Θες ν' αλλάξεις ζωή, να προχωρήσεις. Ν' απαλλαγείς απ' όσα σ' έκαναν να χάνεις τον εαυτό σου. Αποφεύγεις να τολμήσεις. Πότε ήταν η τελευταία φορά που τόλμησες? Κι από τότε διέγραψες το θάρρος απ' το μυαλό σου. Δε σε καταλαβαίνω, νομίζεις? 

Όλοι πιόνια είμαστε. Δυο τρεις είναι αυτοί που ρίχνουν τα ζάρια και μας κάνουν ό,τι θέλουν.

"Και βέβαια έχασα τη θέλησή μου! Καμιά ελπίδα για όσους φοβούνται! Κι αν δεν είναι φόβος, αλλά πόνος? Δε νιώθω τη διαφορά! Το ένα με φέρνει πιο κοντά στο άλλο, έτσι κι αλλιώς...!"

Υπάρχουν όμως και κάποια πιόνια που επιμένουν στο παιχνίδι. Νομίζω ότι υποκρίνονται.

"Μήπως νιώθεις μοναξιά? Μόνος ή μόνος μες στο πλήθος? Έχει μεγάλη διαφορά, ξέρεις. Δε μπορώ ν' αποφασίσω τι είναι καλύτερο!"

Επειδή νιώθω μοναξιά, κρύβομαι. Ή επειδή κρύβομαι νιώθω μοναξιά?

Γιατί ποτέ δεν πλησίασες αυτούς που φοβάσαι να πλησιάσεις?

"Σκέτη τρέλα! Αυτοί, που δε φοβούνται, γιατί δε με πλησίασαν?"

Ξέρεις, έχω κουραστεί να ονειρεύομαι καθώς περιμένω και να περιμένω καθώς ονειρεύομαι. Ξέρω, τίποτα δε θ' αλλάξει. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Ούτε οι συνήθειες, ούτε καν οι σκέψεις! Α ρε Τάνια! Σε λίγο ούτε η μουσική δε θα με παρηγορεί! Θα κουραστώ, θα παραιτηθώ, θα παραδοθώ πλήρως, θα συμβιβαστώ με το τίποτα!

Τελικά, επειδή νιώθω μοναξιά, κρύβομαι ή επειδή κρύβομαι νιώθω μοναξιά?