Η αλήθεια είναι πως έχω αρκετό καιρό να γράψω, να γράψω οτιδήποτε, ίσως ήρθε ο καιρός να αρχίσω ξανά. Τις προάλλες πηγαίνοντας προς το κέντρο να συναντήσω μία φίλη και περνώντας από την αγορά της πόλης με το ποδήλατο συνειδητοποίησα ότι είχε ασυνήθιστα πολλούς ανθρώπους. Η επόμενη κίνησή μου ήταν να αφήσω το ποδήλατο σε μια γωνιά και να κατέβω με τα πόδια στο κέντρο. Φτάνοντας κάπου στο βάθος του δρόμου ακουγόταν φωνές, συνθήματα. Μπροστά μου ήταν μία διμοιρία η οποία σε αρκετά μεγάλη απόσταση ακολουθούσε την πορεία σα κάτι να περίμενε πως θα συμβεί. Συνέχισα ατάραχη να περπατώ. Κάποια στιγμή κοντοστάθηκα μήπως και καταλάβω το σκοπό της πορείας. Το μόνο που είδα ήταν μια εκατοντάδα ίσως και λίγο παραπάνω ανθρώπων ντυμένους με μαύρα ρούχα να φωνάζουν συνθήματα εναντίον της φασιστικής πολιτικής, αλλά κυρίως εναντίον των φασιστικών ιδεών και κομμάτων.

Αυτό που μου προξένησε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν όχι η αμφίεση των συγκεκριμένων ανθρώπων, αλλά η όψη τους. Επρόκειτο για άτομα ηλικίας όχι μεγαλύτερης των είκοσι πέντε ετών ίσως και μικρότερης. Γύρω στα δέκα πέντε άτομα με είκοσι ήταν μπροστά προσπαθώντας να εμψυχώσουν το σχεδόν ανύπαρκτο πλήθος και δίνοντάς του τα συνθήματα έτοιμα φτιαγμένα στα μέτρα της διαδήλωσης που έπρεπε να φωνάξουν μαζί τους. Οι περισσότεροι από τους μισούς ήταν φανερά καταπονημένοι λόγω των ουσιών που προφανώς είχαν νωρίτερα καταναλώσει. Το θέαμα ήταν το λιγότερο αποκρουστικό και απογοητευτικό.

Φώναζαν συνθήματα κατά του φασισμού. Μια ζωή όλοι μιλάμε για ιδεολογίες χωρίς στη πραγματικότητα να προσπαθούμε να αλλάξουμε το παραμικρό και αυτό γιατί έτσι μεγαλώσαμε, γιατί έτσι μάθαμε να ζούμε… Οι καιροί έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο που νομίζω πως καιρός είναι να συνειδητοποιήσουμε ακριβώς αυτό που είμαστε στη πραγματικότητα και όχι αυτό που θα θέλαμε να γίνουμε ή να είμαστε σε μια ιδεατή κοινωνία. Είμαστε όλοι μας λίγο ή πολύ φασίστες, φασίστες όμως με διαφορετικό χρώμα ο καθένας άλλος με κόκκινο, άλλος με πράσινο ή μπλε και πάει λέγοντας.

Μιλάει ένας άνθρωπος που για μερικά χρόνια πίστευε πως ήταν αναρχικός με την ακριβή σημασία του όρου όμως. Αυτό που έρχομαι σιγά σιγά να συνειδητοποιήσω μέσω της πανεπιστημιακής κοινότητας όπου ανήκω είναι αυτό: όλοι μας είμαστε φασίστες. Ποιος σήμερα δεν κοιτά το δικό του συμφέρον, ποιος δεν κοιτά να επιβιώσει μέσα σε αυτό το συνονθύλευμα ιδεών και πολιτικών πράξεων που χωρίς αμφιβολία έχει οδηγήσει στην εξαθλίωση της ύπαρξής μας έτσι απλά, ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι δεν είχαμε και έχουμε μερίδιο ευθύνης για όλα όσα συμβαίνουν, για όλα όσα συμβαίνουν και δεν έχουμε την δύναμη να πραγματώσουμε τις ιδέες μας, να δείξουμε και ίσως να αποδείξουμε στους εαυτούς μας πρώτα ότι δεν ήμασταν απλά ένας σωρός από σαθρές ιδέες.

 Η πανεπιστημιακή κοινότητα έρχεται να αποδείξει ακριβώς αυτό. Θυμάμαι στο πρώτο έτος όταν οι φοιτητικές παρατάξεις προσπαθούν να προσεγγίσουν τους άδουλους, αθώους νεοεισαχθέντες να έρχομαι σε λεκτική αντιπαράθεση με εκπρόσωπο φοιτητικού κόμματος αριστερής ιδεολογίας που μέσα από «παχιά» λόγια όμορφα στολισμένα όμως, ήθελε να μας «προσηλυτίσει» το μόνο που έκανε ήταν να δείχνει κάθε στιγμή με κάθε της λέξη πόσο αδύναμη ήτανε, πως όσα έλεγε νωρίτερα τα είχε αποστηθίσει από ένα κομμάτι χαρτιού γραμμένο από κάποιον με βασικές γνώσεις ψυχολογίας. Απέναντί μου είχα μία τριτοετή φοιτήτρια. Σε λιγότερο από πέντε λεπτά την ανάγκασα να διακόψει την «ομιλία» της. Δίχως να είναι αυτός ο σκοπός μου εξ’ αρχής συνειδητοποίησα ότι την είχα αναγκάσει να παραδεχτεί τη σαθρότητα όχι των επιχειρημάτων της μόνο, αλλά και της ιδεολογίας που υποτίθεται ότι πρέσβευε. Μετά από δυόμιση χρόνια ακόμη με αποφεύγει από εκείνη την ημέρα δεν έχει πλησιάσει να με ενημερώσει για οτιδήποτε αφορά το κόμμα που εκπροσωπεί απλά με κοιτά από μακριά. Με αυτό το μικρό και ασήμαντο σχεδόν περιστατικό θα έρθω και θα θέσω το εξής ερώτημα: αυτό είναι που οι νέοι θα βγάλουμε από το τέλμα στο οποίο έχει οδηγηθεί για τον χ ή ψ λόγο η κοινωνία μας, εμείς που απ’ ό,τι φαίνεται κοιτάζουμε το συμφέρον μας που πολύ πιθανόν να είναι εις βάρος του συμφέροντος του διπλανού μας, του συμφοιτητή μας, του συμπολίτη μας εμείς που κοιτάμε να κερδίσουμε πατώντας επί πτωμάτων, εμείς που πιστεύουμε… δεν ξέρω πια τι πιστεύουμε ακριβώς…

Χρησιμοποιώ το «εμείς» και όχι το «αυτοί», μέσα σε αυτήν την ομάδα συμπεριέλαβα και τον εαυτό μου. Δεν έχει σημασία που δε συμμερίζομαι τις απόψεις τις σχετικές με το «πατώ επί πτωμάτων» το μόνο που έχει σημασία είναι ότι νιώθω ανήμπορη να αντιδράσω το μόνο που μπορώ να κάνω νιώθοντας ότι ίσως κάτι καταφέρω και εγώ είναι να χρησιμοποιήσω το λόγο μου, άλλωστε μόνο αυτό μπορώ να κάνω προς το παρόν τουλάχιστον.

Τέλος, για να κλείσω με αυτό που άρχισα, οι άνθρωποι εκείνης της διαδήλωσης το μόνο που κατάφεραν ήταν να γεμίσουν την πόλη με ανόητα συνθήματα στους τοίχους της, να κερδίσουν την περιφρόνηση των συμπολιτών τους. Εάν πραγματικά αγωνιζόταν για τους ίδιους και την κοινωνία τους τότε δεν θα φορούσαν κουκούλες, δεν θα έβαφαν οτιδήποτε έβρισκαν στο δρόμο τους, τότε και άλλοι συμπολίτες τους συμπεριλαμβανομένης και εμού θα βρισκόμασταν στο πλευρό τους αγωνιζόμενοι για τους ίδιους και τα παιδιά μας.

Άραγε θα αποκτήσουμε ποτέ το θάρρος να υπερασπιστούμε την ιδεολογία μας και συνεπώς τους εαυτούς μας ή θα μείνουμε στην άκρη του δρόμου παρακολουθώντας από την ασφάλεια της ωραίας μας πολυθρόνας;

Από τις καλύτερες εκτελέσεις του κομματιού κατά την άποψή μου, απολαύστε τους!!!