Τελικά ο Ιούλιος δεν ήταν και πολύ καλύτερος από τον καταραμένο Ιούνη...

Σχεδόν μια απ' τα ίδια ήταν...

Ευτυχώς που κάποια γεγονότα και κάποιες συζητήσεις "κατάφεραν"

να απασχολούν το μυαλό μου για αρκετές ώρες ημερησίως...

Δεν ήταν απαραιτήτως ευχάριστα, αλλά τουλάχιστον δεν με άφηναν να σκεφτώ άλλα...

Από τη μια, καλοί φίλοι "έκλεψαν" κάποιες ώρες σκέψης...

Από την άλλη, η "καταναγκαστική εργασιοθεραπεία" δεν μου άφηνε περιθώρια...

Όπως είπα και παραπάνω, περίπου μια απ' τα ίδια ήταν...

Και η αλήθεια είναι ότι ψυχολογικά είμαι σχεδόν στα ίδια επίπεδα...

Πέρασε όμως γρήγορα (ευτυχώς) ο Ιούλης...

...και φτάνουν οι μέρες των διακοπών!!!!!!

Σχεδόν 10 χρόνια πάνε από τότε που είχα κάνει πραγματικές διακοπές τελευταία φορά!

Φέτος, λοιπόν, λέω να προσπαθήσω να θυμηθώ πώς είναι οι πραγματικές διακοπές!

Και θα το πάω σερί!

13 με 17 Αυγούστου, Ηράκλειο, και 18 με 25, Αμοργό!!!!!!!

Ok, Ηράκλειο έχω ξαναπάει παλιότερα και ξέρω τί παίζει.

Η παρέα θα είναι πολύ καλή, οπότε αναμένεται να περάσουμε πάρα πολύ καλά.

(Κακόφωνε, ξέρεις... κάνε τα κουμάντα σου!!!!)

Για την Αμοργό έχω ακούσει πολλά από πολλούς...

...και από όσα μαθαίνω, εκτός από τον Paraterista με την φίλη του

και το πολυαγαπημένο μου Emaki, φτάνοντας Κατάπολα με την Melkat

θα βρούμε κι άλλους (μέλη του mh)... ενώ δεν θα μου κάνει εντύπωση να

τρακαριστούμε και με επιπλέον γνωστές φυσιογνωμίες (μα, όλοι Αμοργό πάμε?)...

Με την ελπίδα, λοιπόν, ότι ο Αύγουστος θα μας κάνει να ξεχάσουμε το χάλια δίμηνο

που πέρασε, και με μια νότα αισιοδοξίας (πού'σαι Ζέφυρε να με καμαρώσεις...),

είμαι έτοιμος να αποχαιρετήσω τον Ιούλιο και να τον στείλω στα τσακίδια!

Άντε, σιγά-σιγά να αρχίσω να αλλάζω ύφος εδώ μέσα,

γιατί πολύ το αμέλησα - βάρυνα - χάλασα το καημένο το blogάκι μου...

Πώς έρχονται καμιά φορά τα πράγματα...

Η τελευταία φορά που είχα τραγουδίσει με τον Ορφέα

ήταν στο Blue Note, ένα βράδυ που μου το ζήτησε η Πηγή...

Έκτοτε, δεν είχε τύχει να τραγουδήσω μαζί του...

Εκείνο το βράδυ, περίπου πριν από 10 μήνες,

μου είχε ζητήσει να ακούσει τον "Αύγουστο"...

"Το θέλω με τον δικό σου, Μοναδικό τρόπο", είχε πει...

Την Παρασκευή που μας πέρασε, ο Ορφέας ήταν

στο Ίδρυμα Καθαρού Αλκοόλ (Ι.Κ.Α.)...

Την ώρα που έπαιζε και τον απολαμβάναμε,

έφτασαν σε εμένα τα μαύρα μαντάτα...

Κάποια στιγμή, αργότερα, και πριν μάθει για την Πηγή,

ο Ορφέας μου λέει "Θα ανέβεις να πεις 5 κομματάκια?"

Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ο "Αύγουστος"...

Δεν μπορούσα όμως...

Συγνώμη, Πηγούλα μας...

Δεν μου έβγαινε...

Ακόμα δεν μου βγαίνει...

Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να τον ξανατραγουδήσω ποτέ...

Θα στον αφιερώσω όμως από εδώ...

...με τον δικό μου, Μοναδικό τρόπο...

Γαίαν έχεις ελαφράν,

αγαπημένη μας,

αλησμόνητη φίλη...

Το ρεφραίν της ημέρας - 23 Ιουλίου 2007

Μα γιατί το τραγούδι να ‘ναι λυπητερό

με μιας θαρρείς κι απ’ την καρδιά μου ξέκοψε

Κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά

ανέβηκε ως τα χείλη μου και μ’ έπνιξε

Φυλάξου για το τέλος θα μου πεις

Σ’ αγαπάω, μα δεν έχω μιλιά να στο πω

κι αυτός είναι ένας καημός αβάσταχτος

Λιώνω στον πόνο, γιατί νιώθω κι εγώ

Ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος

Κουράγιο θα περάσει, θα μου πεις

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά

την άμμο που σαν καταρράκτης έλουζε

Καθώς έσκυβε επάνω μου, χιλιάδες φιλιά

διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε

Θα πάω, κι ας μου βγει και σε κακό

Σε ποιάν έκσταση απάνω, σε χορό μαγικό

μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε

Από ποιό μακρινό αστέρι είναι το φως

που μες στα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε

κι εγώ ο τυχερός που το ’χει δει

Μες στο βλέμμα της ένας τόσος δα ουρανός

αστράφτει, συννεφιάζει, αναδιπλώνεται

Μα σαν πέφτει η νύχτα, πλημμυρίζει με φως

φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται

και φέγγει από μέσα η φυλακή

Πώς μπορώ να ξεχάσω

την άμμο που σαν καταρράκτης έλουζε

Καθώς έσκυβε επάνω μου, χιλιάδες φιλιά

διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε

Θα πάω, κι ας μου βγει και σε κακό

Πέρασε κι αυτό...

Βράδυ Σαββάτου...

Τρίτο MusicHeaven Beach Party...

Όλα καλά και όλα ωραία...

Η ατμόσφαιρα... το κέφι και η διάθεση όλων...

...όλων, πλην ενός...

Μεσάνυχτα Σαββάτου, και ήσουν εκεί...

...δεν σε είδε κανείς...

...όλοι με ρώτησαν (σαν να ήταν συνεννοημένοι)...

...πού είσαι...

...τί κάνεις...

...μα κανείς τους δεν σε είδε...

...μόνο εγώ σε έβλεπα...

...εκεί, στην κατηφόρα προς την άμμο...

...να περνάς ανάμεσα στους πυρσούς του Παναγιώτη...

...να περνάς δίπλα απ' τη φωτιά...

...και να φωτίζεται η παραλία...

...και να έρχεσαι προς το μέρος μου...

...να κάθεσαι μπροστά μου...

...να λες "καλησπέρα" και να μου χαμογελάς...

...και, μεσάνυχτα Σαββάτου...

...να είσαι παντού...

Μα, δεν ήσουν εκεί...

...τελικά, ούτε εγώ ήμουν εκεί...

...κάπου αλλού ήμουν...

...ανάμεσα σε 90 άτομα...

...μα τόσο μόνος μου!

Το ρεφραίν της ημέρας - 16 Ιουλίου 2007

Όταν λιώσουνε τα χρόνια, θα με δεις ξανά

Στα μαλλιά μου θα 'χω χιόνια, θα 'χεις γιασεμιά

Θα 'χω μνήμη του θανάτου, μνήμη του καιρού

Που μεσάνυχτα Σαββάτου ήσουνα παντού

Ανέβα...

...ανέβα...

...ανέβα...

...κουράστηκαν να μου το λένε...

...κουράστηκα κι εγώ να το ακούω...

...ok, να ανέβω...

...μα, δεν μου βγαίνει...

...με το ζόρι ? ? ?

Το σημερινό ρεφραίν είναι ξένο...

...ξέρω, δεν το συνηθίζω...

...όμως αυτό έχω μέσα στο κεφάλι μου όλη μέρα...

...ήταν η προειδοποίηση...

...το καμπανάκι που δεν άκουσα...

...τρεις φορές χτύπησε...

...με προετοίμαζε για αυτό που θα γινόταν...

...μα, τότε δεν το κατάλαβα...

...και τώρα, δεν βγαίνει στιγμή απ' το μυαλό μου...

Το ρεφραίν της ημέρας - 12 Ιουλίου 2007

Ain't no sunshine when she's gone,

Only darkness everyday,

Ain't no sunshine when she's gone,

and this house just ain't no home,

anytime she goes away...

Περίεργο το σημερινό σημάδι...

Επιστρέφω από τη δουλειά, και η παραλιακή είναι πήχτρα...

Δεν τσουλάει τίποτις...

(πολύ παράξενο για Τετάρτη, και περισσότερο για μέσα Ιούλη)

Ένα παλιό cd, μια συλλογή από παλαιότερα τραγούδια, παίζει...

Σκέφτομαι... τα δικά μου...

Ότι έχω να σε ακούσω τρεις ολόκληρες ημέρες...

Ότι ανησυχώ γιατί δεν ξέρω αν είσαι καλά...

Ότι δεν ξέρω τί άλλο μπορώ να κάνω...

...και όπως είμαι χαμένος στις σκέψεις μου και
το Vitara μου πάει με τον αυτόματο...

...ακούγεται το κομμάτι...

...το ρεφραίν του οποίου απόψε φιλοξενώ...

Όταν το είχα ακούσει πρώτη φορά, πολύ μικρός,
δεν ήταν δυνατόν να πιάσω το συναίσθημα...

...ήταν ένα πολύ ωραίο κομμάτι...

...με νόημα βαθύτερο από αυτό που μπορούσα να καταλάβω...

...απλώς γιατί δεν το είχα ζήσει...

Απόψε, όμως, μίλησε μέσα μου!

Το ρεφραίν της ημέρας - 11 Ιουλίου 2007

Και δε χτυπάει το τηλέφωνο, με πνίγει το παράπονο

που δεν κατάλαβες ποτέ σου τι περνώ

κι αν έχει γίνει η αγωνία μου βουνό

Δώδεκα, η ελπίδα μου κρεμάστηκε

σ’ ένα τηλέφωνο που έμεινε νεκρό

και την καρδιά μου που φωνάζει σ’ αγαπώ

Δώδεκα

Τηλεφώνημα 1:

- Έλα ρε...
- Έλα...
- Καλά?
- Σκ...... γ....... εεεε, καλά...
- Θα πάω το βράδυ με τον ***** για μια μπύρα στο ***** , θες να έρθεις?
- Εεεεε.... δεν ξέρω... αν είναι θα σε πάρω αργότερα να σου πω...
- Ok Νικολάκη, τα λέμε μετά...
- Ναι...

Τηλεφώνημα 2:

- Πού 'σαι εσύ ρε χαμένο?
- Έλα, μικρή μου. Τί κάνεις?
- Εγώ καλά είμαι.... Εσύ τί κάνεις?
- Καλά είμαι.
- Άστα αυτά ρε... Σε εμένα? Αφού ξέρω... Τα διαβάζω... σε ακούω... Νομίζεις δεν
καταλαβαίνω?
- Ε, αφού καταλαβαίνεις... τί ρωτάς? Τα ξέρεις...
- Λοιπόν! Κόψε τις μαλακίες, και μόλις κλείσεις το μαγαζί, πήγαινε σπίτι, κάνε ντουζάκι, ντύσου, και τσακίσου κι έλα στο ***** να τα πούμε και να τα πιούμε!
- Δεν μπορώ ρε ***** , δεν είμαι σε καλό mood...
- Χέσε μας ρε Νίκο με τα mood... Γι'αυτό σου λέω να έρθεις, για να φτιάξουμε το mood σου!
- Καλά... θα δω... αν είναι θα σε πάρω μετά...
- 'ντάξει αγορίνα μου. Περιμένω, εεε?!!!...

Τηλεφώνημα 3:

- Έλα παλικάρι μου.
- Έλα ρε.
- Εσύ έλα...
- Πού να έρθω?
- Εδώ ρε μαλάκα. Θα έρθει το βράδυ ο ***** με την ***** , θα ψήσουμε στην αυλή... Έχει φτιάξει η ***** τα σχετικά... σαλάτες και λοιπά... εγώ έχω τιγκάρει την κατάψυξη μπύρες... καταλαβαίνεις!
- Δεν ξέρω ακόμα ρε 'σύ... Να μιλήσουμε αργότερα? Ακόμα δουλειά είμαι...
- Ναι ρε, πάρε με να μου πεις...
- Ok, θα σε πάρω όταν τελειώσω...

Τελικά?

...τελικά το κακό mood του τελευταίου διαστήματος συνεχίζει να είναι πιο ισχυρό από πολλά άλλα...

...θα μου πεις, "και τί κάνεις γι' αυτό?"...

...αυτό που μπορώ, κάνω...

...υπομονή!

Το ρεφραίν της ημέρας - 10 Ιουλίου 2007

Ίσωs να πάρει χρόνο πολύ

Μα το χθεs έχει φύγει, και το αύριο εκεί

περιμένει για σένα, να το φτάσειs μπορείs

δύναμη μόνο να `χειs για να κρατηθείs

Θέλει κουράγιο και υπομονή

Βοήθα την τύχη, να βοηθήσει κι αυτή

είσαι ένα στίγμα, και προσπαθούν

να σε φρενάρουν, μα δεν μπορούν

Παραφράζοντας το γνωστό

"μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει"

ξεκίνησε κι αυτή η εβδομάδα...

...στις 5 τα χαράματα...

...στο γνωστό μπαλκόνι...

ανάμεσα σε καπνούς, Amaretto,

και βροχή από σκέψεις...

Βδομάδα μπαίνει, βδομάδα βγαίνει...

...και όλα ίδια...

Λάθη και αδικίες, αμαρτίες και αλητείες τρίτων...

...και τα πληρώνουμε εμείς...

...λες και εμείς φταίξαμε...

Το ρεφραίν της ημέρας - 09 Ιουλίου 2007

Μονάχα αυτό κατάλαβα

απ’ όλο το ταξίδι,

πως, όσο αλλάζουμε ζωή,

τόσο μένουμε ίδιοι.

Δεν έχω κάτι να σου πω,

τί να σου εξηγήσω,

νύχτα με παίρνουν τα όνειρα,

νύχτα με φέρνουν πίσω.

Πάλι παραμελώ το blog μου...

Από τη μια δεν έχω το χρόνο (λόγω δουλειάς),

από την άλλη δεν έχω τη διάθεση (προσωπικοί λόγοι)...

Συγνώμη blogάκι μου...

Εσύ με καταλαβαίνεις (αφού είσαι προέκτασή μου)...

Κάνε κι εσύ λίγη υπομονή ακόμα, σαν εμένα...

Ο Ζέφυρος επιμένει ότι "τα καλύτερα έρχονται"...

Αφού δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο... απλώς περιμένω να έρθουν...

Περίμενε κι εσύ μαζί μου...

Και, όσο περιμένουμε τα καλύτερα, πάρε και το σημερινό ρεφραίν.

(ελπίζω να μην το βρεις κι αυτό καταθλιπτικό, Ζεφυρένιε...)

Το ρεφραίν της ημέρας - 06 Ιουλίου 2007

Έλα, ψυχούλα μου, έλα, καρδούλα μου,

ξέρω, δεν είσαι ό,τι δείχνεις.

Άλλοι σε παίξανε, άλλοι σε μπλέξανε,

κλάψε, γιατί όταν κλαις μικροδείχνεις.

Δάγκωσ’ τα χείλη σου, είμαι μαντήλι σου,

σβήνω τον πάγο απ' το βλέμμα.

Έλα, στραβάδι μου, πιάσου απ' το χάδι μου,

κατά εδώ, μη σε πάρει το ρέμα.

(Υ.Γ.  Σε ευχαριστώ για την φωτογραφία...)

Είναι πραγματικό ταλέντο...

...το να μπορείς με μια σου λέξη

να αλλάζεις την ψυχολογία του άλλου...

...από τον πάτο να τον στέλνεις στο Θεό...

...κι απ' την κορυφή του κόσμου να τον πετάς στον Άδη...

Και, τί να πει ο φουκαράς?...

...πως καταλαβαίνει?...

...καταλαβαίνει...

...ε, και?...

Το ρεφραίν της ημέρας - 03 Ιουλίου 2007

Εγώ δε σου αντιμιλώ

που σε ρωτάω κι απαντάς εκνευρισμένη

που σε χαϊδεύω και κοιτάς αρρωστημένη

πίσω από μένα ένα αόρατο εχθρό

Εγώ τα ρέστα δε ζητώ

γιατί γνωρίζω πόσο άδικα υποφέρεις

ξέρω για σένα όσα ούτε εσύ δεν ξέρεις

πως μένεις πλάι του στο βάθος απορώ

Εγώ δε σε κατηγορώ

Πέρασαν λίγες ημέρες από το τελευταίο μου ρεφραίν...

Για διάφορους λόγους, έχω να γράψω από τις 28 Ιουνίου...

Δεν υπάρχει συγκεκριμένος λόγος...

Άλλες στιγμές "έτυχε"...

...άλλες το ήθελα...

Έφυγε - επιτέλους - ο καταραμένος Ιούνιος,

και ξεκινώ τη νέα σειρά των ρεφραίν

με την ελπίδα ότι ο Ιούλιος θα είναι καλύτερος.

Καλό μήνα σε όλους.

Το ρεφραίν της ημέρας - 02 Ιουλίου 2007

Ό,τι κι αν γίνει ένα να λες

πως μ' αγαπάς χίλιες φορές

πως μ' αγαπάς χίλιες φορές

κι εγώ εσένα

Κι αν μείνει τ' όνειρο μισό

κι αν το φιλί χαθεί κι αυτό

ένα να λες σαν να 'ναι χτες

πως μ' αγαπάς χίλιες φορές