Έχω μήνες αρκετούς να γράψω, πλέον αρέσκομαι στο να διατυπώνω σε λίγες ηλεκτρονικές αράδες σε χρονικές περιόδους που θεωρώ πως κάτι τέτοιο είναι δυνατό να γίνει και επιτακτικό ίσως.

Ο λόγος όπως ουκ ολίγες φορές έχω επισημάνει σε αυτό το μπλογκ ή αλλού έχει τόση δύναμη που αν όλοι μας είχαμε συνειδητοποιήσει την αξία του τώρα... ποιος ξέρει;;;

Αν και εκ πρώτης όψεως συμπεραίνει κανείς πως το ζήτημα που θα τεθεί θα είναι πάνω σε μία βάση θεωρητική με περίπτωση εφαρμογής πρακτικής χωρίς αυτό βέβαια να είναι απόλυτα εφαρμόσιμο, για να προλάβω τέτοιου είδους εντυπώσεις θα ήθελα να επισημάνω πως δεν επρόκειτο για τέτοιου είδους ζήτημα. Αρκετά όμως με τις περιττές αναλύσεις και την προσπάθεια μου να προλάβω κατά κάποιον τρόπο σκέψεις...

Σε συνέχεια ίσως του προηγούμενου κειμένου μου (ε, αν δεν διαφημίσουμε το σπίτι μας θα πέσει και θα μας πλακώσει λένε, οπότε επιβάλλεται!) θα έρθω να συμπληρώσω μία ακόμη πτυχή του νομίσματος. 

Εκεί βλέπετε που καθόμαστε ωραία και καλά άλλοι στην άκρη του δρόμου και άλλοι σε μια πολυθρόνα όχι όμως αυτή που είναι έξω από τον δρόμο αλλά σε μια άλλη καινούργια που είναι μέσα στον δρόμο, αλλά ψευδώς μας κάνει να νιώθουμε πως είμαστε έξω από τον δρόμο, πως μπορούμε να δούμε τα πράγματα από εκείνη την οπτική που ο φυλακισμένος του Πλάτωνα στην αλληγορία του σπηλαίου μπόρεσε να δει με μάτια γυμνά αν και στην αρχή ήταν δύσκολο πολύ, σαν εκείνο που κατάφερε να καθίσει σε αυτή την υπέροχη πολυθρόνα και να γράψει με την επίσης υπέροχη πένα στο βιβλίο της ζωής, να χαράξει την δική του πορεία, να παρατηρήσει, να μπει ξανά σοφότερος στο δρόμο που αποφάσισε να χαράξει και να σηκώσει όλους εκείνους που πίστευαν πως δεν μπορούσαν να σηκωθούν, εκείνους που το ήθελαν αλλά η δύναμη της ψυχής τους πουλήθηκε δίχως δεύτερη σκέψη σε εκείνους που προσποιήθηκαν πως θέλουν να τους σηκώσουν σε όλους αυτούς που ήταν κατάχαμα στην άκρη του δρόμου δείχνοντας πως δεν έχουν καμιά ελπίδα επιβίωσης, έρχεται κάποιος ο οποίος δεν είναι απαραίτητο να έχει τις εμπειρίες των δύο παραπάνω καλών φίλων και εχθρών μας παράλληλα, και το μόνο που κάνει είναι να συζητήσει, να χρησιμοποιήσει τον λόγο του γνωρίζοντας όσο αυτό είναι δυνατό το πόσο σημαντικός είναι για τον άνθρωπο.

Η συζήτηση ξεκίνησε σε πολύ καλές βάσεις, ο δρόμος συνεχίζει να είναι πολυσύχναστος αλλά με έναν μαγικό τρόπο καταφέρνουν στα πλαίσια αυτής της συζήτησης να δημιουργήσουν ένα δίχτυ προστατευτικό γύρω τους, ο καιρός περνά γρήγορα η συζήτηση συνεχίζει και γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρουσα, πλέον χωρίς κανείς από τους δύο να το έχει συνειδητοποιήσει άρχισαν να μετρούν μήνες ολόκληρους κουβέντας, κουβέντας ικανής αν είχε αυτή την δύναμη  να γκρεμίσει ολόκληρες πόλεις και να χτίσει νέες όχι μόνο όσον αφορά τις γνωστές σε όλους μας πόλεις, αλλά και σε αυτές που υπάρχουν στην ψυχή και στο μυαλό μας, λόγος φυσικά γίνεται για τον δικό μας μοναδικό κόσμο που προσπαθούμε να χτίσουμε ελπίζοντας να σταθούμε και να ανταποκριθούμε κάθε φορά στην κοινωνία εκείνη στην οποία ανήκουμε. 

Ήρθε η στιγμή μετά από τόσον καιρό ο λόγος να βρει πρακτική εφαρμογή. Φαινόταν πως οι υποδομές που είχαν μπει ήταν "σωστές", ήταν όλα έτοιμα για την δημιουργία ενός άλλου κόσμου ο οποίος θα περιελάμβανε ή καλύτερα θα ήταν η σύντμηση τριών κόσμων, θα ήταν κάτι μαγικό, με υπόσταση επίσης μαγική η οποία απέρρεε από αυτούς τους κόσμους και κυρίως από όλα αυτά που τόσον καιρό είχαν ειπωθεί, αυτό το δίχτυ προστασίας ολοένα και περισσότερο με τον καιρό γινόταν πιο δυνατό, αλλά όπως ήδη ο τίτλος απροκάλυπτα αποκάλυψε όλα αυτά ήταν λόγια δίχως αντίκρισμα, λόγια που φόβισαν τους προσκείμενους, λόγια που ειπώθηκαν προφανώς για να ειπωθούν, λόγια που θα μπορούσαν να έχουν χρησιμοποιηθεί με καλύτερο τρόπο και χρόνος που σίγουρα θα μπορούσε να επενδυθεί σε περισσότερο ουσιώδεις κουβέντες ή άλλου είδους ασχολίες. Το συγκεκριμένο ήταν ένα πείραμα το οποίο φαίνεται να απέτυχε παταγωδώς, η θέληση είναι ο καθοριστικός παράγοντας όλων των πραγμάτων, εδώ θέληση εκ των πραγμάτων δεν υπήρξε, φάνηκε από το αποτέλεσμα, όλα βρίσκονται στα χέρια εκείνου που είχε την ιδέα, ίσως όταν δεν υπάρχει θέληση είναι καλό να πας δίπλα σε εκείνον που έστω και φαινομενικά την έχει γιατί ο λόγος μόνο τελικά δεν επαρκεί, η αριστοτελική έννοια του λόγου ίσως είναι εκείνη που δεν άφησε τον προσκείμενο φίλο μας να κάνει το αυτονόητο.

Οι επιλογές είναι εκείνες οι οποίες μας χαρακτηρίζουν και μας σημαδεύουν ας μην το ξεχνάμε λοιπόν, τα όμορφα λόγια είναι βάλσαμο ψυχής, αλλά βάλσαμο που γρήγορα μπορεί να πάρει άλλη μορφή...

Πολύ θα ήθελα να βάλω ένα κομμάτι όπως άλλωστε συνηθίζω για να συνοδεύσω τα κείμενα που ανεβάζω στο μπλογκ μου, αλλά είναι τόσες ο επιλογές που υπάρχουν στο μυαλό μου που προτιμώ να αφήσω την επιλογή σε όποιον έχει το κουράγιο να το διαβάσει.

[Πηγή εικόνας: http://notoidiots.weebly.com/]