17 Νοεμβρίου 2013 σήμερα και τα 40 χρόνια που έχουν περάσει, κάνουν εμβληματική τη φετινή επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Η εμβληματικότητα προκύπτει από την ουσία των γεγονότων και των κοινωνικών συνθηκών, παρά από την στρογγυλή επέτειο, όπως ενδεχομένως θα ειπωθεί από γνωστούς τηλεκουτσομπόληδες, οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται ως ειδικοί δημοσιολογούντες. Πάντα έτοιμοι να κρεμάσουν προς αερισμό στην τηλεοπτική απλώστρα τους μουχλιασμένα ρεπορτάζ για τα αυστηρά αστυνομικά μέτρα που οδηγούν στη μη συμμετοχή του κόσμου στην πορεία, τη μεταπολιτευτική αποτυχία του πολιτικού κόσμου να ανταποκριθεί στα αιτήματα του Πολυτεχνείου, την ενδεχόμενη απαξίωση του νοήματος της εξέγερσης, αλλά και τη χρησιμότητας ή μη της καθιερωμένης πορείας.

Σε πρώτο πλάνο, θα φιγουράρουν οι λίγοι «διάσημοι» του Πολυτεχνείου που αργότερα εξαργύρωσαν την αγωνιστική τους προϋπηρεσία σε υπουργεία και δημόσια αξιώματα. Μία περίφημη ευκαιρία θα δοθεί, ούτως ώστε συλλήβδην να σπιλωθούν και όσοι αγωνιστές δεν εξαργύρωσαν ποτέ κάτι, αλλά και όσοι δεν αμαύρωσαν το αξίωμά τους, τιμώντας την παρακαταθήκη των αγώνων τους. Αν και περιορισμένος ο αριθμός των εκμεταλλευτών του Πολυτεχνείου, αποτελεί το καλύτερο άλλοθι για να ανοίξει ξανά η φιλολογική συζήτηση για τη γενιά που τα έκανε μαντάρα και μας έφερε σε αυτό το χάλι.

Η Ιστορία μας δείχνει πως υπάρχουν διάφοροι δρόμοι για την εξέλιξή της. Από τη μία, ο φωτεινός δρόμος του αγώνα και των θυσιών για ένα οικουμενικό όραμα που γεννάει Μπελογιάννηδες και από την άλλη, η καταχνιά του δρόμου που γεννάει τους στρατοδίκες των Μπελογιάννηδων, δηλαδή τους Παπαδόπουλους. Ουκ ολίγες φορές έχει ειπωθεί το περίφημο «Ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται» για να δει άσπρη μέρα ο τόπος. Και το ερώτημα είναι, πότε δεν είχαμε Παπαδόπουλους; Η κυρίαρχη αστική τάξη, είτε στη δημοκρατική εκδοχή της μέσω του κοινοβουλίου είτε στην ακραία μορφή των επιβεβλημένων δικτατοριών, αποτελεί την ιδανική μήτρα για τη γέννηση Παπαδόπουλων που με προθυμία ενεργούν για την κατοχύρωση των συμφερόντων αυτών που υπηρετούν και δεν είναι άλλοι από εκείνη τη χούφτα πλουτοκρατών που νοιάζονται μόνο για τα κέρδη τους.

Άραγε, η Siemens, τα γερμένα υποβρύχια, τα ελαττωματικά συστήματα ασφαλείας των ολυμπιακών αγώνων, τα Βατοπέδια, είναι αποτέλεσμα της αποτυχίας του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης ή η συνήθης πρακτική που επιστρατεύεται στο πλαίσιο του ασίγαστου ανταγωνισμού μεταξύ των μεγάλων επιχειρηματικών κύκλων για την ισχυροποίησή τους, στην κούρσα του ατομικού κέρδους; Η επταετία δίνει χρήσιμα παραδείγματα, με:

- την αύξηση των αποδοχών των συνταγματαρχών αμέσως μετά το πραξικόπημα

- το βόλεμα των γαμπρών, ξαδέλφων και κουμπάρων σε θέσεις του δημοσίου

- τις συνδιαλλαγές με τους Ωνάσηδες, τους Λάτσηδες και τους Βαρδινογιάννηδες για το μοίρασμα της πίτας των διυλιστηρίων

- τα σάπια κρέατα του Υφυπουργού Εμπορίου Μπαλόπουλου που χρηματιζόταν από μεγαλέμπορους

- τις συνδιαλλαγές με τον εργολάβο Ρόμπερτ Μακντόναλντ για την κατασκευή της Εγνατίας Οδού όπου του δόθηκαν κρατικά ομόλογα για έρευνα και απλώς τα καταχράστηκε

- την εξυπηρέτηση σε διάφορες επιχειρηματικές δραστηριότητες του Τομ Πάπας, που προεξοφλήθηκαν και με το διορισμό του προσωπάρχη του, Παύλου Τοτόμη ως υπουργού Δημοσίας Τάξης στην κυβέρνηση Κόλλια.

Όλα αυτά είναι μόνο λίγα και επιγραμματικά διατυπωμένα για την «πατριωτική» πολιτική αυτών που με πλαστό πτυχίο ιατρικής φόρεσαν γύψο στο λαό.

Η αλήθεια όλων αυτών πέρα από επίσημα αρχεία, προκύπτει και από το «Αρχείο Καραμανλή». Ο εκδότης της εφημερίδας «Ελεύθερος Κόσμος», Σάββας Κωνσταντόπουλος, ο επονομαζόμενος και ως ο «θεωρητικός της δικτατορίας» τηρούσε αλληλογραφία με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή κυρίως προς τα τέλη της δικτατορίας και τον ενημέρωνε συχνά πυκνά για θέματα διαφθοράς και την πορεία του καθεστώτος. Την περίοδο που η χούντας κατέρρεε, ο Κωνσταντόπουλος, ως γνήσιος αυλοκόλακας – αν και μέχρι πρότινος αντικαραμανλικός - ήταν ένθερμος υποστηρικτής για τη μετάβαση της εξουσίας από τη χούντα στον… «Εθνάρχη», που 7 χρόνια με τη περισσή χλιαρότητα περίμενε απλώς το πλήρωμα του χρόνου για τη μετάβαση της εξουσίας.

Έτσι λοιπόν, στα απαραίτητα ιστορικά ντοκουμέντα που στοιχειοθετούν εγκυρότητα και αξιοπιστία στα τηλεοπτικά λεγόμενα, εξέχουσα θέση έχει η περίφημη φωτογραφία του Καραμανλή από  τη στιγμή της πανηγυρικής άφιξής του στην Ελλάδα, υποκλέβοντας δόξα, ως εκείνος που έφερε τη δημοκρατική αλλαγή στην εξουσία. Μία εξουσία που τού παραδόθηκε από την αστική τάξη, της οποίας το πολιτικό προσωπικό - δηλαδή οι δικτατορίσκοι – κατέρρεε από τις μαζικές, λαϊκές αντιδράσεις που κορυφώθηκαν με την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Έτσι, εγκαταστάθηκε με ομαλό τρόπο η μεταπολιτευτική αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία των πολλών που ελεύθερα ψηφίζουν για να εδραιώνονται ακόμη περισσότερο τα προνόμια των λίγων.

Βεβαίως, τα δύο πολιτεύματα δεν είναι ταυτόσημα, παρόλο που η ουσιαστική εξουσία, δηλαδή η οικονομική, έμεινε αναλλοίωτη με τα μέσα παραγωγής να μην αλλάζουν χέρια. Αναμφίβολα, υπήρξαν νίκες και κατοχυρώθηκαν δημοκρατικές κατακτήσεις κυρίως ως αποτέλεσμα της έντονης πολιτικοποίησης και της ενδυνάμωσης των κοινωνικών αγώνων του λαού. Κατακτήσεις που με τον καιρό ανατράπηκαν και πλέον μία-μία εξαλείφονται στο όνομα της σωτηρίας της χώρας. Μίας σωτηρίας που όταν επέλθει θα είναι κουτσουρεμένη, αφού ο λαός της θα ζει στην εξαθλίωση.

Με αξιοθαύμαστη μαεστρία θα συνεχιστεί και φέτος η περαιτέρω αποδόμηση του νοήματος της εξέγερσης που έχει ξεκινήσει εδώ και πολλά χρόνια. Μία αποδόμηση που κυρίως την τελευταία διετία, αποκτά κατά μία έννοια και κοινοβουλευτική επισημότητα, αφού οι νοσταλγοί της χούντας δρουν όχι μόνο εκτός αλλά και εντός βουλής, φωτογραφιζόμενοι με τα σύμβολα της επταετούς χούντας, δοξάζοντας το «πατριωτικό» έργο της, ενεργώντας χουντικά, αναπαράγωντας έναν ειδεχθή κύκλο αίματος και παραχαράσσοντας την Ιστορία. Προσπαθούν να δώσουν διάσταση μύθου στους νεκρούς του Πολυτεχνείου που καταγράφονται τεκμηριωμένα με ιατροδικαστικές εκθέσεις και πλήρη στοιχεία, ονοματεπωνύμο, διεύθυνση κτλ σύμφωνα με την έρευνα  του "Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών". Το επιχείρημά τους ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν σκοτώθηκαν εντός του Πολυτεχνείου δεν ματαιώνει την πραγματικότητα ότι έχασαν τη ζωή τους στο πλαίσιο της εξέγερσης.

Η αποδόμηση, δεν είναι μόνο προνόμιο των νοσταλγών της χούντας ή των αστικών μέσων ενημέρωσης. Είναι συνειδητή, συνολική προσπάθεια ενός συστήματος για την αποδυνάμωση του λαϊκού κινήματος. Για την καλλιέργεια αυταπάτης ότι τα θέματα του λαού δεν λύνονται με αγώνα στο δρόμο, αλλά με την υπακοή στην έννομο τάξη. Για την ενίσχυση της μοιρολατρικής αντίληψης ότι νοικοκυραίοι είναι μόνο όσοι κοιτάνε τα του οίκου τους και θέλουν την ησυχία τους και όχι όσοι αγωνίζονται στη γειτονιά, στη δουλειά, συλλογικά με πνεύμα αλληλεγγύης. Είναι συνειδητή επιλογή που εμφανίζεται κατά καιρούς με προβοκατόρικες ενέργειες φασιστοειδών που στήνουν επεισόδια και εντάσεις με τις δυνάμεις καταστολής για να φοβίζουν τον κόσμο, αλλά και να ενισχύουν τη θεωρία των άκρων που στόχο έχει την αποδυνάμωση της συμμετοχής του λαού σε κινητοποιήσεις και μαζικές διεκδικήσεις.

Τελικά, η αποδόμηση έχει κύριο στόχο να αποξηλώσει από την εξέγερση του Πολυτεχνείου το ταξικό, αντικαπιταλιστκό και αντιιμπεριαλιστικό της περιεχόμενο. Να την καταστήσει μία νεολαιίστικη εξέγερση μετατρέποντας την εδώ και πολλά χρόνια τώρα σε μία σχολική εορτή, εθελοτυφλώντας στην πραγματικότητα της συμμετοχής στην εξέγερση όχι μόνο φοιτητών και μαθητών αλλά και σημαντικών δυνάμεων της εργατικής τάξης.

Το αίτημα του συνθήματος για «ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» είναι ενεργό σε μία χώρα της οποίας η κεντρική πολιτική επιλογή εναρμονίζεται με την Ευρωπαϊκή Ένωση του κεφαλαίου και ακολουθεί πιστά ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς όπως το ΝΑΤΟ. Είναι ενεργό από τη στιγμή που αυτή η εναρμόνιση έχει συγκεκριμένες συνέπειες, όπως:

- Την ανεργία που καλπάζει ανεξέλεγκτη

- Την αδυναμία στέγασης και σίτισης που μεγαλώνει ολοένα παρά την υλική υπεραφθονία,

- Την παροχή υπηρεσιών υγείας είναι ελλιπής και μοσχοπληρώνεται από το λαό

- Την παιδεία που συρρικνώνεται ποιοτικά και από κοινωνικό αγαθό μετατρέπεται σε εμπόρευμα, λειτουργώντας ως ένα προπαρασκευαστικό στάδιο για την τροφοδότηση φτηνού & αμαθούς εργατικού δυναμικού στα χέρια των επιχειρηματικών ομίλων

- Την ανατροπή των δικαιωμάτων και την ενίσχυση των διαχωρισμών φύλων, φυλών, αλλόθρησκων που αναζωπυρώνουν το σκληρό πρόσωπο του ρατσισμού.

Τα τελευταία χρόνια και κυρίως κατά τη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης στην προσπάθεια της ποδηγέτησης της λαϊκής αντίδρασης και αγανάκτησης, γίνεται προσπάθεια για να εξαλειφθούν αιτήματα και διεκδικήσεις μέσα και από το ξεθώριασμα των συνθημάτων, χαρακτηρίζοντάς τα ως ξύλινο, ξεπερασμένο λόγο. Ακόμη κι αν ίσχυε κάτι τέτοιο, διότι υπάρχουν αναλλοίωτης σημασίας συνθήματα,  το «ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» μπορεί να συσπειρώσει το σύνολο ενός λαού που θα συνειδητοποιήσει πως δεν έχει να διαχωρίσει τίποτα από το διπλανό του. Ο Εργάτης, ο αγρότης, ο υπάλληλος, ο σπουδαστής, ο μαθητής ο συνταξιούχος, ο μικρός αυτοαπασχολούμενος, ο απλός λαός, άντρες και γυναίκες έχουν κοινά συμφέροντα. Η ελευθερία του ενός δεν σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Η ελευθερία όλων είναι συνυφασμένη και μπορεί να πραγματωθεί μέσα από κοινή πάλη απέναντι στα αφεντικά που καρπώνονται το αποτέλεσμα του κόπου τους. Η κοινή πάλη για την ανατροπή των αφεντικών είναι ο μόνος δρόμος και για ψωμί και για παιδεία και για ελευθερία, ώστε η αξιοπρέπεια στη ζωή & επιβίωση να σταματήσει να αποτελεί πιθανότητα και προϊόν τύχης, αλλά εφικτή πραγματικότητα.

=====================================================================

Το τραγούδι «Δεν πα να μας χτυπάν» σε στίχοι, μουσική και ερμηνεία του Νικόλα Άσιμου, περιλαμβάνεται στην παράνομη κασέτα Νο 000001 με τίτλο «Με το βαρέλι που για να βγει το σπάει» του 1978. Οι στίχοι που απαγγέλλονται είναι του Τάσου Λειβαδίτη και πρόκειται για  στίχους γραμμένους σε πακέτα από τσιγάρα.