Ο τίτλος του post δεν είναι και τόσο πρωτότυπος η αλήθεια είναι. Στόχος βέβαια αυτού του μπλογκ δεν είναι η πρωτοτυπία, αντίθετα στόχος του είναι η έκθεση όχι μόνο των δικών μου απόψεων, αλλά και των πιθανών αναγνωστών. Ακόμη έχει στόχο να προβληματίσει όλους μας σχετικά με θέματα που μας αφορούν είτε είναι επίκαιρα είτε όχι, αν και θεωρώ πως στην πλειονότητά της η θεματολογία θα είναι τέτοια που θα πλησιάζει ή και θα ταυτίζεται με την επικαιρότητα.

Λοιπόν, η φράση που χρησιμοποιούμε πολύ συχνά είναι: "και τι με νοιάζει εμένα μωρε; Αφού δεν με επηρεάζει...". Μπορεί να μην το χρησιμοποιούν όλοι, αλλά οι περισσότεροι από όσους γνωρίζω την χρησιμοποιούν πολύ συχνά. Τώρα θα μου πείτε "επειδή το χρησιμοποιούν τα άτομα που γνωρίζεις αυτό τι σημαίνει ότι ισχύει για όλο το κόσμο;", όχι, μπορεί να μην ισχύει,αλλά πολλές φορές αναρωτιέμαι, γιατί αφού υποτίθεται ότι η πλειονότητα των ατόμων, των ανθρώπων καλύτερα δεν την χρησιμοποιεί έχουμε βρεθεί εδώ που είμαστε όχι μόνο ως κοινωνία, κράτος, αλλά ως άνθρωποι πάνω από όλα, γιατί αυτό είμαστε.

Το μεγαλύτερο ίσως ερώτημα είναι αν και κατά πόσο είμαστε κατ' ουσία και όχι κατ' όνομα άνθρωποι. Οι απάντήσεις σ' αυτό το ερώτημα ποικίλουν και αυτό γιατί ο καθένας δίνει διαφορετικό νόημα και περιεχόμενο στη κάθε λέξη χωριστά. Η δική μου γνώμη είναι πως ο άνθρωπος έπαψε να υπάρχει από τότε που ο άνθρωπος έπαψε να ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο. Αυτό συνέβει πολλά χρόνια πριν. Το χρήμα πήρε τη θέση μας, ο άνθρωπος και όποια στοιχεία συνθέτουν αυτό το πολύπλοκο από πνευματικής πλευράς ον παραμερίστηκε, αλλοτριώθηκε σε τέτοιο σημείο που κάποτε εξαφανίστηκε από το προσκήνιο και κοντεύει να εξαφανιστεί και από τα παρασκήνια. Προσπαθεί με νύχια και με δόντια (μέρος του ανθρώπου, ίσως και ο ίδιος ο άνθρωπος) να κρατηθεί, με όποιον τρόπο μπορεί. Οι προσπάθειες αυτές αποτυγχάνουν στην πλειονότητά τους. Οι πολλοι νικούν, οι λίγοι χάνουν όλο και περισσότερο έδαφος και στο τέλος όλοι βγαίνουν χαμένοι από την μάχη τους με το τίποτα.

Πραγματικά, τώρα, πέρα από τα όσα πιστεύει ο καθένας μας, θεωρώ, πως όλα έχουν σημασία αλλά δεν έχει τίποτα. Δεν έχει τίποτα σημασία για κανένα εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων και αυτό γιατί όλα δεν αφορούν όλους αλλά όλοι έχουν μερίδιο σ' όλα.

Η μέχρι τώρα σκέψη μου μπορεί να ακολουθεί μία συνηρμική πορεία, που όσοι επιχειρήσουν να διαβάσουν και πολύ περισσότερο να κατανοήσουν ίσως βρεθούν σε αδιέξοδο, όπως, άλλωστε μερικές φορές συμβαίνει και με εμένα την ίδια γιατί πολύ απλά ο λόγος (λογική) είναι μέρος του παραλόγου και το παράλογο μέρος του τίποτα, του όλου, του εγώ, του εσύ και του εμείς...

Ελπίζω να μην σας έφερα στα όριά σας από το πρώτο κιόλα post μου...

Και επειδή nothing matters else... (but) life is ours, we live it our way... ένα από τα καλύτερα κομμάτια των Metallica...