(1)

Με τη μοναξιά μου απόψε ξαγρυπνώντας,

σηκώνω τα κλωνιά μου προς τον ουρανό ρωτώντας

για τους φίλους μου που μέσα σ΄ένα βράδυ

τράβηξαν το δρόμο τους για το βαθύ σκοτάδι.

(2)

Η φίλη μου η αμυγδαλιά πέθανε βιασμένη

σε μια πυρακτωμένη αγκαλιά, έστεκε ματωμένη.

Κοιτάζοντας με από μακριά με τόση περηφάνεια

έστειλε ένα χαμόγελο και χάθηκε στα ουράνια.

(3)

Με όλη τη σοφία της κλεισμένη στον κορμό,

η γερόντισσα ελιά ένιωσε το χαμό.

Γιατί δεν σεβαστήκανε το βίο μιας γυναίκας

που είχε ζήσει όλα αυτά που δεν θα δει κανένας;

(4)

Ορκίστηκα στην πεύκα, την παιδική μου φίλη

πως πάντα θα βρισκόμαστε μόλις φανεί το δείλι.

Τώρα το δείλι έρχεται κι εγώ στέκω μονάχο.

Θρηνώ τα δέντρα που έφυγαν κι όλο ρωτώ, "Ποιον θα ΄χω;"

(5)

Δεν νιώθω πλέον τίποτα, αφήνω μόνο ένα δάκρυ

μήπως κυλήσει, φτάνοντας ως του βουνού την άκρη,

για να ξεπλύνει το σταχτί που στην καρδιά είναι πέτρα

και μέσα από τη γη να υψωθούν σαν λάβαρο τα δέντρα.

-------------------------------------------------------------------------------------

Τον Αύγουστο του 2007, η Πελοπόννησος βίωσε τραγικές στιγμές. Για μέρες, καίγονταν άνθρωποι, ζώα, άπειρα στρέμματα φύσης και μοναδικής ομορφιάς στον Νομό Ηλείας και αλλού. Βεβαίως, αποδόθηκαν βαρύτατες ευθύνες στον (αν είναι δυνατόν) "Στρατηγό Άνεμο". Μοιράστηκαν απλόχερα κάποια χρήματα ως φτηνή & γρήγορη προσπάθεια για να επουλωθούν επιπόλαια & ανεύθυνα οι πληγές του κόσμου.

Συμπτωματικά, εκείνο το καλοκαίρι ήμουν διακοπές στο κάμπινγκ της Ζαχάρως. Θα μπορούσα να ήμουν εκεί, αλλά ακόμη πιο συμπτωματικά, επέστρεψα στην Αθήνα την ημέρα που ξέσπασε η φωτιά. Έτσι, βλέποντας από τηλεοράσεως τα γεγονότα κι έχοντας παράλληλα τόσο έντονη ως μνήμη τη μαγεία της φύσης, δεν μπορούσα να κατανοήσω ότι συνέβαινε. Ένιωθα, όπως τα μικρά παιδιά που παρατηρούν χωρίς να καταλαβαίνουν με βλέμμα γεμάτο απορία. Οι άνθρωποι που έζησαν την πύρινη κόλαση, είτε στα κανάλια, είτε μεταξύ τους, μίλησαν. Υπήρχε όμως κι ένα δέντρο που δεν του δόθηκε ποτέ η ευκαιρεία να μιλήσει, να παραπονεθεί, να κλάψει, να απορήσει... σαν ένα μικρό παιδί.

Ένα βίντεο που ξεκίνησα να φτιάξω για εκπαιδευτικούς λόγους σε ότι αφορά το movie maker. Κι όμως, το επόμενο πρωί αν και ξενυχτισμένος, με βαρύ κεφάλι, ένιωσα ως πράγματι να παίρνω το πρωινό μου στον Πλούτωνα ακούγοντας το βαλς της Ηλέκτρας. Και το κρεβάτι του ύπνου δεν ήταν παρά ένας ανενεργός ηφαιστειογενής κρατήρας του Πλούτωνα. Όλη η ενέργεια υπήρχε μέσα μας και η ένταση των στοιχείων αμείωτη... Θυμάσαι;