Κι είναι κι εκείνες οι στιγμές που νιώθω ότι δεν έχω άλλα περιθώρια. Χάνομαι μέσα μου -στο κενό και στην απελπισία.

«Τον εαυτό μου που τον ξέχασα, τον μέσα κόσμο μου που έχασα…»

Θέλω να παγώσω τον χρόνο. Έχω καταλάβει πόσο πολύτιμος είναι, δε θέλω να τον σπαταλώ μαζεύοντας τα δάκρυά μου. Θέλω να σκεφτώ, να κλάψω για τελευταία φορά για όλα όσα έχω περάσει και μετά να συνεχίσω από εκεί που ήμουν. Χαρούμενη και δυνατή!

Θέλω να ξεφύγω. Από τι και από ποιον, τελικά?

Όταν μένω μόνη, οι φόβοι μου μετατρέπονται σε παρήγορα χάδια. Κάθε φόβος γίνεται μοναδική μου ανάσα, απαραίτητη για την επιβίωσή μου. Φοβάμαι το παρελθόν, αλλά να προχωρήσω χωρίς αυτό… αδύνατον!

Κι όταν βρίσκομαι ανάμεσα σε κόσμο, πάλι μόνη μου είμαι. Δε με γεμίζει τίποτα. Άσκοπες συζητήσεις, ψεύτικα χαμόγελα, ειρωνικά γελάκια και υφάκια. Αυτό που βλέπω εγώ, είναι ματαιοδοξία στα πρόσωπα και ματαιότητα στις ζωές τους. Στις δικές μας ζωές!

Και κάποιες στιγμές αισθάνομαι ότι έχω βρει κάπου να πω την ιστορία μου, ξέροντας ότι αυτοί που θα ακούσουν με αγαπάνε όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. Αλλά και πάλι, δε τα καταφέρνω. Έχω χαθεί μέσα στο κενό μου… Πώς να εκφράσεις τα συναισθήματά σου χωρίς να νιώσεις ότι απειλείσαι? Πώς να περιγράψεις ότι φοβάσαι να είσαι μόνη σου, ενώ εσύ επιδιώκεις την απομόνωση?

Δε θέλω να φύγω. Δε θέλω να αλλάξει τίποτα. Ποτέ ξανά.

Κάποιες στιγμές νομίζω ότι είσαι ακόμη εδώ. Ότι έγινε λάθος. Ότι θα συνεχίσουμε από εκεί που ήμασταν. Πόσο περήφανη θα ήσουν για μένα!

«Ας κλείσει της ψυχής μου το πηγάδι!»