώς θα συνεχίσω?

Επέστρεψα μόνη.Μόνη και ηττημένη.Ηττημένη απ' τη μοίρα,το φόβο,την περηφάνεια,τον ίδιο μου τον εαυτό.Χωρίς να σ' έχω δει.Γιατί δεν είχα το θάρρος να σε ψάξω και γιατί η μοίρα δε μας έφερε κοντά αυτή τη φορά που σε είχα τόσο πολύ ανάγκη.Λένε ότι πρέπει να παίρνουμε τα πράγματα στα χέρια μας.Εγώ ποτέ δεν το έκανα αυτό.Γιατί ποτέ δεν πίστεψα ότι μας δίνονται οι ευκαιρίες στη ζωή και υποστήριζα ότι όλα είναι προκαθορισμένα πολύ πριν καν αποφασίσουμε κάτι εμείς.Έτσι είναι τελικά?

Να μετανιώσω που δεν έκανα ότι περνούσε απ' το χέρι μου για να είμαστε μαζί ή να κατηγορήσω τη μοίρα,το πεπρωμένο που δε μας έφερε μαζί?

Πάντα θα με βασανίζει αυτή η απορία...Αν σε είχα πάρει τηλεφώνο τι θα είχε αλλάξει?Ή αν είχα ξεκαθαρίσει απ' την αρχή τι ήθελα?Ή αν ζούσαμε στην ίδια πόλη?Πόσο διαφορετικές θα ήταν οι ζωές μας τότε...?

Και τώρα κατέληξα πάλι εκεί που δεν έπρεπε...Σε κατάθλιψη.Σε απογοήτευση.Σε παραίτηση απ' τη ζωή.Γιατί δεν μπορούμε να είμαστε μαζί...?Δεν το καταλαβαίνω...!

Μόνη μου παρηγοριά η μουσική και το βιβλίο της Μαργαρίτας Καραπάνου "Η ζωή είναι αγρίως απίθανη".

"Τον περίμενα όλη μέρα, αλλά ήξερα ότι δε θα έρθει.Μερικές φορές γνωρίζουμε κάτι χωρίς να ξέρουμε πώς, και αρνιόμαστε να το παραδεχτούμε.Οι ώρες περνούσαν και τον περίμενα με ένα δυνατό συναίσθημα μοναξιάς,λύπης,σπατάλης...Χαθήκαμε - το αισθάνθηκα τόσο έντονα,που 'θελα να  βάλω τα κλάματα,να κλάψω σιγανά σαν δαρμένο σκυλί.[...]Κάθισα στο κρεβάτι μου μη ξέροντας τι να κάνω,ένας πόνος υπόγειος μ' έκανε να τρέμω,ήθελα να ξεσκίσω,να καταστρέψω,να μηδενίσω...

[...]Έπειτα αισθάνθηκα κυνική στη σκέψη ότι όλη η ζωή δεν είναι παρά μία αναμονή και όλες μας οι πράξεις το αποτέλεσμά της."

Δεν καταλαβαίνω...Γιατί εγώ είμαι ακόμα στην αίθουσα αναμονής?

Το 'χω λατρέψει το παρακάτω τραγούδι.Με περιγράφει απόλυτα!

Τέλος...Άλλη μια σχολική χρονιά πέρασε!Νομίζω και η καλύτερη μέχρι τώρα...Καλοί βαθμοί,καλοί καθηγητές,γέλια μες στην τάξη,καλή παρέα!Και νομίζω ότι ήταν μια χρονιά όπου απέκτησα γνώσεις.Και εννοώ ποιοτικές γνώσεις.Όχι αυτές που πλασάρει το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα.Ναι,σίγουρα καθόμουν και διάβαζα στις εξετάσεις τις βλακείες που γράφει το βιβλίο των θρησκευτικών για να πάρω έναν αξιοπρεπή βαθμό, όμως χάρη σε 2 πολύ καλές και αγαπημένες φιλολόγους νομίζω ότι κατάφερα κάπως να αναπτύξω την προσωπικότητά μου και να προβληματιστώ.

Και γενικά,δε λέω, μούρλια πέρασα!!

Βέβαια,ήταν και μια χρονιά δύσκολη...Αρκετό διάβασμα,έλλειψη ύπνου και οι γνωστές εφηβικές μελαγχολίες (Πόσο τις μισώ αυτές!).Όμως δεν παραπονιέμαι.

Καιρός τώρα να κοιτάξω μπροστά,στο καλοκαίρι που με περιμένει.Δε λέω,λίγο διαβασματάκι θα πέσει,ωστόσο άλλα προέχουν τώρα!

Τι θέλω να κάνω αυτό το καλοκαίρι?Να ξεκουραστώ,να διαβάσω βιβλία,να ακούσω μουσική,να κάνω μπάνια,να περάσω καλά.Κυρίως όμως θέλω να ερωτευτώ!!Να ερωτευτώ παθιασμένα!!Και να με ερωτευτεί κι αυτός!!Νομίζω ότι αυτό είναι που μου χρειάζεται σ' αυτή τη φάση της ζωής μου.Και κατά προτίμηση θα ήθελα να ξυπνήσω έναν παλιό έρωτα!Ναι..αυτό θέλω!

Πόσο τέλεια μοιάζουν όλα τώρα χωρίς εξετάσεις...Δίχως άγχος...Το σχολείο όμως νομίζω ότι ήδη μου έχει λείψει.Γιατί το σχολείο από μόνο του καλό είναι!Το να συναντάς κάθε μέρα ανθρώπους που αγαπάς κι εκτιμάς και σε κάνουν να περνάς όμορφα είναι πολύ δύσκολο στη σύγχρονη εποχή.Και το ότι εμείς το απολαμβάνουμε αυτό στο σχολείο είναι πολύ σημαντικό.Αν εξαιρέσουμε λοιπόν την πίεση και το άγχος του διαβάσματος και των διαγωνισμάτων,όλα είναι μια χαρά!!

(Μα...τι ξαφνική χαρά είναι αυτή που μ' έπιασε??Σε καλό να μου βγει!)

Άντε παιδιά,καλό μας καλοκαίρι!!!

Υπάρχουν όμως κάποιες ερωτήσεις που δεν πρέπει να κάνει κανείς.Μόνο που πριν τις θέσεις,δεν το ξέρεις ακόμα.Μετά το αντιλαμβάνεσαι.Πας σαν ζώο στη σφαγή -εμπιστεύεσαι το αφεντικό σου- και νιώθεις ξαφνικά ένα μεγάλο χτύπημα στο κεφάλι κι αμέσως μετά τη λεπίδα να εισχωρεί στο κορμί σου.Είναι όμως αργά.

Το ξεκαθάρισμα με πόνεσε.Πολύ.Μπορεί και να το έκανες πιο σκληρό για να με βοηθήσεις να ξεκολλήσω οροστικά από σένα.Δεν το ξέρω και δε θα το μάθω ποτέ.

"Για πες μου κάτι...Τελικά γιατί χωρίσαμε τότε?" αναβλύζει κάποια στιγμή αυθόρμητα η ερώτηση που έχει περικυκλώσει τόσα χρόνια την καρδιά μου."Όσο και να ταλαιπώρησα το μυαλό μου, δεν κατάλαβα ποτέ το γιατί."

"Απλά ήρθες στη στιγμή μου τη λάθος στιγμή" απαντάς αμήχανα.

Όλο το γκρέμισμα της ζωής μου,όλο το τσάκισμα της προσωπικότητας μου χώρεσε σε μια σύντομη ανέμελη πρόταση...

Το λες "απλά",θαρρείς και δε συνέβη τίποτα το σημαντικό.Μα δεν ήταν απλά για μένα!Εγώ κομματιάστηκα,κουρελιάστηκα τότε!Κόντεψα να αφήσω τον εαυτό μου να πεθάνει!

[...] Αισθάνομαι εντελώς γελοία.Έζησα ένα ψέμα.Όσο σκέφτομαι ότι εμείς οι άνθρωποι τα παίρνουμε τα πράγματα τόσο κατάκαρδα,τόσο σοβαρά,ενώ όλα βασίζονται σε μια ιδέα,σε μια απάτη ή αυταπάτη...

[...] Αιμορραγώ εσωτερικά που συνειδητοποιώ το μέγεθος της απάτης που εζησα.Μια απάτη που καυόρισε τη ζωή μου ολόκληρη.Με χρησιμοποίησες για να περάσεις καλά.Για να είσαι ασφαλής.Πόσο με πονάει!Κοίτα να δεις...!Η ισορροπία μιας ψυχής μπορεί να ακουμπά πάνω σε φούμαρα!

Μου έρχεται να γελάσω.Με τον εαυτό μου.Όταν σκέφτομαι ότι εδώ και μήνες ονειροπολώ τη ρομαντική αναγέννηση του έρωτά μας...Έχει δίκιο η μάνα μου!Είμαι αδιόρθωτη.Δε θα γίνω ποτέ σοβαρή ώστε να μην παίρνω τα πράγματα στα σοβαρά.Όλα είναι ένα ψέμα,μια ψευδαίσθηση...

[...] Μένω μετέωρη.Τι θα την κάνω τώρα αυτήν την αγάπη?Αυτό το παραμυθένιο όνειρο?Θα το βάλω πάλι στο συρτάρι?

Θα πεθάνω με τούτη την ανεκπλήρωτη αγάπη ζωντανή και άσβηστη στην καρδιά μέχρι το τέλος?

Απόσπασμα απ' το μυθιστόρημα της Ζοέλ Λοπινό-Μαστραντώνη "Χάρτινος Έρωτας" 

Μήπως κι εγώ άδικα στεναχωριέμαι για μας?Μήπως όλα είναι η ιδέα μου?Μήπως ποτέ δεν ένιωσες κάτι αληθινό και βαθύ για μένα?Πώς θα μάθω?

Χαμένες αγάπες,στιγμές απουσίας,χαμένες για πάντα στιγμές...

Τι είναι τώρα πάλι αυτό?Μα μια χαρά δεν ήμουν πριν από λίγο??Γιατί τώρα νιώθω πάλι αυτό το απαίσιο συναίσθημα?Είμαι τελικά τόσο μόνη?Μετά από τόσο καιρό,αυτό που νιώθω είναι ότι απλά δεν ταιριάζουμε?Μα δεν καταλαβαίνω!Πάντα υπερασπιζόμουνα και εφάρμοζα πιστά στις κοινωνικές μου σχέσεις το να αποδέχομαι τον άλλο όπως είναι,με κάθε του ελάττωμα χωρίς να προσπαθώ να τον αλλάξω.Και πάντα διασκέδαζα που στην παρέα είμαστε διαφορετικές!Η μία να μας ενημερώσει για τις τελευταίες τάσεις της μόδας,η άλλη για τις αμερικάνικες σειρές,η επόμενη για όλα τα κουτσομπολιά της ελληνικής showbiz, κι εγώ να τους μιλήσω για όλες τις εξελίξεις στο χώρο της μέταλ και ροκ.

Κι αυτές όμως το απολάμβαναν!!Γέλια που κάναμε όταν από κει που μιλούσαμε για τον Υves Saint Laurent πεταγόταν η άλλη και σχολίαζε τον Τσακ και τη Μπλερ και μετά περνούσαμε στον Σάκη!Το ίδιο έγινε και σήμερα,αλλά γιατί εγώ δεν ήθελα καν να γελάσω??Γιατί ένιωθα αυτήν την φριχτή μοναξιά?

Γιατί δε με γεμίζουμε εμένα αυτά?Είναι δυνατόν μετά από 4 χρόνια φιλίας να βαριέμαι,επειδή το θέμα της συζήτησης μας είναι από πού θα αγοράσουμε τις τουαλέτες για την αποφοίτηση σε ένα χρόνο?Ε ναι!!Είναι δυνατόν!!Γιατί εμένα δε με νοίαζει να χαραμίσω 1000 ευρώ για να αγοράσω μια μάρκα που θα βάλω μία φορά στη ζωή μου!Δεν καταδέχομαι καν να συζητήσω για αυτή τη βλακεία!

Εγώ θέλω να ζήσω!!Εφηβική ζωή να ζήσω!!όσο προλαβαίνω (όχι ότι μου έμεινε και πολύς χρόνος...).Θέλω να πάω σε συναυλίες,να αράξω κάτω απ΄τον Πύργο με μια παρέα που θα παίζει κιθαρίτσα,να τα πιω σε ροκ μπαρ στα Λαδάδικα...Δε θέλω να συχνάζω στα κυριλέ εστιατόρια της παραλίας σαν τους τριαντάρηδες.

Μα γιατί τα λέω αυτά??Εγώ δε τις διάλεξα?Εγώ δεν ήμουν που τις ένιωθα τόσο κοντά μου και που της χρειαζόμουνα στο πλάι μου και πάντα συμβιβαζόμουνα με τις προτιμήσεις τους?

"Ναι βρε κοπέλα μου...(θα μου πείτε),αλλά κι αυτές δεν έχουν υποχωρήσει για να χαρείς εσύ?Δεν έχουν κάτσει μαζί σου σ' αυτά τα καταγώγια στη Ναυαρίνου?Αυτά ντε που σ' αρέσουν".

Ε ναι...αλλά έτσι θα συνεχίσουμε?Θα υποχωρούμαι εναλλάξ η μία στα θέλω της άλλης?Και τι??Το ένα Σάββατο θα περνάει η μία καλά κι άλλη θα βαριέται νιώθοντας ότι χάνει πολύτιμο χρόνο απ' τη ζωή της και το άλλο Σάββατο αντίστροφα?

Χαζά πράγματα,θα μου πείτε,το που θα πας να κάτσεις με τις φίλες σου,αλλά...μετά από τόσο καιρό συμβιβασμών και υποχωρήσεων θέλω επιτέλους να ζήσω κάτι απ' αυτά που ονειρεύομαι.

Κι όμως...Δε θα ήθελα να τις χάσω με τίποτα!Ούτε να τις αλλάξω!Καταραμέμη εφηβεία!

Το καινούριο single των EPICA με τίτλο "This is the time" πρόκειται σύντομα να κυκλοφορήσει, αν και ακριβής ημερομηνία ακόμη δεν έχει οριστεί.

Το καινούριο τους τραγούδι δεν είναι καθόλου χαρακτηριστικό της μέχρι τώρα πορείας τους.Ούτε τα drums-πυροβόλα του Arien,ούτε τα φοβερά ουρλιαχτά του Mark,ούτε το ιδιαίτερο μπάσο του Yves.Αυτό δε σημαίνει ότι με απογοήτευσαν.Αντιθέτως,εξεπλάγην!

Είναι ένα πολύ γλυκό τραγουδάκι όπου η μοναδική φωνή της Simone προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει το κοινό στο θέμα "περιβάλλον".Δεν είναι τυχαίο ότι το συγκρότημα αποφάσισε όλα τα έσοδα να διατεθούν για περιβαλλοντικούς σκοπούς στη WWF.Τη Simone συνοδεύει η μελωδική ακουστική κιθάρα του Isaac και στο βάθος ακούγονται και τα πλήκτρα του Coen.

Πιστεύω ότι η προσπάθεια τους είναι αξιέπαινη,καθώς σε μια εποχή όπου οι περισσότεροι από μας αδιαφορούν για το περιβάλλον, τέτοια πρότυπα περιβαλλοντικής συνείδησης είναι απαραίτητα.Ok.Θα μου πείτε το κάνουν και για διαφήμιση,αλλά τουλάχιστον δείχνουν και κάποιο ενδιαφέρον για τον πλανήτη μας και θέλω να πιστεύω ότι όλο και κάποιος θα αλλάξει τη στάση του απέναντι στο περιβάλλον παρακινούμενος απ' το συγκεκριμένο τραγούδι.

This is the time,
we waited too long,
and I'm wondering where I belong?
we have lost; we're out of control,
when we fail nature speaks to us all.

This is the time,
I'll tell you why the world's left alone,
now's the time to make right what's wrong,
we have lost; we're out of control,
if we're stray can we hear nature's call?
when we fail nature speaks to us all.

This is the time,
So what's the world to be? just a luxury?
a temporary scene,
but what have we got when is gone away? and
we need to come to see, what the earth should be,
a sanctuary free,
a renewed paradise still alive.

This is the time,
The sky and the sea,
we speak the paragons, we planted the seed,
we have lost; we're out of control
if we're stray can we hear nature's call?
when we fail nature speaks to us all.


This is the time,
so what's the world to be? just a luxury?
a temporary scene,
but what have we got when is gone away? and
we need to come to see what the earth should be,
a sanctuary free,
all that we've sacrificed in the end has its price,
a renewed paradise still alive in our eyes.

Is still alive in our eyes...

Έχω γνωρίσει στη ζωή μου αρκετούς ανθρώπους, που έψαχναν απεγνωσμένα την ελευθερία της ψυχής τους. Πέρασαν βουνά, θάλασσες και ποτάμια, μοναχικοί καβαλάρηδες πάντα, εραστές μια χίμαιρας που την είχαν βαφτίσει ελευθερία.
Αυτού του είδους οι άνθρωποι μοιάζει να ψάχνουν τελικά για την παγίδα τους.
Μοιάζει να ψάχνουν, κάπου να αιχμαλωτιστούν.
Κάπου να χαρίσουν, κάπου να πετάξουν, την ελευθερία που ήδη κουβαλάνε μέσα τους, χωρίς οι ίδιοι να το ξέρουν.
Μερικοί, μπαίνουν σε ναρκοπέδια και χάνονται.
Άλλοι βρίσκουν τη μεγάλη παγίδα και παγιδεύονται.
Ολότελα. Για πάντα.
Μόνο που δεν παραδέχονται ποτέ, πως εκεί που έφτασαν, είναι παγίδα.
Της δίνουν απλώς μια άλλη ονομασία. Χρέος, ας πούμε. Θυσία. Αποστολή.
Έτσι για να μπορούνε δηλαδή, άμα λάχει, να φοράνε το καπελάκι τους, στραβά.

Πηγή: "Το ακρογιάλι της ουτοπίας" από την Αλκυόνη Παπαδάκη

Α ρε dreamer1...κόλλησα τώρα με την ουτοπία και την Αλκυόνη!

Για κάποιο λόγο νομίζω ότι με το παραπάνω απόσπασμα ταιριάζει το παρακάτω ορχηστρικό από τους EPICA (ακούστε μέχρι το 2:50.Eκεί αποκτά ενδιαφέρον!) ;)

Η αλήθεια είναι ότι θυμίζει λίγο Pirates of Carribean...

Σήμερα γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα για το Περιβάλλον, ή απλά θυμόμαστε για μια μέρα κάθε χρόνο το περιβάλλον που ξεχνάμε όλες τις υπόλοιπες;

Σε παγκόσμιο επίπεδο, το κυριότερο περιβαλλοντικό πρόβλημα δεν είναι ούτε η κλιματική αλλαγή, ούτε η απώλεια βιοποικιλότητας, ούτε η ρύπανση ή η εξάντληση των φυσικών μας πόρων. Είναι η αποσπασματική αντιμετώπιση μιας κρίσης που έχει πλέον διαβεί κάθε σύνορο και έχει λάβει πλανητική διάσταση. Η επικέντρωση σε συγκεκριμένα περιβαλλοντικά προβλήματα, τοπικά ή ειδικά και η άποψη ότι αρκούν κάποιες ρυθμίσεις για την αντιμετώπισή τους, αποδεικνύει την εγκληματική πλέον άγνοια της συνολικής διάστασης της περιβαλλοντικής κρίσης και τη στενή αλληλεξάρτηση όλων των επιμέρους εκφάνσεών της. Οι λύσεις που απαιτούνται πλέον είναι σαρωτικές και αφορούν σε όλα τα επίπεδα: προφανώς τις πολιτικές ηγεσίες και τους παγκόσμιους οργανισμούς που ασκούν οικονομική και αναπτυξιακή πολιτική. Πρωτίστως όμως σαρωτική αλλαγή πρέπει να σημειωθεί στο επίπεδο των ίδιων των κοινωνιών. Ειδικά στις μέρες μας, η οικονομική κρίση μπορεί πολύ εύκολα να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι για λεηλασία του βιολογικού πλούτου, του φυσικού χώρου και των φυσικών πόρων.

Τον κίνδυνο στον οποίο βρίσκεται η βιοποικιλότητα στη Γη, επισημαίνει ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν , σε μήνυμά του για την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος και απευθύνει έκκληση σε όλους «να μας βοηθήσουν να σημάνουμε συναγερμό».

«Το θέμα της φετινής Παγκόσμιας Ημέρας Περιβάλλοντος, «Πολλά Είδη. Ένας Πλανήτης. Ένα Μέλλον» επαναλαμβάνει την έκκληση του Διεθνούς Έτους Βιοποικιλότητας να σταματήσει ο μαζικός αφανισμός των ειδών και να αναδειχθεί η σπουδαιότητα των εκατομμυρίων ειδών που κατοικούν στα εδάφη, τα δάση, τους ωκεανούς, τους κοραλλιογενείς υφάλους και τα βουνά του πλανήτη. Η υγεία μας, η ευημερία μας και το βιώσιμο μέλλον εξαρτώνται από αυτό το πολύπλοκο και ευαίσθητο δίκτυο οικοσυστημάτων και ζωής», σημειώνεται στο μήνυμα του ΓΓ του ΟΗΕ και προστίθεται:

«Η χώρα που φιλοξενεί τη φετινή Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος είναι η Ρουάντα. Η μικρή αυτή χώρα στην περιοχή των Μεγάλων Λιμνών της Αφρικής, αποκτά όλο και περισσότερο τη φήμη μιας χώρας που βρίσκεται στην πράσινη πρωτοπορία. Η Ρουάντα είναι το καταφύγιο 52 ειδών που κινδυνεύουν με αφανισμό. Η χώρα αυτή δείχνει το πως η περιβαλλοντική βιωσιμότητα μπορεί να συνδυαστεί με την οικονομική ανάπτυξη. Παρά τις πολλές δυσκολίες που αντιμετωπίζει, όπως η φτώχεια και η εκτεταμένη υποβάθμιση του εδάφους, η «χώρα των χιλίων λόφων» εργάζεται για την αναδάσωση, τη χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, τη βιώσιμη γεωργία και την ανάπτυξη ενός πράσινου οράματος για το μέλλον".

Πηγές: WWF, pathfindernews

Το ξέρω πως δεν θα ξανάρθεις
πάει καιρός που δεν με ψάχνεις
έπαψα πια στο γυρισμό σου να ελπίζω
σιγά σιγά στη μοναξιά μου συνηθίζω
Δεν θέλω να σε ξαναδώ
να σε ξεχάσω προσπαθώ

Μα είναι στιγμές που σ΄έχω ανάγκη
κι άλλες στιγμές που σε μισώ
πώς με κατάντησε η αγάπη
μόνος τα βράδια να περνώ

Κουράστηκα να περιμένω
τον εαυτό μου να παιδεύω
να μην μπορώ απ΄τη σκιά σου να ξεφύγω
σε αδιέξοδο μαζί σου καταλήγω
Δεν θέλω να σε ξαναδώ
να σε ξεχάσω προσπαθώ

Μα είναι στιγμές που σ΄έχω ανάγκη
κι άλλες στιγμές που σε μισώ
πώς με κατάντησε η αγάπη
μόνος τα βραδιά να περνώ

Για σένα είναι κι αυτό το τραγούδι...Για σένα που είσαι μακριά μου και δε ξέρω καν αν με θυμάσαι...

Το κακό είναι ότι ακόμα ελπίζω στο γυρισμό σου και σε μια δεύτερη ευκαιρία για μας.Όσο κι αν προσπάθησα,δε σε ξέχασα.Και νομίζω ότι όσο και να προσπαθήσω,δε θα τα καταφέρω ποτέ.Γιατί απλά πάντα σε έχω ανάγκη κι όχι μόνο κάποιες στιγμές.Πάντα...Μεγάλα λόγια!Αν όμως αυτά τα μεγάλα λόγια τα νιώθω αυτή τη στιγμή?Αν αυτή τη στιγμή νιώθω ότι σε χρειάζομαι όσο ποτέ κι ότι θέλω να σου μιλήσω,να μάθω τι κάνεις,πώς περνάς,αν με σκέφτηκες καθόλου από την τελευταία φορά που βρεθήκαμε...?Αν θα 'θελες να ξαναδοκιμάσουμε...?

Κι αν τα νιώθω,τι σημασία έχει!Αφού δε θα στα πω ποτέ...Αφού φοβάμαι πάρα πολύ την απάντησή σου:"Ξέρεις...είμαι καιρό τώρα ερωτευμένος με κάποια άλλη.Δε θα 'θελα να γίνει κάτι μεταξύ μας.Καλύτερα να κόψουμε κάθε επαφή."

Όχι!Δε θα στα πω.Αφού το ξέρω...!Δεν υπάρχει καμία ευκαιρία για μένα!Σου είμαι τόσο αδιάφορη.Μα,γιατί να ασχοληθείς μαζί μου?

Πες μου όμως,γιατί εγώ ασχολούμαι τόσο πολύ μαζί σου?Και πες μου...Πώς θα το σταματησώ αυτό?Πώς θα σταματήσω να σε σκέφτομαι?Πώς θα σε ξεχάσω?