Ο λόγος περί ζωής πολλές φορές κρύβει αλήθειες που κανείς μπορεί να εντοπίσει μόνο μέσα σ' αυτόν. Όλα όσα ζούμε, συζητούμε, ονειρευόμαστε, σχεδιάζουμε, επιχειρούμε ,..., καθημερινά είναι μικρά κομμάτια του εαυτού μας, που όμως πολλές φορές αποκτούν χαρακτήρα τέτοιο που παρά μόνο με το χαρακτήρα των "καθοδηγητών" μας συνάδουν. Ο άνθρωπος ένα όν, υποτίθεται, που έχει σαν όπλο του το λόγο, το πιο ισχυρό όπλο το οποίο μπορεί να γίνει καταστροφικό όχι μόνο γι' αυτόν αλλά και για όλη την πλάση, όπως υποστήριζε και ένας αρχαίος φιλόσοφος, δεν κατόρθωσε να πετύχει συνεργασία μαζί του ικανή να σώσει το ανθρώπινο γένος. Φιλοσοφίες...

Τελικώς ο λόγος κατέληξε να είναι το χειρότερο όπλο, το ποιο καταστροφικό, το περισσότερο απάνθρωπο θα έλεγα. Ο άνθρωπος το χρησιμοποίησε όχι για να επιβιώσει, αλλά για να επιβληθεί στον άνθρωπο, να τον υποδουλώσει με τίμημα την μηδενική στην ουσία πνευματική του ανάπτυξη, την ηθική του εξαχρείωση και τέλος την βεβιασμένη κατά ένα τρόπο μετατροπή του σε «κάτι» και όχι σε «κάποιον» που ούτε ο ίδιος μετά από τις τόσες αλλεπάλληλες αλλαγές που υπέστει δε μπόρεσε να προσδιορίσει.

Και τι μας νοιάζει αυτό (η συνήθης πρακτική ερώτηση) Μας νοιάζει και μας παρανοιάζει και αυτό γιατί  οι ιδεολογίες άρχισαν να ξεπροβάλουν η μία μετά την άλλη βασισμένες σ’ αυτήν ακριβώς την ρητορική ερώτηση κατά ένα μεγάλο ποσοστό.  Όλοι έτρεξαν να "αγοράσουν" και από μία: την περισσότερο συμφέρουσα, αυτήν που θα έβαζε χρήμα στις τσέπες μας, θα έφτιαχνε σπίτια, εξοχικά, θα μας πήγαινε διακοπές, θα μας έκανε αρεστούς στους άλλους εξυπηρετώντας φυσικά μόνο και μόνο τα δικά μας συμφέροντα. Βέβαια, υπήρξαν και εκείνοι οι οποίοι θέλησαν να αναμετρηθούν με αυτές τις ιδεολογίες, να ξεχωρίσουν, αλλά όχι στην ουσία μόνο στα μάτια του κόσμου για να εξυπηρετηθούν ακόμη πιο εύκολα.

Μια ακόμη πιο μικρή μερίδα ανθρώπων ξεχώρισε ή τουλάχιστον προσπάθησε να ξεχωρίσει όχι για τις δεξιές ή αριστερές ιδέες της, αλλά για τα έργα της, για όλα όσα προσπάθησε να κάνει  για χάρη της βελτίωσης αυτού που ονομάζουμε «άνθρωπο» (βλ. λεξικό Μπαμπινιώτη). Η ιδεολογία τους ήταν τέτοια που το δίχως άλλο παρά μόνο τα δικά τους συμφέροντα δεν μπόρεσαν να εξυπηρετήσουν από τα όσα ,βέβαια, μαθαίνουμε. Αυτά τα άτομα μένουν συνήθως στην αφάνεια λόγω του ότι αποτελούν σοβαρό κίνδυνο επαγρύπνησης του λαού, εφόσον λειτουργούν ως ένα είδος ένεσης αδρεναλίνης.

Στη διαδρομή για την επίτευξη του μέγα στόχου, που ποτέ δεν καταφέραμε έστω και με την άκρη του ματιού μας να δούμε, κάποια στιγμή χάθηκε ο άνθρωπος έγινε ένα με την μάζα που βρίσκεται έξω από τον σκουπιδοτενεκέ. Η "ιδεολογία" πέθανε μαζί της και ο δημιουργός της. Τελικά το "θύμα" στο παιχνίδι του λόγου και του παραλόγου από την αρχή ήταν το ίδιο, ποτέ δεν άλλαξε. Τώρα ψάχνει απεγνωσμένα λύσεις... που δεν θα βρει αν δεν επιδιώξει την αναγέννησή του από την ίδια του την τέφρα (αν έχει μείνει και από αυτήν καθόλου!!!).