Η Aμερικανική εξωτερική πολιτική διακρίνεται ανά τους αιώνες για τη συνέπεια και σταθερότητά της και συνήθως εκδηλώνεται σε δύο στάδια. Το πρώτο είναι η πρόφαση και το δεύτερο είναι η εφαρμογή. Το πρώτο είναι οι διακηρύξεις περί δημοκρατίας και το δεύτερο είναι η επιβολή της «δημοκρατίας» τους.
Η εμπλοκή της Αμερικής στον πόλεμο του Βιετνάμ από το 1961 μέχρι το 1975, δεν ήταν παρά τυπική άσκηση της εξωτερικής πολιτικής της. Δεν διέφερε από αυτή που νωρίτερα είχε εφαρμοστεί στην Ιαπωνία με τη ρίψη της ατομικής βόμβας, στην Ελλάδα την περίοδο του Εμφυλίου (οι βόμβες ναπάλμ στον Ελληνικό Εμφύλιο έκαναν την παγκόσμια… πρεμιέρα τους). Ούτε διέφερε από εκείνη που εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ σε άλλες περιπτώσεις, με πραξικοπηματικές απόπειρες στην Κούβα για την απομάκρυνση του Φιντέλ Κάστρο ή την ανατροπή του Αλιέντε στη Χιλή, την αμερικανοκίνητη χούντα στη χώρα μας, την τραγωδία της Κύπρου. Αργότερα δε, η Αμερικανική πολιτική, έχει χαρίσει μεγάλες στιγμές εκδήλωσης των "ειρηνευτικών" διαθέσεών της, με επιδρομές στη Νικαράγουα εναντίον των Σαντινίστας, 2 πολέμους στο Ιράκ, έναν ακόμη στο Αφγανιστάν πάντα με αφορμή την πάταξη της διεθνούς τρομοκρατίας και κυνηγώντας πυρηνικά όπλα που ουδέποτε βρέθηκαν. Και ασφαλώς, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε το μεγάλο μακελειό των Βαλκανίων.
«Θα μπείτε στα χωριά επιθετικά και θα σκουπίσετε τα πάντα»
Αυτή τη διαταγή έδωσε στους αξιωματικούς του ο Συνταγματάρχης Όραν Χέντερσον. Μία διαταγή που εξειδικεύτηκε περαιτέρω από τον Αντισυνταγματάρχη Φρανκ Μπάρκερ, ο οποίος διέταξε τους επικεφαλής αξιωματικούς του 1ου τάγματος, το οποίο ανήκε στο 20ό Σύνταγμα Πεζικού, της 11ης ταξιαρχίας της Μεραρχίας "Americal", “Κάψτε τα σπίτια, σκοτώστε τα ζώα, βρωμίστε τα πηγάδια. Καταστρέψετε τα τρόφιμα. Και μην ξεχνάτε, όποιον δείτε να τρέχει είναι εχθρός. Εξολοθρεύστε τον”. Το αποτέλεσμα αυτών των δυο διαταγών ήταν όσα συνέβησαν το πρωινό της 16ης Μαρτίου 1968 στο χωριό Μάι Λάι του Νοτίου Βιετνάμ.
Ο 3ος λόχος του 1ου Τάγματος έφτασε στο χωριό το πρωί με την υποψία ότι εκεί κρύβονται Βιετκόγκ σε υπόγεια σπιτιών. Οι στρατιώτες των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένης μιας διμοιρίας με επικεφαλής τον Ανθυπολοχαγό Γουίλιαμ Κάλεϋ, ξεκίνησαν να πυροβολούν προς ένα σημείο που θεώρησαν ότι ήταν θέση του εχθρού. Από εκείνο το σημείο και μετά εντελώς αναίτια, ξεκίνησε ένα άνευ προηγουμένου μακελειό προς πάσα κατεύθυνση.
Οι μαρτυρίες σοκάρουν
Η αγριότητα εντεινόταν όσο οι ώρες περνούσαν. Είναι σοκαριστική η μαρτυρία ενός στρατιώτη: «Ένας από μας πυροβόλησε μια γυναίκα και τότε σκόπευσαν όλοι στο κεφάλι της και άρχισαν να πυροβολούν όλοι μαζί. Κομμάτι - κομμάτι τινάζονταν στον αέρα τα θραύσματα από τα κόκαλα του κεφαλιού της...».
Ενώ το μακελειό συνεχιζόταν ανεξέλεγκτο, το χωριό προσέγγισε μία ομάδα αεροανιχνευτών με ελικόπτερο, επικεφαλής της οποίας ήταν ο ανθυπασπιστής Χιου Τόμπσον Τζ.. Ήδη από αέρος, η συγκεκριμένη ομάδα μπόρεσε να διακρίνει ότι υπήρχαν πολλοί άμαχοι νεκροί ή βαριά τραυματίες, όχι μόνο άνδρες αλλά και ηλικιωμένοι, γυναίκες ακόμη και βρέφη. Ιδιαίτερα σημαντικό είναι το γεγονός πως δεν εντόπισαν κάπου την ύπαρξη, όπλων ή στρατιωτών Βιετκόγκ. Αμέσως, προσπάθησαν να οργανώσουν μία επιχείρηση για την παροχή πρώτων βοηθειών και τη φροντίδα των τραυματιών.
Ο Τόμπσον και το πλήρωμά του έγιναν μάρτυρες της δολοφονίας από τον Λοχαγό Μεντίνα μιας άοπλης και ακινητοποιημένης γυναίκας την οποία αυτός κλώτσησε και πυροβόλησε εξ επαφής. Ο Μεντίνα αργότερα ισχυρίστηκε ότι πίστεψε ότι η γυναίκα κρατούσε χειροβομβίδα. Παρόλα αυτά, οι διμοιρίες δεν σταμάτησαν ούτε μια στιγμή το "δημοκρατικό" και κυρίως "ανθρωπιστικό" έργο τους. Οι μαρτυρίες του ανθυπασπιστή θα μπορούσαν να έχουν προέλθει από ταινία τρόμου.
Όπως ανέφερε, ζήτησε από το λοχία Ντέιβιντ Μίτσελ της 1ης διμοιρίας να τον βοηθήσει να βγάλουν τους ανθρώπους που ήταν ακόμη ζωντανοί μέσα από μία τάφρο γεμάτη πτώματα. Η ειρωνική απάντηση του λοχία ήταν, πως θα βοηθούσε «να τους βγάλουν από τη μιζέρια τους». Αργότερα, είδε το λοχία να πυροβολεί μέσα στον τάφρο.
Στη συνομιλία που είχε ο Τομπσον με τον επικεφαλής ανθυπολοχαγό Κάλεϋ, ο δεύτερος με φυσικότητα του ανέφερε ότι «απλά εκτελούσε διαταγές».
Η εξαίρεση ενός ανθυπασπιστή
Ο ανθυπασπιστής Τόμπσον αποδείχτηκε από μηχανής θεός για αρκετούς από τους αμάχους. Κατάφερε να διασώσει μία ομάδα αποτελούμενη από παιδιά, γυναίκες και γέρους, φτάνοντας στο σημείο να διατάξει το πλήρωμά του να πυροβολήσουν κατά των Αμερικανών στρατιωτών, σε περίπτωση που αυτοί θα έβαλλαν κατά των αμάχων που προσπαθούσε να διασώσει. Τη διαταγή έδωσε όταν ύστερα από τη συνομιλία του με τον υπολοχαγό Στήβεν Μπρουκς της 2ης διμοιρίας, εκείνος του είπε ότι «ο μόνος τρόπος για να τους βγάλεις έξω είναι με μια χειροβομβίδα».
Μέσα από ένα χαντάκι ένας στρατιώτης του Τόμπσον έσωσε ένα καταματωμένο, αλλά σώο παιδί, το οποίο ενώ αρχικά θεωρήθηκε ότι ήταν κορίτσι, τελικά αποδείχθηκε ότι επρόκειτο για ένα τετράχρονο αγόρι.
Στην κατάθεσή του για τη σφαγή στο Μάι Λάι χρησιμοποίησε εκφράσεις, όπως «φόνος» και «περιττές και άσκοπες δολοφονίες». Επίσης, οι αναφορές έπαιξαν καταλυτικό ρόλο, ώστε να ακυρωθούν ανάλογου ύφους προγραμματισμένες ενέργειες σε άλλα κοντινά χωριά.
Η σιωπή δεν εξαγοράζεται με μετάλλια
Στον Τόμπσον απονεμήθηκε ο «Διακεκριμένος Ιπτάμενος Σταυρός» και στο πλήρωμά του απονεμήθηκε ο «Χάλκινος Αστέρας», με την αιτιολογία της «διάσωσης μιας νεαρής κοπέλας από το Μάι Λάι από… “πυκνά διασταυρούμενα πυρά”». Ο Τόμπσον έχοντας ζήσει όλη τη φρίκη, προφανώς δεν καλύφθηκε από την αιτιολόγηση και πέταξε το μετάλλιο του. Όμως, έπρεπε οπωσδήποτε να του απονεμηθεί ένα μετάλλιο. Οπότε, λίγο αργότερα του απονεμήθηκε μια «Πορφυρή Καρδιά» για άλλες υπηρεσίες του στο Βιετνάμ.
Μετά από χρόνια, το 1998, τα μετάλλια του πληρώματος του ελικοπτέρου αντικαταστάθηκαν από το «Μετάλλιο του Στρατιώτη», την υψηλότερη διάκριση που μπορεί να απονείμει ο στρατός των ΗΠΑ για την ανδρεία που δεν σχετίζεται με άμεση σύγκρουση με τον εχθρό. Η αιτιολόγηση αυτή τη φορά - δεδομένου ότι εδώ και χρόνια είχε έρθει στο φως της δημοσιότητας η σφαγή του Μάι Λάι - ήταν «για τον ηρωισμό πάνω και πέρα από το κάλεσμα του καθήκοντος, κατά τη σωτηρία της ζωής τουλάχιστον 10 Βιετναμέζων αμάχων κατά τη διάρκεια της παράνομης σφαγής μη-μαχητών από τις αμερικανικές δυνάμεις στο Μάι Λάι». Ο στρατός των ΗΠΑ θέλησε να απονείμει αθόρυβα το μετάλλιο προκαλώντας την άρνηση του Τόμπσον, ο οποίος θα δεχόταν το μετάλλιο μόνο αν η απονομή γινόταν δημοσίως και εφόσον το πλήρωμά του θα λάμβανε ισάξιας τιμής μετάλλια. Κάτι το οποίο συνέβη, φέρνοντας επιπλέον σε επαφή τους στρατιωτικούς- βετεράνους πια - με τους επιζώντες του Μάι Λάι.
Η αποκάλυψη της σφαγής 1,5 χρόνο μετά
Αρχικά, και παρά τις αναφορές, το Πεντάγωνο κρατάει κρυφό το θέμα, το οποίο έρχεται στο φως το 1969, εξαιτίας του δημοσιογράφου Σέιμουρ Χερς και του Ρον Ράιντεναορ, επαναπατρισθέντα έφεδρου που στέλνει συνεχείς επιστολές. Ωστόσο, τα δικονομικά τερτίπια επαρκούν για να σταθούν στο εδώλιο του κατηγορούμενου μόλις 5 στρατιώτες στη δίκη που άρχισε στις 17 Νοεμβρίου του 1970.
Η διαδικασία της μετάθεσης ευθυνών κατά την ακροαματική διαδικασία έφερε αποτελέσματα. Ο επικεφαλής της σφαγής, υπολοχαγός Κάλεϊ υποστηρίζει ότι εκτελούσε διαταγές κάτι το οποίο αρνήθηκε ο λοχαγός του Έρνεστ Μεντίνα. Φυσικά, δεν γίνεται καν λόγος για άνωθεν ευθύνες. Η απόφαση του 1971 καταδίκασε τον υπολοχαγό σε ισόβια κάθειρξη, ποινή που ακολούθησε μία κατιούσα πορεία, για να μειωθεί αρχικά σε 20 χρόνια, κατόπιν σε 10 χρόνια το 1973, για να παραμείνει τελικά σε κατ’ οίκον περιορισμό στο σπίτι του μόλις τρεισήμισι χρόνια. Ο Νίξον του απένειμε χάρη και τα επόμενα χρόνια είχε επιτυχημένη πορεία ως ιδιοκτήτης κοσμηματοπωλείου, αν και λέγεται πως υποφέρει από αϋπνίες λόγω τύψεων.
Είναι σημαντικό πως μεγάλο μέρος των στρατιωτών δεν συμμετείχαν στα εγκλήματα, αλλά ούτε διαμαρτυρήθηκαν ή παραπονέθηκαν στους ανωτέρους. Βεβαίως, υπήρξαν κάποιοι που αρνήθηκαν να εκτελέσουν τις διαταγές. Για αυτούς, χρειάστηκε δικαστική απόφαση που δικαίωσε την επιλογή τους, προκειμένου να απαλλαγούν από το στίγμα του.. προδότη, καθώς μετά την επιστροφή τους έβρισκαν κάθε μέρα μπροστά από το σπίτι τους ένα σφαγμένο ζώο και τη λέξη “προδότης” γραμμένη με αίμα.
Μικρά παραλειπόμενα
Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το γεγονός ότι ορισμένα πρόσωπα βρέθηκαν μετά από χρόνια να δίνουν πάλι το παρόν τους στην επικαιρότητα.
Καταρχήν, τη διερεύνηση για τα γεγονότα στο Μάι Λάι, ανέλαβε ο 31χρονος τότε νέος ταγματάρχης Κόλιν Πάουελ. Οι καταγγελίες των στρατιωτών πολλαπλασιάζονταν, προκαλώντας τη δήλωσή του ότι αυτές … «αντικρούονται από το γεγονός ότι οι σχέσεις των Αμερικανών στρατιωτών και των Βιετναμέζων είναι άριστες». Ακολουθώντας πορεία αξιωματικού καριέρας, το 2001 βρέθηκε να υπηρετεί ως... Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ υπό τον Τζωρτζ Μπους Τζ.. Όταν δε, του ζητήθηκε να σχολιάσει τη συμπεριφορά Αμερικανών στρατιωτών απέναντι σε άμαχους Ιρακινούς, θα παραδεχόταν ότι «αυτού του είδους οι φρικαλεότητες συμβαίνουν κάθε τόσο».
Ο δημοσιογράφος Σέιμουρ Χερς δεν επαναπαύτηκε στις δάφνες του, δικαιώνοντας το βραβείο Πούλιτζερ που του δόθηκε για το θέμα του Μάι Λάι. Τη δεκαετία του ’60 ήταν ο κίνδυνος του κομμουνισμού. Μετά το ’90 ήταν ο κίνδυνος της διεθνούς τρομοκρατίας, ηγήτορες της οποίας ήταν σε πολλές περιπτώσεις εκείνοι τους οποίους είχε αναθρέψει το παρακράτος των ΗΠΑ και τους χρησιμοποιούσε κατά το δοκούν ανάλογα με τα επιχειρηματικά συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών της. Η πρόφαση είχε αλλάξει, όχι και οι τρόποι αντιμετώπισης. Έτσι, ο Χερς δεκαετίες αργότερα, έκανε την αποκάλυψη του κολαστηρίου-φυλακή Αμπού Γκράιμπ στο Ιράκ, δηλώνοντας:
«Αισθάνομαι όπως τις ημέρες του Βιετνάμ, μισώ να πληρώνω φόρους για να μπορούν να πηγαίνουν να βομβαρδίζουν κι άλλους ανθρώπους»
Πηγές:
==============================================================
Από το 1970, ο Edwin Starr με το τραγούδι "War" δίνει την πραγματική διάσταση του πολέμου...
WAR...I despise 'cause it means destruction of innocent lives...
- Στείλε ΣχόλιοΗ Ρέιτσελ Κόρι (Rachel Corrie), γεννήθηκε στις 10 Απριλίου 1979, στην Ολύμπια της Ουάσιγκτον. Τα περισσότερα, αν όχι όλα τα παιδιά έχουν την τάση να επιδεικνύουν μία αγνή και ανεπιτήδευτη αλληλεγγύη με όλη την ειλικρίνειά που τα διακατέχει. Έτσι και η μικρή Ρέιτσελ ως μαθήτρια της 5ης δημοτικού έγραφε: «Βρίσκομαι εδώ για τα άλλα παιδιά. Βρίσκομαι εδώ γιατί νοιάζομαι. Βρίσκομαι εδώ γιατί τα παιδιά στον κόσμο υποφέρουν και γιατί 40.000 άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα κάθε ημέρα. [...] Το όνειρό μου είναι να σταματήσει η πείνα στον κόσμο ως το έτος 2000».
Τα πρώτα ενεργά βήματα
Ξεκίνησε την ακτιβιστική δράση της όντας φοιτήτρια, όταν εντάχθηκε κατά το τελευταίο έτος των σπουδών της στο κολλέγιο, στο Διεθνές Κίνημα Αλληλεγγύης. Επρόκειτο για μία μη βίαιη φιλοπαλαιστινιακή οργάνωσης με αποστολή της οποίας έφυγε για τη Ράφα, με την ολοκλήρωση των σπουδών της. Εκεί εκπαιδεύτηκε να προβάλλει ασφαλώς παθητική αντίσταση, έμαθε πώς να γίνεται «ανθρώπινη ασπίδα». Ωστόσο, δεν υπήρξε το τυπικό «αμερικανάκι». Παράλληλα, συμμετείχε σε εκδηλώσεις κατά της πολιτικής του προέδρου Μπους και του πολέμου με το Ιράκ. Μάλιστα, μία φωτογραφία της όπου καίει την αμερικάνικη σημαία σε αυτές τις εκδηλώσεις είχε ευρεία δημοσιότητα.
Το βάναυσο τέλος
Η 16η Μαρτίου του 2003 ήταν η μέρα που έβαλε τέλος στην ανθρωπιστική δράση για να μετατραπεί σε σύμβολο για την παγκόσμια αλληλεγγύη. Κατά τη διάρκεια μίας ακτιβιστικής παρέμβασής της, προκειμένου να αποτρέψει την κατεδάφιση σπιτιών Παλαιστινίων σε κατοικήσιμη περιοχή της Ράφα, η οποία είχε οριστεί ως ζώνη ασφαλείας, μία μπουλντόζα των ισραηλινών δυνάμεων πέρασε από πάνω της. Η ίδια δεν πίστευε ότι θα συνέχιζε με το σκεπτικό ότι ισραηλινός στρατός (παραδοσιακά σύμμαχος με τις ΗΠΑ) δε σκοτώνει Αμερικανούς πολίτες. Γονάτισε στη μέση της πορείας του θηριώδους οχήματος, για να δείξει την αποφασιστικότητά της. Ο οδηγός δε σταμάτησε. Ακόμη κι όταν κατάλαβε ότι ο οδηγός δεν επρόκειτο να σταματήσει, η Ρέιτσελ δε σηκώθηκε. Ο εκσκαφέας πέρασε από πάνω της. Κι ύστερα, έκανε πίσω και ξαναπέρασε πάνω από το πληγωμένο της σώμα. Τρεις ακτιβιστές που παρακολουθούσαν από μακριά έσπευσαν να της προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες. Εκείνη τους είπε: «Η πλάτη μου έσπασε!» υποκύπτοντας στα τραύματά της.
Η δικαστική απόφαση
Η διεθνής κατακραυγή υπήρξε εντονότατη, όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις και κατόπιν εορτής. Ωστόσο, εξαρχής ο στρατός του Ισραήλ υποστήριξε πως ο θάνατος της Κόρι δεν ήταν εσκεμμένος και προήλθε από την κακή οπτική γωνία που είχε ο οδηγός της μπουλντόζας. Το Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ απέρριψε την έφεση που είχε καταθέσει η οικογένεια της 23χρονης, αφού το 2012 άλλο δικαστήριο της Χάιφα, είχε απορρίψει επίσης την προσφυγή της εναντίον του κράτους του Ισραήλ για «ανθρωποκτονία εξ αμελείας».
Το 2012, η ισραηλινή δικαιοσύνη αποφάνθηκε ότι ο θάνατος της Ρέιτσελ Κόρι ήταν δυστύχημα και ότι δεν ευθυνόταν ο οδηγός της μπουλντόζας. «Το κράτος δεν ευθύνεται για τις ζημίες που προκαλούνται από τον ισραηλινό στρατό εν καιρώ πολέμου», ανέφερε στην απόφασή του το Ανώτατο Δικαστήριο. Εν ολίγοις, ο θάνατος της νεαρής ακτιβίστριας δικαστικά αντιμετωπίστηκε ως… ζημιά. Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης υποστήριξαν πως η Κόρι και άλλοι δρούσαν σαν "ανθρώπινες ασπίδες", αφήνοντας έτσι μια υπόνοια ότι … πήγαιναν γυρεύοντας. Εξάλλου, κατά τη διάρκεια της δίκης έγινε προσπάθεια να υποτιμηθεί ο θάνατός της, με το δικαστή Oded Gershon να δηλώνει «Ο θάνατός της ήταν το αποτέλεσμα ενός ατυχήματος που η ίδια προκάλεσε».
Πάντως, το φωτογραφικό υλικό από τη συγκεκριμένη μέρα και οι αυτόπτες μάρτυρες αρκούν για να φωτιστεί ακριβώς τι ακριβώς συνέβη.
Ο ΟΗΕ, όπως συνήθως πράττει, επέκρινε τη δικαστική απόφαση, χαρακτηρίζοντάς τη «ήττα της δικαιοσύνης και νίκη της ατιμωρησίας για τις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις».
Επτά χρόνια αργότερα, το όνομά της έφερε τιμητικά το σκάφος που επιχείρησε να σπάσει το ναυτικό αποκλεισμό της Γάζας, μεταφέροντας ανθρωπιστική βοήθεια και κατελήφθη από τον Ισραηλινό Στρατό στις 5 Ιουνίου του 2010.
Η οικογένεια της Ρέιτσελ Κόρι, καταδίκασε την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου του Ισραήλ, δηλώνοντας πως «Είναι σαφές ότι η απόφαση αυτή ισοδυναμεί με δικαστική επικύρωση της ασυλίας που χαίρει ο ισραηλινός στρατός όταν διαπράττει αδικίες και παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Στην ανακοίνωσή τους οι γονείς και η αδελφή της Ρέιτσελ Κόρι «καλούν τη διεθνή κοινότητα και ιδίως την αμερικανική κυβέρνηση να στηρίξει τα θύματα των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, να αντιταχθεί στην ατιμωρησία και να φροντίσει ώστε να γίνονται σεβαστές οι θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου». Οι γονείς της δημιούργησαν Ιδρυμα που φέρει το όνομά της (Rachel Corrie Foundation), ευαισθητοποιώντας κοινότητες των ΗΠΑ για την κατάσταση στην Παλαιστίνη.
Το θεατρικό και η λογοκρισία
Με αφορμή τα γραπτά της Ρέιτσελ που δημοσιοποιήθηκαν μετά το θάνατό της, η δημοσιογράφος της βρετανικής εφημερίδας «Τhe Guardian» Κάθριν Βάινερ και ο βρετανός ηθοποιός και σκηνοθέτης Αλαν Ρίκμαν έφτιαξαν ένα θεατρικό έργο, το οποίο ανέβηκε για πρώτη φορά στο Royal Court του Λονδίνου το 2005 σε σκηνοθεσία Ρίκμαν, με εξαιρετική επιτυχία. Το 2006 όλα έμοιαζαν έτοιμα για να ανέβει η παράσταση στο Νew Υork Τheater Workshop, όταν ξαφνικά αναβλήθηκε επ΄ αόριστον. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής προφασίστηκε το πολιτικό κλίμα που «είχε αλλάξει δραματικά» από τότε που είχε κλειστεί η συμφωνία για το ανέβασμα του έργου: «Ο πρωθυπουργός Αριέλ Σαρόν σε κώμα, η εκλογή της Χαμάς, οι περιστάσεις θανάτου της Κόρι, ο συμβολισμός της ιστορίας της, μιας και είχε εβραϊκή καταγωγή...». Η φωνή της Ρέιτσελ είχε φιμωθεί στην ίδια της τη χώρα.
Η εκστρατεία μέσω διαδικτύου για να αρθεί η λογοκρισία του έργου κινητοποίησε ακόμη και σπουδαίους καλλιτέχνες, όπως ο Χάρολντ Πίντερ και η Βανέσα Ρεντγκρέιβ.
Στην Ελλάδα, η Μάνια Παπαδημητρίου έμαθε για το έργο το 2003 από τα δημοσιεύματα που μιλούσαν για το φρικτό τέλος της Κόρι και θέλησε να το ανεβάσει. Έτσι, το 2010 ανέβηκε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου με τον τίτλο "Το όνομά μου είναι Rachel Corrie" σε μετάφραση Ν. Τρικαλίτη και πρωταγωνίστρια τη Δήμητρα Σύρου.
* Η Δήμητρα Σύρου υποδυόμενη τη Ρέιτσελ Κόρι.
Η παρακαταθήκη του αγώνα και της θυσίας
Σε ένα από τα μηνύματα της Ρέιτσελ στη μητέρα της, λίγες μέρες πριν το θάνατό της, περιλαμβάνεται η παρακαταθήκη που άφησε για όσους αγωνίζονται σε κάθε μέρος του κόσμου… «Θεωρώ πως η ελευθερία για την Παλαιστίνη θα ήταν μια απίστευτη πηγή ελπίδας για τους αγωνιζόμενους λαούς όλου του κόσμου. […]. Θεωρώ επίσης πως θα μπορούσε να αποτελέσει μεγάλη έμπνευση για τους Αραβικούς λαούς της Μέσης Ανατολής, που αγωνίζονται ενάντια στα αντιδημοκρατικά καθεστώτα που υποστηρίζουν οι ΗΠΑ».
Πηγές:
==============================================================
Η Pat Benetar ήταν η αγαπημένη καλλιτέχνιδα της Ρέιτσελ. Από το album "Precious Time" του 1981, το τραγούδι "Fire and Ice" ακολυγεται σαν να τραγουδάει μέχρι τέλους η Ρείτσελ... I don't wanna give in, I'll be playin' with fire...
- Στείλε Σχόλιο
Με αφορμή την υπόθεση του νεαρού φοιτητή στα Γιάννενα - που όλοι ελπίζουμε να έχει όσο το δυνατόν αίσια κατάληξη - και τα στοιχεία που προκύπτουν από τις έρευνες ότι ήταν θύμα ενδοσχολικής βίας (bullying), μπαίνει στο προσκήνιο η συζήτηση για το συγκεκριμένο φαινόμενο. Ιδιαίτερα, γίνεται λόγος για την αντιμετώπιση παρόμοιων καταστάσεων αλλά και για το γεγονός συγκαλύψεως αυτών από όσους γνωρίζουν, βλέπουν, αντιλαμβάνονται.
Οπωσδήποτε, η αποφυγή της αποσιώπησης τέτοιων περιστατικών ίσως αποτελεί ένα τρόπο – έστω, προσωρινό - προστασίας των θυμάτων, ωστόσο δεν θα αποτελέσει λύση του προβλήματος.
Πρόκειται για ένα σοβαρό φαινόμενο που βεβαίως δεν συγκαταλέγεται στα φυσικά φαινόμενα μαζί με σεισμούς, λοιμούς και καταποντισμούς, αλλά έχει συγκεκριμένες αιτίες.
Η εκδήλωση του έχει δυο παραμέτρους, το θύμα και το θύτη. Εν ολίγοις, σχετίζεται με τα όρια ανοχής του θύματος και την αδυναμία του ή μη να αντιδράσει στη βία που δέχεται. Εξάλλου, όλοι οι άνθρωποι δεν έχουν τα ίδια αντανακλαστικά αντίδρασης. Η ουσία ωστόσο, βρίσκεται στη συμπεριφορά και στις αιτίες που ωθούν το θύτη.
Καταρχήν, θα πρέπει να διαχωριστεί το Bullying (εφεξής, «νταηλίκι») από τον διαπληκτισμό μεταξύ μαθητών.
Όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα του «Δικτύου κατά της βίας στο σχολείο», το bullying είναι «η εσκεμμένη, απρόκλητη, συστηματική και επαναλαμβανόμενη βία και επιθετική συμπεριφορά με σκοπό την επιβολή, την καταδυνάστευση και την πρόκληση σωματικού και ψυχικού πόνου σε μαθητές από συμμαθητές τους, εντός και εκτός σχολείου».
Στη διακήρυξη της συγκεκριμένης ΜΚΟ, αναφέρεται πως «η βία μεταξύ των μαθητών ή σχολικός εκφοβισμός είναι η εσκεμμένη, απρόκλητη, αδικαιολόγητη και επαναλαμβανόμενη επιθετική συμπεριφορά από μαθητές σε συμμαθητές τους, με στόχο να προκαλέσει φόβο, ανησυχία, σωματική και ψυχική οδύνη, ή ακόμη να οδηγήσει σε ένα όφελος, όπως ευχαρίστηση, κοινωνικό κύρος ή ένα υλικό απόκτημα».
Οι χαρακτηρισμοί «απρόκλητη» και κυρίως «αδικαιολόγητη» προφανώς αναφέρονται από πλευράς θύματος, ωστόσο η ενδοσχολική βία δικαιολογείται και προκαλείται από συγκεκριμένους παράγοντες.
Σίγουρα, οι περισσότεροι λένε πως όλα ξεκινάνε από το σπίτι, ότι είναι θέμα παιδείας κτλ. Όμως, αυτές οι στάσεις και συμπεριφορές - επίσης κατά τη γνώμη των περισσοτέρων - είναι μικρογραφίες της κοινωνίας που ζούμε. Κατόπιν αυτού, είναι αναμενόμενο η μικρογραφία να μην απέχει σημαντικά από τη μήτρα της, δηλαδή το κοινωνικό περιβάλλον και τις αξίες που αυτό προάγει.
Πολλά είναι τα παραδείγματα τηλε-αστέρων ακόμη και «εναλλακτικών», «προοδευτικών» κ.ά., που θρασύτατα εκμαιεύουν γέλιο - άλλοτε στο όνομα της σάτιρας κι άλλοτε στο βωμό της τηλεθέασης – εκμεταλλευόμενοι ανθρώπινες αδυναμίες υποβιβάζοντας την αξιοπρέπειά τους.
Επιπλέον, το «ξεκατίνιασμα» καλά κρατεί είτε ανάμεσα σε αδιάφορους «επώνυμους» που παρελαύνουν στις lifestyle εκπομπές, είτε ανάμεσα σε υψηλού κύρους πολιτικούς (υπάρχουν πάντα και παντού εξαιρέσεις, μην παρεξηγηθώ και για νεοφασισμό) που αντιπαρατίθενται με λεκτική σοβαροφάνεια, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στη βουλή, και γενικώς όπου σταθούν και βρεθούν.
Ανάλογης μορφής είναι το «νταηλίκι» που ασκούνε στις πλάτες ενός λαού εκείνοι οι πολιτικοί και τα μιντιακά τσιράκια τους, καθυβρίζοντας τον ως τεμπέλη και ανεπρόκοπο.
Όλα αυτά βέβαια και πάλι δεν είναι αιτίες, αλλά τρόποι εκδήλωσης ενός πανομοιότυπου φαινομένου με την ενδοσχολική βία.
Το προφίλ του επιτυχημένου, ικανότερου, εξυπνότερου, ομορφότερου κυριαρχεί στις διαφημίσεις ηλεκτρονικών και έντυπων μέσων, στους χαρακτήρες των τηλεοπτικών σειρών, των παιχνιδιών κτλ.
Παραπέρα, στο σχολείο καλλιεργείται ιδιαίτερα ένα ανταγωνιστικό πλαίσιο μεταξύ των μαθητών για βαθμούς και επιτυχίες. Ένα πλαίσιο που επιβαρύνει τα παιδιά σε μία προσπάθεια να τα βάλει όσο το δυνατό νωρίτερα στο κυνήγι του κέρδους αναπαράγοντας το, ως κυρίαρχη αξία.
Εξάλλου, η έννοια της ανταγωνιστικότητας έχει εισαχθεί πλέον σε όλους τους τομείς της ζωής μας, από τα υλικά αγαθά μέχρι τις άυλες αξίες, εφόσον όλα μεταφράζονται σε εμπορευματική αξία για τον έναν, τον επιτυχημένο, ικανότερο, κτλ. όπως αναφέρθηκε παραπάνω.
Οι διάφορες ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται επί του προβλήματος, μοιράζουν ενημερωτικά φυλλάδια, διοργανώνουν σχετικές ημερίδες, προτείνουν τρόπους προσέγγισης του προβλήματος, συμβουλεύουν γονείς και εκπαιδευτικούς σχετικά με τη στάση που πρέπει να κρατάνε. Και βεβαίως, όταν υποπέσουν στην αντίληψή μας παρόμοια περιστατικά πρέπει να αντιδράσουμε, εφόσον το θύμα αδυνατεί για κάτι τέτοιο, να είμαστε αλληλέγγυοι.
Πάντως, φαίνεται πως όποια καλοπροαίρετη προσπάθεια αντιμετώπισης του συμπτώματος θα υπερνικάται όσο υπάρχουν οι αντικειμενικοί παράγοντες που οξύνουν ανταγωνιστικές τάσεις, για την επικράτηση του ισχυρότερου.
Επομένως, παρά τα επιμέρους μέτρα που μπορούν να ληφθούν, όπως προαναφέρθηκε θα είναι για την συμπτωματική αντιμετώπιση μεμονωμένων περιστατικών αδυνατώντας να συμβάλλει στη ριζική εξάλειψη της πρωτογενούς αιτίας.
Και ποια είναι αυτή; Ο μεγάλος Σοβιετικός φιλόσοφος Β. Α. Βαζιούλιν, μας παραπέμπει στον κατάλληλο άνθρωπο μέσω του κειμένου του «Τα παράδοξα της αξιοπρέπειας υπό το πρίσμα του Μαρξ»
«[…] ο Καρλ Μαρξ με τη μοναδική διεισδυτικότητά του κατανόησε και εξήγησε βαθύτερα από οποιονδήποτε άλλον επιστήμονα και στοχαστή στον κόσμο, ότι ο άνθρωπος στην αστική κοινωνία, στον κόσμο της κυριαρχίας της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, της κυριαρχίας των εμπορευματικών και χρηματικών σχέσεων, στην κοινωνία της αγοράς ευτελίζεται και υποβαθμίζεται μέχρι την κατάσταση του εμπορεύματος, γεγονός που σημαίνει ότι πραγμοποιείται.
Συνεπώς, στο βαθμό που ο άνθρωπος υποβαθμίζεται στην κατάσταση του πράγματος, καταφρονείται και η ανθρώπινη αξιοπρέπειά του.»
=============================================================
Αφορμή για το παραπάνω κείμενο - αντί σχολίου - στάθηκε η ανάγνωση του κειμένου "Ακούω, Βλέπω, Μιλάω;!" από το blog Συνοικία το όνειρο.
=============================================================
Επειδή θερίζουμε, ότι σπέρνουμε... "You can't blame the youth". Ένα τραγούδι από το 1973 με τη φωνή του Peter Tosh από τους Wailers του Bob Marley.
1 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Θεματολογία,ε ; Όπως βγει... Αλλά πάντα επώνυμα! Τίποτα άλλο για την ώρα!
Bullying Κοινωνία Carawan Bruce Springsteen Pete Seeger Metropolis Κουρής MAD Αγγελική Ελευθερίου Μίκης Θεοδωράκης Κάρολος Κουν Ποίηση Γιάννης Μαρκόπουλος Μάνος Ελευθερίου Βιβλία Κουν Μεταξάς Δημοψήφιμα ΚΚΕ ΣΥΡΙΖΑ Δουλεία 2 Δεκεμβρίου ΟΗΕ έγκλημα ΕΡΤ Τσακνής Ταγματάρχης ΕΣΣΔ Χριστούγεννα Ευρώπη Ζαχάρω Δέντρο Θεοδωράκης Εμφύλιος Εθνική Αντίσταση Χούντα Λειβαδίτης Καισαριανή Σύριζα Αυγή Ριζοσπάστης Τσίπρας ταξική πάλη Κούβα aids Ινδία Μάι Λάι ΗΠΑ Βιετνάμ Ιράκ Χερς Νίξον Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας ορφανή μακαρονάδα Παλαιστίνη Rachel Corrie Pat Benetar Αλληλεγγύη Ακτιβισμός Πλούτωνας Ηλέκτρα Πόλεμος Συρία Πολιτισμός Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ Τζαβέλλας Πολυτεχνείο Άσιμος Ποτοπωλείο Ρίτσος Μονεμβασιά Σκριπ Ριζοσπαστης Εμπρός Φυλακές Αβέρωφ Καρναβάλι Φυλακές τύπου Γ Πανούσης Συναυλία