Κάτω ο πόλεμος μου λες και ζήτω η ειρήνη
μα ψάχνεις για στρατόπεδο κι οπλίζεσαι αστακός
έτοιμη να επιτεθείς γεμάτη αδρεναλίνη
σαν Καρχηδόνιος στρατηγός προ των πυλών εχθρός.

Οι πλούσιοι κάνουν πόλεμο και οι φτωχοί πεθαίνουν
έτσι κι εγώ λιμοκτονώ απ' τον αποκλεισμό
αυτόν που μου επέβαλες με μάτια που σκληραίνουν
και που εκστασιάζονται απ' τον σωβινισμό.

Σαν τις θρησκείες είσαι κι εσύ που ισχυρίζονται ότι
ο πόλεμος πράγμα κακό αλλά δεν το εννοούν
έτσι και σε τα λόγια σου μοιάζουν με του δεσπότη
με το "οφθαλμό αντί οφθαλμού" τη σύγκρουση ευλογούν.

Αν προς τη δύση λεηλατείς είσαι η βαρβαρότης
ενώ προς την ανατολή είσαι ελευθερωτής
για μένα αυτή η λογική είναι σκέτη αστειότης
ποτέ δεν με συγκίνησε κανένας λυτρωτής.

Κάτω ο πόλεμος μου λες και ζήτω η ειρήνη
μα ψάχνεις για στρατόπεδο κι οπλίζεσαι διαρκώς
τον εισβολέα κυνηγάς δηλώνεις εν αμύνη
αλλά επίτηδες ξεχνάς ότι δουλεύει αλλιώς.

Στη ζωή μου ένα έμαθα κι αν θες κατάλαβέ το
το χρήμα φέρνει τον πόλεμο και όλο το κακό
και αποτελεί ψευδαίσθηση κι είναι αστείο σκέτο
ότι τα πάντα ενορχηστρώνονται από έναν μανιακό.

Καμιά δεν θέλω εμπλοκή στης μάχης το πεδίο
στον πόλεμο τον άδικο που εσύ υπηρετείς
όλη τη μέρα εργάζεσαι σε τούτο χαλκείο
και θες κι εγώ να στρατευθώ με έναν απ' τους σφαγείς.

Εγώ δεν είμαι ουδέτερος όπως ψευδώς διαδίδεις
δίνω κι εγώ τη μάχη μου και μ' όπλο αν χρειαστεί
στην καρδιά έχω την πατρίδα μου που θες να αποφύγεις
αλλά μόνο εκεί θα εδραιωθεί ειρήνη αληθινή.

Γιατί απ' την πατρίδα μου η αιτία θα εκλείπει
αυτή που τους πολέμαρχους κάθε λίγο ανακαλεί
του πλούτου ο εγωισμός σε τούτον τον πλανήτη
που δεν πρόκειται με τίποτα να ικανοποιηθεί.

Σε σημαδεύουν οι πληγές της μάχης που αποφεύγεις
ποτέ σου δεν την έδωσες κι αιωρείσαι στο κενό
την ταραχή σου τη βουβή μονίμως αναδεύεις
έχασες τον ορίζοντα και μπλέχτηκες σε ιστό.

Αγκάθι τριαντάφυλλο στο ίδιο το κλωνάρι
έξω βροχή και σπαραγμός κι ήλιου αναμονή
γιατί πετάνε τα πουλιά φυτρώνει το βλαστάρι
ποτέ σου δεν κατάλαβες στο σάβανο βουβή.

Σκιές τα χέρια κρύβουνε τα μάτια που δακρύσαν
μπροστά στη Νέα Βηθλεέμ στέκονται οι πληγές
η αγάπη είναι ο φόβος σου που οι σκέψεις διαχύσαν
την άκρη ψάχνουν για να βρουν οι χαμένοι ποιητές.

Σε κόσμο ανακυκλώσιμο κατάσταση παρθένα
έτσι τα φέρνει ο καιρός κι η αδάμαστη ζωή
το έλεος καιόμενο ξυπνάει κοιμισμένα
όνειρα που ξεχάστηκαν στο δρόμου τη στροφή.

Αν η καρδιά σκεφτότανε τότε θα σταματούσε
μπροστά στον πόνο τον φριχτό τον βασανιστικό
του λυτρωμού το αίσθημα για πάντα θα αγνοούσε
και του καπρίτσιου τον γλυκό αντιπερισπασμό.