Κακοί και πονηροί καιροί μια πλύση εγκεφάλου
μπαγιάτεψαν οι ιαχές περαστικής οργής
πόλη γεμάτη φύλακες με ζήλο υπερβάλλων
πεδίο μάχης αόρατης και μιας φριχτής σιωπής.

Η λύσσα εξαπλώνεται και τρώει ανθρώπων σάρκες
το αντίδοτο το βρήκαμε μα στοίχησε πολλά
ψέματα ειπωθήκανε παράλληλες φενάκες
η εντολή πασίγνωστη πουλήστε ακριβά.

Οι ήρωες ξεχάστηκαν ζήτω οι ιδιοκτήτες
που άπλωσαν τον δίσκο τους και πρόσφεραν ποτά
πάντα με το αζημίωτο του φόβου οι μεσίτες
τον νόμο επικαλέστηκαν την όλη γρουσουζιά.

Μαύρη πανούκλα έπεσε τα κύματα καλπάζουν
και μια μωβ παλίρροια με σιγανή φωνή
στους γλάρους ανακοίνωσε που πάνω της φωλιάζουν
ότι το μέλλον φάνηκε σε άτυχη στιγμή.

Με δυο σμίλες μυτερές τον βράχο ροκανίζουν
παμπάλαιοι πολεμιστές με γκριζωπά μαλλιά
ως μάρτυρες αυτήκοοι το παρελθόν σκαλίζουν
του βράχου ψάχνουν τον σφυγμό σ' απόμερη γωνιά.

Ίδιος πάντα ο πόλεμος και η πολιορκία
καπεταναίοι δίκαιοι θα κατατροπωθούν
μα κάτι στο χώμα έμεινε πόρνη η ιστορία
θ' ανθίσουν τριαντάφυλλα που θα εκδικηθούν.

Το ομορφότερο πέρασμα είναι τα μάτια σου
από τον θάνατο προς τη ζωή φυλάνε το στενό
και απαλά φωτίζουνε την άβυσσο τα βράδια σου
όταν κοντεύουμε να φτάσουμε τον Μαύρο Χείμαρρο.

Από εκεί ξεχύθηκε μια θύμηση επίμονη
αντί για λόγια ακούστηκαν αφόρητες σιωπές
και συ κρατούσες τη μνήμη σου πάντοτε ξεκλείδωτη
μέσα στο αύριο να χωθούν δραπέτες απ’ το χθες.

Το ομορφότερο πέρασμα είναι τα μάτια σου
ένα ταξίδι στο άδυτο χαμένου οιωνού
πως μπερδευτήκανε έτσι τα σύνορα στα χνάρια σου
το φεγγάρι να χάνεται στη μέση του ωκεανού.

Η αθωότητα έφραξε της λήθης τον γυρισμό
τα σφραγισμένα όνειρα θα ελευθερωθούν ξανά
κι ανέβηκε το βλέμμα σου ψηλά σε ένα βουνό
μια μελωδία ακούστηκε από το πουθενά.

Ιδέα παραληρηματική
του χρόνου η αργοπορία
όταν σε βλέπω το πρωί
να φεύγεις βιαστική
μια κίνηση ακαθόριστη
εξέλιξη ευθεία
περνούν τα δευτερόλεπτα
αθόρυβη ριπή.

Σπρώχνεις τον χρόνο προς τα μπρος
είσαι κλεψύδρας άμμος
και όταν μένω μόνος μου
αλλάζει το βιολί
οι λεπτοδείκτες σταματούν
γίνεται ο χρόνος άλλος
κλωθογυρίζει γύρω μου
το λένε "διαστολή".

Μια σιωπηλή παράνοια
βιώνει το μυαλό μου
μαζί σου ζω το όνειρο
που είναι της στιγμής
και όταν φεύγεις μακριά
μες το μνημονικό μου
αιώνες επιστρέφουνε
κρυφής αναμονής.

Του χρόνου παιχνιδίσματα
τρελαίνουν τα ρολόγια
η παρουσία σου το φως
δεσμεύει την αυγή
μεσημέρι και μεσάνυχτα
κομμένα δρομολόγια
είναι η αιθέρια σου μορφή
λεπίδα κοφτερή.

Είσαι ένα ρεύμα ισχυρό
στον ποταμό του χρόνου
μια φευγαλέα κίνηση
σαν το νερό κυλάς
δεν έχω κάπου να πιαστώ
μια άκρια του χωροχρόνου
να σταματήσω τη ροή
κι όλο μου ξεγλιστράς.