-Είναι όμορφος ο κόσμος;

-Τεφαρίκι!

-Και ποιος τον έφτιαξε «τεφαρίκι»;

-Θέλει και ρώτημα; Ο θεός.

-Καλά ως εδώ. Δηλαδή ας πω «καλά». Πάμε παρακάτω. Δε μου λες. Τι ιδέα έχεις; Είν’ όμορφη η ζωή;

-Χμ… χμ…! Όμορφη; Χμ… χμ.

-Παναπεί δεν είναι, ε; Τα βλέπεις; Να το. Δηλαδή… είναι μεν ωραίος ο κόσμος, αλλά η ζωή είναι άσκημη. Έτσι; Ε, αυτός (σ.σ. ο Άγγελος Σικελιανός), Παναγή, έβαλε σκοπό να κάνει και τη ζωή όμορφη.

-Τι μας λες; Ώστε υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι; Πω… πω… Κουτάβι, ρε, είμαι! Λοιπόν… υπάρχουν, ε;

-Και βέβαια!

-Και πώς τους λένε;

-Κ α λ λ ι τ έ χ ν ε ς.

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ, Ο εξάγγελος, εκδόσεις Δωρικός.

Στο δικό μας τον καιρό

λεν αλλιώς το παραμύθι

«το κουκί και το ρεβίθι»

στα σημερινά παιδιά.

 Πύραυλος είν’ το κουκία

στροναύτης το ρεβύθι

το φεγγάρι κολοκύθι

παίζουν την κολοκυθιά.

 Πάρκο είν’ ο ουρανός

και τ’ αστέρια χαμομήλια

τρών’ οι πύραυλοι τα μίλια

είμαστε μια γειτονιά.

 Στο παιχνίδι όλοι μαζί

πάνω χέρι, κάτω χέρι

το ρεβίθι σ’ ένα αστέρι

κοπανάει μια κουτουλιά.

ΘΕΤΗ ΧΟΡΤΙΑΤΗ-ΤΑΣΟΥΛΑ ΤΣΙΛΙΜΕΝΗ, Φρούλου! Φρούλου! Φρέλα! Να ‘ταν χαλβάς η τρέλα!!!, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα.

…

Κάθε βδομάδα η νηπιαγωγός-συγγραφέας Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει ένα κείμενο παιδικής λογοτεχνίας (παραμύθι ή ποίημα), διήγημα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.

Από τον Δεκέμβριο του 2014 φιλοξενούνται στη στήλη και ανέκδοτα κείμενα νέων δημιουργών.

Ένας εικονογράφος ή ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση το κείμενο που θα αναλάβει.

Περιμένουμε τις εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr

…

Τη σημερινή εικόνα έκανε η Μαριλένα Παππά.

 Η Μαριλένα Παππά γεννήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 1988. Μεγάλωσε στην Αθήνα, γράφει και ζωγραφίζει από τότε που θυμάται τον εαυτό της! Σπούδασε Δημόσια Διοίκηση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και Δημοσιογραφία και ΜΜΕ στην Ακαδημία Σπουδών Επικοινωνίας. Έχει εκδώσει πέντε βιβλία ( Ο πλανήτης που χαμογελά, Φεγγαροκουταλιές, Ο κύκλος των χαμένων εποχών, Ερωτικές καταλήξεις, Ερωτικές επιστολές στον κύριο Π.Β.), ενώ έχει στήσει πολυάριθμες παραστάσεις σε όλη την Ελλάδα με τη θεατρική της ομάδα. Η εικονογράφηση του πρώτου της βιβλίου έγινε από την ίδια. Κείμενά της έχουν αναρτηθεί σε πολλά blogs και sites. Περισσότερα για εκείνη θα βρείτε στο προσωπικό της blog «Σκέφτομαι και γράφω» http://marilena99.blogspot.gr .

Στοιχεία επικοινωνίας:marilenapappa99@hotmail.gr

…

Με αγάπη από τη Φλώρινα,

Γιώτα Κοτσαύτη.

…

Η σελίδα της στήλης «Ένα κείμενο, μία εικόνα» στο facebook:

https://www.facebook.com/pages/%CE%88%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1/253798364810713?ref=bookmarks

Εμπιστεύσου το φιλί σου στο σύννεφο,

το έχω μιλημένο…

Στην αγκαλιά του θα το κρύψεις.

Κι εγώ

δε θα κάνω τίποτε άλλο

παρά να προσμένω τη βροχή…

Χρήστος Ιωάν. Τσαρούχης

(Ποιητικό Ημερολόγιο 2015, εκδόσεις Ιωλκός)

…

Καλή εβδομάδα

Μια φορά και έναν καιρό, σε μια θορυβώδη μεγαλούπολη, ζούσε ένα κορίτσι που το έλεγαν Λία. Τα παιδιά στο σχολείο τη φώναζαν «Λία Μελαγχολία» -ειδικά όταν ήθελαν να την πειράξουν.

Η Λία ήταν όμορφη και καλοσυνάτη, με μακριά σγουρά μαλλιά και μελιά μάτια. Όμως, για 11 μήνες κάθε χρόνο, ήταν μελαγχολική. Ο μόνος μήνας που την έκανε χαρούμενη ήταν ο Δεκέμβριος. Τότε η πόλη πλημμύριζε από λαμπιόνια και οι άνθρωποι ήταν γελαστοί. Τα σπίτια γέμιζαν από χαρούμενες φωνές και πολύχρωμα πακέτα! Τα τζάκια άναβαν και τα τραπέζια ήταν στολισμένα με κατακόκκινα τραπεζομάντηλα και κεριά! Τα Χριστούγεννα οι μαμάδες και οι μπαμπάδες που δουλεύουν είναι κι αυτοί στο σπίτι, μαζί με τους παππούδες, τα ξαδέρφια και τους φίλους. Πόσο ήθελε η Λία να είναι Χριστούγεννα όλο το χρόνο! 

Όμως ήξερε καλά πως αυτό δεν γίνεται. Έτσι, με το που τελείωνε ο Δεκέμβριος, η Λία ξαναθυμόταν πως ήταν η «Λία Μελαγχολία» και κατσούφιαζε. Ο πιο δύσκολος μήνας για αυτήν ήταν ο Ιανουάριος. Κάθε Γενάρη η Λία γκρίνιαζε αδιάκοπα και δεν γελούσε πια με τα αστεία των φίλων της. Δεν χαιρόταν ούτε τις ιστορίες της μαμάς της, που με τόσο κόπο προσπαθούσε να την κάνει να ξεχαστεί κάθε βράδυ πριν πέσει για ύπνο. Δεν την παρηγορούσαν ούτε οι αγκαλιές του μπαμπά της, ούτε τα χάδια της γιαγιάς της. Και δεν την συγκινούσαν καθόλου οι σκανταλιές του μικρού της αδερφού, που ένα μήνα πριν έβρισκε πολύ χαριτωμένες και την έκαναν να ξεκαρδίζεται στα γέλια.

Χρόνο με τον χρόνο, η μελαγχολία του Ιανουρίου γινόταν όλο και πιο έντονη. Οι γονείς της Λίας ανησυχούσαν. Ώσπου, κάποιο Γενάρη, η Λία από τη στενοχώρια της σταμάτησε να τρώει. Δεν είχε όρεξη για τίποτα. Τι κι αν της έφτιαχναν το αγαπημένο της φαγητό; Τι κι αν της έφερναν λαχταριστά σοκολατένια γλυκά, που ήταν η αδυναμία της; Δεν κατέβαινε μπουκιά.

Μετά από μια εβδομάδα ασιτίας η Λία κατέληξε στο νοσοκομείο. Οι γιατροί αναγκάστηκαν να της δώσουν πολλά φάρμακα για να τη βοηθήσουν. Οι νοσοκόμες προσπαθούσαν να την κάνουν να γελάσει μάταια. Και συνέχιζε να μην τρώει. Η μαμά της βρισκόταν κοντά της νυχθημερόν και ο μπαμπάς της ερχόταν κάθε μέρα μετά τη δουλειά για να τη δει και να προσπαθήσει να την κάνει να χαμογελάσει πάλι. Αλλά η Λία σε ό,τι κι αν της έλεγαν απαντούσε πως είναι Ιανουάριος.

Μια μέρα, μια νοσοκόμα πρότεινε στη Λία να πάει στον παιδότοπο του νοσοκομείου, ελπίζοντας ότι τα παιχνίδια και η παρέα με τα άλλα παιδιά θα της έφτιαχναν τη διάθεση.
Ο παιδότοπος ήταν ένα χαρούμενο μέρος. Πολύχρωμος, με πολλά παιχνίδια και γελαστές νοσοκόμες και δασκάλες. Η Λία είδε εκεί αρκετά παιδιά που έπαιζαν. Αλλά δεν τα πλησίασε. Στεκόταν μόνη της και τα παρατηρούσε. Ανάμεσά τους, ήταν ένα πολύ χλωμό κοριτσάκι, που ξεχώριζε επειδή είχε πολύ λίγα μαλλιά. Το κοριτσάκι την πλησίασε.

-Πώς σε λένε;

-Λία, απάντησε απρόθυμα.

-Και γιατί είσαι εδώ; Εγώ έχω μια αρρώστια, αλλά εδώ με βοηθάνε να γίνω καλά και να ξαναγυρίσω στο σπίτι μου, είπε το κοριτσάκι και χαμογέλασε. Έχεις κι εσύ κάποια αρρώστια;

-Όχι.

-Και τότε γιατί είσαι εδώ;

-Γιατί δεν τρώω.

Το κοριτσάκι γούρλωσε τα μάτια του με απορία.

-Δεν τρως τίποτα; Ούτε γλυκά; Ούτε παγωτά; Μακάρι να μου επέτρεπαν να φάω ένα γλυκό! Όμως όταν γίνω καλά...

Τα μάτια του κοριτσιού έλαμψαν. Η Λία παρατήρησε ότι ήταν τόσο όμορφα τα μάτια της όπως έλαμψαν!

Μία νοσοκόμα πλησίασε τα δύο κορίτσια.

-Έλα Ελπίδα μου, πρέπει να πάμε να ξεκουραστείς.

-Πρέπει να φύγω. Ο χρόνος του παιχνιδιού μου τελείωσε. Αύριο όμως θα ξαναέρθω. Εσύ;

-Δεν ξέρω..., είπε η Λία μπερδεμένη.

-Τα λέμε αύριο, απάντησε η Ελπίδα χαρούμενη.

Η Λία κάθισε στη μοκέτα οκλαδόν. Τι αρρώστια είχε η Ελπίδα; Και γιατί δεν είχε πολλά μαλλιά; Και γιατί δεν της επέτρεπαν να φάει γλυκά; Και γιατί χρονομετρούσαν το παιχνίδι της; Είχε πολλές απορίες.

Όταν γύρισε στο δωμάτιο, η Λία βρήκε τη μαμά της να την περιμένει εκεί.

-Πώς πέρασες Λία; ρώτησε η μαμά με ένα βλέμμα γεμάτο ανησυχία. Έπαιξες;

-Όχι, αλλά γνώρισα ένα κοριτσάκι που δεν είχε πολλά μαλλιά. Και δεν το αφήνουν να τρώει γλυκά ούτε να παίζει όση ώρα θέλει. Γιατί μαμά;

-Έχει κάποια αρρώστια το κοριτσάκι Λία μου, είπε η μαμά, και της Λίας σαν να της φάνηκε ότι η μαμά της είχε βουρκώσει.

-Και πώς την έπαθε αυτή την αρρώστια μαμά; Μπορεί να την πάθω κι εγώ;

-Εσύ Λία μου είσαι πολύ τυχερή. Αν αρχίσεις να τρως, είσαι ένα υγιέστατο κοριτσάκι. Να θυμάσαι όμως, ότι το σήμερα είναι αυτό που έχουμε και για αυτό πρέπει να είμαστε ευγνώμονες. Κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί αύριο.

Η Λία προβληματίστηκε ακόμη πιο πολύ. Για την ακρίβεια ένιωθε τύψεις: τύψεις γιατί είχε πολλά και πλούσια μαλλιά, τύψεις γιατί δεν έτρωγε ενώ μπορούσε και τύψεις γιατί δεν ήταν ευγνώμων για το σήμερα. Η μαμά της είχε δίκιο. Και η Ελπίδα το ίδιο. Πριν προλάβει να τα καλοσκεφτεί όλα αυτά μπήκε στο δωμάτιο μια νοσοκόμα και έφερε το δίσκο με το βραδινό της Λίας. Παρότι δεν πεινούσε και το στομάχι της είχε λίγο κλείσει από τις περίπου δέκα μέρες ασιτίας, η Λία προσπάθησε και έφαγε 2-3 μπουκιές. Η μαμά της ήταν πολύ χαρούμενη και της χάρισε την πιο μεγάλη και ζεστή αγκαλιά που της είχε κάνει ποτέ.

Την επόμενη μέρα, η Λία έφαγε λίγο από το πρωινό της και στη συνέχεια ζήτησε να πάει στον παιδότοπο του νοσοκομείου. Εκεί συνάντησε πάλι την Ελπίδα, γελαστή και χαρούμενη. Τα κορίτσια έπαιξαν μαζί για όση ώρα οι γιατροί το επέπτρεπαν στην Ελπίδα. Αυτό συνέβη για περίπου μια βδομάδα, και, μέρα με τη μέρα, η Λία έτρωγε όλο και πιο πολύ, γινόταν όλο και περισσότερο φίλη με την Ελπίδα.

Ώσπου, ένα βράδυ, οι γιατροί ενημέρωσαν τη μαμά της ότι η Λία μπορούσε να βγει από το νοσοκομείο, αρκεί να συνέχιζε να τρώει συχνά και μικρά γεύματα. Την επόμενη ημέρα θα έπαιρνε εξιτήριο. Η Λία χαιρόταν που θα έβγαινε από το νοσοκομείο, αλλά λυπόταν που δεν θα έβλεπε καθημερινά την Ελπίδα.

Το επόμενο πρωί, η Λία έφαγε σχεδόν όλο το πρωινό της και στη συνέχεια ζήτησε να πάει στον παιδότοπο για να χαιρετίσει την Ελπίδα. Όμως δεν τη βρήκε εκεί.

-Πού είναι η Ελπίδα; ρώτησε μια νοσοκόμα.

-Πήγε να κάνει κάποιες εξετάσεις. Δεν θα έρθει σήμερα, της απάντησε εκείνη.

Η Λία απογοητεύθηκε. Όμως η μαμά της έγραψε σε ένα χαρτάκι «Λία» και το τηλέφωνο του σπιτιού τους και το άφησε στη νοσοκόμα. Εκείνη υποσχέθηκε να το δώσει στην Ελπίδα.

Οι μέρες περνούσαν και η Λία ξαναγύρισε στο σχολείο της. Δεν ήταν πια τόσο μελαγχολική, κι ας ήταν τέλος Ιανουαρίου. Όμως είχε μια μικρή ανησυχία για τη φίλη της. Γιατί δεν την είχε πάρει ακόμη τηλέφωνο; Ήταν ακόμα στο νοσοκομείο;

Την τελευταία μέρα του Ιανουαρίου, αργά το απόγευμα, χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν η Ελπίδα! Είχε μόλις βγει από το νοσοκομείο μετά από πολλούς μήνες. Οι εξετάσεις της ήταν καλές και, παρότι οι γιατροί δεν της επέτρεπαν να επιστρέψει ακόμα στο σχολείο της, ήταν πολύ ευχαριστημένη που γύρισε σπίτι.

Από εκείνη τη μέρα και κάθε απόγευμα, οι δύο φίλες μιλούσαν καθημερινά στο τηλέφωνο. Και, μετά από αρκετό καιρό, συναντήθηκαν. Ήταν και οι δύο πολύ διαφορετικές: η Λία ήταν ζωηρή και χαρούμενη, κι ας μην ήταν Δεκέμβρης. Και η Ελπίδα είχε πολύ περισσότερα μαλλιά.

Στο τέλος της σχολικής χρονιάς, η δασκάλα ζήτησε από τα παιδιά να γράψουν μια έκθεση με θέμα «Ποιος είναι ο αγαπημένος μου μήνας του χρόνου». Η έκθεση της Λίας ξεκινούσε κάπως έτσι: «Ο αγαπημένος μου μήνας είναι ο Ιανουάριος γιατί τότε γνώρισα την Ελπίδα».
Ποτέ πια κανείς δεν ξαναφώναξε τη Λία «Λία Μελαγχολία». Η ίδια ζήτησε από όλους να τη φωνάζουν με ολόκληρο το όνομά της: Ευαγγελία.

ΜΑΙΡΗ ΣΚΟΡΔΙΑ (ανέκδοτο κείμενο)

…
Κάθε βδομάδα η νηπιαγωγός-συγγραφέας Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει ένα κείμενο παιδικής λογοτεχνίας (παραμύθι ή ποίημα), διήγημα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.

Από τον Δεκέμβριο του 2014 φιλοξενούνται στη στήλη και ανέκδοτα κείμενα νέων δημιουργών.

Ένας εικονογράφος ή ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση το κείμενο που θα αναλάβει.

Περιμένουμε τις εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr

…

Τη σημερινή εικόνα έκανε η Έλλη Ζαρίφη.

Με λένε Έλλη Ζαρίφη και σπούδασα Διαφήμιση και Μάρκετινγκ. Για κάποια χρόνια εργάστηκα στον χώρο των εκδόσεων, μέχρι που απέκτησα την πρώτη μου κόρη και εγκατέλειψα την καριέρα μου για να αφοσιωθώ στα παιδιά μου. Η ζωγραφική ήταν πάντα κάτι που αγαπούσα. Ξεκίνησα να ασχολούμαι πιο δυναμικά για χάρη των κοριτσιών μου, που τους άρεσε να τους ζωγραφίζω διάφορες παραστάσεις και εικόνες. Σιγά σιγά άρχισαν να μου ζητάνε ζωγραφιές και οι φίλες τους με αποτέλεσμα να μπει η ζωγραφική στην καθημερινότητά μου. Ζωγραφίζω κυρίως για παιδιά, αλλά και για μεγαλύτερα παιδιά, διότι είναι μια ασχολία που γεμίζει τη ζωή μου, με χαλαρώνει και μου προσφέρει μεγάλη ευχαρίστηση. Τα περισσότερα «έργα» μου, βρίσκονται στη σελίδα :

https://www.facebook.com/pages/Ellis-handmade/293328790799285

…

Το κείμενο έγραψε η Μαίρη Σκόρδια.

Η Μαίρη Σκόρδια γεννήθηκε στην Αθήνα, ενώ κατάγεται από τη Χίο. Είναι Μαθηματικός, απόφοιτος του Πανεπιστημίου Αθηνών, από το οποίο απέκτησε και Δίπλωμα Συμπληρωματικής Επιμόρφωσης στην Εκπαιδευτική Ψυχολογία. Επίσης, είναικάτοχος MBA (Masters in Business Administration) από το ALBA Graduate Business School, καθώς και Πτυχίου Ωδικής. 

Εργάζεται ως κειμενογράφος και μεταφράστρια, αλλά και ως δασκάλα μουσικής με έμφαση στην πρώτη γνωριμία με τη μουσική των παιδιών προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας. Το 2013 και 2014 παρουσίασε το μουσικό έργο για πιάνο «Ο Κύκλος της Φύσης», αποτελούμενο από 12 κομμάτια αφιερωμένα ανά 3 σε καθεμιά από τις 4 εποχές του χρόνου.

Έχει μεταφράσει πληθώρα ακαδημαϊκών άρθρων στον τομέα της Στατιστικής, της Διοίκησης Επιχειρήσεων, της Επιχειρηματικής Στρατηγικής, της Διοίκησης Ανθρώπινων Πόρων, των Χρηματοοικονομικών, κλπ.

Αγαπά πολύ το γράψιμο και τη μουσική, καθώς και κάθε μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης, ενώ είναι σίγουρη ότι η διαδικασία της μάθησης είναι η πιο όμορφη και πιο σημαντική μορφή δημιουργίας (και ευτυχώς δεν τελειώνει ποτέ). 

…

Με αγάπη από τη Φλώρινα,

Γιώτα Κοτσαύτη.

…

Η σελίδα της στήλης «Ένα κείμενο, μία εικόνα» στο facebook:

https://www.facebook.com/pages/%CE%88%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1/253798364810713?ref=bookmarks

(α’ μέρος)

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας βασιλιάς και μια βασίλισσα, και το βασίλειό τους ήταν ένα μεγάλο νησί. Ούτε πολύ όμορφο, ούτε πολύ πλούσιο ήταν το νησί τους. Είχε βουνά ψηλά, άγρια, χωρίς δέντρα, χωρίς πρασινάδα’ στις πέτρες και στους βράχους δε φύτρωνε χορτάρι για να βοσκήσουν οι ποιμένες τ’ αρνάκια τους. Κάτω στον κάμπο, ελιές και πάλι ελιές, με τα σταχτιά τους πένθιμα φυλλαράκια, κατέβαιναν ως τη θάλασσα’ πού και πού μόνο, πρασίνιζαν τα χωράφια, κι εδώ κι εκεί μερικά σπάνια δάση άπλωναν τη σκιά τους γύρω στις ρεματιές. Παντού όμως βράχοι, με τη γυμνή μαύρη τους ράχη, λες και πλάκωναν τη γη.

Σαν καλός άρχοντας ο βασιλιάς είχε φροντίσει να χτίσει πλοία πολλά, έμαθε το λαό του να δουλεύει χωρίς να χάνει τον καιρό του, και να βγάζει πολλών ειδών εμπορεύματα, που τα πήγαιναν ύστερα με το βασιλικό στόλο και τα πουλούσαν στα ξένα μέρη.

Έτσι λοιπόν, χωρίς να είναι πλούσια η γη τους, την αγαπούσαν οι κάτοικοι και δεν υπέφεραν και πολύ από φτώχεια, ούτε γύρευε κανένας ν’ αφήσει την πατρίδα του για να βρει πλούτη έξω από το νησί του. Το μυαλό και η δουλειά, αναπλήρωναν όσα δε χάριζε η γη.

Όλα τα καλά λοιπόν τα είχε ο βασιλιάς, την αγάπη του λαού, τα πλούτη που δίνει η εργασία και μια πολύ καλή βασίλισσα. Μόνο ένα πράγμα του έλειπε’ παιδί δεν είχε.

Τέλος πάντων το απέκτησε και αυτό’ ένα πρωί έμαθε με χαρά ο λαός όλος, πως γεννήθηκε στο παλάτι μια βασιλοπούλα.

Από τη χαρά του ο βασιλιάς κάλεσε στη βάφτιση όλο το λαό και όλες τις νεράιδες του νησιού. Τραπέζια έστρωσαν στους βασιλικούς κήπους, και όλα τα καλύτερα κρασιά του κελαριού τα έδωσε ο βασιλιάς , για να κεράσουν τον κόσμο που ήρχονταν να ευχηθεί υγεία και χαρά στο νεογέννητο κοριτσάκι.

Μέσα στο παλάτι, όλες οι νεράιδες είχαν μαζευτεί γύρω στην κούνια και έδιναν κατά σειρά του μωρού από μια ευχή.

Η μία είπε πως θα γίνει η πιο όμορφη του κόσμου. Άλλη πως θα τραγουδά σαν αηδόνι. Η Τρίτη πως καμιά δε θα παραβγαίνει στη χάρη μαζί της. Η τέταρτη πως η εξυπνάδα της δε θα έχει ταίρι. Άλλη της είπε πως θα έχει γνώση σαν τους πιο σοφούς της γης, κι έτσι ώσπου δεν έμειναν παρά μόνο δυο νεράιδες που δεν είχαν μιλήσει ακόμα.

-Εγώ, είπε η προτελευταία, δε θα της δώσω μόνο μια ευχή’ θα την προστατεύω από τη Ζωή και από κάθε λύπη. Με λένε Μοίρα, και θέλω η κόρη αυτή να μην κλάψει ποτέ.

 Και, με το μαγικό ραβδί της, χτύπησε ελαφρά υη βασιλοπούλα στο στήθος, της πήρε την καρδιά, την έκλεισε σ’ ένα μικρό κουτάκι, πήρε το κλειδί και αμέσως χάθηκε από το δωμάτιο, πριν μπορέσει κανένας να τη σταματήσει.

Ο βασιλιάς και η βασίλισσα τρομαγμένοι όρμησαν στην κούνια, να δουν αν ζούσε το παιδί τους’ άλλ’ η βασιλοπούλα κοιμούνταν ήσυχη.

-Χωρίς καρδιά! μουρμούρισε η βασίλισσα, πώς θα μας αγαπήσει;

Και όλοι γύρω αντιλάλησαν:

-Χωρίς καρδιά, πώς θα μας κυβερνήσει όταν πεθάνει ο καλός μας βασιλιάς;

Όπου η χαρά έγινε θρήνος, και όλοι ξέσπασαν στα κλάματα.

Μια νεράιδα ακόμα έμενε’ σ’ αυτήν έστρεψε ο βασιλιάς.

-Και συ, κυρα-Νεράιδα, της είπε, δώσε μιαν ευχήν στο παιδί μας, ξέκανε το κακό που μας έκανε η Μοίρα!

Να ξεκάνω αυτό που έκανε η δυνατότερή μου, δεν μπορώ, είπε η νεράιδα. Εγώ είμαι η Ζωή, και η Μοίρα με ορίζει! Μπορώ όμως να βοηθήσω τη βασιλοπούλα να ξαναβρεί την καρδιά της, αν καμιά μέρα τη θελήσει!

-Τώρα, τώρα! φώναξε η βασίλισσα, δώσε της τώρα την καρδιά της, κυρα-Ζωή!

-Όχι, είπε η Ζωή, αυτό δε γίνεται. Πρέπει να μεγαλώσει η βασιλοπούλα, και μόνη της να πάγει να τη φέρει. Ένα κλειδάκι μόνο θα της χαρίσω, εγώ, και μ’ αυτό θα ξαναβρεί την καρδιά της, όποτε την επιθυμήσει.

Και όσο μιλούσε, με μια χρυσή αλυσιδίτσα κρέμασε ένα χρυσό κλειδάκι στο λαιμό του μωρού.

-Όταν θελήσει, εξακολούθησε η νεράιδα, ας βγάλει το κλειδί από την αλυσίδα, και αυτό θα την οδηγήσει… Αλλά να ξέρετε, πως το δώρο που κάνει η Ζωή είναι βαρύ’ τη μέρα που θ’ αποκτήσει την καρδιά της, η βασιλοπούλα σας θα νιώσει αγάπη και χαρά, θα νιώσει όμως και όλο το βάρος και τους καημούς της ζωής.

-Τότε κράτησέ το! παρακάλεσε η βασίλισσα. Δε θέλω να κλάψει το παιδί μου!

-Όχι, είπε ο βασιλιάς’ να της το δώσεις, κυρα-Ζωή. Ας μάθει η βασιλοπούλα καημούς και πόνους για να γίνει άνθρωπος σωστός…

(β’ μέρος)

Πέρασαν χρόνια, η ευτυχία εξακολουθούσε στο νησί’ αλλά στο παλάτι, δεν ήταν πια η η χαρά σαν πρώτα.

Ο βασιλιάς και η βασίλισσα είχαν κρυφό και βαθύ καημό’ η κορούλα τους δεν είχε καρδιά. Και όσο μεγάλωνε, τόσο γίνουνταν πιο φανερός ο εγωισμός της.

Ήταν πολύ όμορφη και πολύ έξυπνη, όλες τις τέχνες τις είχε μάθει και με τους πιο σοφούς συζητούσε, και πολλές φορές φαίνουνταν πιο γραμματισμένη και απ’ αυτούς ακόμα.

Όλοι την θαύμαζαν, και διαλαλούσαν τη γνώση της και την ομορφιά της. Κανείς όμως δεν την αγαπούσε.

Η βασίλισσα το έβλεπε κι έκλαιγε κάποτε μυστικά, και θα έδινε όλα τα πλούτη του παλατιού της, για να δει στην κόρη της μια σπίθα καρδιάς.

Μια μέρα, η βασιλοπούλα έφθασε τρεχάτη στο δωμάτιο της βασίλισσας’ στο χέρι της βαστούσε ένα άσπρο λαγουδάκι.

-Για δες, μητέρα, τι νόστιμα που πηδά! είπε’ και με μια καρφίτσα τρύπησε το πλευρό του ζώου, που τινάχτηκε ξετρελαμένο από τον πόνο.

Η βασιλοπούλα ξεκαρδίστηκε.

-Δες, δες, μητέρα, τι αστείο! κι ετοιμάστηκε να ξαναρχίσει.

Η βασίλισσα αγανακτισμένη, άρπαξε το λαγουδάκι από τα χέρια της κόρης της και είπε με αυστηρότητα:

-Είσαι κακό και σκληρό κορίτσι’ βρίσκεις ευχαρίστηση βασανίζοντας το ζώο αυτό που δεν μπορεί να διαφεντευτεί. Θα ήθελες να σε τρυπούσα όπως τρύπησες το λαγουδάκι σου;

-Όχι! είπε χωρίς να ταραχθεί η βασιλοπούλα, γιατί τότε θα πονούσα.

-Λοιπόν, γιατί τρυπάς εσύ το λαγουδάκι; Και αυτό πονεί!

Η βασιλοπούλα κοίταξε τη μητέρα της με απορία, σα να της μιλούσε μια ξένη γλώσσα που δεν την εννοούσε.

-Μα αφού εγώ δεν πονώ, αποκρίθηκε.

Εκείνη τη μέρα η βασίλισσα έκλαψε πικρά.

Άλλη μια φορά, της χάρισε ο βασιλιάς ένα ωραιότατο καναρινάκι. Βαστούσε η βασιλοπούλα το κλουβί στο χέρι όταν πέρασε πλάι από τη λίμνη του κήπου και, για να δει πως κολυμπά το πουλάκι, του έκοψε τα φτερά και το έριξε στο νερό. Σπάραζε το καημένο χτυπώντας τα φτερουγάκια του με απελπισία, και η βασιλοπούλα ξακαρδίζουνταν στα γέλια.

Όταν έφτασε η βασίλισσα κοντά της, το καναρινάκι πνιγμένο δεν κουνούσε πια.

-Τι ανόητο, είπε η βασιλοπούλα στη μητέρα της’ ψόφησε γρήγορα-γρήγορα! Και όμως ήταν τόσο διασκεδαστικό και αστείο, καθώς τίναζε τα φτερά του για να βγει από το νερό!

Κι εκείνο το βράδυ πάλι, έκλαψε πικρά η βασίλισσα.

Άλλη φορά, παραμονή της Πρωτοχρονιάς, η βασιλοπούλα στέκουνταν και κοίταζε με περιέργεια τη βασίλισσα που ζύμωνε τη βασιλόπιτα.

-Εγώ θα πάρω ο φλουρί, βέβαια! έλεγε η βασιλοπούλα.

-Θα το πάρει όποιος βρει’ αποκρίθηκε η βασίλισσα’ αυτό είναι τυχερό, σ’ όποιον πέσει.

Την ώρα που ήθελαν να κόψουν την πίτα, η βασίλισσα πρόσταξε να καλέσουν ένα φτωχό, να πάρει και αυτός το μερδικό του. Ίσα-ίσα, εμπρός στην πόρτα, στέκουνταν ένα αγοράκι κουρελιασμένο και τρέμοντας από το κρύο. Το έφεραν μέσα, και η βασίλισσα με συμπάθεια το φίλησε και πρόσταξε να το ντύσουν με ζεστά ρούχα. Μόνη της το κάθισε στο τραπέζι και του έδωσε να φάγει και να πιει. Αφού έφαγε και ζεστάθηκε, έφεραν την πίτα.

Ο βασιλιάς την έκοψε κι έδωσε στον καθένα το κομμάτι του με την τύχη του. Όλοι γύρευαν, με τα δόντια και με τα μάτια να βρουν το φλουρί, όταν με χαρά φώναξε το παιδάκι:

-Το βρήκα! και σήκωσε ψηλά το γυαλιστό χρυσό φλουρί.

-Ε! στην υγειά σου! είπε χαρούμενος ο βασιλιάς, σηκώνοντας το ποτήρι του.

Μα πριν προφτάσει το αγοράκι να πιάσει το δικό του, η βασιλοπούλα ρίχθηκε απάνω του και το κτύπησε στο κεφάλι με το ασημένιο πιάτο της.

-Δωσ’ μου το φλουρί! Δωσ’ μου το φλουρί! φώναξε έκω φρενών. Εγώ είπα πως το θέλω.

Με μεγάλη δυσκολία κατόρθωσαν να πάρουν το παιδί από τα χέρια της.

-Να του κόψουν το κεφάλι, φώναζε, και να μου δώσει το φλουρί!

Η βασίλισσα, αγανακτισμένη, της είπε:

-Θα σε δείρω εσένα, και δυνατά!

-Γιατί; ρώτησε με απορία η βασιλοπούλα.

-Δεν ξέρεις πως πονεί το καημένο υο παιδάκι, όταν το χτυπάς στο κεφάλι;

-Ναι, μα τι με μέλει εμένα; αποκρίθηκε η βασιλοπούλα. Μ’ αρέσει το φλουρί και θέλω να το πάρω’ σαν πονέσει πολύ θα μου το δώσει.

Ό, τι κι αν της έλεγε η μητέρα της ήταν χαμένα λόγια’ η βασιλοπούλα δεν καταλάβαινε. Κι εκείνη την νύχτα την πέρασε πάλι η βασίλισσα κλαίγοντας πικρά…

(γ’ μέρος)                                   

…Περνούσαν τα χρόνια, μεγάλωνε η βασιλοπούλα, και όλο γίνουνταν ομορφότερη κι εξυπνότερη, αλλά όλο και πιο εγωίστρια και άκαρδη. Οι γονείς της πάλι όσο πήγαινε πικραίνουνταν περισσότερο, γιατί έβλεπαν πως ολοένα λιγόστευε η αγάπη του λαού για την όμορφη μα άσπλαχνη βασιλοπούλα.

Μα κι αυτή δεν ήταν ευχαριστημένη.

Λύπη και οίκτο δεν γνώρισε, μα και χαρά δεν ήξερε τι θα πει. Όταν έβλεπε τις φιλενάδες της να φιλούν τη μητέρα τους απορούσε, γιατί αυτή δεν είχε όρεξη να φιλήσει τη δική της μητέρα.

Όταν άκουε τους άλλους να μιλούν για συγκίνηση, έλεγε μέσα της:

Τι είναι αυτό;

Μια μέρα, πέρασε ένας λαουτάρης από το νησί, και ο βασιλιάς πρόσταξε να ‘ρθει και να τραγουδήσει και να παίξει στο παλάτι μπροστά σ’ όλη την αυλή. Το βράδι, στον κήπο, ο λαουτάρης έπαιξε το λαούτο και τραγούδησε, είχε ωραία φωνή και ο βασιλιάς ευχαριστήθηκε πολύ, και τον πρόσταξε να πει κανένα τραγούδι της πατρίδας του.

Και τραγούδησε πάλι ο λαουτάρης, με τόση αγάπη είπε την ομορφιά της πατρίδας του και τον πόνο που βρίσκουνταν στα ξένα, που όλοι γύρω έκλαψαν.

Η βασιλοπούλα μόνο έμενε ατάραχη, και απόρησε γιατί να κλαίνε οι άλλοι, ενώ αυτή δεν αισθάνουνταν ούτε λύπη ούτε χαρά. Και όταν άκουσε τον βασιλιά, που πρόσταξε να δώσουν στον τραγουδιστή ένα σακί φλουριά, είπε θυμωμένη στον πατέρα της:

-Δε λυπήθηκες να πετάξεις τόσα φλουριά για έναν κουρελιάρη, που μας σκότισε τόση ώρα με τις φωνές του και με τα λαούτα του;

-Γιατί λες πως μας σκότισε; αποκρίθηκε ο βασιλιάς. Μας ευχαρίστησε απεναντίας, γιατί τραγούδησε με πόνο και με καρδιά!

Αλλά πάλι δεν κατάλαβε η βασιλοπούλα.

Επειδή όμως ήταν πολύ έξυπνη, αντιλαμβανουνταν πως κάτι της έλειπε που την έκανε διαφορετική από τους άλλους ανθρώπους, μα δεν ήξερε τι ήταν αυτό το κάτι. Και για να το εξηγήσει έλεγε μέσα της:

Εγώ είμαι εξυπνότερη από τους άλλους, και γι’ αυτό ούτε με πειράζει τίποτε, ούτε με συγκινεί.

Έγινε δεκάξι χρονών η βασιλοπούλα, και οι γονείς της συλλογίστηκαν πως ήταν πια καιρός να την παντρέψουν.

Στο γειτονικό βασίλειο ήταν ένα όμορφο βασιλόπουλο, γνωστό στον κόσμο για την παλικαριά του και την ευγένεια της ψυχής του. Ήταν προικισμένο με όλα τα ωραιότερα προτερήματα, και ο πατέρας του και η μητέρα του το λάτρευαν.

Η ομορφιά και η εξυπνάδα της βασιλοπούλας είχαν ακουστεί και στο δικό του βασίλειο και το βασιλόπουλο αποφάσισε να την πάρει αυτή γυναίκα του.

-Με την ευχή σας, είπε στους γονείς του, θα πάω να την ζητήσω.

Και του έδωσαν την ευχή τους, και ξεκίνησε το βασιλόπουλο για το νησί της βασιλοπούλας.

Όταν το έμαθε ο βασιλιάς, ετοίμασε μεγάλα πανηγύρια και μεγάλα ξεφαντώματα, γιατί το είχε τιμή του να κάμνει γαμπρό τέτοιο τρανό βασιλόπουλο.

Ένα φόβο μόνο είχε, και τον ξεμυστηρεύτηκε της βασίλισσας:

-Να μην τύχει και κάμει ή πει τίποτα η κόρη μας, που να λυπήσει το γαμπρό και να δει που δεν έχει καρδιά!

Φώναξε λοιπόν την κόρη της η βασίλισσα, της είπε πως έρχεται το γειτονικό βασιλόπουλο, και της εξήγησε πώς πρέπει να φέρεται. Αλλά με το φαντασμένο ύφος της αποκρίθηκε η βασιλοπούλα:

-Είμαι η πιο όμορφη και η εξυπνότερη του κόσμου, τιμή του είναι να με πάρει.

Κι έκλαψε πάλι η βασίλισσα, και δεν είπε τίποτα στην κόρη της.

Όταν την είδε το βασιλόπουλο…

(δ’ μέρος)

… Όταν την είδε το βασιλόπουλο έμεινε άφωνο. Τέτοια ομορφιά, τέτοια χάρη, ούτε στα πιο τρελά του όνειρα δεν τα είχε φαντασθεί. Δεν έβγαζε τα μάτια του από πάνω της.

Ζήτησε αμέσως να γίνουν αρραβώνες, και μα χαρά το δέχθηκε ο βασιλιάς. Ευθύς πρόσταξε τις μουσικές να γυρίσουν στους δρόμους, για να μάθει όλος ο λαός την καλήν είδηση, και πρόσταξε να στρωθεί αμέσως τραπέζι μεγάλο και να φέρουν πάλι τα καλύτερά του κρασιά, για να πιει ο κόσμος στην υγειά του γαμπρού και της νύφης.

Αλλά όταν κάθησαν στο τραπέζι, ούτε να φάγει ήθελε το βασιλόπουλο ούτε να πιει, μόνο τη βασιλοπούλα ήθελε να κοιτάζει.

Αφού απόφαγαν και ο βασιλιάς και οι αυλικοί ήπιαν στην υγειά των αρραβωνιασμένων, βγήκαν όλοι στο χορό, και πήρε το βασιλόπουλο τη βασιλοπούλα και χόρεψαν με τόση χάρη, που όλοι γύρω στέκουνταν μαγεμένοι.

Όταν τελείωσε ο χορός, την πήρε το βασιλόπουλο να σεργιανίσουν το περιβόλι.

-Τέτοια βασίλισσα σαν εσένα δε θα φαντάζεται ο λαός μου, της είπε, ούτε η μητέρα μου δεν ήταν τόσο όμορφη!

Εκείνη ευχαριστήθηκε με τα κολακευτικά αυτά λόγια, και με το νου της έβαλε να γίνει αμέσως και βασίλισσα, για να έχει όλα τα μεγαλεία και τις δόξες.

-Πότε θα με κάμεις βασίλισσα;

Το βασιλόπουλο κοντοστάθηκε και την κοίταξε με απορία.

-Όταν γίνω εγώ βασιλιάς, αποκρίθηκε’ και ελπίζω να αργήσει αυτό πολύ ακόμα, για να ζήσει χρόνια πολλά ο πατέρας μου…

-Αχ, διέκοψε η βασιλοπούλα. Αν σε πάρω, θέλω να γίνω αμέσως βασίλισσα, για να φορώ το στέμμα και την πορφυρένια βασιλική στολή, που θα πηγαίνει τόσο καλά με την ομορφιά μου.

Τότε λυπήθηκε το βασιλόπουλο, που δεν αποκρίθηκε τίποτε. Εκείνη νόμισε πως παραδέχτηκε τα λόγια της, και του εξήγησε με τι τρόπο μπορούσε να γίνει αμέσως βασιλιάς.

-Θα πάρω το στόλο του πατέρα μου του βασιλιά, και όλο του το στρατό, και θα φύγομε μαζί, θα αποβιβαστούμε στο βασίλειό σου, χωρίς τίποτε να ξέρουν οι γονείς σου, και, καθώς θα είναι ανετοίμαστοι, θα μπουν οι στρατιώτες μας στο παλάτι, θα διώξουν τον πατέρα σου και θα γίνεις εσύ ρήγας κι εγώ ρήγισσα.

Το βασιλόπουλο, καθώς άκουσε αυτά τα λόγια, άρπαξε το κεφάλι του με φρίκη μέσα στα δυο του χέρια.

-Μα τι είσαι συ, βασιλοπούλα μου; ρώτησε. Γυναίκα είσαι ή θηρίο;

-Θέλω να γίνω βασίλισσα, αποκρίθηκε με πείσμα εκείνη’ αλλιώς δε σε παίρνω.

Απελπισμένο και ως την καρδιά θλιμμένο, της είπε το βασιλόπουλο πως τη θέλει γυναίκα του και πως θα την πάρει και πως τόσο θα την αγαπά, που θα την κάμνει και αυτή να μαλακώσει και να γίνει γλυκιά και καλή γυναίκα.

Άλλ’ αυτή δεν άκουε από τέτοια λόγια.

-‘Η βασίλισσα θα με κάμεις αμέσως, ή φύγε μονάχος.

-Θα με κάμεις να πάγω να πέσω στη λίμνη και να πνιγώ! της είπε το βασιλόπουλο.

-Και δεν πας; αποκρίθηκε.

Έτρεξε λοιπόν το βασιλόπουλο και ρίχθηκε στη λίμνη’ κι εκείνη το κοίταζε και ούτε ταράχθηκε, παρά όταν είδε τα νερά που τον σκέπασαν, σήκωσε τους ώμους της και γύρισε προς το παλάτι.

-Τι κουτός που ήταν! είπε. Δεν του αξίζει άλλο τέλος.

(ε’ μέρος)

…Ἐνας ψαράς στέκουνταν στην άκρη της λίμνης, όταν έπεσε μέσα το βασιλόπουλο. Καθώς τον είδε, ρίχθηκε στο νερό, κολύμπησε ως το μέρος όπου είχε βουλιάξει, βούτησε και τον έβγαλε λιποθυμισμένο, αλλά ζωντανό ακόμα.

Μεγάλο κακό έγινε στο παλάτι, όταν έφεραν πίσω το αναίσθητο βασιλόπουλο. Η βασίλισσα αμέσως κατάλαβε πως η κόρη της ήταν ανακατωμένη στην καταστροφή αυτή, κι έτρεξε στο δωμάτιό της για να την ξεμολογήσει.

Η βασιλοπούλα της διηγήθηκε ολόκληρη την ιστορία, χωρίς ν’ αποσιωπήσει καμιά από τις άκαρδες λέξεις της και πρόσθεσε:

-Τι φταίω εγώ αν είναι τόσο κουτός, που δεν καταλάβαινε πως γυρεύω το καλό του;

Από αγανάκτηση η βασίλισσα δε βαστάχθηκε πια, και τραβώντας τα μαλλιά της είπε:

-Είσαι καταδικασμένη, κόρη μου, όλο λύπες να σπέρνεις γύρω σου! Αχ! Τι κακό που σου έκαμνε η Μοίρα σου όταν σου πήρε την καρδιά!

Η βασιλοπούλα δεν κατάλαβε τα λόγια της μητέρας της.

-Τι θα πει, μου πήρε την καρδιά; ρώτησε. Ποια καρδιά;

Και τότε με κλάματα της διηγήθηκε η βασίλισσα την ιστορία της βάφτισής της.

Η βασιλοπούλα δεν είχε καρδιά, μα είχε μυαλό. Συλλογίστηκε λίγο και ξαναθυμήθηκε όλη της την περασμένη ζωή, και τότε κατάλαβε πολλά πράγματα, πολλά λόγια που είχε ακούσει και που ως τότε της είχαν φανεί ανεξήγητα.

Τι άκαρδη… τι άπονη… τι άσπλαχνη…

Όλα αυτά τα λόγια, που είχε ακούσει να λένε γι’ αυτήν σε διάφορες περιστάσεις της ζωής της , τα ένιωθε τώρα.

-Μητέρα, είπε συλλογισμένη’ φταίγω εγώ αν δεν έχω καρδιά;

-Όχι, παιδί μου’ η Μοίρα σου την πήρε.

-Και δεν μπορώ να την ξαναβρώ;

-Ναι, μπορείς, είπε η βασίλισσα, φθάνει να το θέλεις.

-Το θέλω, είπε η βασιλοπούλα.

Η βασίλισσα της εξήγησε τότε με τι τρόπο μπορούσε να την ξαναβρεί και η βασιλοπούλα θέλησε αμέσως να ξεκρεμάσει το κλειδάκι από το λαιμό της, αλλά η μητέρα της τη σταμάτησε.

-Πρέπει πρώτα να ξέρεις, πως αν βρεις την καρδιά σου, θα χάσεις τη σημερινή σου ησυχία.

Και της ξανάπε τα λόγια της Ζωής:

-Σκέψου’ θέλεις να αντικρίσεις τόσες λύπες;

Συλλογίστηκε η βασιλοπούλα και αποκρίθηκε:

-Δεν ξέρω τι είναι η λύπη’ μα έχω περιέργεια να τη γνωρίσω. Κι έτσι που ζω δε βρίσκω τίποτε που να μ’ αρέσει στη ζωή. Δεν γνωρίζω λύπη, μα δεν ξέρω τι θα πει αυτό που λέτε σεις χαρά, ώστε δεν έχει και πολύ σημασία η ζωή μου.

Η βασίλισσα τη φίλησε με συγκίνηση.

-Πήγαινε, παιδί μου, με την ευχή μου, της είπε. Και η ίδια έλυσε την αλυσιδίτσα από το λαιμό της βασιλοπούλας και της έδωσε το χρυσό κλειδάκι…

(στ’ μέρος)

…Αμέσως πήδησε το κλειδάκι από τα χέρια της βασιλοπούλας κι έπεσα από το παράθυρο. Εκείνη ξαφνιάστηκε, και με φόβο μην το χάσει έτρεξε στο περιβόλι, και από κάτω από το παράθυρό της το ξαναβρήκε. Έλαμπε σα φωτιά’ πριν προφτάσει όμως να το πιάσει, πήδησε πάλι το κλειδάκι και έπεσε μερικά βήματα μακρύτερα. Έτρεξε πάλι η βασιλοπούλα να το πιάσει και πάλι πήδησε το κλειδάκι, και όλο το κυνηγούσε εκείνη, και όλο της ξέφευγε, και βγήκαν από το περιβόλι του παλατιού κι έτρεξαν στον κάμπο και ύστερα στο βουνό, και όλο πηδούσε το κλειδάκι και όλο το κυνηγούσε η βασιλοπούλα.

Είχε ανέβει κάμποσο ψηλά στο βουνό, όταν σ’ ένα γύρισμα του δρόμου απάντησε μια γριά κουρελιασμένη και βρώμικη, με μικρά πονηρά μάτια και κίτρινη όψη, που της άπλωσε το χέρι:

-Δώσε μου, χρυσή μου κοπέλα, μια πεντάρα ν’ αγοράσω λίγο ψωμάκι.

-Δεν έχω καιρό, αποκρίθηκε η βασιλοπούλα.

Και εξακολούθησε το δρόμο της, με τα μάτια καρφωμένα στο κλειδάκι της.

Παραπάνω είδε άλλη γυναίκα με ξέπλεκα μαλλιά, που κάθουνταν στα χώματα κι έκλαιγε απελπισμένα, σκυμμένη πάνω στο μωρό της που βογγούσε σιγά, με κλεισμένα μάτια.

-Το παιδάκι μου πεθαίνει! μοιρολογούσε η μητέρα. Αχ, και να μπορούσα να το σώσω!

-Πάρε το στο γιατρό, της φώναξε περνώντας η βασιλοπούλα.

-Πώς να το πάω στο γιατρό, αφού ούτε ψωμί δεν έχω ν’ αγοράσω! αποκρίθηκε η δυστυχισμένη.

Η βασιλοπούλα σήκωσε στους ώμους της με αδιαφορία, κι εξακολούθησε να κυνηγά το κλειδάκι της.

Ανέβαινε κι όλο ανέβαινε η βασιλοπούλα, και όλο της ξέφευγε το κλειδάκι. Στο δρόμο της είδε και άλλες δυστυχίες’ ποτέ όμως δε σταμάτησε. Οι δυστυχίες των άλλων δεν την συγκινούσαν εκείνη.

Ένα τυφλό παιδάκι έπεσε μπροστά της σ’ ένα χαντάκι’ κι έβγαλε μια φωνή κι έμεινε ακίνητο. Αλλά η βασιλοπούλα δε σταμάτησε να το σηκώσει.

Παραπάνω απάντησε χωροφύλακες που πήγαιναν έναν άνθρωπο με αλυσίδες στα χέρια. Έκλαιγε και δέρνουνταν ο δυστυχισμένος.

-Θα πληρώσω το χρέος μου, έλεγε’ αφήστε με να δουλέψω! Θα πεθάνουν τα παιδιά μου από την πείνα, αν με κλείσετε! Λυπηθείτε τα παιδιά μου!

Αλλά τον έσερναν οι χωροφύλακες, και η βασιλοπούλα, που μ’ ένα κουμπί του μανικιού της μπορούσε να πληρώσει δέκα φορές το χρέος του, δε σταμάτησε.

Ανέβαινε, ανέβαινε, η βασιλοπούλα, έφθασε σε γκρεμνούς και σε βράχους, όπου ούτε σπίτι ούτε άνθρωπος δε βρίσκουνταν πια, και όλο της ξέφευγε το κλειδάκι, και όλο ανέβαινε η βασιλοπούλα.

Είχε αρχίσει να κουράζεται, και το βουνό τέλος δεν είχε. Μα αν δεν είχε καρδιά η βασιλοπούλα, είχε όμως θέληση δυνατή, και είχε βάλει με το νου της να πάρει πίσω την καρδιά της.

Έφθασε τέλος στην κορυφή’ εκεί σταμάτησε το κλειδάκι. Έτρεξε η βασιλοπούλα να το πιάσει και έξαφνα άνοιξε ο βράχος μπροστά της, και μέσα στη σχισμάδα είδε ένα μικρό κουτάκι. Καθώς έσκυψε να το πιάσει, πήδησε το κλειδάκι για τελευταία φορά και χώθηκε μόνο του στην κλειδαρότρυπα…

(ζ’ μέρος)

…Άπλωσε το χέρι της η βασιλοπούλα, άρπαξε το κουτί και άνοιξε με βία το σκέπασμα. Μέσα είδε την καρδιά της.

Την ίδια στιγμή, παρουσιάστηκε μπροστά της μια νεράιδα κάτασπρα ντυμένη’ γύρω της χύνουνταν τόσο φως, που θαμπώθηκαν τα μάτια της βασιλοπούλας και τα σκέπασε με το χέρι της.

-Μη φοβάσαι, της είπε η νεράιδα’ είμαι η Ζωή, κι εγώ σε οδήγησα εδώ, για να ξαναβρείς την καρδιά σου. Μα πριν τη πάρεις, πρέπει να ξέρεις τι κάνεις. Η Μοίρα θέλησε να ζήσεις, χωρίς πόνους και λύπες, και σου πήρε την καρδιά σου’ εγώ όμως δεν παραδέχομαι τη ζωή χωρίς αισθήματα, και στου έδειξα το δρόμο για να τη βρεις πάλι. Θα μάθεις τώρα τη λύπη, αλλά θα μάθεις και τη χαρά, γιατί θα νιώσεις τι θα πει αγάπη. Ως τώρα σ’ αγάπησαν οι άλλοι’ εσύ δεν αγαπάς κανένα, ούτε καν τη μάνα σου. Θέλεις να ζήσεις ζωή δυνατή, ζωή γεμάτη χαρά και λύπη, λαχτάρα και πόνους;

-Ναι! είπε η βασιλοπούλα. Το θέλω!

-Πρέπει να το θελήσεις με όλη σου την δύναμη, είπε η νεράιδα, για να νικήσεις την απόφαση της Μοίρας.

-Το θέλω, είπε η βασιλοπούλα, με όλη μου την δύναμη.

-Εμπρός, λοιπόν, τράβα το δρόμο σου με θάρρος.

Και με το μαγικό της ραβδί, η Ζωή χτύπησε ελαφρά τη βασιλοπούλα στο στήθος.

Ένα φως τόσο δυνατό έλαμψε πάλι, που η βασιλοπούλα έκλεισε τα μάτια της. Όταν τ’ άνοιξε, ήταν νύχτα’ το κουτί και το μαγικό κλειδάκι είχαν ξαναχωθεί στο βράχο και η νεράιδα είχε γίνει άφαντη…

(η’ μέρος)

…Στα σκοτεινά κατέβαινε η βασιλοπούλα το βουνό’ δεν έβλεπε τίποτα’ ήταν φοβερά κουρασμένη από το δρόμο που είχε κάμει, και κάθε λίγο σκόνταφτε στις πέτρες, αλλά δεν την πείραζε. Τα τελευταία λόγια της Ζωής της είχαν δώσει θάρρος, και αισθάνουνταν μέσα της μια δύναμη καινούρια. Συλλογίζουνταν τη μητέρα της και τον πατέρα της, και της ήρχουνταν μια λαχτάρα άγνωστη ως τότε, να τους φιλήσει και να ξανακούσει τη φωνή τους.

-Περίεργο! είπε μέσα της. Ως τώρα ποτέ δεν τους είχε συλλογιστεί.

Ο δρόμος ήταν δύσκολος. Αφού περπάτησε πολλή ώρα, κάθησε σε μια πέτρα για να ξεκουραστεί, και την πήρε ο ύπνος.

Είδε όνειρα περίεργα’ πως γύρισε στο παλάτι, και με αγάπη έπεφτε στην αγκαλιά του πατέρα της και της μητέρας της, και το βασιλόπουλο γονατιστό της φιλούσε τα χέρια ενώ ο λαός όλος ζητωκραύγαζε έξω από τα παράθυρα, και την έλεγε πολυαγαπημένη βασιλοπούλα, και άλλα λόγια που της φαίνουνταν ασυνήθιστα και χωρίς έννοια. Και αυτή απορούσε, και γύρευε να καταλάβει για ποιο λόγο αισθάνουνταν τόσην όρεξη να ευχαριστήσει όλους, γιατί την πλημμύριζε τόση χαρά, και γιατί την αγαπούσε τόσο ο λαός της, που ως τότε μόνο άκαρδη και άπονη την ήξερε.

-Θα βρέξει, μα τι πειράζει; είπε χαρούμενη η βασιλοπούλα’ σε λίγο θα είμαι στο παλάτι.

Μάζεψε μερικά βατόμουρα, και τα έφαγε για να σβήσει την πείνα της και τη δίψα της’ ύστερα τρεχάτη άρχισε πάλι να κατεβαίνει το βουνό.

Εκεί που πήγαινε όμως, άκουσε ομιλίες δυνατές, σαν φωνές που μάλωναν, και μεταξύ τους ξεχώρισε μια φωνή τόσο λυπητερή, που αμέσως σταμάτησε για να ακούσει καλύτερα…

(θ’ μέρος)

…-Τα παιδιά μου έμειναν στο δρόμο, αφήστε με να πάγω να τα μαζέψω! έλεγε η λυπητερή φωνή. Δείτε μαυρίλα που πλάκωσε! Θα παγώσουν, τα καημένα!

-Τράβα μπρος! Τράβα μπρος! απαντούσαν θυμωμένες οι άλλες φωνές.

Έτρεξε η βασιλοπούλα, και σ’ ένα γύρισμα του δρόμου είδε το χρεωφειλέτη και τους χωροφύλακες, που τους είχε απαντήσει ανεβαίνοντας.

-Γιατί πάτε αυτόν τον άνθρωπο στη φυλακή; ρώτησε τον αρχηγό.

-Γιατί δεν πληρώνει τα χρέη του, απάντησε αυτός χωρίς να γνωρίσει τη βασιλοπούλα.

-Μα πώς να τα πληρώσω, που δεν έχω ούτε ένα κομμάτι ψωμί για τα παιδιά μου, φώναξε ο αλυσοδεμένος. Αρρώστησε η γυναίκα μου και ό, τι είχα το ξόδεψα στα γιατρικά, ώσπου μας άφησε χρόνους η καημένη, Θεός σχωρέσ’ την, και μένουν τα παιδιά μου στο δρόμο!

Δεν μπόρεσε να πει περισσότερα και πνίγηκε στα κλάματα.

Τα μάτια της βασιλοπούλας γέμισαν δάκρυα.

-Πόσα χρεωστά ο άνθρωπος αυτός; ρώτησε τον αξιωματικό.

-Τρία χρυσά φλουριά, κυρά μου, και τα έξοδά μας.

-Έβγαλε το χρυσό της πουγκί και το έδωσε του χρεωφειλέτη.

-Πλήρωσε το χρέος σου, του είπε, και κράτησε όσα μένουν για τα παιδιά σου.

Ο δυστυχισμένος έπεσε στα πόδια της και φίλησε τον ποδόγυρο του φουστανιού της.

-Μη μ’ ευχαριστείς, του είπε η βασιλοπούλα. Εγώ πρέπει να σ’ ευχαριστήσω για τη χαρά που έχω μέσα μου.

Πήρε πάλι τον κατήφορο και απορούσε μόνη της, γιατί να είναι τόσο χαρούμενη, ενώ κανένας δεν της είχε χαρίσει τίποτε, και απεναντίας αυτή είχε δώσει όλα της τα φλουριά, και δεν της έμεινε ούτε πεντάρα στην τσέπη.

Εκεί που συλλογίζουνταν, έξαφνα είδε…

(ι’ μέρος)

…Εκεί που συλλογίζουνταν, έξαφνα είδε σ’ ένα χαντάκι το τυφλό παιδάκι που είχε πέσει μπροστά της, όταν ανέβαινε.

-Το καημένο! φώναξε’ ακόμα εδώ βρίσκεται!

Και πήδησε στο χαντάκι, έπιασε το παιδί στην αγκαλιά της, το χάιδεψε, το φίλησε. Στο μέτωπό του ήταν μια πληγή, και λίγο αίμα είχε τρέξει στα χλωμά του μάγουλα και ξεράθηκε εκεί ασκούπιστο.

Τι να κάμνει δεν ήξερε η βασιλοπούλα’ νερό δεν είχε εκεί κοντά, ούτε άνθρωπος φαίνουνταν. Με το παιδί στην αγκαλιά εξακολούθησε το δρόμο της. Η βροχή άρχισε να πέφτει και το σκοτάδι γίνουνταν βαθύτερο. Τέλος είδε από μακριά μια καλύβα. Άφησε το μεγάλο δρόμο και έτρεξε να βρει άσυλο εκεί.

Η πόρτα ήταν ανοιχτή και μπήκε μέσα με το φόρτωμά της.

Πλάγι σ’ ένα τζάκι κάθουνταν μια γριούλα’ στο πρόσωπό της ήταν γραμμένη τόση λύπη, που κοντοστάθηκε η βασιλοπούλα.

-Τι έχεις, μάνα; τη ρώτησε.

-Το τι έχω , κόρη μου, άφησ’ το, είναι μακρινή ιστορία! της αποκρίθηκε η γριά, και με το γέρικο της χέρι σκούπισε τα δάκρυα που έτρεχαν από τα μάτια της. Πες μου κάλλιο εσύ, αρχοντοπούλα μου, τι ήλθες να κάμνεις στη φτωχική μου καλύβα;

Η βασιλοπούλα της έδειξε το παιδάκι που κρατούσε και της ζήτησε λίγο νερό για να το πλύνει.

Το κοίταξε η γριά μια στιγμή με προσοχή.

-Περιττό, κοπέλα μου, της είπε. Το παιδί είναι πεθαμένο.

Η βασιλοπούλα ξαφνιάστηκε.

-Δε γίνεται, είπε’ πρέπει να βρεθεί τρόπος να το συνεφέρομε.

-Του κάκου, κόρη μου, αποκρίθηκε η γριά. Κοίταξέ το, είναι κρύο! Δεν μας μένει παρά να το θάψουμε.

Πήρε η γριά το πεθαμένο παιδί για να το πλύνει, και η βασιλοπούλα κάθησε κοντά στη φωτιά. Κάτι καινούριο μέσα της ξυπνούσε, μια λύπη βαθιά και άσχημη, όπου λίγο-λίγο ξεχώριζε ένα ασυνήθιστο αίσθημα που την πλήγωνε, το πικρό αίσθημα της ντροπής, η ιδέα πως ίσως έφταιξε αυτή. Θυμούνταν πως είχε δει το παιδί που έπεφτε, και δεν στάθηκε στο δρόμο της να το σηκώσει.

-Ποιος ξέρει, συλλογίστηκε’ αν το είχα βοηθήσει τότε, αν το είχα φροντίσει, ίσως γλίτωνε…

Είχε μείνει το άμοιρο στο χαντάκι όλη νύχτα, κανείς δεν το είδε να το βοηθήσει, και ξεψύχησε έρημο και μονάχο…

Και η υπερήφανη βασιλοπούλα χαμήλωσε το κεφάλι της, και για πρώτη φορά στη ζωή της έκλαψε πικρά.

(ια’ μέρος)

…-Μην κλαις, κόρη μου, της είπε η γριά’ έκαμνες ό, τι μπορούσες. Γραφτό του ήταν!

-Όχι, δεν έκαμνα ό, τι μπορούσα, είπε η βασιλοπούλα.

Και διηγήθηκε με κλάματα, πως είδε το παιδάκι ανεβαίνοντας και πέρασε χωρίς να σταματήσει.

Η γριά γύρευε να την παρηγορήσει.

-Μικρός είναι ο καημός σου, κόρη μου, της είπε’ να ήξερες τι πίκρες έχει η ζωή!

Και τα δάκρια άρχισαν να τρέχουν ποτάμι στα σουφρωμένα μάγουλα της γριάς.

Έτρεξε η βασιλοπούλα και την αγκάλιασε.

-Τι έχεις, μάνα, πες μου!

-Αχ, παιδάκι μου! Μια κόρη έχω κι εγώ, και όλες οι πίκρες απάνω της έπεσαν! Πέθανε ο καλός της και την άφησε χήρα μ’ ένα μωρό. Στη λύπη μας, μια παρηγοριά, μια χαρά είχαμε αυτό το χαριτωμένο παιδάκι. Μας το ζήλεψε όμως ο Χάρος κι έπεσε στο στρώμα κι αυτό. Ό, τι είχαμε το πουλήσαμε για το γιατρό και τα γιατρικά, και αφού δώσαμε και την τελευταία μας πεντάρα ο γιατρός δε θέλησε πια να ‘ρθει. Και τότε, σαν είδε η κόρη μου το παιδί της τόσο βαριά, τα έχασε η κακομοίρα και σαν τρελή πήρε το παιδί κι έφυγε από τα χθες, και από τότε όλο περιμένω και δεν έρχεται κι έξω βρέχει, είναι χειμώνας, και ξέρω πως πεινά και δεν έχει να φάγει.

Η βασιλοπούλα τινάχτηκε.

-Την είδα! Την είδα! είπε με μεγάλη ταραχή. Την απάντησα πεινασμένη και απελπισμένη στο δρόμο, και ούτε σταμάτησα να της μιλήσω. Μα θα πάγω να σου τη φέρω, μάνα! Μόνο να μη φθάσω κι εκεί πολύ αργά!

Τρεχάτη πετάχθηκε έξω, και γύρισε στο μεγάλο δρόμο, με την ελπίδα να ξαναβρεί τη φτωχιά γυναίκα, στο μέρος όπου την είχε απαντήσει την παραμονή.

Έβρεχε δυνατά, και ο άνεμος φυσούσε κρύος. Η βασιλοπούλα είχε κάμνει δρόμο πολύ και ήταν πεινασμένη’ μα δεν τα συλλογίσθηκε αυτά. Μια σκέψη, μια τρομάρα την κεντούσε’ έτρεχε μήπως φθάσει αργά και βρει το παιδί πεθαμένο σαν το άλλο.

Αναγνώριζε τα μέρη όπου είχε περάσει, και γύρευε από μακριά να δει τη γυναίκα, καθισμένη στην άκρη του δρόμου. Μα όταν έφθασε στο μέρος εκείνο κόπηκαν τα γόνατά της…

(ιβ’ μέρος)

…Η γυναίκα ήταν ξαπλωμένη καταγής, κρατώντας το μωρό της στην αγκαλιά, και οι δυο έμοιαζαν ξυλιασμένοι.

Με απελπισία κοίταξε γύρω της η βασιλοπούλα, ζητώντας βοήθεια.

Μακριά πολύ, είδε ένα χωριό και, χωρίς στιγμή να χάσει, πήρε το δρόμο της πάλι τρεχάτη και πήγε στο χωριό.

Τον πρώτο άνθρωπο που βρήκε, τον ρώτησε που ήταν ο γιατρός’ της έδειξε το σπίτι του και χτύπησε την πόρτα.

-Έλα, γιατρέ, μη χάνεις ώρα’ θα φθάσομε αργά! του είπε όταν της άνοιξε.

Θέλησε ο γιατρός να ρωτήσει περισσότερα, μα όταν την είδε τόσο όμορφη, σώπασε και έκανε ό, τι του είπε.

Ενώ ετοίμαζε ο γιατρός το μουλάρι του, η βασιλοπούλα έκοψε ένα κουμπί από το μανίκι της και το έδειξε σε μια γυναίκα, που περνούσε, μ’ ένα καλάθι αυγά και δυο ψωμιά.

-Το θέλεις; τη ρώτησε. Δώσ’ μου το καλάθι σου και τα ψωμιά σου, και χάρισμά σου το κουμπί.

Η γυναίκα δεν πίστευε στα μάτια της’ το κουμπί ήταν ένα μεγάλο σμαράγδι.

Πήρε η βασιλοπούλα το καλάθι και το έδεσε με τα ψωμιά στη ράχη του μουλαριού.

-Εσύ κι εγώ θα περπατήσομε, γιατρέ, του είπε. Πάμε σε πεινασμένους, πρέπει να τους φέρομε φαγί.

Ο γιατρός για την όμορφη κοπέλα θα έκανε με χαρά πολύ περισσότερον κόπο. Θέλησενα την καθίσει αυτήν στο μουλάρι, γιατί φαίνουνταν κουρασμένη, αλλά δε δέχτηκε η βασιλοπούλα, και πεζοί ανέβηκαν και οι δυο προς το δρόμο.

Λίγο παραπάνω αντάμωσαν ένα χωρικό με μια καρδάρα γάλα και τρεις κότες, δεμένες από τα πόδια και κρεμασμένες στον ώμο του. Η βασιλοπούλα έκοψε άλλο ένα κουμπί από το μανίκι της και το πρόσφερε.

-Δώσ’ μου το γάλα και τις κότες σου, και πάρε το σμαράγδι μου, είπε.

Ο χωρικός πήγε να τα χάσει, έδωσε την καρδάρα και τις κότες, τα έδεσαν στο μουλάρι κι εξακολούθησαν το δρόμο τους.

Η βροχή είχε σταματήσει όταν έφθασαν κοντά στη μισοπαγωμένη γυναίκα’ ο γιατρός με τα γιατρικά του γρήγορα τη συνέφερε, κι ενώ φρόντιζε το μωρό, η βασιλοπούλα έδινε της γυναίκας να πει γάλα από την καρδάρα και της έκοψε ψωμί.

Η δυστυχισμένη μητέρα όμως δε σήκωνε τα μάτια της από το μικρό της, που με κόπο γύρευε να το ζεστάνει ο γιατρός.

(ιγ’ μέρος)

-Ζει! φώναξε επιτέλους’ μα πρέπει να το πάμε σε κλειστό μέρος.

Κάθισαν τη γυναίκα στο μουλάρι, και η βασιλοπούλα πήρε το μωρό στην αγκαλιά της, για να το βαστά ζεστά, και όλοι μαζί πήγαν στην καλύβα της γριάς.

Καθώς τους είδε, έπεσε στα πόδια της βασιλοπούλας και με δάκρυα την ευχαρίστησε.

Σε λίγο συνήλθε το μωρό και, αφού του έδωσαν λίγο γάλα να πιει, αποκοιμήθηκε ήσυχα. Υποσχέθηκε ο γιατρός να ξαναέλθει την άλλη μέρα, και τους βεβαίωσε πως το παιδί θα ζήσει. Όταν όμως θέλησε ο βασιλοπούλα να τον πληρώσει με δυο σμαραγδένια κουμπιά του άλλου μανικιού της, αυτός τ’ αρνήθηκε, λέγοντας πως ένα ευχαριστώ από τα χείλη της άξιζε όλα τα βασίλεια του κόσμου.

Γέμισε πάλι χαρά το φτωχικό καλύβι.

Κάθισαν όλοι μαζί κι έφαγαν και ήπιαν, και ύστερα σηκώθηκε η βασιλοπούλα να φύγει. Τις κότες και ό, τι άλλο έμενε, τ’ άφησε για τις φτωχές γυναίκες, και τους χάρισε και τα δυο σμαραγδένια κουμπιά που τα είχε αρνηθεί ο γιατρός.

-Πουλήστε τα στη χώρα, τους είπε και με τα φλουριά που θα σας δώσουν αγοράστε μιαν αγελάδα και ό, τι άλλο σας χρειάζεται, για σας και το παιδί σας.

Οι δυο γυναίκες με δάκρυα την ευχαρίστησαν. Τα δυο σμαράγδια ήταν περιουσία γι’ αυτές, και δε θα τους έλειπε πια το ψωμί.

Η γριά έβαλε λίγο γάλα σ’ ένα κουρουπάκι, και το έδωσε της βασιλοπούλας μ’ ένα κομμάτι ψωμί.

-Πάρε το, κόρη μου, καλό είναι για το δρόμο, της είπε. Η χώρα είναι μακριά και θα πεινάσεις πριν φτάσεις. Στο καλό!

Με καινούριο θάρρος κι αλαφριά καρδιά, πήρε πάλι τον κατήφορο η βασιλοπούλα, ενώ ο γιατρός και οι φτωχές γυναίκες την ευλογούσαν από μακριά.

(ιδ’ μέρος)

…Κατέβαινε, κατέβαινε η βασιλοπούλα, κι έλαμπε πάλι ο ήλιος, και όλη η φύση γελούσε γύρω της. Για πρώτη φορά θέλησε και αυτή να τραγουδήσει τη χαρά της’ και για πρώτη φορά ένιωσε τη γλύκα του τραγουδιού και την ομορφιά του κόσμου.

Εκεί πηγαίνοντας, απάντησε πάλι τη βρώμικη και κουρελιασμένη γριά, με τα πονηρά μάτια και την κίτρινη όψη, που πάλι της άπλωσε το χέρι και της έκαμνε την ίδια παράκληση:

-Δώσε μου, χρυσή μου κοπέλα, μια πεντάρα, ν’ αγοράσω λίγο ψωμί!

Η βασιλοπούλα σταμάτησε.

-Δεν έχω πια πεντάρες, μάνα, μα, αν θέλεις να πας στη χώρα να το πουλήσεις, πάρε αυτό το βραχιόλι μου, αξίζει κάμποσα φλουριά.

Τα πονηρά μάτια της γριάς έλαμψαν’ με ψεύτικη γλύκα στη φωνή είπε:

-Ευχαριστώ, χρυσή μου κοπέλα’ η Μοίρα και οι νεράιδες να σε φυλάνε, και όλα τα καλά του κόσμου να τα χαρεί η σπλαχνική σου καρδιά.

Αυτή τη φορά δε χάρηκε η βασιλοπούλα’ κάτι στη φωνή της γριάς της φάνηκε ψεύτικο, και συλλογίστηκε πως ίσως δεν είναι πάντα σωστό να δίνει κανείς χωρίς να ξέρει σε ποιον δίνει, και αν θα πιάσει τόπο η ελεημοσύνη.

Βιαστικά έριξε πίσω της μια ματιά, και είδε πως η γριά είχε φύγει από το μεγάλο δρόμο, και μ’ ένα κακό χαμόγελο, που άνοιγε σαν πηγάδι το άσχημο κουτσοδόντικο στόμα της, κατέβαινε κατρακυλιστά την πλαγιά του βουνού, σαν να βιάζουνταν να προφθάσει κάτι…

(ιε’ μέρος)

…Τόσο ύπουλο και κακό της φάνηκε το βλέμμα της, που έσφιξε η καρδιά της βασιλοπούλας, και συλλογίστηκε με λύπη πως ίσως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι καλοί, ακόμα και όταν η Μοίρα δεν τους έχει πάει την καρδιά, όπως είχε πάρει τη δική της.

Κι έξαφνα, αισθάνθηκε όλη την κούραση του δρόμου, και κάθησε σε μια πέτρα να ξεκουραστεί.

Είχε βραδιάσει, και ο ήλιος βασίλευε πίσω από τα σύννεφα που μαζεύουνταν πάλι στον ορίζοντα. Έβγαλε το κουρουπάκι της και το ψωμί, για να φάγει, μα δεν είχε όρεξη. Τ’ ακούμπησε στην πέτρα κοντά της και έπεσε σε συλλογή.

Μπροστά της έβλεπε τη θάλασσα, όπου άπειρα καραβάκια αρμένιζαν, και θυμήθηκε το στόλο του βασιλιά και το παλάτι και τον πατέρα της και τη μητέρα της, και το βασιλόπουλο που είχε ριχθεί στη λίμνη απελπισμένο από την κακία της.

Κι έξαφνα της ήλθε φοβερή λαχτάρα να τους ξαναδεί όλους, να τους ζητήσει συγχώρεση, να τους πει πόσο λυπούνταν για την περασμένη της ζωή, και πόσο θα ήθελε να ξαγοράσει τις περασμένες της αμαρτίες, τώρα που αισθάνουνταν και αυτή τι της έλεγε η νεόβρετη καρδιά της!

Κοιτάζοντας τα καραβάκια, που ολοένα πλησίαζαν, της φάνηκε πως δεν τ’ αναγνώριζε. Δεν ήταν ο στόλος του βασιλιά με τα γνωστά της σκάφη και τα πορφυρένια φλάμπουρα, και όμως ήταν τόσα πολλά, που δεν μπορούσαν να είναι ξένα εμπορικά, όπως συνήθιζαν να έρχονται ένα ή δυό τη φορά στο λιμένα του νησιού τους.

Εκεί που συλλογίζουνταν τι να είναι τα καράβια αυτά, έξαφνα άκουσε κοντά της χτυπήματα, σαν να έσκαφταν το χώμα. Σηκώθηκε με περιέργεια και, πίσω από το βράχο, είδε ένα γέρο γονατιστό, που βιαστικά άνοιγε ένα λάκκο. Κοντά του είχε ακουμπήσει δυο μεγάλους σάκους κι ένα πανέρι γεμάτο από διάφορα χρυσαφικά και ασημικά.

Καθώς άκουσε βήματα, ο γέρος σταμάτησε τρομαγμένος και άπλωσε το χέρι απάνω στο πανέρι, για να προστατεύσει τα χρυσαφικά του.

-Μη φοβάσαι, η βασιλοπούλα’ δε θα σε πειράξω. Μα γιατί σκάβεις λάκκους εδώ;

Όταν ο γέρος είδε πως ήταν γυναίκα, και πως ήταν μόνη, ξανάρχισε τη δουλειά του βιαστικότερα από πριν.

-Θέλω να κρύψω εδώ τα λίγα πράγματα που έχω, της είπε’ αύριο δεν ξέρομε τι γίνεται.

-Γιατί; Ποιος θα σου πάρει τα χρυσαφικά σου, αν τα κρατήσεις σπίτι σου;

Γύρισε ο γέρος και την κοίταξε με απορία.

-Δεν ξέρεις τα νέα; τη ρώτησε. Δε βλέπεις τα καράβια που έζωσαν το νησί; Αύριο, αν αποβιβαστούν οι στρατιώτες, ποιος θα σώσει τα λεφτά μας, που με τόσον κόπο, πεντάρα-πεντάρα, τα οικονομήσαμε;

Αηδιασμένη κοίταξε η βασιλοπούλα το γερο-φιλάργυρο, που με λαίμαργα μάτια έτρωγε τους σάκους του. Έτοιμος πια να κατεβεί στον τάφο, το χρυσάφι του γύρευε να θάψει.

-Δεν καταλαβαίνω, είπε. Για ποιους στρατιώτες μιλάς;

-Μα από πού έρχεσαι και δεν ξέρεις τίποτε; φώναξε νευριασμένος ο γέρος. Να ένα βασιλόπουλο τρανό ζήτησε την κόρη του βασιλιά, και ήλθε και έγιναν οι αρραβώνες’ άλλ’ αυτή, σαν άκαρδη που είναι, τον έριξε στη λίμνη, και μόλις πρόφθασαν να τον βγάλουν ζωντανό. Μα αρρώστησε βαριά, και όλοι οι γιατροί στο βασίλειο δεν μπορούν να τον γιάνουν. Και  θύμωσε ο κύρης τους κι έστειλε στόλο και στρατό, και λένε πως είναι και ο ίδιος μέσα σ’ ένα από τα καράβια, και πως αν δεν του παραδώσουν αμέσως τη βασιλοπούλα, θα κατέβει με στρατό στη χώρα να πάρει το γιό του, και ύστερα θα κάψει το βασίλειο, θα τα ρημάξει όλα, θα πάρει σκλάβους το βασιλιά και τη βασίλισσα, και θα κόψει το κεφάλι της βασιλοπούλας.

-Και τι απάντησε ο βασιλιάς μας; ρώτησε η βασιλοπούλα.

-Ο βασιλιάς αποκρίθηκε πως την κόρη του δεν την παραδίνει. Μα και να ήθελε να την παραδώσει, πού να τη βρει! Σαν είδε αυτή τα στενά, έφυγε και χάθηκε, και τόσον καιρό τη γυρεύουν, μα πού να τη βρουν! Αλίμονό μας, τους δυστυχισμένους! Με τόσους κόπους μαζέψαμε μερικά λεφτά, και τώρα θα έλθουν ξένοι να μας τα πάρουν και τα χαρούν!

Και ξανάρχισε να σκάβει με βία.

Η βασιλοπούλα έμεινε άφωνη. Τόσες καταστροφές δεν είχε φανταστεί ποτέ πως μπορούσαν να φέρουν στον τόπο και στους γονείς της μερικά άκαρδα λόγια που ξεστόμισε σαν ασυλλόγιστη. Κοίταξε το γέρο που εξακολουθούσε να σκάβει, και τον περιφρόνησε με όλη της την καρδιά, που συλλογίζουνταν τα φλουριά του και τ’ ασημικά του, την ώρα που τέτοια μεγάλη καταστροφή ξέσπασε στον τόπο.

-Και όμως, συλλογίστηκε, το ίδιο δεν έκανα άραγε κι εγώ, που γύρευα δόξα δική μου, προσωπική, μάταιη και μικρή δόξα, όταν είπα εκείνα τα λόγια στο βασιλόπουλο, λόγια που έφεραν τέτοια συμφορά στην πατρίδα μου!

Η πατρίδα της… Κοίταξε γύρω της τα γυμνά βουνά, τους κάμπους, τ’ αριά δάση’ όλα αυτά, όσο φτωχά και αν ήταν, ήταν όμως πατρίδα της, δική της γη…

Και μέσα της ξύπνησε, ξαφνικά, ακράτητη η αγάπη για το χώμα αυτό, που ως τότε το έβλεπε με αδιαφορία’ της φάνηκε τόσο όμορφο το φτωχό νησί, με τις πέτρες και τους βράχους του, με τα χωράφια που πρασίνιζαν εδώ κι εκεί, με τις σταχτιές ελιές του, και την απέραντη θάλασσα τριγύρω…

Θυμήθηκε με πόνο σουβλερό, πως αυτή στέκονταν καταστροφή του τόπου της και αναστατώθηκε η ψυχή της όλη.

-Μην κρύβεις το χρυσάφι σου, γέρο του είπε’ δε θα έλθει η συμφορά που φοβάσαι, γιατί θα παραδοθεί η βασιλοπούλα και θα σβήσει ο θυμός του ξένου βασιλιά.

Και αφήνοντας το φιλάργυρο σαστισμένο, με το φτυάρι στο χέρι, πήρε πάλι τον κατήφορο τρέχοντας με όλη της τη δύναμη, για να προφθάσει να παραδοθεί στον ξένο βασιλιά, πριν ακόμα κατέβει με το στρατό του.

Η νύχτα απλώνουνταν παντού, και τα μαύρα σύννεφα ολοένα κατέβαιναν χαμηλότερα, φοβερίζοντας τη φύση με την αγριάδα τους.

Βιάζουνταν η βασιλοπούλα να φθάσει στη ρίζα του βουνού πριν ξεσπάσει η κακοκαιρία, όχι από φόβο μη βραχεί, αλλά για να μην αργοπορήσει και προφθάσουν να βγουν έξω τα στρατεύματα.

Έξαφνα άκουσε κλάματα και σταμάτησε. Παραμέρισε κάτι χαμόκλαδα, και είδε ένα αγόρι ως δέκα χρονών καθισμένο καταγής, που έκλαιγε…

(ιστ’ μέρος)

-Γιατί είσαι εδώ και δεν πας σπίτι σου; ρώτησε.

-Δεν μπορώ να κουνήσω, κυρά μου, είπε το παιδί με κλαψιάρικη φωνή. Στραμπούλισα το πόδι μου και δεν μπορώ να σηκωθώ’ κι έρχεται η βροχή, και τι θα γίνω!

Και πάλι άρχισε το παράπονο, βγάζοντας όλο και μεγαλύτερες φωνές.

-Πού είναι το σπίτι σου; ρώτησε η βασιλοπούλα.

Το αγόρι άπλωσε το χέρι.

-Να, είπε, αυτού.

-Δε βλέπω τίποτα.

-Δε φαίνεται, μα είναι από κει, πίσω απ’ το βράχο.

Η βασιλοπούλα, στεναχωρημένη κοίταξε τον ουρανό που όλο και περισσότερο μαύριζε, και γύρευε να λογαριάσει πόσος δρόμος της έμενε ακόμα ώσπου να φθάσει στη χώρα.

-Είναι μακριά το σπίτι σου; ρώτησε πάλι.

-Όχι, ούτε μισό στάδιο δε μας χωρίζει από κει. Μα δεν μπορώ να περπατήσω μόνος μου.

-Έλα να σε βοηθήσω, είπε η βασιλοπούλα. Μα κάνε γρήγορα, είμαι βιαστική.

Το αγόρι της έριξε μια ύπουλη ματιά, που της θύμισε τη γριά που είχε ελεήσει πρωτύτερα. Συλλογίστηκε μια στιγμή  βασιλοπούλα να μη χασομερήσει κοντά του, μήπως πάγει χαμένη η πονοψυχιά της. Αλλά λυπήθηκε να τον αφήσει μονάχο στη βροχή.

-Θα τρέξω πιο γρήγορα και θα ξανακερδίσω τον χαμένον καιρό, είπε μέσα της.

Σήκωσε με προσοχή το αγόρι και, κρατώντας το από το μπράτσο, προχώρησε μαζί του κατά το βράχο. Αυτό κλαίγουνταν και όλο περισσότερο κούτσαινε’ κάθε λίγο της έριχνε καμιά πονηρή ματιά, και πάλι άρχισε το παράπονο.

Έφθασαν στο βράχο, μα σπίτι δε φάνηκε.

Η βασιλοπούλα σταμάτησε.

-Μου είπες ψέμα, είπε αυστηρά, και τώρα δεν πιστεύω πια τίποτε απ’ όσα λες. Δείξε μου το πόδι σου.

Το αγόρι γύρευε να διαμαρτυρηθεί, μα η βασιλοπούλα επέμενε:

-Δείξε μου το πόδι σου ειδεμή σε παρατάω εδώ.

Αυτός, αντί να υπακούσει, έβαλε δυο δάχτυλα στο στόμα και σφύριξε δυνατά.

Η βασιλοπούλα ξαφνίστηκε και κατάλαβε πως είχε πέσει σε παγίδα. Κοίταξε γύρω της βιαστικά και, βλέποντας από πίσω τα χαμόκλαδα να βγαίνουν σκιές ανθρώπων, έτρεξε με όλη της τη δύναμη προς το μεγάλο δρόμο.

Μόλις όμως έκαμε μερικά βήματα, πετάχθηκε από πίσω από ένα θάμνο η βρώμικη κουρελιασμένη γριά με τα πονηρά μάτια,  και όρμησε πάνω στη βασιλοπούλα, χώνοντας τα κοκαλιάρικα αγκυλωτά της δάχτυλα μέσα στον άσπρο της λαιμό.

-Πιάστε την! Πιάστε την! τσίριξε με τη σπασμένη γέρικη φωνή της, ανοίγοντας σαν πηγάδι το κουτσοδόντικο στόμα της.

Γύρεψε η βασιλοπούλα να της ξεφύγει, μα η γριά είχε κρεμαστεί πάνω της και δεν την άφηνε…

(συνεχίζεται…)

«Αγάντα Λαέ! Είχαμε κι άλλους τέτοιους αιματοκρούνους. Θυμήσου το 490. Κι αμέσως μετά το 480 προ του Ναζωραίου. Τι είχαμε τότε, απ’ άκρη σ’ άκρη; Καπνούς και στάχτες –μιαν οιμωγή. Τι ξημέρωσε ύστερ’ απ’ αυτά τα μακελέματα; Ο Χρυσός Αιώνας! Και πότε; Ίσα ίσα τότε που όλοι πείστηκαν πως γονατίσαμε και σβήσαμε. Η Ιστορία προχωρεί. Ήρθαν κι άλλες αποφράδες. Ο χαμός του 1453. Το πάρσιμο της Πόλης. Το γένος βυθίστηκε ξανά στη σκλαβιά, τόσο πηχτή, που κανείς πια δεν περίμενε ξημέρωμα. Μα ήρθε το Εικοσιένα. Και να, το απρόσμενο ξημέρωμα! Μα δεν πολυκαίρισε κι αυτό… Γιατί ήρθε ο μεγάλος ξεριζωμός, το 1922, η ήττα, η κατσουφιά. Κι ήρθε ξανά το αναφτέρωμα του 1940. Σε λίγο όμως ξαναπλάκωσε η σκλαβιά. Τώρα η Ιστορία μας περνά τη σκοτεινότερή της ώρα. Αλλά δεν είναι τίποτα. Θα περάσει κι αυτό. Τα ελληνικά σκοτάδια δεν κρατούν πολύ».

(λόγια που ειπώθηκαν από τον Άγγελο Σικελιανό και μεταφέρει στο βιβλίο του ο Λουντέμης)

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ, Ο Εξάγγελος (Α. Σικελιανός), εκδόσεις Δωρικός

Δεν είμαστε πια παιδιά. Αγόρια και κορίτσια στο σπίτι μας, κοντεύαμε να γίνουμε της παντρειάς. Ωστόσο μας άρεσαν ακόμα τα παραμύθια της γιαγιάς.

Μα τώρα δεν ήσανε τα παραμύθια με τους δράκους και τις βασιλοπούλες, που ξέραμε. Τώρα η γιαγιά μας έλεγε πότε-πότε, όταν ήταν στις καλές της, ένα άλλο παραμύθι, που το είχαμε βγάλει: «το διπλό παραμύθι». Και το λέγαμε διπλό, γιατί δεν τόλεγε μονάχα η γιαγιά. Τόλεγε μαζί με τον παππού, καθώς καθόμαστε, το χειμώνα, κοντά στην πυροστιά. Εκείνη το άρχιζε κι εκείνος το αποτελείωνε ή έλεγε ο ένας και τον διόρθωνε ο άλλος, θυμίζοντάς του εκείνα, που ξεχνούσε. «Λέγε τώρα εσύ, γέρο…», τούλεγε καμιά φορά εκείνη. Κι εκείνος πάλι κάποτε την έκοβε στη μέση και της έλεγε: «Δεν το θυμάσαι καλά, γριά. Στάσου να το πω εγώ τώρα. Και λες εσύ παρακάτω»… Και έτσι οι δύο γέροι, ο παππούς και η γιαγιά, πιάνοντας ο ένας κι αφήνοντας ο άλλος, μας έλεγαν το παραμύθι. Το διπλό παραμύθι:

«Μια φορά κι ένα καιρό –το διπλό παραμύθι άρχιζε, όπως όλα τα παραμύθια –ήτανε ένας νιός και μια νιά. Και είχαν πιάσει μια τρανή αγάπη. Μα κι εκείνοι δεν ήξεραν πώς αγαπήθηκαν. Μήπως ξέρει κανένας πώς πιάνεται η αγάπη;…».

Έλεγε η γριά κι εκοίταζε πονηρά το γέρο της.

«Η αγάπη πιάνεται σαν το συνάχι», έλεγε, χωρατεύοντας ο γέρος. «Συναχώνεται κανείς και δεν το ξέρει πώς συναχώθηκε. Παρακάτω…»

Η γριά τούλεγε να σκάσει και ξακολούθαγε το παραμύθι της.

«Η νιά ήτανε μια αρχοντοπούλα, ξανθή και πανέμορφη, μοναχοθυγατέρα των γονιών της. Παυλίνα τη λέγανε και καθότανε στην εξοχή με τους γονιούς της, σ’ έναν παλιό πύργο, που είχανε κληρονομήσει πάππου προς πάππου. Εκεί είχε μεγαλώσει, μαζί με τη φουντωτή λεμονιά, που είχε φυτέψει ο πατέρας της στο χτήμα, όταν γεννήθηκε η μοναχοκόρη του, μαζί με το γαϊδουράκι, που έπαιζε μαζί του, όταν ήτανε και τα δυό μικρά, και μαζί με το μεγάλο τους τσομπανόσκυλο, που ήτανε γέρος τώρα κι άρρωστος και δεν μπορούσε να σύρει τα πόδια του. Και όμως ο καημένος ο γεροσκύλος είχε ίσια ίσια τα χρόνια της Παυλίνας, που ήτανε τώρα ολόδροση κοπέλα δεκαπέντε χρονών, σα μπουμπούκι τριανταφυλλιάς, που γλυκοσκάζει μιάν ανοιξιάτικη αυγή…».

Τα άλλα παραμύθια δεν την κούραζαν τόσο τη γιαγιά. Μπορούσε να λέει και ν’ ανιστορεί όλη τη νύχτα. Τούτο το παραμύθι όμως, φαίνεται, πως την κούραζε πολύ. Και ξανάπιανε πάλι το παραμύθι ο γέρος:

«Ας αφήσουμε τώρα την Παυλίνα κι ας πιάσουμε το νέο. Παύλο τον λέγανε. Ήταν ένας λεβέντης είκοσι χρονών και ήταν αξιωματικός στα πολεμικά καράβια. Φορούσε άσπρη στολή, σαν το χιόνι, με χρυσά γαλόνια και κουμπιά, και, όταν γύριζε απ’ τα ταξίδια του, πήγαινε να ιδεί την ξαδερφούλα του την Παυλίνα στον πύργο, γιατί ο πατέρας της Παυλίνας και η μητέρα του ήσαν πρώτα ξαδέρφια. Έτσι ο Παύλος, σαν ταξίδευε, λαχτάριζε πάντα τη στεριά, με τα λουλούδια της, και η Παυλίνα, σαν έμενε μοναχή της στον πύργο, λαχτάριζε τη θάλασσα, με τ’ αφρισμένα κύματά της».

Ο γέρος σταματούσε πάλι, αναστέναζε κι έλεγε στη γριά:

«Πες τα τώρα εσύ, γριά, που τα θυμάσαι καλύτερα».

Και η γιαγιά μας έλεγε τώρα, πώς είχανε αγαπηθεί ο Παύλος και η Παυλίνα, δίχως να τα καταλάβουν.

Εκείνος δεν της είχε πει ποτέ τίποτα. Κι εκείνη το ίδιο. Ώρες περπατούσανε μαζί στο έρημο δάσος, κατέβαιναν στις δασωμένες ρεματιές, βοηθούσε ο ένας τον άλλον, να περάσουνε τα τρεχούμενα νερά, σκαρφάλωναν στις ανηφοριές, και στα μονοπάτια γλιστρούσαν απ’ τα ξερά φύλλα των πεύκων, κρατώντας ο ένας το χέρι του αλλουνού, μιλιά όμως δεν βγάζανε. Λες και είχανε βουβαθεί…

«Λέγε τώρα, γέρο…».

Ο γέρος αναστέναζε κι έπιανε το παραμύθι εκεί, που το άφησε η γριά:

«Λες και είχανε βουβαθεί. Και μονάχα, όταν έφευγε εκείνος, να γυρίσει στη θάλασσα, εκείνη τούλεγε δακρυσμένη: Πότε θα ξανάρθεις πάλι; Μην αργήσεις. Κι εκείνος της έλεγε με μάτια βουρκωμένα: Μήπως είναι στο χέρι μου να πω πότε θα ξανάρθω; Η θάλασσα ορίζει. Τίποτε άλλο. Και δίνανε τα χέρια ν’ αποχαιρετισθούν. Και κρατούσε πολλή ώρα ο ένας το χέρι του αλλουνού, που έκαιγε, το κρατούσε, σα να μη μπορούσανε να τα χωρίσουνε. Αν αυτό θα πει «σ’ αγαπώ», τότε το είχανε πει ο ένας στον άλλον. Τίποτε άλλο όμως δεν είπανε ποτέ τους, όσον καιρό ο Παύλος ερχότανε στον πύργο απ’ τη θάλασσα και όσον καιρό η Παυλίνα, βλέποντας απ’ το παραθυράκι της ψηλής σοφίτας τη μακρινή θάλασσα, με τα λευκά πανιά, την παρακαλούσε να της τον φέρει… Λέγε τώρα, γριά, γιατί εγώ νύσταξα».

Μα τί να πει κι η γριά, που είχε νυστάξει κι εκείνη;

Δεν ήταν όμως και ανάγκη να μας τελειώσουν το παραμύθι ο γέρος κι η γριά. Τα παρακάτω τα ξέραμε. Ο Παύλος κι η Παυλίνα παντρευθήκανε, απόχτησαν παιδιά κι αγγόνια και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Ο Παύλος κι η Παυλίνα ήσαν ο παππούς και η γιαγιά μας. Και μας λέγανε το διπλό τους παραμύθι. Μα δεν το φτάνανε ποτέ ως το τέλος, οι δυό γέροι. Γιατί πάντα στο ίδιο μέρος, εκεί που παντρεύθηκε ο Παύλος την Παυλίνα, τους έπιανε νύστα και τους δυό και αποκοιμόντουσαν βαθιά, μπροστά στην πυροστιά, που σιγόσβηναν θλιβερά τα τελευταία της ξύλα…

ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ

…
Κάθε βδομάδα η νηπιαγωγός-συγγραφέας Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει ένα κείμενο παιδικής λογοτεχνίας (παραμύθι ή ποίημα), διήγημα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.

Από τον Δεκέμβριο του 2014 φιλοξενούνται στη στήλη και ανέκδοτα κείμενα νέων δημιουργών.

Ένας εικονογράφος ή ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση το κείμενο που θα αναλάβει.

Περιμένουμε τις εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση yotakotsafti1@yahoo.gr

…

Τη σημερινή εικόνα έκανε η Ιωάννα Σταθοπούλου.

Η Ιωάννα Σταθοπούλου πρωτοασχολήθηκε με τη ζωγραφική στην τρυφερή ηλικία των 4 ετών, με δασκάλα την εικαστικό Κίττυ Σταγκοπούλου, παίρνοντας μέρος σε αρκετούς διαγωνισμούς ζωγραφικής.

Στα 14 της μια αναπάντεχη πρόταση για συνεργασία από μεγάλο γερμανικό σχεδιαστικό όμιλο μένει ανεκπλήρωτη λόγω του νεαρού της ηλικίας.

Στα τέλη της δεκαετίας του ‘90 η συνωνυμία της με τον γνωστό σύγχρονο ζωγράφο Γεώργιο Σταθόπουλο της χαρίζει μια θέση εργασίας στην γκαλερί του Χρήστου Ζέρβα.
Το 2006 τελειώνει τις σπουδές της στο τμήμα Διοίκησης και Οικονομίας του Ανώτατου Τεχνολογικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος Πάτρας και ξεκινά την επαγγελματική της πορεία σε ποικίλους τομείς δράσης, χωρίς να ξεχνά τη μεγάλη της αγάπη.

Η εμπειρία της στο ευρύ δημιουργικό χώρο περιλαμβάνει μεταξύ άλλων εικονογράφηση παιδικών βιβλίων, σχεδιασμό ρούχων και decents, κατασκευή κοσμημάτων και δημιουργία καλλιτεχνικών κατασκευών.

Αυτό το διάστημα ετοιμάζει την πρώτη της έκθεση ζωγραφικής με τίτλο "The Lost Dreaming Pleasure" η οποία θα εκτεθεί προς τις αρχές του καλοκαιριού στο νησί της Κεφαλλονιάς.

…

Με αγάπη από τη Φλώρινα,

Γιώτα Κοτσαύτη.

…

Η σελίδα της στήλης «Ένα κείμενο, μία εικόνα» στο facebook:

https://www.facebook.com/pages/%CE%88%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1/253798364810713?ref=bookmarks

Ὄχι, δὲν εἶναι χίμαιρα

νὰ καβαλᾶμε τὸ ὄνειρο

τὴ θείαν ἐτούτη μέρα

ποῦ ὅλα, ὁρατὰ καὶ ἀόρατα,

κι ἐμεῖς κι οἱ ἥρωες καὶ οἱ θεοὶ

στὴν ἴδια ὁρμᾶμε μέσα αἰώνια σφαίρα.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

(Πηγή:  http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/aggelos_sikelianos/ )

…

Καλή εβδομάδα.