Παραδίνοντας στο τυπογραφείο για τρίτη έκδοση αυτό το βιβλίο, θεωρούμε πως επιτελούμε χρέος απέναντι στον συγγραφέα και στο κοινό αν προτάξουμε τα παρακάτω προλογικά  λόγια που είχε γράψει ο συγγραφέας για να χαιρετίσει τη δεύτερη έκδοση. Παραθέτοντάς τα του ευχόμαστε και σ’ άλλες πολλές.

Εκδόσεις «Δωρικός»

...............................

Κανένας δεν το παίνεψε τούτο το βιβλίο, ούτε και το κατάκρινε. Μόνο κι αβοήθητο έκανε το δρόμο του ανάμεσα απ’ τη σιωπή των ανθρώπων. Ήταν οι θολές μέρες του 1946, ώριμες για κάποιο φοβερό σεισμό. Σπαθιά ακονίζονταν στα σκοτεινά. Στα μάτια παραμόνευε η λύσσα. Τα βιβλία –κάτι τέτοιες ώρες- είναι άχυρα που τα παίρνει ο άνεμος. Πού να σταθεί; Όλα τρέμουν να σωριαστούν.

Τραβήχτηκε για να περάσουν τα γεγονότα.

Και τώρα, που όλα πάνε να σωπάσουν, έρχεται ξανά να πάρει τη θέση του –τη «στάση» του θα ‘πρεπε να πω- αντίκρυ στο κοινό. Πολλά έτρεξαν από τότε που είδε το φως. Απ’ τους δρόμους των βιβλιοπωλείων πέρασε ο τρόμος, οι οπλισμένοι ή αλυσοδεμένοι άνθρωποι, και –μερικές φορές- αλυσοδεμένος κι οι ίδιος ο συγγραφέας. Το βιβλίο τούτο δοκιμάστηκε, αγνοήθηκε, μα δεν προδόθηκε. (Κανένας δεν μπορεί να προδώσει το έργο σου, αν δεν το προδώσει ο ίδιος ο συγγραφέας).

Αυτά που περνούν μέσα απ’ τις σελίδες του μπορεί σήμερα να είναι παλιά για μένα, δεν παλιώνουν όμως ποτέ για τη ζωή. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που ονειροπολούν, που κρυώνουν, που πεινούν και ματώνονται, το βιβλιαράκι αυτό θα ‘χει το δικαίωμα να κάθεται αντίκρυ τους σε μιαν άκρη και να λέει το πικρό παραμύθι του. Αυτό ακριβώς το παραμύθι θέλω σήμερα να ξαναπώ, στυφό σαν τότε, και πικραμένο για πάντα. Τώρα που ένα σμήνος από χρόνια πέταξαν ξαφνικά από πάνω μου. Τόσο ξαφνικά, που σαν ξανάνοιξα τα μάτια όλα ήταν θαμπά.

Είναι κατάπικρο να είναι κανείς ο ήρωας ενός τέτοιου βιβλίου και μαζί και ο συγγραφέας του. Σε τούτη τη λίγη ζωή αυτό μόνο κατάλαβα: Καλύτερα να μην έχει κανείς φτερά παρά να ‘χει και να του τα ματώνουν.

Ευχαριστώ πολύ, με βαθιάν αγάπη, το κοινό μου. Είναι η μ ό ν η μου πια χαρά.

Τούτο τον Οκτώβρη 1956

Μ.Λ.

ΤΟ ΧΙΟΝΙ

Τι παράξενο που χιόνισε φέτος πάνω στα Μακρινά Βουνά (μην τα αναζητήσετε στον χάρτη, δεν υπάρχουν). Γιατί παράξενο; Καλά, συγγνώμη, σας φαίνεται φυσιολογικό να πέφτει κίτρινο χιόνι; Ε, λοιπόν, πάνω στα Μακρινά Βουνά έπεσε ένα χιόνι σαν τη ζαφορά. Τα βουνά μοιάζουν με θεόρατους σωρούς από χρυσάφι. Ο κόσμος κοιτάζει το χιόνι και λέει:

-Ίκτερο έβγαλε το χιόνι φέτος.

Ο ίκτερος, όπως ξέρετε, που πιο απλοϊκά τον λένε και χρυσή, είναι μια αρρώστια που σου κάνει την επιδερμίδα κίτρινη σαν λεμονόφλουδα. Ο κόσμος πέφτει για ύπνο και το άλλο πρωί κοιτάζει πάλι κατά τα Μακρινά Βουνά.

-Καλό και τούτο! λένε όλοι.

Μα, τι συνέβη; Πάνω στα Μακρινά Βουνά έπεσε χιόνι κόκκινο σαν αίμα. Κι έτσι, όλο τον χειμώνα, το χιόνι εξακολουθεί ν’ αλλάζει χρώμα: μια φορά πέφτει πράσινο, και θαρρείς κι είναι άνοιξη’ μιαν άλλη πέφτει γαλάζιο, και νομίζεις πως ανέβηκε η θάλασσα ν΄ αγγίξει τον  ουρανό’ έπειτα γίνεται βιολετί, πορτοκαλί. Θαυμάσιο θέαμα, στ’ αλήθεια. Ο κόσμος ξυπνά το πρωί και αναρωτιέται:

-Άραγε, το χρώμα θα ‘χουν σήμερα τα Μακρινά Βουνά;

Ένα πρωί το χιόνι έπεσε μαύρο. Τα βουνά φόρεσαν πένθιμα ρούχα. Ο κόσμος φοβάται. Μήπως συμβεί κανένα κακό; Όλη μέρα οι άνθρωποι μένουν κλειδαμπαρωμένοι στα σπίτια τους. Τώρα οι αλλαγές των χρωμάτων δεν είναι διασκεδαστικές: ο κόσμος θέλει να ξαναδεί το παλιό καλό λευκό χιονάκι του. Όμως δεν  το βλέπει τελικά, γιατί το άλλο πρωί καταφθάνει η άνοιξη και δεν έχει πια χιόνι πάνω στα Μακρινά Βουνά, παρά μονάχα ήλιο, λουλούδια και βράχια που λαμπυρίζουν σαν διαμάντια.

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΧΙΟΝΙ ΕΙΝΑΙ ΛΕΥΚΟ

Το χιόνι αποτελείται από μικροσκοπικά πρίσματα νερού σε στερεά μορφή: φαντάσου τους κόκκους της ζάχαρης, αλλά πιο λεπτούς και εύθραυστους. Καθένα από τα πρίσματα αυτά καθρεφτίζει μια φωτεινή αχτίδα και το μάτι σου, χωρίς να σου πει τίποτα, τις προσθέτει όλες συνθέτοντας μία και μοναδική αχτίδα, λευκή, εκτυφλωτική. Ποιος ξέρει αν σου αρκεί αυτή η εξήγηση; Γι’ αυτό, και για να με συγχωρέσεις για τις δύσκολες λέξεις που σου έβαλα, σου χαρίζω ένα τραγουδάκι:

Μια φορά –μη με πείτε τρελό!

έφτιαξα ολομόναχος

έν’ άγαλμα από χιόνι.

Ήταν ωραίο και λευκό,

μονάχα το καπέλο του

ήταν σαν πίσσα μαύρο.

Μα άξαφνα βγήκε ο ήλιος

και με μια ζεστή γλειψιά

του χάλασε πρώτα τη μύτη

και τα δάχτυλα μετά.

Πάει τ’ όμορφο άγαλμά μου!

Μα σας λέω πως προτιμώ

αντί για τον χιονάνθρωπό μου,

ήλιο να βλέπω στον ουρανό,

να ‘ν’ ζεστά τα δάχτυλά μου

και τα κατωπόδαρά μου!

ΤΟ ΧΙΟΝΙ

Τι ωραίο το χιόνι, εφεύρεση τρομερή,

χιόνι από βαμβάκι, μαλλί ή χαρτί…

Δε σου βρέχει τα χέρια,

φοράς, δε φοράς γάντια,

ή τα πόδια χωρίς μπότες

ή χωρίς κασκόλ τη μύτη,

χωρίς σκούφο το κεφάλι,

στο κεφάλι τα μαλλιά,

τα μαλλιά χωρίς ομπρέλα,

χωρίς κάρβουνο τη σόμπα…

Αλήθεια, εφεύρεση είναι τρομερή

το χιόνι από βαμβάκι, μαλλί ή χαρτί.

ΧΙΟΝΙ

Δυστυχής όποιος δεν ξέρει

από πατινάζ ή σκι.

Τόσο χιόνι πάει χαμένο,

δεν μπορεί να το χαρεί.

Το πολύ πολύ να φτιάξει

μια γρανίτα για να πιει.

ΤΖΑΝΙ ΡΟΝΤΑΡΙ

IV

 […]

 Ναι, αγαπημένη μου,

εμείς γι’  αυτά τα λίγα κι απλά πράματα πολεμάμε

για να μπορούμε να ‘χουμε μια πόρτα, έν’  άστρο, ένα σκαμνί

ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί

ένα ήρεμο ήσυχο όνειρο το βράδυ.

Για να ‘χουμε έναν έρωτα να μη μας τον λερώνουν

ένα τραγούδι που να μπορούμε να το τραγουδάμε.

Όμως αυτοί σπάνε τις πόρτες μας

πατάνε πάνω στον έρωτά μας.

Πριν πούμε το τραγούδι μας

μας σκοτώνουν.

Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν.

Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε

φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε

φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας και το αλφαβητάρι

του παιδιού μας.

φοβούνται τα χέρια σου που ξέρουν να αγκαλιάζουν τόσο τρυφερά

και να μοχτούνε τόσο αντρίκεια

φοβούνται τα λόγια που λέμε οι δυο μας με φωνή χαμηλωμένη

φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί

μας φοβούνται, αγάπη μου, και όταν  μας σκοτώνουν

νεκρούς μας φοβούνται πιο πολύ.

 V

 Θα ‘θελα να φωνάξω τ’  όνομά σου, αγάπη μου, μ’  όλη μου τη δύναμη.

Να τ’  ακούσουν οι χτίστες απ’  τις σκαλωσιές και να φιλιούνται

με τον ήλιο

να το μάθουν στα καράβια οι θερμαστές και ν’  ανασαίνουν όλα

τα τριαντάφυλλα

να τ’ ακούσει η άνοιξη και να ‘ρχεται πιο γρήγορα

να το μάθουν τα παιδιά για να μην φοβούνται το σκοτάδι,

να τ’ ακούσουν οι πρωτεύουσες του κόσμου και να το ξαναπούνε

μ’  όλες τις καμπάνες τους

να το κουβεντιάζουνε τα βράδια οι πλύστρες χαϊδεύοντας τα πρησμένα

χέρια τους.

Να το φωνάξω τόσο δυνατά

που να μην ξανακοιμηθεί κανέναν όνειρο στον κόσμο

καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.

Να τ’ ακούσει ο χρόνος και να μη σ’  αγγίξει, αγάπη μου, ποτέ.

 […]

Κι όταν πεθάνουμε, αγαπημένη μου, εμείς δε θα πεθάνουμε.

Αφού οι άνθρωποι θα κοιτάζουν το ίδιο αστέρι που κοιτάξαμε

αφού θα τραγουδάνε το τραγούδι που αγαπήσαμε

αφού θα ανασαίνουν σ’ έναν κόσμο που εγώ κι εσύ τον ονειρευτήκαμε

ε, τότε, αγαπημένη, θα ‘μαστε πιο ζωντανοί από κάθε άλλη φορά

Αφού κάθε στιγμή οι άνθρωποι θα μας βρίσκουν

στο ήρεμο ψωμί,

στα δίκαια χέρια,

στην αιώνια ελπίδα,

πώς θα μπορούσαμε, αγαπημένη μου,

να ‘χουμε πεθάνει…

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Καλή εβδομάδα

«Η αγάπη είναι το μόνο μέσο για τη σωτηρία του ανθρώπου»

Ο εραστής της Λαίδης Τσάτερλι του Ντέιβιντ Λόρενς  είναι ένα από τα βιβλία που λυπάμαι που το είχα «υποτιμήσει». Δεν ξέρω αν ήταν ο τίτλος που με είχε επηρεάσει αρνητικά ή ότι το διάβασα για πρώτη φορά σε αρκετά νεαρή ηλικία, πάντως χαίρομαι που του έδωσα «δεύτερη ευκαιρία».

Η συγκεκριμένη έκδοση, του 2011, από τις ειδικές εκδόσεις 4π, συνοδεύεται (όπως και όλοι οι ανάλογοι τίτλοι της σειράς Παγκόσμια Λογοτεχνία-Κλασική Βιβλιοθήκη) από μία ενδιαφέρουσα εισαγωγή, με πληροφορίες τόσο για τον συγγραφέα, όσο και για το έργο.

«Ο Ντέιβιντ Χέρμπερτ Λόρενς υπήρξε ένας από τους πιο αμφιλεγόμενους μυθιστοριογράφους της Αγγλίας κατά τον 20οαιώνα. Ένας οραματιστής-ποιητής, ένας ειλικρινής εκφραστής των σεξουαλικών θεμάτων, ένας υπέρμαχος της ελεύθερης επικοινωνίας ανάμεσα στα άτομα κι ένας παρεξηγημένος και κυνηγημένος από την αστυνομία άνθρωπος, ο οποίος πίστευε πως το αίμα και η σάρκα είναι σοφότερα από το πνεύμα».

Το βιβλίο έχει αυτοβιογραφικές αναφορές και στοιχεία από τη ζωή του συγγραφέα, έμμεσες, αλλά και πιο άμεσες. Πχ., ο πατέρας του ήταν ανθρακωρύχος, όπως οι κάτοικοι της περιοχής στην οποία διαδραματίζεται η ιστορία. Και ο ίδιος ο Λόρενς είχε μια πολυτάραχη «απαγορευμένη» ερωτική σχέση, με την σύζυγο ενός καθηγητή του. Μαζί έφυγαν για τη Γερμανία και αργότερα κατάφεραν να επισημοποιήσουν  τη σχέση τους. Όπως περίπου ο Μέλορς  και η Κόνι, οι ήρωές του.

«Ο Εραστής της Λαίδης Τσάτερλι δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1928 στη Φλωρεντία. Ο Λόρενς άρχικα είχε σκοπό να δώσει στο μυθιστόρημα τον τίτλο Tenderness (Τρυφερότητα).Η έκδοση στην πατρίδα του πραγματοποίηθηκε το 1960, τριάντα ολόκληρα χρόνια μετά το θάνατό του, και αποτέλεσε σκάνδαλο που συντάραξε το Ηνωμένο Βασίλειο. Προτού κυκλοφορήσει το βιβλίο, ο εκδοτικός οίκος έστειλε ένα αντίτυπο του βιβλίου στη Σκότλαντ Γιάρντ. Η αστυνομία όμως και οι δικαστικές αρχές είχαν ήδη προμηθευτεί και διαβάσει εξονυχιστικά το μυθιστόρημα. Το βιβλίο χαρακτηρίστηκε ανήθικο, επειδή περιέχει ωμές και σκανδαλώδεις περιγραφές των σεξουαλικών πράξεων και ένα πλήθος «αισχρών» λέξεων. Οι εκδόσεις Penguin Books σύρθηκαν στα δικαστήρια. Η δίκη προξένησε μεγάλη αίσθηση στο κοινό. Το σύνολο των ανθρώπων του πνεύματος καταδίκασε τη μήνυση, θεωρώντας την προσβολή για την ελευθερία της σκέψης. Πολλοί συγγραφείς, κριτικοί, καθώς και διάφορα δημόσια πρόσωπα παρουσιάστηκαν ως μάρτυρες στη δίκη, προσπαθώντας να αποδείξουν τη λογοτεχνική αξία του έργου και να καταρρίψουν την κατηγορία της σκανδαλοθηρίας’ ο συγγραφέας δε ζούσε για να υπερασπιστεί το έργο του στο δικαστήριο, το έκανε όμως με πολύ πετυχημένο τρόπο μέσα από τα ίδια του τα κείμενα όσο ήταν στη ζωή. Η δίκη είχε αίσια έκβαση, οι εκδότες αθωώθηκαν και με αυτή την απαλλαγή σήμανε και μια νέα αρχή για μεγαλύτερη ελευθερία του λόγου στην Αγγλία.»

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:

1…. Όμως ο Κλίφορντ είχε ακόμη κάποια παιδιάστικα φετίχ και ταμπού. Ήθελε να τον θεωρούν «πάρα πολύ καλό» συγγραφέα, κι ας ήταν τελείως ευτελές και ανούσιο αυτό. Καλός είναι αυτός που αιχμαλωτίζει τους αναγνώστες. Τι νόημα έχει να είσαι καλός συγγραφέας και να μη σε διαβάζει κανείς; Και από ό, τι φαίνεται, η πλειοψηφία των αληθινά «καλών» συγγραφέων είχαν μόλις χάσει το τρένο…

2… Ο τρόπος με τον οποίο εκδηλώνουμε ή κρύβουμε τη συμπόνια μας είναι αυτός που προσδιορίζει τη ζωή μας…

3…. Δε μου αρέσει που είσαι μακριά μου. Αν αρχίσω όμως να φαρμακώνομαι, κάτι καταστρέφεται. Υπομονή, πάντα υπομονή. Αυτός είναι ο τεσσαρακοστός μου χειμώνας. Και δεν μπορώ να κάνω τίποτε για τους περασμένους. Όμως αυτόν το χειμώνα θα κρατήσω αναμμένη τη φλογίτσα μου της Πεντηκοστής και θα νιώθω γαλήνη. Και  δε θ’ αφήσω την ανάσα του κόσμου να μου τη σβήσει…

4…. Τόσα πολλά λόγια, λοιπόν, γιατί δεν μπορώ να σε αγγίξω. Αν μπορούσα να κοιμηθώ με τα χέρια μου τυλιγμένα στο κορμί σου, το μελάνι θα έμενε στο μπουκάλι…

D.H.LAWRENCE, Ο εραστής της Λαίδης Τσάτερλι, εκδόσεις 4π.

Δυστυχώς ούτε ένα βιβλίο του Λουντέμη δεν υπάρχει στην λίστα...

Όχι βέβαια ότι αυτό μειώνει την αξία του έργου του. Αγαπήθηκε όσο λίγοι δημιουργοί από τον λαό κι αυτό ήταν το καλύτερο βραβείο. Όμως μου κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση ότι οι "λογοτέχνες" μας, ακόμα και σήμερα, δείχνουν μην το υπολογίζουν...

http://www.bookpress.gr/multipress/teleutaia-nea/100-kalitera-vivlia-apotelesmata

Και ο εύστοχος σχολιασμός του αγαπητού φίλου δημοσιογράφου Ηρακλή Κακαβάνη:

«Τέσσερα έργα του Βαλτινού, ένα του Βάρναλη, δύο του Ρίτσου, ένα του Παλαμά (όχι ότι κατ’ ανάγκη θα έπρεπε να είναι περισσότερα δικά τους). Τρία του Καρυωτάκη… Καββαδίας? Μου κάνει εντύπωση επίσης η παρουσία του Κοσμά Πολίτη και η απουσία πολύ πιο αντιπροσωπευτικών έργων της εποχής. Λείπουν πάρα πολλά έργα και συγγραφείς. Δε νομίζω ότι βοηθούν τέτοιες έρευνες με τον τρόπο που γίνονται. Η λογική της αυθεντίας δημιουργεί εντυπώσεις. Και δυστυχώς οι επιλογές τους στηρίζονται σε περιορισμένη γνώση. Σε αυτό τον τόπο κάποια παιδιά που μετά έγιναν συγγραφείς δε μέτρησαν πότε τα αστέρια, δεν άκουσαν πότε για το στρατόπεδο Χαϊδαρίου κλπ» Αδικαιολόγητη και η παράλειψη του Λειβαδίτη»

Και το ενδιαφέρον λινκ, που παρέθεσε στην ομάδα του Λουντέμη:

http://sarantakos.wordpress.com/2014/01/20/100books/

Μια φορά κι έναν καιρό, στα πολύ παλιά τα χρόνια, υπήρχε ένα μικρό χωριό που το λέγανε Αγαθοχώρι. Στο Αγαθοχώρι όλοι οι άνθρωποι ήταν καλοί κι αγαπούσαν πολύ ο ένας τον άλλο.

Είχε απ’ όλα τα καλά το Αγαθοχώρι, εκτός από αμπέλια και κληματαριές. Σταφύλι δεν είχαν δει ποτέ στα μάτια τους οι Αγαθοχωρίτες, και κρασάκι, που γίνεται απ’ τα σταφύλια, δεν είχανε ποτέ τους πιει.

Μια μέρα, ένας γέρος, που πήγε με το γαϊδουράκι του σ’ ένα άλλο χωριό, έφερε γυρίζοντας μια μικρή ρίζα κληματαριά και τη φύτεψε στην αυλή του.

Η κληματαριά μεγάλωσε, κι όταν ήρθε ο Αύγουστος, είχε κιόλας έτοιμο το πρώτο τσαμπί σταφύλι. Το ‘κοψε γεμάτος χαρά ο καλός Αγαθοχωρίτης, το ‘πλυνε στη βρυσούλα του, αλλά πριν φάει, σκέφτηκε: «Δεν είναι κρίμα να το φάω μοναχός μου, ενώ μπορώ να καλέσω και το γείτονά μου να το φάμε μαζί;» Μια και δυό πλησίασε το φράχτη και φώναξε:

-Γείτονα, έλα να φάμε μαζί το σταφύλι μου.

Ήρθε ο γείτονας χαρούμενος, μαζί με τη γυναίκα του, αλλά πριν αρχίσουν να το τρώνε, είπε η καλή γυναίκα:

-Τι κρίμα να το φάμε μόνοι μας, αφού μπορούμε να καλέσουμε και τους άλλους μα γείτονες, που έχουν και μικρό παιδί.

Ήρθαν λοιπόν κι οι γείτονες οι άλλοι με το παιδί. Εκείνοι με τη σειρά τους σκέφτηκαν τους δικούς τους γείτονες, που ‘χαν μάλιστα τρία παιδιά, ήρθαν κι εκείνοι με τα τρία παιδιά. Εκείνα κάλεσαν άλλους, οι άλλοι άλλους, και έτσι σιγά σιγά η αυλή του καλού Αγαθοχωρίτη γέμισε ανθρώπους και παιδιά.

Όταν άρχισε η μοιρασιά, ήταν τόσοι πολλοί άνθρωποι μαζεμένοι, όσες κι οι ρώγες του σταφυλιού. Έτσι θα ‘παιρνε ο καθένας από μια ρώγα μονάχα.

Μόλις όμως έκοψε ο γέρος την πρώτη, για να τη δώσει στον καλό του γείτονα, αμέσως η ρώγα μεταμορφώθηκε σε ολόκληρο τσαμπί. Έκοψε τη δεύτερη, κι αυτή το ίδιο. Χαρές που κάνανε οι Αγαθοχωρίτες! Και η Τρίτη και η τέταρτη έγιναν κι αυτές με τη σειρά τους μεγάλα, ωραία τσαμπιά.

Ξετρελαμένοι από χαρά οι χωρικοί έπαιρναν ο καθένας το τσαμπί του κι έφευγαν ευχαριστημένοι. Όταν και η τελευταία ρώγα που κράτησε ο γέρος για τον εαυτό του έγινε κι αυτή, με τη σειρά της, μεγάλο κι όμορφο τσαμπί, ο γέρος σκέφτηκε: «Καλύτερα να μην το φάω, να το κάνω κρασάκι».

Το έστυψε καλά καλά, έβγαλε ζουμί όσο χωράει ένα ποτήρι, το ‘βαλε ύστερα σ’ ένα μικρό μικρό βαρελάκι, και περίμενε. Όταν πέρασαν οι μέρες και το κρασί ήταν έτοιμο φώναξε πάλι το γείτονα του να το πιούνε μαζί.

Εκείνος το θυμήθηκε το δικό του γείτονα και τον κάλεσε, αυτός κάλεσε έναν άλλο, ο άλλος άλλον, και σιγά σιγά μαζεύτηκαν πάλι όλοι οι Αγαθοχωρίτες στην αυλή του καλού γέρου, για να δοκιμάσουν το κρασάκι του. Όμως έγινε και πάλι το ίδιο παράξενο πράγμα, που είχε γίνει με τις ρώγες του σταφυλιού.

Το βαρελάκι δεν άδειαζε, όσο κι αν έπιναν. Έπιναν, έπιναν, κι αυτό ήταν πάντα γεμάτο. Ήταν η ευλογία του Θεού, είχε πει ο καλός γέροντας. Κι ήθελε μ’ αυτό ο Θεός να τους δείξει, ότι όποιος μοιράζεται μ’ άλλους τα καλά που έχει, αυτά δεν λιγοστεύουν, αλλά όλο και πιο πολλά γίνονται.

Από τότε το βαρελάκι με το γλυκό κρασί στο Αγαθοχώρι είναι πάντα γεμάτο. Όποιος θέλει, πάει, πίνει, και είναι τόσο γλυκό, όσο κανένα κρασί σ’ όλο τον κόσμο.

Φίλι φίλι καριοφύλι

σαν οι άνθρωποι ‘ναι φίλοι

στην καρδιά τους και στα χείλη

έχουν  γλύκα από σταφύλι.

Είναι πάντα ευτυχισμένοι

γελαστοί κι ευλογημένοι.

ΜΑΡΙΑ ΚΟΥΒΑΛΙΑ-ΓΟΥΜΕΝΟΠΟΥΛΟΥ

Ξενυχτούσε πολύ εκείνο τον καιρό. Παρέα με φίλους απολάμβανε τις Αθηναϊκές νύχτες σε ταβέρνες, κουτούκια, αλλά και μαγαζιά πολυτελείας, όπως έλεγε. Απολάμβανε και τις συζητήσεις, κατά κανόνα πολιτικές, γελούσε, γευόταν με πάθος τη ζωή. Ώσπου…

Σάββατο, 22  Ιανουαρίου 1977 και στο Προεδρικό Μέγαρο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Τσάτσος και η σύζυγός του Ιωάννα δεξιώνονται τους δημοσιογράφους. Γύρω στις 8:30 το βράδυ, ένα ψίθυρος μεταφέρεται από στόμα σε στόμα.

«Ο Μενέλαος Λουντέμης πέθανε».

[…]

Ο θάνατος βρήκε τον Μενέλαο Λουντέμη στη λεωφόρο Βουλιαγμένης μέσα στην πετρελαιοκίνητη «Μερσεντές» του, την οποία οδηγούσε ο ίδιος. Πήγαινε στον Άλιμο να παραδώσει για δακτυλογράφηση στη Στέλλα τα τελευταία συμπληρωματικά χειρόγραφα από τις ταξιδιωτικές του εντυπώσεις στην Κίνα του Μάο.

«Έρχομαι να σας πάρω να πάμε στο θέατρο», είπε στη Βιργινία. Δυστυχώς δεν γύρισε. Η καρδιακή προσβολή τον βρήκε πάνω στο τιμόνι, καθώς διέσχιζε τη λεωφόρο  Βουλιαγμένης.

Λίγες μέρες πριν είχε κυκλοφορήσει το τελευταίο του βιβλίο «Της γης οι αντρειωμένοι». «Είναι το καλύτερό μου», έλεγε, «γιατί είναι αντιδογματικό».

Και μετά άρχιζε να πλάθει πάλι όνειρα. Έκανε σχέδια και είχε ιδέες, για να τις ρίξει στα χαρτιά, λες και επρόκειτο να ζήσει αιώνια.

«Να πάρω ένα σπίτι στη θάλασσα, στο Πόρτο Ράφτη, να τυπώσω στη Θεσσαλονίκη κάποια από τα έργα μου στον εκδοτικό οίκο του Μανώλη Μπαρμπουνάκη, να αρχίσω τις ταξιδιωτικές μου εντυπώσεις στη Μογγολία και να οδηγήσω το καινούριο μου αυτοκίνητο…», έλεγε και γελούσε σαν μικρό παιδί.

Ο Λουντέμης είχε πλήρη γνώση της κατάστασής της υγείας του, αλλά ούτε στιγμή δεν το έβαλε κάτω. Ήθελε να ρουφήξει ως το τέλος το ποτήρι της ζωής και να πεθάνει όρθιος.

[…]

Έσβησε μόνος, μέσα στο αυτοκίνητό του, στη λεωφόρο Βουλιαγμένης, την ώρα που ο δρόμος έσφυζε από κίνηση και ζωή. Ο θάνατός του προήλθε από ανακοπή. Ένα παλιό εκτεταμένο έμφραγμα είχε διαλύσει την καρδιά του.

ΦΩΤΗΣ ΣΙΟΥΜΠΟΥΡΑΣ, Ο δικός μας Μενέλαος Λουντέμης, εκδόσεις Δωρικός

-Μαμά, αυτό το σύννεφο μοιάζει με ξωτικό.

………………………………

-Αυτό μοιάζει με έναν ψύλλο που κάνει μπάνιο.

……………………………..

-Κι αυτό μοιάζει με μία αγελάδα που χορεύει!

…………………………….

(-Μαμά, σσσσς, λες κάπου εδώ να κρύβεται και το ζωηρό Συννεφάκι;)

…………………………….

Τι κι αν η μαμά του το συμβούλευε να μην πλησιάσει τα μεγάλα και γκρίζα σύννεφα;

 Τι κι αν υποσχόταν ότι θα προσέχει;

Τα παιχνίδια του το οδήγησαν σύντομα εκεί όπου δεν έπρεπε.

Έτσι, δεν άργησε να μεταμορφωθεί κι αυτό σε βροχή και να πέσει στη γη.

Έπειτα από διάφορες περιπέτειες, νέους φίλους και πολλά ταξίδια, βρέθηκε στην θάλασσα.

Ώσπου ο ήλιος το οδήγησε και πάλι στον ουρανό και στην αγκαλιά της αγαπημένης του μανούλας!...

…………………………

Ένα όμορφο, πολύχρωμο , διδακτικό παραμύθι, που μιλάει με λόγια ξεκάθαρα και απλά στα παιδιά για τον κύκλο του νερού. Παράλληλα μηνύματα αγάπης, φιλίας, υπομονής και συγχώρεσης εμπλουτίζουν το κείμενο…

…………………………

Το ζωηρό Συννεφάκι έκανε ένα αρκετά μεγάλο ταξίδι και εδώ και μέρες βρίσκεται και στο σπίτι μας! Το εισιτήριο για να φτάσει ως εδώ ήταν μία ζωγραφιά της Παναγιώτας! Με μεγάλη χαρά και προθυμία συμμετείχε στον διαγωνισμό και, όταν έλαβε το έπαθλό της, ήταν από τις λίγες φορές που την είδα τόσο ενθουσιασμένη! Καμαρωτή και περήφανη το πήρε και το χάρισε στην αδερφή της (αυτό ήταν το κίνητρο για την συμμετοχή της: τα γενέθλια της Αναστασίας μας!).

Ευχαριστούμε πολύ την κυρία Αρετή Τόλιου-Δεβετζόγλου για το όμορφο δώρο που μας έκανε! Το ζωηρό Συννεφάκι ήταν το πρώτο βιβλίο που μπήκε στο σπίτι μας για το 2014! Εύχομαι να μας έκανε καλό «ποδαρικό» και να φέρει στο σπίτι μας πολλά πολλά πολλά ακόμα βιβλία!

………………………………………..

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Οσελότος

(εικονογράφηση Νίκος Δεβετζόγλου)

Η σχετική σελίδα στο Facebook (όπου μπορείτε να δείτε και την ζωγραφιά μας!) είναι εδώ:

https://www.facebook.com/synnefaki?fref=ts

Χάθηκαν προσωρινά, γίνανε σκιές,

με παρακολουθούν για δευτερόλεπτα

μέσα από την ομίχλη,

πιάνουν την άκρη του παλτού μου.

Χειμώνας είναι γι’ αυτά, βαρύς, με χιόνια.

Με παπούτσια χαλασμένα, με αισθήματα

κουρέλια τριγυρνάνε άσκοπα στους δρόμους,

κάτω από φανάρια του δεκάτου ενάτου αιώνα.

Το χιόνι σφυρίζει και τα χτυπάει αλύπητα.

Προσπαθεί να τα σβήσει από τις σελίδες των

βιβλίων. Αυτά όμως επιμένουν να τριγυρνάνε

στη μνήμη μας, να μας τυραννούν, να μας συντροφεύουν.

Χλομά και πεινασμένα μας περιμένουν

στη γωνιά, με τους ώμους τους να διψούν

για χάδι. Σούρουπο τα είδαμε για πρώτη

φορά και μας έφεραν τα πιο παράτολμα σχέδια.

Εκεί που σβήνει η μουσική, κρύβονται φοβισμένα

τα παιδάκια κοιτώντας το φεγγάρι.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΝΤΟΣ

Καλή εβδομάδα.

Ο ποιητής πάντα γυρίζει.

Ζωντανό νερό κυλά κάτω απ’  τους πάγους,

την άνοιξη τους σπάζει και ξανοίγεται

πλατιά μέσα στους κάμπους…

Ξεπλένει τις ντροπές, ξεπλένει το αίμα,

τα ερείπια καθαρίζει από τη σκόνη…

Ο ποιητής πάντα γυρίζει

κι όπου συναντήσει ένα παιδί

ξαναγεννιέται.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΟΛΕΣΚΗΣ

Καλημέρα, καλή εβδομάδα : )

Μάντεψε, μάντη μου καλέ,

εσύ που τα μελλούμενα διαβάζεις:

Πώς θα ‘ναι άραγε η νέα χρονιά;

Καλή, κακή ή έτσι κι έτσι;

Βρίσκω γραμμένο στα βιβλία μου

πως τέσσερις θα ‘χει εποχές.

Δώδεκα οι μήνες, στη θέση τους όλοι,

Χριστούγεννα, Κυριακή ή σχόλη

και πάντοτε μετά την Τρίτη

η μέρα θα ‘ναι μια Τετάρτη.

Για την ώρα άλλα δε βλέπω

στο ριζικό της νέας χρονιάς.

Όπως συμβαίνει πάντα, έτσι κι αυτόν τον χρόνο

η χρονιά εξαρτάται απ’  τον άνθρωπο και μόνο.

Τζάνι Ροντάρι, Χαρούμενα μαγικά Χριστούγεννα, εκδόσεις Μεταίχμιο.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!