"Ήταν λοιπόν μάταιες όλες αυτές οι νύχτες που περάσαμε στο φως του φεγγαριού δίπλα στο δέντρο του γιασεμιού που ενώθηκαν οι ψυχές μας?Πετάξαμε ορμητικά προς τα άστρα ώσπου οι φτερούγες μας κουράστηκαν και κατεβαίνουμε τώρα στην άβυσσο?Ή μήπως η αγάπη ήταν κοιμισμένη όταν ήρθε σε μας κι όταν ξύπνησε, θύμωσε κι αποφάσισε να μας τιμωρήσει?Ή μήπως τα πνεύματά μας μετατρέψανε την αύρα της νύχτας σε άνεμο που μας έκανε κομμάτια και μας πέταξε σαν σκόνη στο βάθος της κοιλάδας?Δεν παρακούσαμε καμία εντολή, ούτε γευτήκαμε καρπό απαγορευμένο.Τι είναι λοιπόν εκείνο που μας αναγκάζει να φύγουμε απ' τον παράδεισο?Ποτέ δε συνωμοτήσαμε , ούτε κάναμε στάση.Γιατί λοιπόν κατεβαίνουμε στην κόλαση?Όχι, όχι!Οι στιγμές που μας ένωσαν ήταν μεγαλύτερες κι απ' τους αιώνες και το φως που φώτισε τα πνεύματά μας ήταν πιο δυνατό κι απ' το σκοτάδι.Κι αν η καταιγίδα μας χωρίσει πάνω σ' αυτόν τον ωκεανό, τα κύματα θα μας ενώσουν πάνω στη γαλήνια ακροθαλασσιά.Κι αν αυτή η ζωή μας σκοτώσει, ο θάνατος θα μας ενώσει.Η καρδιά της γυναίκας δεν αλλάζει με τον καιρό ή τις εποχές.Ακόμα κι αν πεθάνει για πάντα, ποτέ δε θα χαθεί.Η καρδιά της γυναίκας είναι σαν ένα χωράφι που μετατρέπεται σε πεδίο μάχης.Όταν τα δέντρα ξεριζωθούν και η χλόη κατακαεί και οι βράχοι κοκκινίσουν απ΄το αίμα και η γη φυτευτεί με κόκαλα και κρανία, είναι και πάλι ήρεμη και σιωπηλή σαν να μην έγινε τίποτα.Γιατί η άνοιξη και και το φθινόπωρο θα ξαναρθούν σην ώρα τους και θα ξαναρχίσουν τη δουλειά τους.

Και τώρα, αγαπημένε μου, τι θα κάνουμε?Πώς θα χωρίσουμε και πότε θα ξανανταμώσουμε?Θα δούμε την αγάπη σαν έναν ξένο επισκέπτη που ήρθε σε μας το βράδυ και έφυγε το πρωί?Ή θα υποθέσουμε ότι η αγάπη μας ήταν ένα όνειρο που ήρθε στον ύπνο μας και έσβησε όταν ξυπνήσαμε?

Θα σκεφτούμε ότι η βδομάδα αυτή ήταν μια ώρα μέθης που πρέπει τώρα να αντικατασταθει με νηφαλιότητα?Ανασήκωσε το κεφάλι σου και άφησέ με να σε κοιτάξω, αγαπημένε μου.Άνοιξε τα χείλη σου κι άφησέ με να ακούσω τη φωνή σου.Μίλησέ μου!Θα με θυμάσαι όταν η τρικυμία θα έχει καταποντήσει το καράβι της αγάπης μας?Θ' ακούς το θρόισμα των φτερών μου στη σιωπή της νύχτας?Θ' ακούς το πνεύμα μου να φτερουγίζει πάνω σου?Θ' ακούς τους αναστεναγμούς μου?Θα βλέπεις τη σκιά μου να πλησιάζει μαζί με τις σκιές του σούρουπου και να εξαφανίζεται με το ρόδισμα της αυγής?Πες μου αγαπημένε μου,τι θα είσαι μετά από τις στιγμές που ήσουν μαγική αχτίνα για τα μάτια μου,γλυκό τραγούδι για τ' αυτιά μου και φτερά για την ψυχή μου?Τι θα είσαι?"

Ακούγοντας αυτά τα λόγια,η καρδιά μου έλιωσε και της απάντησα:"Θα είμαι ό,τι θέλεις εσύ να είμαι,αγαπημένη μου".

Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται απ' το κεφάλαιο "Η λίμνη της φωτιάς" απ΄το βιβλίο του Χαλίλ Γκιμπράν "Τα σπασμένα φτερά".Η γυναίκα,η Σέλμα, έχει έναν τελευταίο διάλογο με τον αγαπημένο της λίγο πριν αποχωρήσει απ' το πατρικό της σπίτι για να παντρευτεί αναγκαστικά με κάποιον άλλον.Το βιβλίο ήταν ιδαίτερα συγκινητικό και πολλά σημεία (όπως αυτό που παραθέτω παραπάνω) με άγγιξαν ιδιαίτερα.Στο τελευταίο κεφάλαιο (όπου η καημένη η Σέλμα πεθαίνει ταλαιπωρημένη απ' τον άπιστο και βάρβαρο σύζυγό της και θάβεται μαζί με το νεογέννητο μωρό της και στη συνέχεια κλαίει ο αγαπημένος της πάνω απ' τον τάφο) δεν άντεξα και έβαλα τα κλάματα.