Το τέλειο έγκλημα δεσπόζει παντού

Μέσα και γύρω μας, θολώνει το νου

Περιπλανιέται δίπλα μας κι ένα άγγιγμά του

Αρκεί να μας πνίξει σε μια θάλασσα  θανάτου.

Ζει ενστικτωδώς και τελεί εν πλήρη αγνοία

Για ό,τι δεσπόζει στην ψυχή και έχει αξία

Σκοτώνει και κλέβει λόγια και πράξεις

Νιώθει αδιάκοπες ψυχοσωματικές αναταράξεις.

Ακούει λέξεις που αρμόζουν σε αισθήματα, όπως…αγάπη

Και τότε αυθόρμητα ζει σε μια οφθαλμαπάτη

Τη λέξη με γοητευτικό ύφος βιάζεται να προφέρει

Μα την ουσία της έννοιας δεν την προσφέρει.

Οι μέρες του, φελλοί που επιπλέουν ερήμην

Κι αυτό βαδίζει μονάχο, πάντα εις μνήμην

Αυτών που χαθήκαν, αυτών που δεν ήρθαν

Αυτών που κι αν τολμήσαν, ύστερα απήλθαν.

Οι νύχτες του έχουν πάντα κόκκινο χρώμα

Θάβονται κάτω απ’ του κορμιού του το χώμα

Το  πλημμυρίζουν, του  βάφουν το αίμα

Ντύνουν στο σκοτάδι, τη ζωή του με ψέμα.

Έχοντας πρώτα τον εαυτό του σκοτώσει

Νιώθει πως είναι ανέφικτο πια να γλιτώσει

Απ’ της αλήθειας το διαφωτισμό που με λόγια ανείπωτα

Θεμελιώνει τη μεταμόρφωσή του στο τέλειο τίποτα.

---------------------------------------------------------------------------------

Τι συνιστά τέλειο έγκλημα για τον καθένα μας; Γκόμενες-οι, δουλειά (υποτίθεται καριέρας), φίλοι της πλάκας, συγγενείς - νταβατζήδες, ο ίδιος μας ο εαυτός, η τηλε-βλακεία, το lifestyle, το mainstream. Υποθέτω πως ο κάθε άνθρωπος έχει ένα τέλειο έγκλημα το οποίο είτε βιώνει είτε το διαπράττει. Υπεράνω κάθε νόμου εγκαθίσταται στη ζωή του, κλέβει, σκοτώνει, βιάζει το μέσα κόσμο του, φυτεύοντας σπέρματα φόβου & ψέματος για να θερίσει αργότερα τρόμο. Όσο ο φόβος αποτελεί μία τάχα ασφαλή γωνιά για να (μην) αντιμετωπιστεί το έγκλημα, τόσο η αλήθεια του θα κρύβεται σε υπόγεια σκοτάδια με τη μούχλα και την υγρασία να το θρέφουν γιγαντώνοντάς το.