Κ ι    ε γ ώ  .  .  .

Το παραμελώ το blog μου τις τελευταίες ημέρες...

Δεν γίνεται τυχαία αυτό...

...μα ούτε και επίτηδες!

Από τη μια, θέλω να γράψω...

...να βγάλω λίγο από το φορτίο που κουβαλάω μέσα μου...

Από την άλλη, αποφεύγω να λέω κάποια πράγματα...

...δεν θέλω να κάνω ασήκωτο το blog μου...

...αρκετά βαρύ είναι τις τελευταίες μέρες...

Ούτε σήμερα θα πω κάτι βαρύ...

Θα μιλήσει ο Αλκίνοος για εμένα...

Όμως δεν μου φτάνει ένα ρεφραίν...

Και για σήμερα, λοιπόν, ολόκληρο τραγούδι...

Το τραγούδι της ημέρας - 28 Ιουνίου 2007

Φεύγεις και πας, είσαι καράβι
μπροστά κοιτάς, η θάλασσά σου πυρκαγιές και πάγοι
μα πιο μπροστά πάντα θα στέκει
ο γυρισμός σου, που στη φουρτούνα αντέχει

Ααα...

Φεύγεις, πού πας και πού πιστεύεις
τί κυνηγάς, ποια γη σε θέλει, ποιόν εαυτό γυρεύεις
όλα είναι εδώ, κι όλα για πάντα
κάθε ταξίδι είναι γυρισμός

Ααα...

Φεύγεις και πας, πού επιστρέφεις
σε ποια στεριά η ξενιτιά σου είναι όσα έχεις
κι όλα είναι εδώ κι όλα για πάντα
και πιο μακριά σου είσαι μόνο εσύ

Ααα...

Εσύ γεννάς τη θάλασσα και χτίζεις το καράβι
είσαι το εδώ και το αλλού, είσαι η γιορτή του γυρισμού
το δάκρυ του αποχωρισμού και το ταξίδι σου είσαι εσύ
είσαι το κύμα το νησί
είσαι ο αέρας το πανί και το άσπρο μου μαντίλι

Ααα...

Φεύγεις και πας, πού ταξιδεύεις
δρόμοι ανοιχτοί, τα σύνορά σου είναι όπου αντέχεις
όλα είναι αλλού, κι όλα για λίγο
όταν δεν ξέρεις πως ο δρόμος σου είσαι εσύ

Ακόμα δεν έχω πει τίποτα...

...και δεν θα το κάνω ούτε απόψε...

Έτοιμος ήμουν...

...έτοιμος να αφήσω τον εαυτό μου να μιλήσει...

...έτοιμος να ανοίξω τους ασκούς του Αιόλου...

Έχω ήδη πει, όμως, ότι πιστεύω στα σημάδια!

Ένα τέτοιο με σταμάτησε νωρίτερα...

Μόλις άρχισα να γράφω... κόπηκε το ρεύμα!!!

Σαν κάποιος να ήθελε να μην μιλήσω...

...σαν να ήθελε να με προστατεύσει...

Πόσα θέλω να βγάλω από μέσα μου...

...πόσα με βαραίνουν...

Δεν θα γίνει σήμερα αυτό όμως...

...θα ακολουθήσω το σημάδι...

...ακόμα μια φορά...

...όπως τόσες φορές έχω κάνει...

...και, αλήθεια, μου έχει βγει σε καλό...

Ας μην με πουλήσει αυτή τη φορά...

Το ρεφραίν της ημέρας - 27 Ιουνίου 2007

Δεν τα βλέπεις όλα από ‘κει που τα κοιτάς

δε σε βγάζει αυτός ο δρόμος που περνάς

Στα ερείπια περιμένει της αρχαίας αγοράς

Έλα, άργησες, αρχίζουνε ξανά

Δεν θέλω να γράψω τίποτα...

Μόνο μια ήσυχη γωνιά θέλω...

...να κάτσω λίγο μόνος...

...να κρυφτώ από τις σκέψεις μου...

...αυτές, που έρχονται απρόσκλητες...

...και ταράζουν την ψυχή μου...

Το ρεφραίν της ημέρας - 25 Ιουνίου 2007

Γιατί δεν έρχεσαι

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω

Απ της ψυχής μου το ιερό ως της ζωής μου το μπουρδέλο

Στήσε μια γέφυρα να πάω και να ‘ρθω

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ, ποτέ όταν σε θέλω

Κλείσε τα μάτια μου και έλα να σε δω

Γιατί δεν έρχεσαι

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω

Άλλα είχα στο μυαλό μου να γράψω...

Δεν θα πω τίποτα από εκείνα, όμως...

Πάνω στα νεύρα μου δεν πρέπει να μιλάω...

(ξέρεις...)

...γι' αυτό άφησα λίγη ώρα να περάσει...

...να χαλαρώσω...

...για να μην πω πράγματα για τα οποία μετά θα μετανιώσω...

Με ξαναπιάνει...!!!!!

Τα νεύρα μου λέμε!!!!!!!!!...

Σταματάω...

Βράδυ Σαββάτου...

...προς ξημέρωμα Κυριακής...

Μέχρι πριν λίγη ώρα είχα πρόβλημα

σύνδεσης στο internet...

...ο μοναδικός τρόπος να σε "βλέπω"...

...με πούλησε...

...και τόσες ώρες δεν ξέρω πού είσαι...

...και αν είσαι καλά...

Τώρα που κατάφερα να συνδεθώ...

...λείπεις...

...άραγε πού να βρίσκεσαι?...

Δεν μου βγαίνει κάτι όμορφο ή ποιητικό απόψε...

...το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι ένα τραγούδι...

...θα είναι το τραγούδι της ημέρας...

...δεν μου αρκεί ένα ρεφραίν απόψε...

Το τραγούδι της ημέρας - 24 Ιουνίου 2007

Βράδυ Σαββάτου, κι εσύ είσαι κάπου
Άραγε πού να βρίσκεσαι, για τί να λες
Περνάει ο χρόνος, βαρύς και μόνος
Κι όλες τις σκέψεις μου για σένα δεν τις θες

Βράδυ Σαββάτου, ζω στη σκιά του
Και ξενυχτάω στα λιμάνια, στους σταθμούς
Βράδυ Σαββάτου, στην ερημιά του
Σου τραγουδάω, πού να είσαι, δεν ακούς

Άδεια η πόλη, πού πήγαν όλοι
Κι όλοι είσαι εσύ που έφυγες χωρίς να φταις
Άδεια η πόλη, τί γίναν όλοι
Αν με θυμάσαι στην υγειά μου κάτι πιες

Βράδυ Σαββάτου, κι η μοναξιά του
Να με γυρίζει σαν σκυλί στις γειτονιές
Βράδυ Σαββάτου, κι η συννεφιά του
Να με τυλίγει από παντού χωρίς να φταις

Άδεια η πόλη, πού πήγαν όλοι
Κι όλοι είσαι εσύ που έφυγες χωρίς να φταις
Άδεια η πόλη, τί γίναν όλοι
Αν με θυμάσαι στην υγειά μου κάτι πιες

Έβλεπα το πρωί στο δρόμο τον κόσμο να φεύγει...

...με μηχανές και αυτοκίνητα, φορτωμένα ως πάνω...

Πού πάτε όλοι?...

Κι εγώ εδώ...

...ακόμα ένα ΣΚ εδώ...

...όχι γιατί δεν μπορώ...

...γιατί δεν θέλω...

Με τί όρεξη να φύγω?...

Αν ήταν αλλιώς τα πράγματα, ήδη θα είμασταν αλλού...

...μακριά από όλους και όλα, έστω και για ένα ΣΚ...

...ο ένας με τον άλλον...

...ο ένας για τον άλλον...

Άλλο ένα ΣΚ...

...εγώ εδώ...

...κι εσύ...

...πού?

Έχω χάσει τις μέρες...

...την αίσθηση του χρόνου...

Κι όμως...

...ήταν πριν λίγο...

...μια στιγμή νωρίτερα...

...τώρα δα ακούμπησα το
τηλέφωνο στο γραφείο...

...ακόμα ζεστό, απ' τη
ζεστή φωνή σου...

...ακόμα υγρό, απ΄τα
δάκρυά μου...

Μα, είναι μέρες...

...και, κυρίως, νύχτες...

...νύχτες βουνά...

...πώς πέρασαν, αλήθεια...

...αιώνες μου έχουν φανεί...

Το ρεφραίν της ημέρας - 23 Ιουνίου 2007

Καρδιά μου εγώ, φωτιά μου εγώ

στεριά μου εγώ, νύχτες βουνά

Φιλιά μου εγώ, σταλιά μου εγώ

παλιά μου εγώ, παντοτινά

Επιλογές...

Η δική μου...

Η δική σου...

Οι επιλογές μας είναι αυτές που με έφεραν εδώ...

Για τη δική σου δεν μπορώ (πια) να πω κάτι...

...οφείλω να την σεβαστώ...

...δεν μπορώ να ζητήσω τίποτα...

...δεν έχω το δικαίωμα...

Για την δική μου...

...δεν ξέρω...

...ακόμα δεν ξέρω...

Από τη μια, θεωρώ ότι έχω κάνει το σωστό...

...το σωστό για εσένα...

...για να βρεις την άκρη του κουβαριού...

...το σωστό για εμένα...

...γιατί δεν είναι δυνατόν να είμαι όπως πριν...

...την ώρα που εσύ σκέφτεσαι άλλα...

Από την άλλη, είναι τραγικά δύσκολο...

...να θέλω να σε δω, μα να μην μπορώ...

...να θέλω να σε ακούσω, μα να μην πρέπει...

...να θέλω να σου μιλήσω, μα να φοβάμαι...

Ναι... φοβάμαι...

...δεν ντρέπομαι να το πω...

...φοβάμαι...

...φοβάμαι ότι, κι αν προσπαθήσω ξανά, θα γίνουν τα ίδια...

...και θα με πάρει ακόμα περισσότερο από κάτω...

Μα, πόσο πιο κάτω?...

Υπάρχει κι άλλο πιο κάτω?...

Υπάρχει περισσότερος πόνος από αυτόν που τώρα νιώθω?...

Τί να κάνω, Θεέ μου?...

Τί άλλο μπορώ να κάνω?

Τί άλλο εκτός από υπομονή?...

...κάνε, καρδιά μου, υπομονή...

...κάνε κουράγιο...

Το ρεφραίν της ημέρας - 22 Ιουνίου 2007

Μες στης ζωής τα κύματα και μες στις καταιγίδες

Σκέψου τον ήλιο τον ξανθό

Όλα γυρίζουν στη ζωή, σήμερα αυτός, αύριο εσύ

ντυμένος ηλιαχτίδες

Κάνε κουράγιο, μη λυγάς

θα 'ρθουν τραγούδια και για μας

Πόσα θέλω να σου πω...

...πόσα να σε ρωτήσω...

Μα δεν μπορώ...

Κι εσύ, όλο βόλτες μέσα
στο μυαλό μου κάνεις...

...σαν αερικό...

...με ένα αραχνοΰφαντο,
λευκό πέπλο...

...να κρύβει τη ματιά σου...

...να αφήνει ερωτηματικά...

...να φκιάνει αγωνίες...

Ένα δάκρυ θέλει να τρέξει...

Το ρεφραίν της ημέρας - 21 Ιουνίου 2007

Ότι έγινε στο χτες, ας χαθεί στο πουθενά

κι όλα αυτά που λες πως θες, ας τα ψάξουμε ξανά

εσύ κι εγώ

Γιατί φοβάσαι, γιατί, δεν είν' αργά

Κάνε κάτι, κάνε κάτι πια

βάλε μας φωτιά, να φύγουμε μπροστά

κάνε κάτι, βάλε μας φωτιά

να φύγουμε μπροστά, να ζήσουμε ξανά

Ένα ψέμα...

...προς τον εαυτό μου...

...ότι είσαι εκεί...

...από νωρίς...

...και ενώ παραμένεις εκεί...

...με σκέφτεσαι...

Το πίστεψα...

...τώρα είμαι πιο ήρεμος...

...μπορώ να κοιμηθώ ήσυχος...

Καληνύχτα εαυτέ μου...

Το σημερινό ρεφραίν είναι αφιερωμένο σε μια γυναίκα...

...σε μια γυναίκα που, 30 χρόνια τώρα, δεν με έχει προδώσει ποτέ...

...που με τον τρόπο της ήταν πάντα δίπλα μου...

...σε χαρές και σε λύπες...

...που με ανέχεται...

...που με φροντίζει...

...που θα έκανε τα πάντα για εμένα...

Το σημερινό ρεφραίν είναι αφιερωμένο στην πρώτη γυναίκα της ζωής μου...

...που σήμερα κλείνει τα 50...

Χρόνια πολλά μαμά!

Σε ευχαριστώ για όλα!

Βέβαια, ήθελα να είναι ένα ρεφραίν χαρούμενο...

...αλλά δεν μπορώ...

...δεν μου βγαίνει...

...συγνώμη...

Το ρεφραίν της ημέρας - 20 Ιουνίου 2007

Μάνα, πως γίνεται να έχεις πάντα δίκιο

Ό,τι συμβαίνει, πιο μπροστά να το ‘χεις δει

Κι όταν με πιάνει το παράπονο το αντρίκιο

Θυμάμαι, μάνα μου, την κάθε συμβουλή

Μάνα, πως γίνεται να έχεις πάντα δίκιο

Ρίχνοντας μια γενικότερη ματιά στο blog μου, διαπίστωσα ότι

τα δημοφιλέστερα posts μου ήταν αυτά που έψαχναν κάποια "γιατί"...

Αυτά είχαν και μερικά από τα σημαντικότερα σχόλια...

Σχόλια που σκοπό είχαν είτε να με βοηθήσουν να βρω το κάθε "γιατί",

είτε να μου περάσουν μηνύματα αισιοδοξίας...

Ok, όλα αυτά καλά, και σας ευχαριστώ όλους για τον χρόνο που περνάτε

στο blog μου, καθώς και για όλα όσα κατά καιρούς έχετε γράψει...

Σήμερα, όμως, αναρωτήθηκα...

Μήπως ψάχνω λάθος?

Ναι, είναι σημαντικό να βρω το κάθε "γιατί", για να προσπαθήσω

μετά να βρω και τη λύση του κάθε προβλήματος...

Και πες ότι το "γιατί" το βρήκα.

Γιατί δεν βρίσκω και τη λύση?

Μήπως δεν αρκεί αυτό?

Μήπως κάνω κάτι λάθος?

Πού στο διάολο είναι κρυμένη η λύση και δεν τη βρίσκω?

...ακόμα μια από εκείνες...

...τις βαριές...

...τις ατελείωτες...

Δεν με ανησυχεί το ότι είναι ακόμα μια από εκείνες τις νύχτες...

Με ανησυχεί το ότι έχω αρχίσει να τις συνηθίζω...

Με έπιασε πάλι...

Δεν ξέρω γιατί ή πώς...

Απλώς με έπιασε...

Ξέρεις...

Αυτό το "βάρος" στο στήθος...

...αυτό το ψυχοπλάκωμα...

...αυτό το δεν-μπορώ-να-ανασάνω...

Και μπροστά στα μάτια μου, η φιγούρα της...

...και ένα χαμόγελο... σχεδόν δειλό...

Πόσα κρύβει από πίσω αυτό το χαμόγελο...

...πόσα "θέλω"...

...μα και πόσο φόβο...

Το ρεφραίν της ημέρας - 19 Ιουνίου 2007

Φοβάσαι όταν μένεις μόνη μια στιγμή

και στο δωμάτιο το φως πάντα ανάβεις

κλείνεις τα μάτια όταν βλέπεις αστραπή

φοβάσαι τόσο που δεν θες να καταλάβεις

Πως είμαι πάντα στο πλευρό σου

Πως είμαι άγρυπνος φρουρός σου

Φοβητσιάρα μου, φοβητσιάρα μου

μην μου φοβάσαι, σ' αγαπώ

Φοβητσιάρα μου, φοβητσιάρα μου

εγώ για σένα είμαι εδώ

Δεν έχω πολλά να πω απόψε...

Αρκετά θα μπορούσα να σχολιάσω..

Συμβουλές... προτροπές... ερωτήσεις... απαντήσεις...

Δεν θέλω όμως...

Δεν έχω την ψυχραιμία και το καθαρό μυαλό που χρειάζεται...

Δεν θέλω να κάνω άλλο λάθος...

Θα μου πεις, "και το να μην λες ή κάνεις τίποτα, κι αυτό λάθος δεν είναι?"...

Ίσως να είναι και έτσι...

Απόψε, όμως, προτιμώ να μιλήσουν οι στίχοι για εμένα...

Το ρεφραίν της ημέρας - 18 Ιουνίου 2007

Τίποτα, δεν υπάρχει στο στόμα πια φωνή

Τίποτα να σου πω δεν υπάρχει

Σήμερα, που ξανάγινε χώμα το κορμί

Σήμερα, που ψάχνω να βρω ακόμα το γιατί

Μια λέξη να σου πω, δεν βρίσκω τίποτα

Αφού το "σ'αγαπώ" το λέω ακόμα

Γιατί με έκανες καλό άνθρωπο?...

Τί έφταιξα?...

Γιατί να ζω τη ζωή του καλού ανθρώπου?...

Γιατί να μην μπορώ κι εγώ
να είμαι καλά?...

Γιατί δεν με έκανες αλήτη?... Θα ήμουν πολύ καλύτερα...
Δεν θα με ένοιαζε τίποτα... Θα κοίταζα μόνο την πάρτη μου...
Δεν θα νοιαζόμουν καθόλου για τους άλλους...
Θα μπορούσα με ευκολία να παραμυθιάζω τον κόσμο
προκειμένου να είμαι καλά και να έχω όλα όσα θέλω...

...αλλά όχι!
Εσύ έπρεπε να μου δώσεις αρχές...
να με κάνεις καλό...
να με κάνεις σωστό και υπεύθυνο...

...και να ωριμάσω απότομα, και να ζω το δράμα του ανθρώπου
που δεν έχει καμία άμυνα απέναντι στις δυσκολίες...

Γιατί ρε Θεέ?...

Γιατί να πρέπει να τα βιώνω αυτά?...

Τί έκανα τόσο λάθος?...
Σε ποιά προηγούμενη ζωή?...
Και γιατί να το πληρώνω τώρα?...

Τί έκανα τόσο λάθος, που
αντί για διάβολο με έκανες άγγελο?...

Ανάθεμά σέ που με έκανες έτσι...

Έρχονται ώρες που μισώ τον εαυτό μου για αυτό που είμαι...

Δεν γουστάρω!!!!!...

Χάρισμά σου και τα φτερά και η καλοσύνη και η αγνότητα...

Δεν είμαι καλά με αυτά για εφόδια...

Σήμερα ήθελα να αφιέρωνα το ρεφραίν στην Δέσποινα

που γιορτάζει τα γενέθλιά της (χρόνια πολλά Δεσποινάκι)...

Χθες βράδυ όμως, συνειδητοποίησα ότι κάτι συμβαίνει...

Κάτι που το υποψιαζόμουν, αλλά δεν το δεχόμουν...

Ίσως απλά γιατί φοβόμουν να το δεχτώ...

Καθόμασταν στο γνωστό μαγαζί...

...πίναμε το κέρασμά της...

...της ευχόμασταν...

...μα το δικό μου μυαλό ήταν διαρκώς σε εσένα...

...όλα γύρω μου έφερναν την δική σου εικόνα μπροστά στα μάτια...

...πρόσωπα... λέξεις... τραγούδια...

...και ξαφνικά μου ήρθε στο μυαλό το σημερινό ρεφραίν...

Το ρεφραίν της ημέρας - 17 Ιουνίου 2007

Είσαι εδώ, στον καπνό που με ζαλίζει

Είσαι εδώ, στο τραγούδι αυτό που σε θυμίζει

Είσαι εδώ, στο ποτήρι μου που αδειάζει

Στο κορίτσι εκείνο που σου μοιάζει

Λίγο πριν αρχίσω να ετοιμάζομαι για την αποψινή εορταστική

συνάντηση (γενέθλια μιας πάρα πολύ καλής φίλης),

ήρθες και πάλι στη σκέψη μου...

Αν ήσουν εδώ, θα της ευχόμασταν μαζί...

Ξέρω, όμως, ότι περνάς καλά,

ανάμεσα στους δικούς σου ανθρώπους...

...και αυτό με καθησυχάζει...

...και κάνει την απουσία σου κάπως πιο υποφερτή...

Απόψε που δεν θα ακούσω την καληνύχτα σου,

σου στέλνω την δική μου, πάνω απ' τα κύματα...

...ταξίδι βραδυνό, με βάρκα την καρδιά μου...

...που ξεπερνά τη θάλασσα...

...και φτάνει στην ψυχή σου...

Το ρεφραίν της ημέρας - 16 Ιουνίου 2007

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου

μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια

Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου

μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια

μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου

Το σημερινό ρεφραίν δεν έχει

ούτε υπονοούμενα,

ούτε κρυφά μηνύματα,

ούτε θέματα προς φιλοσοφική συζήτηση...

Είναι αφιερωμένο στο Αθηνούλι,

που από σήμερα μέχρι την Κυριακή

θα βρίσκεται στην Σύρο.

Καλά να περάσεις, μπαμπέκα...

;-)

Το ρεφραίν της ημέρας - 15 Ιουνίου 2007

Μπαίνει το πλοίο Ερμούπολη, Σύρο

στενά τα (στα πάνω) σοκάκια

του Μάρκου πενιές και μεράκια

Μες στις Κυκλάδες κογχύλια και χάντρες

ζεστά καλοκαίρια, φεγγάρια, αγάπες κι αστέρια

Η ερώτηση είναι σαφής!

Αυτό που δεν είναι σαφές είναι το σε ποιόν αναφέρομαι...

Αναφέρομαι, λοιπόν, σε έναν καλό φίλο, ο οποίος

από μόνος του παραδέχεται ότι είναι γκαντέμης!!!!!

Είχα σχεδιάσει κάτι πάρα πολύ καλό για αυτό το ΣΚ.

Όλα οργανωμένα στην παραμικρή λεπτομέρεια, λέμε...

...μέχρι που ο γκαντέμης ανέλαβε δράση!

Δεν φτάνει που αρρώστησε (ρε, και

του θανατά να ήσουνα θα το κάναμε!)...

...μου κάθεται κι εμένα δουλειά για αύριο το μεσημέρι...

Αντί να κλείσω το μαγαζάκι μου στις 2μμ σαν άνθρωπος...

...προβλέπω να τελειώνω κατά τις 8μμ.!

Πάει το Σ μου!!!!! Μένει μόνο το Κ...

Το κέρατό μου μέσα!!!!!

Οξεία καλπάζουσα γκαντεμήτιδα!!!

Άκρως κολλητική!!!

Μεγάλη προσοχή στις ευπαθείς ομάδες!!!

Το τελευταίο διάστημα συμβαίνει κάτι πολύ σπάνιο για εμένα...

Έχω μπερδευτεί...

Έχω μπερδευτεί αρκετά...

Μια ζέστη και μια κρύο...

Μόλις πάω να σκάσω ένα χαμόγελο, κάτι συμβαίνει και μου κόβεται...

Μόνο που τολμάω να σκεφτώ ότι κάτι καλό πάει να γίνει,

γυρίζουν όλα τούμπα...

Και όλο λέω "υπομονή... θα φτιάξουν τα πράγματα..."

...και σκέφτομαι το κατά πόσο περνάει από το δικό μου χέρι...

Σημαντικό βήμα:

Να εντοπίσω τα δικά μου λάθη...

...και να τα διορθώσω...

...και, φυσικά, να μην τα επαναλάβω...

Το ρεφραίν της ημέρας - 14 Ιουνίου 2007

Παράδεισε μου, συγχώρεσέ μου

λάθη που κάνω που και που και σε πονάω

κι εγώ καημέ μου, παράδεισε μου

αν έχεις κάνει κάποιο σφάλμα το ξεχνάω

Τόσο μπέρδεμα...

Αχ, μωράκι σαστισμένο, μέσα στο μυαλό σου ξένο...

Ούτε να σβήνεις διάφορα ζήτησα, ούτε να απέχεις...

Άλλωστε, όσα ειπώθηκαν δεν αλλάζουν...

...ούτε μπορώ να τα διαγράψω και να πω ότι δεν έγιναν ποτέ...

...όχι μόνο δικά σου, αλλά και δικά μου...

Δεν παύω να θεωρώ τον εαυτό μου φύλακά-άγγελό σου...

Και ως τέτοιος, κάπου εκεί κοντά θα είμαι...

Πάντα!

Είτε με βλέπεις... είτε όχι...

Τους αγγέλους δεν τους βλέπουν πάντα...

...τους αισθάνονται όμως...

...κι ας νομίζεις ότι κάτι άλλαξε...

...κι ας συνεχίσεις να κλείνεις τα μάτια σου...

...κι ας συνεχίσεις να νομίζεις...

...να φοβάσαι...

...εγώ εκεί θα είμαι...

...για σένα!

(με μικρή καθυστέρηση...)

Το ρεφραίν της ημέρας - 13 Ιουνίου 2007

Ουράνέ μου, μες στ’ αστέρια σου πετώ

κι ανασαίνω απ’την πνοή σου

Άγγελέ μου, τα φτερά σου εγώ κρατώ

κι ανεβαίνω μαζί σου

Σ '  α γ α π ώ . . .

Γ ε ι ά   σ ο υ . . .

Η σημερινή ημέρα

έχει κάτι το

ιδιαίτερο για εμένα.

Είναι τα γενέθλια

του ανηψιού μου...

Ο Αλέξανδρος γεννήθηκε πριν από ακριβώς 7 χρόνια.

12 Ιουνίου 2000, στις 10:15 μ.μ.

Σχεδόν από τις πρώτες ώρες της ζωής του αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα υγείας, τα οποία μεν αντιμετωπίσαμε, αλλά θα τον βαραίνουν για πολλά χρόνια ακόμα. Όπως καταλαβαίνετε, όλοι έχουμε πέσει πάνω από το παιδί αυτό, και κάθε χρόνο τέτοια μέρα η χαρά μας είναι διπλή και τριπλή. Το σημερινό ρεφραίν, λοιπόν, θα μου επιτρέψετε να είναι λίγο διαφορετικό από όλα τα προηγούμενα... Είναι αφιερωμένο στον Αλέξανδρο.

Το ρεφραίν της ημέρας - 12 Ιουνίου 2007

Happy Birthday to you

Happy Birthday to you

Happy Birthday Αλέξανδρε

Happy Birthday to you

...μιας

και

ζητάς

τόσο

επίμονα

εκείνον

τον

καφέ

από

το

πρωί!

Μερικές φορές δεν ξέρω τί συμβαίνει...

Άλλο έχω στο κεφάλι μου και λέω,
και άλλο καταλαβαίνουν οι άλλοι...

Και μπαίνω στη διαδικασία να ψάχνω...

Τα λέω εγώ λάθος?...

...ή απλώς βγάζουν λάθος συμπεράσματα?...

...ή, μήπως, και τα δύο μαζί?...

Το ρεφραίν της ημέρας - 11 Ιουνίου 2007

Να είσαι εκεί, πάντα, μέσα στη ζωή μου

Τα φώτα της να ανάβεις, κι ας μην τη ζεις μαζί μου

Αν λίγο μ' αγαπάς, να είσαι εκεί

Αγάπη της ζωής μου, αγάπη δυνατή

Να είσαι εκεί, πάντα, μέσα στη ζωή μου...

Προσπαθούν, δεν λέω... Μου λένε διάφορα... είτε επί του θέματος, για να με βοηθήσουν όπως νομίζουν καλύτερα... είτε για οτιδήποτε άλλο πλην του θέματος, για να "τραβήξουν" το μυαλό μου προς άλλες κατευθύνσεις...

...και κάποιες στιγμές τα καταφέρνουν... έστω κι αν είναι για λίγο...

Ο λόγος για 5 διαφορετικούς, άσχετους μεταξύ τους, ανθρώπους. Φίλους, μέσα από τη φιλική μου λίστα (θα μπορούσαν βέβαια κάλλιστα να είναι και εκτός της λίστας... σημασία έχει να λειτουργείς ως φίλος, όχι απλά να το δηλώνεις...).

Πέντε άνθρωποι που στέκονται δίπλα μου όταν η ψυχολογία κατρακυλά... ο καθένας με τον δικό του τρόπο...

Προσπαθούν...

Κι εγώ προσπαθώ... και η βοήθειά τους είναι πραγματικά ανεκτίμητη...

Νιώθω την ανάγκη να τους πω ένα μεγάλο "ευχαριστώ"... για όλα... για αυτά που έκαναν ή είπαν... και για αυτά που, χωρίς να το καταλάβουν, μου έδωσαν...

Ε υ χ α ρ ι σ τ ώ  ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! !

Τί μέρα κι αυτή!....

Να πάει και να

μην ξανάρθει...

Λένε ότι το να ξέρεις είναι πολλές φορές κατάρα...

...εγώ αυτήν την κατάρα την κουβαλάω 30 χρόνια...

Υπάρχουν όμως μερικές φορές που δεν ξέρω...

Μπορώ να υποθέτω ή να υποψιάζομαι, αλλά δεν μπορώ να ξέρω...

...και είναι χειρότερα!

Μακάρι να ήξερα... κι ας με βάραινε...

Όλη μέρα σήμερα ψάχνω...

...αλλά δεν βρίσκω...

...άρα δεν μπορώ να ξέρω...

...και όσο δεν ξέρω, απλώς υποθέτω ή υποψιάζομαι...

...όλη μέρα...

...φρίκη είναι...

...μου την βαράει...

...άσχημα...

...κάνει ζέστη, κι εγώ κρυώνω...

Το ρεφραίν της ημέρας - 10 Ιουνίου 2007

Εχω έναν κόμπο στο λαιμό και μια θηλιά που όλο στενεύει,

Έλα και κάνε μουσική την τρέλα που με διαφεντεύει

Κι αν είναι οι νότες και οι λέξεις αφελείς

Τραγούδησέ τες, να χαρείς...

Μ' ένα τραγούδι να κάνουμε δική μας

Τη μικρή ζωή μας...

Ο χρόνος περνάει. Αυτό είναι βέβαιο...
Αυτό που δεν είναι βέβαιο είναι η ταχύτητά του...

Άλλες φορές νιώθεις ότι περνάει πολύ γρήγορα...
Άλλες, ότι δεν περνάει με τίποτα...

Υπάρχουν στιγμές που νομίζεις ότι περνάει τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνεις να κάνεις πράγματα... που ενώ νομίζεις ότι μόλις ξεκίνησες, κοιτάς το ρολόι και έχουν φύγει ώρες ολόκληρες...

Υπάρχουν και στιγμές που αισθάνεσαι ότι ο χρόνος έχει σταματήσει... ότι δεν περνάνε οι ώρες με τίποτα. Είναι οι στιγμές, ώρες ή και ολόκληρες μέρες... που τα λεπτά μοιάζουν με χρόνια και οι ώρες με αιώνες...

Σαν και αυτό το ΣΚ...

...που μοιάζει ατελείωτο...

...χωρίς την μορφή που λάμπει...

...χωρίς την φωνή που ηχεί σαν ανοιξιάτικο πρωινό...

Πέρνα, επιτέλους, χρόνε...

Πέρνα...

Όνειρα, ελπίδες, σκέψεις...

Όλοι τα κάνουμε... και όλοι νομίζουμε
πως μπορούμε να αλλάξουμε τους ανθρώπους...

Μπορούμε?...

Μπορούμε να προσπαθούμε... χωρίς αποτέλεσμα όμως...

...δεν αλλάζει ο άνθρωπος...

...μόνο λεπτομέρειες μπορεί να τροποποιήσει...

...αλλά μόνο όταν το θέλει...

Όσο κι αν εμείς προσπαθούμε...

...αν δεν το θελήσει, δεν γίνεται τίποτα! 

Ο καφές του Σαββάτου τράβηξε λίγο παραπάνω...

Με μικρή καθυστέρηση:

Το ρεφραίν της ημέρας - 09 Ιουνίου 2007

...μα όταν σταματήσουν τα ρολόγια

όλα αυτά θα μείνουνε στα λόγια

βγες, λοιπόν, ψυχή μου απ' τα υπόγεια

μπας και δεις το φως το αληθινό

...και το θέμα συνεχίζεται!

Γιατί ρε γαμώτο?...

Κάποιο φιλικό πρόσωπο μου είπε ότι μόλις χαλαρώσω
και σταματήσω να σκέφτομαι θα μου περάσει...

Λες και το κάνω επίτηδες...

Αφού έρχονται από μόνες τους οι ρημάδες οι σκέψεις...

Δεν έχω διακόπτη, να τον γυρίσω στο off για να σταματήσουν...

...ή, κι αν έχω, δεν τον βρίσκω πουθενά...

Στην περίπτωσή μου δεν στοιχειοθετείται παθολογική κατάσταση...

...το έψαξα... σήμερα τα χαράματα... που (πάλι!) δεν κοιμόμουν...

Αν ήταν insomnia, δεν θα κοιμόμουν καθόλου.

Εγώ καταφέρνω να κοιμηθώ... έστω και για 2-3 ώρες...

...απλώς είμαι πολύ τσιτωμένος... και ξυπνάω...

...ξυπνάω απότομα...

...πετάγομαι...

Άντε να δούμε πού θα πάει αυτή η κατάσταση...

Προς το παρόν δεν ανησυχώ για αυτό...
...απλώς, είναι κουραστικό και ενοχλητικό...

Προσπαθώ να εκμεταλλεύομαι ποιοτικά τις ώρες της αϋπνίας...

...και βλέπουμε...

Τί με πιάνει όταν νυχτώνει?...

Και, γιατί όταν νυχτώνει?...

Ok, ξέρω... η νυχτερινές ώρες είναι πιο δύσκολες...

...είναι ώρες που μου λείπεις περισσότερο...

...ώρες που σε σκέφτομαι πιο έντονα...

...ώρες που η απουσία σου με γονατίζει...

Ναι, ο άντρας υποτίθεται πως αντιδρά αλλιώς σε τέτοιες καταστάσεις...

Υποτίθεται...

Από την άλλη όμως, δεν παύω να έχω κι εγώ ανάγκη κάποια πράγματα...

...ένα γλυκό βλέμμα...

...μια ζεστή αγκαλιά...

...ένα χάδι στα μαλλιά...

...ένα "σ'αγαπώ" ψιθυριστά στο αυτί...

Ξέρω ότι δεν γίνεται να τα έχω αυτά...

...τουλάχιστον όχι τώρα...

Άσε με να μουρμουράω...

...απλώς με έχει πιάσει...

Η διάθεσή μου απόψε είναι ξενόγλωσση...

Aerosmith...

Και ένα από τα πολύ αγαπημένα μου κομμάτια...

Το ρεφραίν της ημέρας - 08 Ιουνίου 2007

I don't wanna close my eyes, I don't wanna fall asleep,

'cause I miss you baby, and I don't wanna miss a thing,

'cause even when I dream of you, the sweetest dream will never do,

I still miss you baby, and I don't wanna miss a thing...

Αμάν πια... με "φάγατε"!!!!!!!!

"Βρυκόλακας" ο ένας... "μάτια κουκουβάγιας" ο άλλος...

Και τί να κάνω? Φταίω εγώ που δεν μπορώ να κοιμηθώ?...

Μήπως, δηλαδή, θεωρείς ότι επίτηδες κοιμήθηκα σκάρτες 3 ώρες πάλι?

Όχι! Μου λείπει ο ύπνος... Σέρνομαι το πρωί... Κουτουλάω όλη μέρα...

Κι όμως...

Πέφτω στο κρεβάτι, κι αρχίζω να μοιάζω με αρνί στη σούβλα το Πάσχα...

Γυρίζω απ'τη μια... γυρίζω απ'την άλλη... γυρίζω... γυρίζω... γυρίζω...

Κι αν κάποια στιγμή φιλοτιμηθεί ο Μορφέας και με πάρει...

...μόλις αρχίσει να ξημερώνει... τσουπ!... γαρίδα το μάτι μου!!!!!

Σήμερα δεν ξύπνησα στις 6:12......

Στις 6:20 ξύπνησα...

Είναι κι αυτή μια πρόοδος.......

Φυσικά... τα γνωστά! Καφές, τσιγάρα, ραδιοφωνάκι, βεράντα με θέα...

...πλέον σκέφτομαι να μετακομίσω... να πάω αλλού, να έχω άλλη θέα...

...την βαρέθηκα να την βλέπω αυτές τις μέρες την Αίγινα...

Άντε να δούμε και απόψε τί θα γίνει...

Χωρίς προλόγους και θεωρίες...
(ελλείψει χρόνου... αργότερα ίσως προσθέσω τίποτα...)

...ακολουθεί το σημερινό ρεφραίν.

(και δεν θέλω σχόλια για την επιλογή...
...αυτό νιώθω τώρα που γράφω...)

Το ρεφραίν της ημέρας - 07 Ιουνίου 2007

Μα εγώ τραβάω ζόρι

Που πια δεν είσαι εδώ

Εσύ ήσουν ο σκοπός μου

Ο προσδιορισμός μου

Ο λόγος για να ζω

Δεν είναι καθόλου αστείο... Από το μεσημέρι της Κυριακής μέχρι τις 3 τα ξημερώματα σήμερα, ζήτημα ήταν να είχα κοιμηθεί 5 ώρες στο σύνολο... Οι λόγοι δεν είναι προς συζήτηση... αυτοί που ξέρουν, ξέρουν.

Κατά τις 3 το πρωί, λοιπόν, με πήρε αγκαλιά ο Μορφέας.... Τί αγκαλιά, δηλαδή... Να με σκάσει πήγε ο κερατάς! Έλιωσα, μιλάμε! Λίγο ακόμα και θα ξεκινούσε η αποσύνθεση!!!...

Τρεις ολόκληρες ώρες κοιμήθηκα!!!!!

Τί είπες?... Λίγες?... Για γύρνα λίγο πίσω, στο σχολείο... και συγκεκριμένα στα μαθηματικά...

Σε 3 μέρες είχα κοιμηθεί λιγότερο από 5 ώρες... Με απλά μαθηματικά, ο μέσος όρος βγαίνει λίγο παραπάνω από μιάμιση ώρα ανά ημέρα...

Τον διπλάσιο χρόνο κοιμήθηκα χθες... (τί λες τώρα!!!!!)

Το πρωινό ξύπνημα, πάντως, έχει γίνει κάτι σαν συνήθεια αυτές τις μέρες... Δεν με ανησυχεί - ακόμα - το γεγονός ότι ξύπνησα στις 6:12, δηλαδή την ίδια ώρα με χθες... Αν γίνει και αύριο, θα πάψω να το θεωρώ σύμπτωση...

Όχι ότι θα αλλάξει κάτι... Μου αρέσει... Όλο το σκηνικό μου αρέσει... Φραπεδάκι και τσιγάρο, στην βεράντα, με θέα την θάλασσα και απέναντι την Αίγινα (όποτε φαίνεται...), και το ραδιόφωνο στο τραπεζάκι, να μουρμουρίζει τις πρωινές ειδήσεις...

Αύριο?...

Αααα, δεν ξέρω... Θα δείξει...

Κι απόψε συννεφιές...

Μάλλον ο Zefuros δεν φυσάει αρκετά...
(θα φταίνε τα πολλά βαριά τσιγάρα...)

...και δεν βάζει ένα χεράκι κι ο Αίολος...

...να καθαρίσει ο ουρανός...

...να δεις του φεγγαριού το φως...

...να 'ρθείς...

Κι αφού οι Άρχοντες των Ανέμων του MusicHeaven
δεν συνωμοτούν για να με βοηθήσουν...

...ψάχνω μια άλλη συνωμοσία...

...μυστική...

Το ρεφραίν της ημέρας - 06 Ιουνίου 2007

Συνωμοσία μυστική το σύμπαν κάνει

κάνω ευχή,  ό,τι κι αν πω απόψε πιάνει

ευθυγραμμίζονται για σένα οι πλανήτες

να βρεις το δρόμο που δε βρήκες τόσες νύχτες

Τα "?" στον τίτλο έγιναν δύο...

Ποιός ρώτησε "γιατί"?...

...χχμμμμμ...

...γιατί μέχρι τώρα που γράφω δεν έγινε τίποτα
που θα με έκανε να την χαρακτηρίσω "καλή μέρα"...

Ρουτίνα, βαρεμάρα, βλάκες που πρέπει να αντιμετωπίζω...

...τα γνωστά και αναμενόμενα της δουλειάς, δηλαδή...

...και μια φωνή που μου λείπει...

...η φωνή που θα ζωγράφιζε χαμόγελο στο πρόσωπό μου...

...να αντηχεί μέσα στο μυαλό μου...

...αλλά μόνο εκεί...

Σιγά σιγά φεύγει κι αυτή η μέρα...

...που τελικά δεν ήταν - ως τώρα τουλάχιστον - καλή...

Σε περίπου 2 ώρες θα νυχτώσει...

Θα "ελαφρύνει" καθόλου απόψε?...

...ή θα είναι άλλη μια νύχτα βαριά κι ασήκωτη?...

Με μόλις 2 ώρες ύπνο (είχε δίκιο ο tsibitos
που μίλαγε για "βρυκόλακες του MusicHeaven"...)

...ξύπνησα νωρίς...

Πολύ νωρίς ! ! ! ! ! . . .

6:12 π.μ.

Υποσυνείδητα μάλλον (είναι τραγικά σπάνιο να ξυπνήσω τόσο νωρίς...)
κάτι μου έλεγε πως η σημερινή μέρα θα είχε κάτι για μένα...

Έφτιαξα το καφεδάκι μου (μην ξεκινήσει η μέρα με amareto)

...κι άραξα στην βεράντα...

...καφές, τσιγάρο, πρωινές ειδήσεις στο ραδιόφωνο...

Η Αίγινα απέναντι φαινόταν μια χαρά σήμερα...

...και ο ουρανός πολύ όμορφος...

...περίπου σαν αυτόν της φωτογραφίας...
(δεν έχω την κατάλληλη φωτογραφική να τον "έβγαζα")

Απόλαυση ! ! ! ! ! !

Θα είναι η μέρα τόσο καλή όσο φάνηκε στο ξεκίνημά της?...

Θα δείξει..........

Πάλι συννεφιά απόψε...

Τί θα γίνει επιτέλους?...

Ως πότε θα μου κρύβεται το φεγγάρι?...

(Ζέφυρε... δεν φυσάς αρκετά...)

Ως πότε θα μπορώ να κρατιέμαι?...

Θέλω να απλώσω το χέρι μου...

...να σε αγγίξω...

...να σε νιώσω...

Άλλη μια συννεφιασμέμη νύχτα

...βαριά κι ασήκωτη...

...συντροφιά με το Amareto μου...

...και η σκέψη μου εκεί...

...μόνο εκεί...

Ξημέρωσε.....

Ωραία ημέρα....... Γεμάτη χρώματα... Ασορτί με το μέσα μου...

Χαράματα Τρίτης... είπα, μιας και δεν είχα ύπνο, να έβλεπα τον ουρανό να με καλημερίζει με χρώματα, όπως το πρωί της Κυριακής...

Αλλά αυτός μου απάντησε με αποχρώσεις του γκρι...

Φυσικό ήτανε... Αφού δεν ήσουνα εσύ εκεί, δίπλα μου, πώς να ζωντανέψει η ανατολή?...

Μόνο συννεφιά... και βροχή... Όλα ίδια, σου λέω...

Συννεφιά μέσα μου... συννεφιά και στα μάτια μου...

Σταγόνες από τον ουρανό... σαν τα δάκρυα που κυλούσαν στα μάγουλά μου...

Δεν ήθελα να μπω στο MusicHeaven... Ήξερα ότι δεν θα σε έβλεπα... Θα ήταν άδειο...

Κι έκατσα να "απολαύσω" αυτήν την εμπειρία...

Στην βεράντα... με παρέα την μουσική της φύσης, τον ήχο της βροχής... και το Amareto μου... Η Αίγινα δεν φαίνεται απέναντι... Μου κρύβεται κι αυτή, σαν το χθεσινοβραδυνό φεγγάρι...

Κι εσύ?.........

Ελπίζω τα αποψινά σου όνειρα να ήταν πιο ήσυχα...

Το σημερινό ρεφραίν είναι δικό μου...... Το έγραψα χθες το μεσημέρι, την ώρα που σε αποζητούσε η ψυχή μου...

Πού ήσουν?...

Πώς τα καταφέραμε πάλι έτσι?...

Το ρεφραίν της ημέρας - 05 Ιουνίου 2007

Κι όπως χτυπάνε οι σταγόνες της βροχής το πρόσωπό μου

Μέσα στους δρόμους σε γυρεύω, μα δεν είσαι πουθενά

Μόνο τις νύχτες με επισκέπτεσαι για λίγο στο όνειρό μου

Σχεδόν δειλά σου δείχνω το πικρό χαμόγελό μου

Μα πριν χαράξει φεύγεις, κι ένα δάκρυ μου κυλά

Νυχτώνει.....

Μικρότερη η μέρα σήμερα...... Η συννεφιά, βλέπεις... Συννεφιά, που εκτός από την μουντίλα, το ψυχοπλάκωμα που έκανε όλη τη μέρα να πάει στράφι, έχει και ως αποτέλεσμα να με περιμένει ακόμα μια μεγάλη νύχτα...

Μεγαλύτερη από τη χθεσινή...

Αγκαλιά με μια κιθάρα, να κλαίμε μαζί... δίπλα από το Amareto...

Θα δω απόψε το φεγγάρι?... ή θα μου κρύβεται πάλι πίσω από τα σύννεφα?...

Κι εσύ?...

Πού θα είσαι?...

Το ρεφραίν της ημέρας - 04 Ιουνίου 2007

Απόψε

Πού να βρίσκεσαι, πες μου

Πού πας και τί κάνεις απόψε

Μη μ' αφήνεις

Φοβάμαι

Την τρέλα της πλάνης μου διώξε

Απόψε

Υ.Γ.:  Πριν λίγο ο ουρανός άρχισε να δακρύζει... Το κερασάκι στην αποψινή τούρτα...

Δεν είναι εύκολο... Το ήξερα από πριν... Δεν περίμενα, όμως, ότι θα ήταν έτσι...

Κάθε που νυχτώνει, γίνεται ακόμα πιο δύσκολο... Είναι απίστευτα βαρύ το φορτίο...

Σκέψεις, που περνούν μέσα από το μυαλό μου... Η εικόνα σου να μου χαμογελάς φεύγοντας, που είναι συνεχώς μπροστά στα μάτια μου... Τραγούδια που παίζει το Radio MusicHeaven, που μιλάνε για σένα...

Κι εσύ δεν είσαι εδώ, χωρίς να φταις...

Κάποτε σου είπα ότι δεν μετανιώνω ποτέ για όσα λέω ή κάνω... Το θυμάσαι?

Αυτό παθαίνω όποτε λέω μεγάλη κουβέντα... Έρχονται νύχτες σαν κι αυτήν, που οι μεγάλες κουβέντες σπάνε σαν κρύσταλλο, γίνονται χιλιάδες μικρά κομμάτια... Όπως έσπασε κι αυτή... Θρύψαλα έγινε...

How I wish.......
......................how I wish you were here...

 Υ.Γ.:  Μέχρι και το φεγγάρι δεν θέλει να με δει απόψε... Κρύφτηκε πίσω από τα σύννεφα... Απλώς αχνοφαίνεται, ίσα-ίσα για να μου θυμίζει ότι κάθε νύχτα είναι εκεί... συντροφιά μου... μαζί με το Amareto μου...

Ξημέρωσε Κυριακή...

Από εκεί ψήλά, μαζί με τα φώτα της πόλης να σβήνουν και τους πρώτους οδηγούς στον δρόμο, είδαμε μαζί τον ουρανό να παίρνει τα χρώματα της ανατολής...

Αποχρώσεις του πορτοκαλί, του μωβ, του γαλάζιου...

Μα στην γκρίζα μου καρδιά, ακόμα σκοτάδι...

Έβλεπα τα χρώματα στον ουρανό, και τον ζήλευα...

Εκείνος, ό,τι κι αν γίνει, κάθε πρωί φοράει τα καλά του και μου χαμογελά...

Κι εγώ τον ζηλεύω...

Και τον ντρέπομαι...

...γιατί δεν μπορώ να του χαμογελάσω με χρώματα...

Μόνο ένα μου δάκρυ μπορώ να του προσφέρω...

Το ρεφραίν της ημέρας - 03 Ιουνίου 2007

Θα 'θελα ξανά να με θες
θα 'θελα αέρας να γίνεις
να περνάω τις νύχτες που καις
το πουκάμισό μου ν' ανοίγεις

Να 'μαι φάντασμα στην σιωπή
να 'σαι όλα αυτά που φοβάμαι
κι ύστερα μ' ένα φιλί
μες τα χέρια σου να κοιμάμαι

Δεν μπορώ...

...Πώς να κρατήσω κακία?...

Πώς να αρνηθώ ότι νιώθω το ίδιο ακόμα?...

...και για πάντα?...

Δεν αλλάζει αυτό... Πάντα θα με ακολουθεί, θα με καταδιώκει με μανία...

...για να μου θυμίζει τα λάθη μου...

...τις παραλείψεις μου...

...όλα εκείνα που δεν έκανα όπως έπρεπε, και έφτασα ως εδώ...

Το ρεφραίν της ημέρας - 02 Ιουνίου 2007

Δε σε χωρώ, σε συγχωρώ, και τί να γίνει
Έφυγες κι έμεινα για πάντοτε μισός
Ένα παράπονο βουβό που δε μ’ αφήνει
κι απ’ τη ζωή μου με χωρίζει ένας γκρεμός

Δεν έχω όρεξη για άλλα παρκαρίσματα... ή άλλου είδους αστειάκια... Από εδώ και εμπρός, το παρόν blog παίρνει ύφος σοβαρό, κάπως θλιμμένο, ίσως και "βαρύ". Δεν ξέρω ως πότε θα κρατήσει αυτό... Θα δείξει...

Από σήμερα ξεκινάω μια νέα ενότητα, που θα έχει τίτλο "Το ρεφραίν της ημέρας". Κάθε μέρα θα ποστάρω ένα ρεφραίν. Όχι ένα στην τύχη, αλλά εκείνο που θα ταιριάζει καλύτερα στην διάθεσή μου... Βαρέθηκα να κρύβω αυτά που έχω μέσα μου... Κουράστηκα να φοράω το ψεύτικο χαμόγελο και να το παίζω άνετος...

Το ρεφραίν της ημέρας - 01 Ιουνίου 2007

Και φοβάμαι μην φύγεις, ο αέρας παγώνει

Κι η καυτή σου ανάσα το μυαλό μου θολώνει

Και φοβάμαι μην φύγεις, μα άλλο δρόμο δεν έχεις

Και σου γράφω στο τζάμι "σ'αγαπώ, να προσέχεις"

 Είναι που είναι βαριά η ατμόσφαιρα...
...ας την αποκάνουμε:

Ο ουρανός ανάβει τα φώτα
τίποτα πια δεν θα 'ναι όπως πρώτα
Ξημέρωσε πάλι
 
Ξυπνάω στο φως, τα μάτια ανοίγω
για λίγο νεκρός, χαμένος για λίγο
Ξημέρωσε πάλι

Κι έχεις χαθεί μαζί με τον ύπνο
μαζί με του ονείρου τον πολύχρωμο κύκνο
Μην ξημερώνεις, ουρανέ
Άδεια η ψυχή μου, το δωμάτιο άδειο
κι από τ' όνειρό μου ακούω καθάριο
Το λυγμό της να λέει, όνειρο ήτανε
όνειρο ήτανε

Θα ξαναρθείς μόλις νυχτώσει
και τ' όνειρο πάλι την αλήθεια θα σώσει
Θα 'μαι κοντά σου

Μόνο εκεί σε βλέπω καλή μου
εκεί ζυγώνεις κι ακουμπάς τη ψυχή μου
Με τα φτερά σου

Μα το πρωί χάνεσαι, φεύγεις
ανοίγω τα μάτια κι αμέσως πεθαίνεις
Μην ξημερώνεις, ουρανέ
Άδεια η ψυχή μου, το δωμάτιο άδειο
κι από τ' όνειρό μου ακούω καθάριο 
Το λυγμό σου να λέει, όνειρο ήτανε  
όνειρο ήτανε

                    
Κι έχεις χαθεί μαζί με τον ύπνο
μαζί με του ονείρου τον πολύχρωμο κύκνο
Μην ξημερώνεις, ουρανέ
Άδεια η ψυχή μου, το δωμάτιο άδειο
κι από τ' όνειρό μου ακούω καθάριο
Το λυγμό σου να λέει, όνειρο ήτανε  
όνειρο ήτανε

Τέλος...

Έγινε ό,τι ήταν να γίνει......

Δεν έχω άλλη επιλογή...

Δυστυχώς, επέλεξες (όπως περίμενα) το τέλος...

Μην κάνεις τίποτα...

...μην πεις τίποτα...

Απλώς.......... τέλος!...

Υ.Γ.: Μην διανοηθείς να σχολιάσεις...